All Chapters of คืนร้างคุณ: Chapter 31 - Chapter 40

ถ้าตอนภัทรอยู่ที่สนามบินในฝรั่งเศสอุณหภูมิความโกรธอยู่ที่ร้อยองศาเซลเซียส แต่ทันทีที่ก้าวขามายังเพนต์เฮาส์กลางดึก อุณหภูมิอารมณ์เขากลับดิ่งติดลบเกินจุดเยือกแข็งไปไกลภัทรสะบัดศีรษะเรียกสติตนเองอีกครั้ง ปลายนิ้วเรียวยาวเกิดสั่นเทาและแปร่งชาขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ทุกสิ่งทุกอย่างแทบไม่เปลี่ยน เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นยังคงวางอยู่ที่เดิมในตำแหน่งที่เหมาะสมที่สุด ทว่าไออณูของความโดดเดี่ยวเงียบเหงากลับอวลอยู่ในบรรยากาศ เพนต์เฮาส์ที่เคยสว่างไสวเรืองด้วยไออุ่นของการใช้ชีวิต กลับเต็มไปด้วยความรู้สึก ‘รกร้าง’ ราวกับมันถูกทอดทิ้งจากเจ้าของบ้านไปนานแสนนานแค่ภัทรสะบัดมือเซนเซอร์ทันสมัยของแผงวงจรไฟฟ้าก็สว่างโร่ ที่โต๊ะตัวนั้นควรจะมีหญิงสาวผิวขาวน้ำนมกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้น หรือไม่ก็เต้นแร้งเต้นกาฮึมฮัมเพลงไปตามประสา ทว่าพื้นที่กว้างขวางทั้งฟลอร์กลับเหลือแต่ความว่างเปล่าหัวใจที่เย็นเยือกของภัทรเหมือนจะหล่นวูบด้วยความตระหนก รีบก้าวยาว ๆ ไปยังห้องนอนใหญ่ ผ้าปูที่นอนถูกคลุมไว้อย่างเป็นระเบียบ เขาหมุนตัวไปอีกด้านเพื่อตรงไปยัง walk-in closet เลื่อนบานตู้ไฮกลอสเนื้อฉ่ำวาวมีเสื้อผ้าเครื่องใช้บางส่

ทั้งที่คิดว่าจะแกล้งหลับ แต่ชายหนุ่มดันหลับขึ้นมาจริงๆ พอจะรู้สึกตัวก็ตอนที่มีความเย็นสบายมาสัมผัสกับผิวหน้า ลืมตาขึ้นภัทรถึงกับตื้อในอก ลอบมองกนกนารีที่ก้มหน้าน้อย ๆ บรรจงเช็ดปลายคางจนมาถึงต้นคอให้เขา ลักยิ้มข้างแก้มของเธอบุ๋มลงดูน่ารัก แต่ทันทีที่ปลายนิ้วสากกระด้างแตะผิวน้ำนม มนต์ขลังแห่งความอาทรก็เหมือนฟองสบู่ที่แตกออก ละลายหายไปอย่างไร้ร่องรอยเหมือนภาพลวงตา“ทานข้าวก่อนนะคะ เฟิร์นสั่งข้าวต้มข้างล่างไว้ให้” กนกนารีขยับตัวลุกขึ้น อยากปล่อยให้เขานอนพัก แต่ก็กลัวว่าจะตื่นมาหิวกลางดึก สุดท้ายแล้วเธอก็ใจดำกับเขาไม่ลง“ผมขออาบน้ำหน่อยนะ” ชายหนุ่มเสยผมสั้นของตนเองลวก ๆ รับผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดจากกนกนารีและเดินเข้าไปในห้องน้ำเล็ก ๆ พอออกมาอีกครั้งข้าวต้มกุ้งก็เทรออยู่ก่อนในชาม“น่าอร่อยจัง” ชายหนุ่มยิ้มตาหยีเลียนแบบสิ่งที่เธอทำแล้วเขาจะใจอ่อนตาม เพียงแต่ครั้งนี้กนกนารียังไม่ทันได้มอง เสียงโทรศัพท์ของมารผจญก็ขัดจังหวะขึ้นมาแทน“ว่าไงเอ่ย คีย์” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อนโยนตามปกติของเธอ แล้วเป็นฝ่ายรับฟัง เพียงครู่ก็ตัดบทสั้น ๆ กับอีกฝ่าย “ไม่มีอะไรหรอก เราโอเค”“พอกินได้ไหมคะ นี่น้ำ” เจ้าของห้องวา

