All Chapters of รักโคตรร้าย ผู้ชายฮาร์ดคอร์: Chapter 21 - Chapter 30

แย่ที่สุด!!!การก้าวออกมาจากคอมฟอร์ทโซนไม่ได้ดีดังคาด เธอเมาหนัก เมาครั้งแรกในชีวิตตอนอายุสามสิบ เมาแทบไม่ได้สติไม่พอ ยังถูกวางยา จนรู้สึกอยากกอด อยากจูบ อยากเข้าหา และอยากลวนลามผู้ชายจนแทบบ้า โอยยยย…เธอต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ นัยน์ตาหยาดเยิ้มคุกรุ่นไปด้วยความกระหายอยากอันแสนแปลกประหลาดกวาดมองไปรอบๆ ผับที่คลาคล่ำไปด้วยนักเที่ยวกลางคืน ก่อนจะหยุดจ้องเจ้าของเรือนผมดกหนาสีเทาเป็นเงาด้วยความสนใจเป็นพิเศษ ในวินาทีที่คนนั่งหันหลังให้ยกมือขึ้นเสยผมเธอก็แลบลิ้นออกมาเลียมุมปากโดยไม่รู้ตัว แค่หัวเทา ทำไมเธอถึงรู้สึกอยากเข้าหาบ้าไปแล้ว! คิริมามองผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะตรงหัวมุมเป็นระยะ หากแต่สติส่วนดีฉุดรั้งเอาไว้ว่าเธอจะต้องไม่ไปยุ่งกับหนุ่มหัวเทาคนนั้น สิ่งที่เธอควรทำมากที่สุดคือโทรให้น้องชายมารับกลับบ้านโดยด่วน หัวสมองสั่งการอย่างนั้นขณะที่มือสั่นเทาเริ่มค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋า แล้วก็แทบจะปล่อยโฮออกมา เมื่อพบว่าแบตโทรศัพท์ของเธอดันหมด ครั้นจะขอความช่วยเหลือจากเพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะกลับไม่กล้าที่จะปริปากเอื้อนเอ่ยออกมา เพราะเพิ่งประจักษ์แก่ใจในนาทีนี้ว่าคนที่พ

“ช่วยฉันที ฉันร้อนเหลือเกิน ไม่ไหวแล้ว” เธอเอ่ยวิงวอนชิดลำคอแกร่ง แล้วก็ทำเอาเขาถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยการนาบปากร้อนผ่าวลงไปดูดเบาๆ แต่แค่นั้นก็ทำเอาเขาขนลุกซู่ เรือนกายทรงพลังพลันร้อนวูบ คนถูกลวนลามรีบลากร่างอ่อนปวกเปียกไปยังห้องน้ำทันควัน“อาบน้ำซะจะได้หายร่าน แต่อย่าแช่นานล่ะ เดี๋ยวได้ตายห่าคาโรงแรมกันพอดี”พงษ์สวัสดิ์สั่งโดยไม่มองเจ้าของร่างสั่นเทา เพราะแววตาหยาดเยิ้มเหมือนอยากจะกินเขาทำให้ต้องรีบแจ้นหนี อีกทั้งกลัวใจตัวเองอยู่ไม่น้อย เพราะหากเขาตบะแตกขึ้นมาคงยุ่งน่าดู หากแต่ยังไปไม่พ้นห้องน้ำดีก็ต้องชะงักกึก เมื่อเหลือบไปเห็นว่าอีกฝ่ายเปิดฝักบัวให้ราดรดตัวเอง เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกแนบลู่ไปกับเรือนร่างทรงนาฬิกาทรายจนมองทะลุไปถึงไหนต่อไหน สภาพแม่ตัวดีที่ผมเปียกลู่ติดหนังหัวแทนที่จะดูน่าเกลียดแต่เขากลับรู้สึกว่ามันช่างเซ็กซี่ขยี้ใจอย่างน่าบัดซบ นึกอยากจับกดกับพื้นห้องน้ำหรือไม่ก็ผนังขึ้นมาครามครัน ให้ตายห่าสิวะ! แค่เปียกน้ำสาวแว่นสุดเชยจำเป็นต้องเซ็กซี่ขยี้ใจขนาดนี้เลยเหรอ หลังจากก้าวพ้นห้องน้ำ จิตแพทย์หนุ่มก็เดินมากระแทกกายลงนั่งบนเตียงด้วยสภาพไม่ต่างอะไรจากไอ้หนุ่มคลั่งเซ็กส์

