All Chapters of รักโคตรร้าย ผู้ชายฮาร์ดคอร์: Chapter 51 - Chapter 60

เวลาล่วงเข้าสู่เกือบบ่ายโมงครึ่งหน้าห้องทำงานของเธอก็ยังไร้เงาเลขา กำลังจะโทรตามมนต์มีนา เพราะต้องการเอกสารจากฝ่ายบัญชี ทว่ายังไม่ทันที่จะกดเบอร์อีกฝ่ายก็โทรมาว่าขอลาหยุดในช่วงบ่าย เนื่องจากว่าอยู่ๆ ก็เป็นไข้ขึ้นมาแบบกะทันหัน ฉะนั้นคิริมาจึงต้องลงไปจัดการธุระที่แผนกบัญชีเอง เธอทำงานกระทั่งเกือบถึงช่วงหัวค่ำถึงได้ปิดแฟ้มที่เพิ่งเซ็นลายมือตัวเองลงไป วางปากกา แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางอ่อนล้า ก่อนจะมองดูเวลา เมื่อจวนจะถึงเวลานัดหมายผ่าตัดคนไข้ก็ผุดลุกขึ้น เดินไปฉวยเสื้อกาวน์ที่พาดอยู่ตรงพนักโซฟาในโซนรับแขกขึ้นมาสวมทับชุดทำงานฉบับคุณป้า แล้วเดินออกจากห้องไปหากาแฟดื่มสักแก้ว ก่อนจะเข้าห้องฝ่าตัดที่ไม่สามารถกำหนดเวลาได้อย่างตายตัวว่าจะเสร็จภายในกี่ชั่วโมง เย็นนี้เธอมีผ่าตัดใหญ่ร่วมกันแพทย์ผู้ชำนาญการอีกสองท่าน เพราะเป็นเคสที่ค่อนข้างมีความเสี่ยงสูง กว่าจะออกจากห้องผ่าตัดได้ก็เลยเวลากลับบ้านตามที่ตั้งใจไว้ไปมากโข ยอมรับว่าคืนนี้นอกจากสมองของเธอจะล้าแล้วแข้งขายังแทบไม่มีแรงจะก้าวเดิน แถมอากาศยังอบอ้าวเหมือนฝนจะตกอย่างไรชอบกล คนขี้ร้อนเป็นทุนเดิมยกหลังมือขึ้นซับเ

“ปล่อย…ฉันจะกลับบ้าน”เธอเอ่ยเสียงสั่นพร่า หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก พร้อมกันนั้นก็พยายามเบี่ยงหน้าหนีจอมตะกละที่ยังไม่อิ่มเต็มกับรสชาติหวานล้ำ ดีที่วันนี้เธอใส่คอนแท็กเลนส์มาทำให้แว่นกรองแสงที่ไม่ใช่แว่นสายตาซึ่งเพิ่งหล่นไปตอนเขาปล้นจูบนั้นไม่ได้มีผลอะไรต่อการมองเห็น “จะรีบไปไหนเล่า” เขาเอ่ยเสียงเนิบนาบพลางไล้พวงแก้มสุกปลั่งเบาๆ “อุตส่าห์โกหกว่าเป็นคอนโดของตัวเองเพราะอยากนอนกับผัว ก็อยู่ ‘นอน’ ก่อนสิ” “บอกแล้วไง ว่าคุณไม่ใช่ผัวฉัน! และกรุณา…อย่ามายุ่งกับฉัน!”คิริมาปัดมือกระด้างออก แล้วสวนกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ และวาจาที่เธอประกาศออกมานั้นก็ทำให้คนฟังคอแข็งขึ้น มิหนำซ้ำคำว่า ‘อย่ามายุ่งกับฉัน’ ทำให้คนมีอดีตฝังใจ คนที่จำได้ว่าเธอมักตะเพิดไล่ด้วยประโยคนี้ขบกรามแน่นเพราะมันโคตรกระทบใจ นัยน์ตาที่แฝงความขบขันเมื่อครู่พลันแข็งกร้าวขึ้น “หึ นอกจากจะแอ๊บว่าจำผมไม่ได้ตอนปีหนึ่ง และโกหกว่าไม่เคยเรียนมัธยมในไทยแล้ว คุณยังมโนว่าตัวเองยังบริสุทธิ์ผุดผ่องทั้งที่เป็นฝ่ายลวนลามจนได้ผมเป็นผัวเนี่ยนะ มันไม่มากไปหน่อยเหรอแม่คุณ” “อย่ามายัดเยียดให้ฉันรู้จักคุณในสมัยมัธยม เพรา

