All Chapters of คืนร้างคุณ: Chapter 51 - Chapter 60

ลัมโบร์กีนีเลี้ยวปาดเข้ามาในรั้วบ้านย่านสาทรด้วยความคุ้นชิน เจ้าของบ้านก็เพียงออกมายืนมองไม่ได้แสดงอาการต้อนรับขับสู้ใด ๆ กับการมาเยือนครั้งนี้ แต่ภัทรก็ไม่สนใจความกวนประสาทของเพื่อนอยู่แล้ว เป็นฝ่ายหน้าด้านก้าวอาด ๆ เข้าไปในอาคารทรงทันสมัย ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวหนากลางบ้าน ปล่อยให้วิณณ์เดินหน้ามุ่ย ส่ายหัวตามมา อีกที“แค่เรื่องฝ้ามึงถึงกับถ่อมาเองเลยรึไง” เจ้าของบ้านดักทางเพื่อนที่ดูทรงแล้วน่าจะนำเรื่องปวดกะโหลกมาฝากกันตอนดึกดื่น“กูจะมานอนกับมึง” ภัทรบอกในขณะที่กำลังแผ่หราอยู่บนโซฟาสีเข้ม“อีโรติกสัส อย่านะไอ้พี่ภัทร” วิณณ์ขยิบตาใส่“มึงอย่ามาสะดีดสะดิ้ง” ภัทรส่ายหัวไปมา เมื่อเห็นกิริยาของเพื่อนที่ตวัดมือหนาเหมือนไม้พายรูดผ่านใบหน้า พยายามให้ชดช้อยขวยเขินเหมือนสาวน้อยทั้งที่มันตัวใหญ่ ถึกและบึกบึน“เหงาล่ะสิ ไฮโซภัทร”“มึงหมายถึงตัวเอง?” ภัทรหยันเพื่อนกลับไปบ้าง เพราะรู้ว่าตั้งแต่กลับจากภูเก็ต ไอ้ไฮโซวิณณ์ก็เลิกซ่าไปเป็นกอง“ถ่ายรูปฝ้ามาไหม กูจะดูให้” วิณณ์ถามเปลี่ยนเรื่อง ไม่พร้อมจะพาตัวเองกลับไปคิดถึงอะไรหรือใครให้ปวดกะโหลกทั้งนั้น หวังพึ่งเวลาให้มันทำหน้าที่ชะล้างความกระหายบาง

อาคารพาณิชย์ที่เรียงต่อ ๆ กันอยู่หลายคูหาดูคึกคักขึ้นมาทันที เมื่อมีบรรดาตัวการ์ตูนคอสเพลย์ที่แต่งเป็นชุดพยาบาลญี่ปุ่นเข้ามาช่วยแจกข้อมูลเกี่ยวกับยาและอาหารเสริมต่าง ๆ รวมถึงมีบูธช่วยวัดมวลกระดูกร่างกายซึ่งจะตั้งอยู่หน้าร้านคอยดูแลผู้คนที่ต้องการตรวจเรื่องกระดูกซึ่งโดยส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มคนวัยทำงานและคนในวัยเกษียณอายุ เปิดประตูกระจกเข้าไปด้านในร้านจะเป็นบูธที่วัดความชุ่มชื้นของผิวหน้าเพื่อจัดจำหน่ายสินค้าในกลุ่มสกินแคร์และเวชสำอางค์หลังจากผ่านการอ่านหนังสืออย่างหนักหน่วง ความพยายามก็ไม่ทรยศกนกนารี เธอสอบผ่านใบประกอบวิชาชีพ แถมยังสามารถเปิดร้านขายยาได้เป็นคนแรกของรุ่นอีกต่างหาก เพื่อน ๆ หลายคนจึงมาร่วมแสดงความยินดี ส่วนเพื่อนในกลุ่มคอสเพลย์ก็ยังมาช่วยเรียกความสนใจและแจกของสมนาคุณให้กับลูกค้าที่มาใช้บริการในวันแรกด้วยรมิดาดูจะตื่นเต้นที่สุด เธอมาช่วยเพื่อนจัดแจงร้านแล้วก็ยิ่งเห็นความโกลาหล คิดถูกที่ตนเองจะขอออกไปดูโลกกว้างโดยการไปเรียนต่อต่างประเทศ ส่วนคิรินก็พกร่องรอยฟกช้ำทีเริ่มรางลงไปเรื่อย ๆ แล้วมาช่วยกนกนารีวันเปิดร้านเช่นเดียวกันอิเวนต์เสริมของการวัดมวลกระดูกและวัดความชุ่มฉ่ำของ