“อย่ามาเรียกฉันว่าป้า!” คิริมาได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วๆ แต่หาสนใจไม่ พอเห็นเขาเป็นฝ่ายปลดกระดุมกางเกงออกเสียเองก็จัดการผลักร่างใหญ่ไปชิดผนังห้องน้ำ “เฮ้ย! ใจเย็นก่อนสิวะ แก้ผ้าแล้วจะปล้ำท่าเดียวเลยหรือไง” “ไม่! ฉันทนไม่ไหวแล้ว”เธอปฏิเสธอย่างดื้อดึง ลนลานลูบไล้อกกำยำเปล่าเปลือย แล้วตั้งท่าจะลูบต่ำลงไปกว่านั้น หากว่าอีกฝ่ายไม่คว้ามือเอาไว้ กระชากไปตรึงติดผนังเหนือศีรษะ แล้วก้มลงกระซิบถามชิดริมฝีปากอิ่ม “บอกความจริงมาก่อนว่าเธอจำฉันได้ไหม…จำฉันได้หรือเปล่า”น่าแปลกที่เขาก็เอ่ยถามปกติ ออกจะน้ำเสียงเย็นชาเสียด้วยซ้ำ แต่ทำไมเธอจึงสัมผัสได้ถึงความเศร้า เสียใจ และคาดหวังจากสายตาคู่นั้น หรือเธอจะเมามากจนสติเลอะเลือนไปแล้ว “เรารู้จักกันด้วยเหรอ”คิริมาทำท่าฉงน หรี่ตาจ้องหน้าอีกฝ่ายพลางเอียงคอครุ่นคิด แต่เพราะในสภาพที่สายตาสั้นพันกว่าโดยไม่มีแว่นช่วยในการมองเห็น ถึงแม้เธอจะคลำทางเดินมาหาเขาได้ แต่ถ้าถามว่าเขาหล่อไหม หน้าตาเป็นยังไง เธอมิอาจตอบได้อย่างชัดเจน เพราะมองเห็นแค่เค้าโครงหน้าของอีกฝ่ายแบบพร่ามัวและเบลอ ถึงแม้จะเป็นในระยะประชิดก็ไม่สามารถระบุได้ว่าหน้าตาของเขาเป็นเช่นไร บว

“ฮื้อ…” คิริมาหลับหูหลับตาครางประท้วง ใบหน้าแดงก่ำเบ้น้อยๆ ออกอาการฮึดฮัดด้วยความขัดใจเหลือคณา เมื่อถูกอีกฝ่ายรวบข้อมือไปไว้ในอุ้งมือใหญ่“ชู่ว์…ใจเย็นสิป้า” พงษ์สวัสดิ์พยายามจะเตือนสติให้อีกฝ่ายได้ระงับอารมณ์และนึกถึงความผิดชอบชั่วดี ทว่าแทนที่จะฟังเธอกลับดิ้นรนต่อต้าน พร้อมปฏิเสธเสียงแข็งๆ “ไม่”“มองหน้าผม” เสียงกระด้างเอ่ยขึ้นพลางปล่อยข้อมือกลมกลึงให้เป็นอิสระ แล้วทาบมือลงตรงซีกแก้มนวล ก่อนจะเอ่ยบอกอย่างพยายามใจเย็นเท่าที่จะทำได้ “แล้วตั้งสติ”“มะ…ไม่ไหว…ฉันไม่ไหว” เธอส่ายหน้าหวือพร้อมละล่ำละลักเสียงสะท้าน ยิ่งได้ใกล้ชิดเสียดสีแต่ยังไม่บรรลุถึงสิ่งที่ต้องการคิริมาก็ยิ่งร้อนรุ่มและทุรนทุรายเหมือนจะขาดใจเสียให้ได้ “แต่มันเจ็บนะ”เสียงกระด้างที่เอ่ยเตือนทำให้คนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวชะงักไปเล็กน้อย แต่วินาทีถัดมาก็สะบัดหน้าออกจากมือใหญ่ แล้วก้มลงดูดหัวนมแข็งๆ เรียกเสียงครางกระหึ่มให้กระเด็นออกมาจากลำคอหนา แล้วเขาก็แทบคลั่งเมื่อคนไม่ประสาถูไถสะโพกใส่หน้าขาแกร่ง เสียดสีไปมาจนความอลังการกลางกายแข็งกร้าวแทบปริแตก “ทำเป็นหรือไงฮึ…” คนถูกยั่วจนหัวหมุนเอ่ยปนหอบหนักๆ ก่อนจะเ

คิริมารู้สึกตัวอีกทีในตอนสายของวันถัดมา มือเรียวคลำหาแว่นตาสะเปะสะปะไปตามความเคยชินเพราะคิดว่าอยู่ที่ห้องนอนในบ้านของตัวเอง แล้วก็พบว่ามันวางอยู่ตรงบริเวณหัวเตียงเหนือศีรษะ หลังจากใส่แว่นแล้วร่างอ่อนเปลี้ยก็ผุดลุกขึ้นนั่งด้วยสภาพเนือยๆ ปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด ทันใดนั้นเสียงหวานก็หลุดอุทานออกมา เมื่อเห็นเต็มตาว่าตัวเองอยู่บนเตียงของโรงแรงแห่งหนึ่งเพียงลำพังในสภาพเปลือยเปล่า ครั้นขยับตัวก็สูดปากคราง แทบน้ำตาร่วง เจ็บช่วงล่างเหมือนโดนฉีกทึ้งออกจากกัน นั่งหลับตานึกอยู่สักพักก็ร้องไห้ออกมาเมื่อสิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในหัวอันหนักอึ้งเป็นช่วงๆ คือความจริง ร่างกายเธอมันฟ้องอย่างเด่นชัดว่าเมื่อคืนนี้เธอได้สูญเสียความสาวไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าคนที่ตนเผลอมีสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยนั้นเป็นใคร จำได้เลือนลางแค่อีกฝ่ายบอกว่าเขารู้จักเธอตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลาย และเขาก็ตอกหน้าในตอนท้ายว่าเขาก็ไม่รู้จักเธอเหมือนที่เธอไม่รู้จักเขา แต่ที่แน่ๆ คือผมของเขาสีเทา ส่วนหน้าตานั้นเธอจำไม่ได้เลยเนื่องจากมองเห็นแค่เลือนรางเพราะขาดแว่น ที่จำได้ติดหูคือเขาเรียกเธอว่า ‘ป้า’ เหมือนที่ใครบางคนเรียกเธอตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัย