جميع فصول : الفصل -الفصل 80

ข่าวการนัดกินข้าวของนักธุรกิจหนุ่มว่าที่ลูกเขยกับนักธุรกิจสาวชาวฝรั่งเศสผ่านมาเข้าหูรัฐมนตรีกฤษณะอย่างรวดเร็ว ไหนจะเรื่องการจับมือเข้าร่วมทุนของธุรกิจใหม่ในกลุ่มสุขภาพและเวชภัณฑ์ทางการแพทย์นั่นอีก พอจะพูดเกริ่น ๆ เกี่ยวกับลูกสาวที่เจ้าสัวตระกูลใหญ่มักจะออกตัวแรงอยู่เสมอว่าขอจองเอาไว้ให้ลูกชาย ก็กลายเป็นว่าคนเป็นพ่อบอกปัด ๆ ว่าให้เป็นเรื่องของเด็ก ๆ ตัดสินใจกันอีกทีเท่านี้คนที่อยู่ในสังเวียนอย่างโชกโชนมาตลอดชีวิตแบบท่านกฤษณะก็พอจะเดาได้ว่าเป้าหมายของตระกูลพงศ์พีระกำลังถูกเปลี่ยนทิศทางไปแล้ว ซึ่งตัวเขาเองยอมไม่ได้อย่างเด็ดขาดการจะขึ้นมาถึงตำแหน่งรัฐมนตรี ตัวเขาย่อมไม่ใช่ไก่อ่อนที่ใครคิดจะมาเคี้ยวเล่นก็ทำได้ตามใจชอบ วันนี้จึงตัดสินใจเดินทางมาคุยกับว่าที่ลูกเขยซึ่งถือว่าเป็นผู้มีอำนาจตัดสินใจจริง ๆ ไม่ใช่แค่เสือกระดาษแบบเจ้าสัวภพ ที่คอยหลบอยู่เบื้องหลังและคอยใช้ปากจูงจมูกคนอื่น แต่ที่น่าโมโหก็คือจูงได้ไม่สำเร็จไปอีกต่างหาก ปล่อยให้เรื่องมันยืดยาวมาจนมีมือที่สามที่น่ากลัวอย่างนักธุรกิจสาวชาวยุโรปโผล่มาอีกคน ส่วนลูกสาวของเขาก็ได้แต่ชะเง้อชะแง้ เตรียมเป็นหม้ายขันหมากให้คนในแวดวงสังคมหัวเร

กลางดึกของค่ำคืนที่เกือบจะเงียบงัน ทว่าเสียงห่าฝนที่กระหน่ำลงมาราวกับฟ้ารั่วและเสียงฟ้าฟาดสนั่นหลังจากเตือนผ่านแสงวาบมาก่อน หญิงสาวกำลังลุกขึ้นเพื่อเดินไปปิดร้าน แต่มอเตอร์ไซค์สีน้ำเงินที่ดูรีบร้อนผิดปกติก็พุ่งตรงมาที่ลานคอนกรีตหน้าประตูและโยนกระเป๋าหนังสีดำลงที่ปลายเท้าเธอ แล้วก็จะเร่งเครื่องหนีไปโดยไม่เหลียวหลังหญิงสาวมองตามไฟท้ายรถไปจนลับตา สัญชาตญานบางอย่างพาให้เธอก้าวออกไปตากฝนและเปิดกระเป๋าใบนั้นออกดู...กนกนารีตาแดงก่ำ ตั้งแต่กลางดึกของเมื่อคืนจนถึงตอนนี้ หัวใจของเธอเหมือนถูกไฟแห่งโทสะและความแค้นแผดเผาจนไม่อาจอยู่เป็นสุข เฝ้ารอที่จะพร่าผลาญคนชั่วช้าสารเลวให้พินาศย่อยยับลงไปกับสิ่งที่มันทำหญิงสาวถือบัตรเชิญที่ผู้หวังดีประสงค์ร้ายเตรียมไว้ให้อย่างเสร็จสรรพ รู้ทั้งรู้ว่าเป็นแผนของใครสักคนที่ใช้เธอเป็นหมากทำลายพรรคการเมืองของไอ้กฤษณะ แต่เธอก็ยินดีเป็นเบี้ยให้ขอเพียงกระชากหน้ากากคนสารเลวที่ฆ่าปู่โดยไม่ยอมรับความผิดมาลงโทษได้สำเร็จหญิงสาวในชุดเดรสสั้นสีชมพู ชุดเดียวกับที่คุณหญิงรสรินทร์ซื้อให้วางบัตรเชิญลงบนโต๊ะของฝ่ายต้อนรับ ก่อนเดินตามทางมายังด้านในสู่ห้องจัดเลี้ยงแบบค็อกเทล เหล