ค้าง!ช็อก!เครียด!สับสนอลหม่านไปหมด กระทั่งหญิงสาวสะพายกระเป๋าออกไปแล้ว ภัทรก็ยังบอกไม่ถูกว่าควรรู้สึกแบบไหน อยู่มาจนสามสิบกว่าปี ใช้ชีวิตอย่างเจนสนามบนเตียงกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา หลายชาติพันธุ์ ดีบ้างแย่บ้าง ผาดโผนสุดเหวี่ยงทะลุทะลวงโลกก็คิดว่าผ่านมาได้หมด แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ตนเองเหมือนถูกใช้เป็นแค่เซ็กส์ทอยเกรดต่ำแบบครั้งนี้แม่งเอ๊ย บัดซบขั้นสุด!และคนที่หยิบเขามาย่ำยีก็ดันเป็นผู้หญิงที่เขาปล้ำปรนเปรอให้ตั้งแต่หัวจดเท้า...อยากให้เธอมีความสุขจนสำลักไปด้วยกัน สอนบทรักด้วยตนเองมาตั้งแต่ครั้งแรก จนเก่งกล้าสามารถมาขึ้นขี่ ขย่ม ๆ เสร็จสมแล้วก็สะบัดตูดไปง่าย ๆ นี่ถ้ากนกนารียืนสูบไปป์ควันโขมงแล้วโยนเงินไว้ให้เขาที่หัวเตียงด้วย ก็ครบสูตรสำเร็จ เขากลายเป็นอีตัวของเธออย่างสมบูรณ์แบบ!“เชี่ย อะไรวะเนี่ย กูต้องฝันอยู่แน่ ๆ” ภัทรมองแก่นกายที่หดฟูบฟีบลงไปด้วยความอเนจอนาถ ยอมรับว่ากำลังตั้งตัวไม่ติด ผิดแผนจนรวนไปหมด และที่สำคัญเขากำลังสูญเสียความมั่นใจอย่างรุนแรงไม่ใช่เรื่องเซ็กส์หรอก...แต่ชายหนุ่มรู้สึกว่ากนกนารีกำลังแปรเปลี่ยน ทิศทางของความสัมพันธ์ที่เขาเป็นคนกำหนดอาจไม่อยู่ในมืออีกต่อไป

ภัทรจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ร่วมโต๊ะกินข้าวกันทั้งตระกูลพงศ์พีระนั้นผ่านมานานเท่าไรแล้ว แต่เขาไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่นใด ๆ แบบบทบรรยายครอบครัวในฝันอะไรเทือกนั้น และช่วงนี้คงดวงตกจริง ๆ ที่เข้ามาคุยธุระกับบิดาในช่วงเวลาของอาหารค่ำ เขาจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องอยู่ร่วมบนโต๊ะอาหารซึ่งขาดเพียงภาวนาและสิระสามีของเธอเท่านั้นเพราะทั้งคู่ไปงานเลี้ยงของคู่ค้าโรงงานเฟอร์นิเจอร์ตามคำบอกเล่าของลูกสาวอย่างพิมพ์ลดา“กลับมาเร็วดีนะ” คุณหญิงรสรินทร์เป็นฝ่ายทักขึ้นมาก่อน ตามกำหนดการภัทรยังมีประชุมอีกทีในสัปดาห์หน้า แต่ก็พอเข้าใจความร้อนรนของอีกฝ่ายได้ดีเพราะกลับมาแล้วลูกชายไม่ได้เข้าบริษัท เขามุ่งตรงไปภูเก็ตในวันรุ่งขึ้น“แม่นี่ใส่ใจผมตลอดเลย” ฝ่ายลูกชายเสียงเย็นขึ้นมาทันที เรื่องที่รสรินทร์ทำไว้ตั้งแต่ยุยงให้กนกนารีมีหวังที่จะไปงานเลี้ยง ทั้งยังเป็นคนขยี้ปัญหาโดยส่งรูปของเขาและกิรนาไปให้จนหญิงสาวสติแตก ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ จนวันนี้แล้วก็ยังไม่หายโกรธ กลายเป็นปัญหาคาราคาซังและดูท่าจะบานปลายสมใจคุณหญิงรสรินทร์เสียด้วย ยิ่งคิดก็ยิ่งทำเอาเขาโมโหมารดาจนไม่อยากมองหน้าเช่นกัน“ตาภัทร ทำไมถึงปล่อยให้หนู

คนขับรถมาจอดรอนายน้อยของบ้านที่หน้าคฤหาสน์กลางเมืองของตระกูลพงศ์พีระ ครั้งนี้ภัทรไม่ขับรถเองเพราะเกิดความรู้สึกอ่อนล้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ก้าวขึ้นรถมาได้เขาก็ค่อยหายใจหายคอถนัดขึ้นบ้าง ที่ดินของตระกูลเก่าแก่บวกกับการกว้านซื้อเพิ่มเติมของมารดาไม่ได้ทำให้สถานที่แห่งนี้น่าอยู่เป็นแดนสวรรค์ขึ้นมาเลย ทว่ามันเหมือนกับ กระทะทองแดงที่มาเยือนเมื่อไหร่ก็ร้อนรนเมื่อนั้น เขาถึงอยู่นานไม่เคยได้บางทีก็นึกเสียดายแทนมารดาที่ต้องทนทุกข์อยู่ที่นี่ แต่ความรักมันเอาชนะอย่างอื่นได้ราบคาบจริง ๆ คุณหญิงรสรินทร์ที่แสนเก่งกาจถึงต้องมาหยุดชีวิตไว้กับคนเห็นแก่ตัวอย่างบิดาเขาภัทรทิ้งศีรษะลงพิงพนักเบาะรถนั่งแบบเอ็มพีวี มองฝ่าหยดน้ำที่เกาะพราวบนกระจกออกไปยังแสงไฟยามค่ำในย่านธุรกิจ หนึ่งในยอดตึกที่มีตัวอักษร PPR คาดโลโก้สายฟ้าสีแดงทับทิมตระหง่านสง่า น้ำหนักของมันกดทับตัวตนของเขาจนหลังแอ่น และไม่มีวันดิ้นสลัดมันพ้นโดยเด็ดขาดชายหนุ่มปิดเปลือกตาลงให้พ้นอำนาจจากแสงไฟ ทว่าแววตาของกนกนารีเมื่อช่วงบ่ายในลานจอดรถของโรงพยาบาลที่ภูเก็ตกลับวาบเข้ามาแทนที่ ดวงตาสีนิลที่ตกผลึกแล้ว เหมือนไม้หน้าสามหวดลงบนศีรษะอย่างไม่ออมแรง