“เอ่อ…ป๋าขาปล่อยครีมเถอะนะคะ” หลังจากลังเลอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง ที่สุดคิริมาก็ต้องจำใจเปล่งเสียงที่พยายามปั้นแต่งให้หวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ออกมา “ยังไม่หวาน เอาใหม่”“คนบ้า!” เธอแว้ดใส่อย่างเหลืออด นัยน์ตาดุวับจ้องหน้าหล่อๆ แต่กวนเข้าไส้คล้ายอยากจะต่อยเขาสักหมัด แก้มแดงๆ เหมือนจะแตกนั่นน่ากัดชะมัด “จะพูดไม่พูด ถ้าไม่พูดงั้น ‘จูบ’ นะ”“ป๋าขาปล่อยครีมเถอะนะคะ” ที่สุดคิริมาก็ต้องกลั้นใจทำเสียงอ่อนเสียงหวานออดอ้อน ถึงแม้ท่าทางจะเหมือนแยกเขี้ยวใส่ แถมตายังมองอย่างฟาดฟัน แต่ก็พอรับได้ “หวานใช้ได้” เขาเอ่ยหน้าตาย แต่มุมปากยกขึ้น “งั้นก็ปล่อยสิ” เสียงสั่นๆ ต่อรอง“ถ้าอยากให้ปล่อยก็รับปากมาก่อน ว่าจะไม่ไปเข้าห้องผู้ชายคนไหนอีก”“ไม่ได้อยากเข้า แต่คิดว่าเป็นห้อง…” เธอยังไม่ทันจะได้เอ่ยให้ครบถ้วนกระบวนความก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ เมื่อปลายนิ้วกระด้างจรดลงบนกลีบปากอิ่ม“ไม่ได้ให้เถียง แต่ให้รับปาก ว่าจะไม่เข้าห้องผู้ชายคนไหนอีก” คนเอาแต่ใจส่ายหน้า แล้วเอ่ยเสียงเข้มบีบบังคับให้เธอทำตามที่ตัวเองต้องการอย่างน่าหมั่นไส้“โอเค รับปากก็ได้” คิริมาเอ่ยพร้อมทำท่าฮึดฮัด ผิวแก้มแดงก่ำทำให้เขาอดใจไม่ไห

“ห่าเอ๊ย! ฝนบ้าอะไรวะ แม่งตกไม่รู้จักเวล่ำเวลา” คิริมาเหล่ตามองคนที่บ่นได้แม้กระทั่งฝนด้วยสีหน้ากลั้นยิ้ม ขาที่ตั้งใจจะก้าวไปยังล็อบบี้ของคอนโดแช่นิ่งโดยอัตโนมัติในวินาทีที่ร่างสูงใหญ่ขยับมายืนตรงหน้า ก่อนจะหลุดอุทานออกมาเมื่ออยู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างลอยมาคลุมหัวเธอ มองเขาแล้วก็ต้องหน้าแดงแจ๋ สายตาปะทะเข้ากับซิกแพ็คแน่นๆ แถมยังขาวจั๊วะออร่าทิ่มตาอย่างจัง นี่เล่นถอดเสื้อกีฬาโชว์แมนตอนฝนตกกันเลยเหรอ ช่างไม่สนความรู้สึกคนใจบางบ้างเลย “มานี่มา…”พอฝนเริ่มตกหนักเขาก็ลากเธอเข้าตัวอาคาร แปลกใจนิดหน่อยที่อีกฝ่ายไม่ขัดขืน แถมยังทำท่าเหมือนกลัวฝนเสียอย่างนั้น ผู้หญิงอะไรประหลาดชะมัด นอกจากจะขี้ลืม ไม่กลัวผู้ร้าย แล้วยังกลัวฝนอีก ทั้งคู่มายืนอยู่ตรงล็อบบี้ของคอนโด คิริมาดึงเสื้อกีฬาของทีมฟุตบอลสโมสรดังฝั่งอังกฤษออกจากศีรษะ แล้วส่งให้เขา แต่แทนที่จะรับคืนอีกฝ่ายกลับยัดมันใส่ในกระเป๋าของเธอ แล้วบอกให้เธอเอาไปซักมาคืนอย่างหน้าตาเฉย จากนั้นพ่อคนที่ทำให้เธอสตั้นไปหลายวิก็ยืนกอดอกเปลือยเปล่าให้สาวๆ ที่เข้าและออกคอนโดในเวลาดึกได้มองตาปรอยหน้าแดง ก่อนที่คิริมาจะหลุดจามเสียงดังอย่างไร้การควบคุม

“งั้นมาเดี๋ยวไดร์ผมให้” ครั้นเห็นเธอทำท่าเช็ดผมทุลักทุเลก็ดึงผ้าออกจากมือบาง เอ่ยบอกเสียงห้าวทุ้มท่ามกลางสายตาเหลือเชื่อของสาวเจ้า ก่อนที่เขาจะเดินไปเสียบปลั๊กเครื่องไดร์ผม แล้วลากสายมาหาเธอ“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกินเสร็จจะไดร์เอง” ในวินาทีที่คนถือไดร์อยู่จะลงมือเป่าผมให้เธอก็เอนตัวหนี แล้วเอ่ยบอกด้วยท่าทีเกรงใจ อีกทั้งไม่อยากให้เขาทำอะไรให้ใจสั่นไปมากกว่านั้น “อยู่เฉยๆ เถอะน่า”พงษ์สวัสดิ์เอ็ดเบาๆ รั้งหัวคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเข้ามาใกล้จะได้ถนัด แล้วลงมือไดร์ผมให้อย่างอ่อนโยนชนิดไม่น่าเชื่อว่าคนดิบๆ อย่างเขาจะทำอะไรแบบนี้ก็เป็นด้วย นิ้วกระด้างทั้งห้าค่อยๆ สางผมปนขยี้ขณะที่มืออีกข้างร่อนไดร์เป่าผมอยู่ด้านบน เขาทำอย่างนั้นไปเรื่อยๆ โดยไม่ปริปากอะไร ส่วนเธอก็นั่งตัวเกร็งอยู่พักใหญ่ ใจสั่นกับการถูกดูแล ก่อนจะทนหิวไม่ไหว สุดท้ายก็ก้มลงไปจัดการกับของกินในมือ “ไหนว่าคุณรอคนอื่นไง” คิริมาเงยหน้าขึ้นหลังจากกัดสาหร่ายแล้วเคี้ยวด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยไปคำหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยเสียงแข็งๆ แข่งกับเสียงเครื่องไดร์เป่าผม “หึงเหรอ” เขาเลิกคิ้วพร้อมเอ่ยถามหน้าตาย ครั้นเห็นใบหน้างามแดงก่ำก็กระตุกมุมปากหยั