ทั้งที่วิ่งฝ่าฝนจนเปียกโชกไปเมื่อคืนแท้ ๆ ทว่าเช้านี้ไฮโซวิณณ์กลับหน้าตาผ่องใสกระหยิ่มยิ้มย่องเหมือนคว้าโลกทั้งใบไว้ได้สำเร็จ แถมยังมีหน้าชวนภัทรที่อยู่ในโหมดใกล้ชัตดาวน์ตัวเองเต็มแก่ไปฉลองความชื่นมื่น พอเพื่อนปฏิเสธ วิณณ์ก็เปลี่ยนมาคะยั้นคะยอให้ไปกินมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารญี่ปุ่นของคชาก็ยังดี ถือเป็นการขอบคุณที่เมื่อวานไฮโซภัทรพาเขาไปพบทางสว่าง“กินง่าย ๆ ได้ไหมวะ รีบกินรีบกลับ” เมื่อขัดเพื่อนไม่ลง ภัทรก็ยอมมาแบบแกน ๆ“เออ ๆ” วิณณ์รับคำสั้น ๆ คนอารมณ์ดีอะไรก็หยวนให้ได้ไปหมดทั้งนั้นร้านอาหารญี่ปุ่นที่คชาเปิดไว้เพราะความหลงใหลส่วนตัว ไม่เคยได้ว่างเว้นจากลูกค้าที่อยากลิ้มรสวัตถุดิบพรีเมียมแบบญี่ปุ่นแท้ ๆ จนต้องจองคิวโต๊ะกันหลายเดือน แต่ก็มีจุดกันไว้สำหรับแขกที่เป็นคนคุ้นเคย ที่แค่ยกหูก็พอจะแบ่งที่ว่างให้แทรกได้“ไอ้ภัทร มึงตาลอยจังวะ” คชามาถึงร้านของตนเองพร้อม ๆ กับสองหนุ่มที่โทรมาบอกว่าจะเข้ามากินข้าวที่ร้าน“อืม วันนี้ขอกินแบบจานด่วนนะ” ภัทรบอก และวิณณ์ก็พยักหน้าคล้อยตามไปด้วย“งั้นไปกินเป็นอาลาการ์ตกันในห้อง กูกินด้วย หิว ๆ” เจ้าของร้านอาหารญี่ปุ่นเลื่องชื่อเดินนำเพื่อนทั้งสองไปยังห้

“เฟิร์น เดี๋ยว” ภัทรลนลาน ละล่ำละลัก“ขอโทษค่ะ” ผู้มาเยือนถอยกรูด เธอไม่นึกว่าจะต้องมาเจอภาพเลิฟซีนอล่างฉ่างแบบนี้ ทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะแอบมาเอานังเฟิร์นเขียวเงียบ ๆ เพราะช่วงบ่ายแบบนี้ภัทรน่าจะยังอยู่ในที่ทำงาน แต่กลับกลายเป็นว่าเขามีเวลามากมายพอจะมาพลอดรักกับผู้หญิงของเขาอยู่ที่นี่“เดี๋ยว เฟิร์น” ภัทรร้อนรนสะบัดตัวออกห่างกิรนา แล้ววิ่งไปดักหน้าหญิงสาวไว้ได้ก่อนที่เธอจะพ้นกรอบประตูออกไป“ทำไมเธอยังขึ้นมาที่นี่ได้อีก ไหนรับปากกับพวกเราว่าจะไม่ยุ่งกับพี่ภัทรแล้วไง” กิรนาได้ทีลุกตามมาตะคอกเสียงเขียวใส่เด็กสาวที่คิดว่าถูกกำจัดให้พ้นทางไปแล้วคุณหญิงรสรินทร์บอกกับเธอเองว่าเมียเก็บของภัทรย้ายของออกไปจากเพนต์เฮาส์เรียบร้อย เธอเองเคยมาซุ่มดู ก็ไม่เห็นว่ามีผู้หญิงคนนี้เดินเข้าออก แล้วอยู่ ๆ ดันมาโผล่ตอนกำลังเข้าได้เข้าเข็มนังตัวขัดลาภ…“เฟิร์นมาเอาของที่ยังเก็บไปไม่หมดค่ะ” หญิงสาวอธิบายสั้น ๆ“คุณกลับไปก่อนนีน่า” ภัทรคว้าแขนกนกนารีไว้แน่น พร้อมหันไปไล่อีกคน“พี่ภัทร นีน่าไม่ยอมนะ”“กลับไปเดี๋ยวนี้” ภัทรพูดด้วยเสียงเรียบสนิท แต่แววตาของเขาเอาเรื่องและคุกคามอย่างที่สุด ความอดทนใกล้จะระเบิ

รถสปอร์ตเลี้ยวเข้ามาจอดยังบ้านพักตากอากาศส่วนตัวบนชายหาดพัทยา ภัทรถอนหายใจด้วยความหนักอก จนอารมณ์เดือดดาลของเขาดับมอดลงไปนานแล้ว หันกลับไปมองหญิงสาวข้างตัว น้ำตาเธอก็ยังร่วงราวกับฝนรินกนกนารีร้องไห้ยากและก็หยุดยากด้วยเช่นเดียวกัน เพราะนั่นหมายถึงเธอต้องเสียใจอย่างหนัก หากไม่นับกรณีร้องไห้กับนิยายประโลมโลกหรือบรรดาซีรีส์ทั้งหลายแหล่อ่ะนะ“กลัวมากใช่ไหม” น้ำเสียงคนใจร้ายทอดอ่อน รู้สึกผิดที่ทำให้เธอเสียขวัญ เขาเคยได้ฟังจากหญิงสาวมาก่อนในช่วงแรกว่าเธออยู่หอตัวคนเดียวหลังจากปู่เสียชีวิตอย่างกะทันหันด้วยอุบัติเหตุ เพียงแต่คาดไม่ถึงว่าอุบัติเหตุที่ว่าจะเกี่ยวข้องกับรถที่ใช้ความเร็วสูงและมีอยู่ไม่กี่คันในประเทศนี้ เขาตั้งใจว่าจะถามรายละเอียดในภายหลังเมื่อเธอหายตกใจเสียก่อน“ผมขอโทษนะ” นอกจากคำพูดฝ่ามือสากของเขายังเอื้อมขึ้นไปเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน แต่กนกนารีเบี่ยงตัวออก แล้วหันกลับมาบอกความต้องการของเธออีกครั้ง“เฟิร์นอยากกลับร้าน เฟิร์นจะขายยา”“โอ้โห เด็กขยัน”“ใช่ เฟิร์นไม่ใช่เศรษฐีนี่”“งั้นเดี๋ยวกลับไปผมช่วยทำยอด...ดีไหม” ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อเห็นเด็กขยันแอบตวัดตาค้อนแ