กนกนารีนั่งรถมาถึงเมืองกาญจน์ตอนเกือบห้าโมงเย็น เพื่อรอต่อรถตู้ไปเที่ยวที่สังขละบุรีสักครั้ง ใคร ๆ ก็ควรได้มีสิทธิ์ทำตามที่ฝันไว้ แม้ปู่ของเธอจะจากไปแล้ว แต่ความฝันของท่านยังคงอยู่ และมันก็เป็นความฝันของเธอเองด้วยความฝันเรียบง่ายที่ไม่ต้องรอคนอื่นอีกต่อไป…แต่กระนั้นก็ยังต้องรอให้คนเต็มเที่ยว เฮ่อ…หญิงสาวก้มมองตนเองในชุดคล้ายตุ๊กตาบาร์บี้ ที่ถ่อสังขารมาจนถึงกาญจนบุรีได้สำเร็จ ระหว่างรอต่อรถ เธอก็เดินเลือกซื้อชุดพื้นเมืองแบบมอญไว้เปลี่ยนเมื่อถึงที่พัก รวมถึงซื้อเสื้อแจ็กเกตไว้สวมคลุมทับกันหนาวไว้อีกหนึ่งตัว“เที่ยวสุดท้าย สังขละ มาเร็ว ๆ” คนที่คิวรถตู้ยังคงร้องเรียกผู้โดยสาร ถึงแม้จะเลยเวลาที่ต้องออกจากท่ามาเกือบชั่วโมง สุดท้ายรถตู้ที่ค่อนข้างเก่าไปสักนิดในสายตากนกนารีก็ยอมออกจากคิวรถทั้งที่คนก็ยังไม่เต็มคันอยู่ดี“เฟิร์นคงทำให้ปู่ได้เท่านี้ ป่ะ เที่ยวสังขละกัน” หญิงสาวคว้าถุงเสื้อผ้าก้าวขึ้นรถ นั่งประจำที่ก่อนจะเสียบหูฟังแล้วก็กดเข้าไปดูในเพจของช่องข่าวที่มีเรตติ้งสูงสุดในยุคปัจจุบันอย่างรายการ ‘ทะลวงข่าว’ กดฟังมาเรื่อย ๆ ในรถตู้สู่เส้นทางสังขละบุรี ทว่าความคิดกลับวนกลับมายังเหตุการ

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ลุกพรวดขึ้นจากเตียงก็มีอาการมึนหัวเล็กน้อย ด้านข้างโซฟามีมารดากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ แต่พอเห็นเขาตื่นขึ้นคุณหญิงรสรินทร์ก็ตรงเข้ามาหยุดที่ข้างเตียง“ภัทร เจ็บมากไหม เป็นอะไรมากหรือเปล่า” ผู้หญิงที่อยู่เฝ้าลูกชายแตะฝ่ามือลงบนหน้าผาก ระวังไม่ให้โดนบาดแผลที่หางคิ้วของเขา ทว่าภัทรยังมีอาการตัวรุม ๆ หลงเหลืออยู่“แม่ ผมต้องออกจากโรงพยาบาลตอนนี้”“อะไรของแก”“เรื่องเฟิร์น”“ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องคนในพรรคนั้นกับเรื่องธุรกิจน่ะ ฉันจัดการให้ได้ แกนอนซะเถอะ”“ไม่ใช่แม่ เมื่อคืนเฟิร์นเกิดอุบัติเหตุ” บอกมารดาแล้ว ภัทรก็รีบกดออดเรียกพยาบาลให้เข้ามาถอดสายน้ำเกลือ“แต่สภาพแกเป็นแบบนี้เนี่ยนะ”“ขอโทรศัพท์ให้ผมหน่อย” คุณหญิงรสรินทร์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ลูกชาย คว้ามาได้ภัทรก็กระหน่ำโทรออกแต่กลายเป็นสัญญาณฝากข้อความ ส่วนการติดต่อผ่านแอปพลิเคชันสนทนาอื่น ๆ ก็เงียบสนิท“เกิดอะไรขึ้น ที่ไหน”“กาญจน์” ภัทรจำคำสนทนานั้นได้ ก่อนจะย้อนกลับไปนึกถึงความปรารถนาหลังเรียนจบของเธอ “ผมคิดว่าเขาไปสังขละ”“งั้นฉันจะให้เลขาช่วยเช็กข่าวให้ แกก็รออยู่ที่นี่ก่อน”“ไม่เป็นไร ผมไม

“นี่มันอะไรกันพี่ภพ” ภาวนาเดินหน้าตึงเข้ามาในคฤหาสน์ของตระกูลพงศ์พีระพร้อมกับสิระผู้เป็นสามี ผ่านไปเพียงสัปดาห์เดียวก็เกิดความพลิกผันมากมาย แล้วที่มากที่สุดคืออำนาจในการเซ็นสั่งจ่ายเช็คและอำนาจในการบริหารโรงงานเฟอร์นิเจอร์ไม่ใช่ของสามีเธออีกต่อไป“แกหมายถึงเรื่องไหนล่ะยายภา”“ก็เรื่องที่พี่มาฮุบโรงงานของคุณสิระนี่ไง ไอ้คนโลภมาก”“ไอ้ธุรกิจง่อย ๆ ของผัวแกนั่นน่ะ ฉันก็ไม่ได้อยากได้สักเท่าไหร่หรอกนะ” เจ้าสัวผู้เป็นพี่ชายกระดิกขาไขว่ห้างมองน้องสาวกับน้องเขยที่ไม่เจียมกะลาหัว ทุกวันนี้ที่ยังนั่งแท่นสวมบทเจ้าของโรงงานสับปะรังเคนั่นอยู่ได้ก็เพราะเขาและรสรินทร์ช่วยกันอุดหนุนจุนเจือ รวมถึงช่วยโยนเศษกระดูกลูกค้าให้ในบางทีด้วยซ้ำ“อะไรกันตาภพ” ท่านผู้หญิงนวลปรางค์ถามขึ้นด้วยความตกใจ“ก็ลูกสาวคนดีของคุณแม่นี่แหละครับ ที่เป็นคนเอาคลิปหนูนีน่าขับรถชนคนไปให้เด็กเฟิร์นนั่น”“แล้วภาทำผิดตรงไหนคะคุณแม่ จะให้ภาเก็บความอัปรีย์นี้ไว้โดยที่ความจริงยังไม่เปิดเผยเหรอคะ”“โถ แม่คนดี” คุณหญิงรสรินทร์ตบมือพร้อมกับหัวเราะร่วน “ฉันบอกหัวหน้าพรรคนั้นไปแล้วนะว่าเธอเป็นคนขุดเรื่องนี้ขึ้นมา เตรียมรับความดีความชอบได้เ