All Chapters of รักโคตรร้าย ผู้ชายฮาร์ดคอร์: Chapter 61 - Chapter 70

“ก็ในคอนโดนี้พี่รู้จักแค่เขานี่นา” เสียงหวานอุบอิบโป้ปดอีกครั้ง และดูเหมือนว่าท่าทีหงุดหงิดของปรเมศจะอ่อนลงไปบ้าง เพราะลึกๆ แล้วก็คิดว่าเป็นความผิดของเขาด้วยเช่นกันที่ไม่ได้บอกกล่าวพี่สาวเรื่องขายคอนโด แต่เพราะเขาไม่รู้ว่าคนที่ซื้อคอนโดต่อจากคนที่เขาขายให้จะเป็นไอ้หมอโรคจิตที่ยืนอยู่ข้างหลัง ถ้ารู้เขาคงบอกเธอไปตั้งนานแล้ว “แล้วมันได้ทำอะไรตัวใหญ่ไหม” “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ หยุดซักไซ้เหมือนพี่เป็นเด็กๆ ได้แล้วน่า” คิริมาโกหกคำโตด้วยการเอ่ยยืนยันอย่างหนักแน่น แล้วเม้มปากเมื่อได้ยินเสียงผิวปากหวือเหมือนกวนประสาทปรเมศหันขวับไปขึงตาใส่จอมก่อกวน ครั้นเห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วท้าทายเขาก็แสยะยิ้มชั่วร้าย แล้วจงใจขยับเข้าไปชิดร่างอ้อนแอ้นของพี่สาวมากขึ้น “งั้นของีบนิดนึงนะ ตาจะปิดอยู่แล้ว ถึงชั้นล่างปลุกเค้าด้วยล่ะ” ขาดคำปรเมศก็ซบศีรษะลงตรงไหล่บอบบางของพี่สาว ทำท่าอ้อนจนคนมองนึกหมั่นไส้ จริงๆ แล้วปรเมศไม่ได้หลับแต่แค่ปิดตา ปิดหู และปิดการรับรู้ทั้งหมดทั้งมวล เพราะเหนื่อยจากเคสผ่าตัดสมองที่กินเวลากว่าห้าชั่วโมง ฉะนั้นพอพาพี่สาวมายืนห่างจากคู่อริได้เขาจึงเบาใจ และไม่คิดจะระวังอะไ

“รู้แล้วก็เหยียบไว้ด้วยล่ะ ห้ามบอกพ่อกับแม่เด็ดขาด”“ไม่ทันแล้วมั้ง”ขาดคำไฟก็สว่างพรึ่บขึ้นทั้งห้อง ทำเอาสองพี่น้องต่างตัวแข็งทื่อ หันเข้าสบตากันล่อกแล่ก ก่อนจะลุกขึ้นมามองใบหน้าบึ้งตึงของพ่อกับแม่ แล้วหัวเราะแหะๆ กลบเกลื่อนความผิด “แถวหน้ากระดานเรียงหนึ่งปฏิบัติ!” ทันใดนั้นคุณหญิงปรางทิพย์ก็ออกคำสั่งเสียงเข้ม และสองพี่น้องก็ทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ เพราะแม่คือผู้ยิ่งใหญ่ของบ้าน “ยืนตรงๆ ไม่ต้องส่งสายตาไปอ้อนพ่อ ตาแก่นั่นช่วยอะไรเราสองคนไม่ได้หรอก”คนที่กุมอำนาจเบ็ดเสร็จในบ้านกอดอกเอ่ยเสียงแข็งๆ นอกจากจะมีมุมสง่าและอ่อนหวานเมื่อเข้าสังคมแล้ว คุณหญิงปรางทิพย์ยังมีมุมเด็ดขาดเลี้ยงลูกเยี่ยงทหาร ท่าทางขึงขังของภรรยาทำให้คนที่ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ที่เพิ่งไปลากมาถึงกับกลั้นขำแทบไม่อยู่ “คุณ ลูกโตแล้วน่า เพลาๆ บ้างเถอะ” “คุณไม่ต้องมาห้ามเลยนะ เพราะเพลาๆ นี่แหละถึงได้พากันเล่นอะไรแผลงๆ แทนที่จะโทรไปแจ้งตำรวจหรือไม่ก็โทรมาขอความช่วยเหลือจากพ่อ แต่ดันยิงต่อสู้กับผู้ร้ายเอง ทำให้แม่อย่างฉันเกือบหัวใจวายตาย ถ้าลูกเป็นอะไรไปแล้วฉันจะอยู่ยังไง” คนที่รู้เรื่องทุกอย่างจากปากสามีรำพันได้เป็นฉา

ฮึ่ม! ถ้าไม่ติดว่าเข้าห้องเขาแล้วสุ่มเสี่ยงจะไม่ได้ออกมาง่ายๆ แม่จะแจ้นเอาเสื้อไปปาใส่หน้าไอ้คนช่างทวงหวงของเดี๋ยวนี้เลย จะได้หยุดหาข้ออ้างมาก่อกวนเธอเสียที “ถ้าจะหวงมากขนาดนั้นเอามายัดใส่กระเป๋าฉันทำไม” “อ้าว…ใช้แล้วก็ต้องซักคืนสิคร้าบเจ้านาย”ตัวร้ายยังไม่วายลากเสียงยาวประชดในตอนท้าย กวนประสาทมากมายจนเธอต้องถลึงตาใส่ แล้วกดวางสายไปเสียดื้อๆ แต่ไอ้คนบ้านั่นยังไม่วายส่งข้อความมาก่อกวนอีก ‘ฝันดีผีจับหัว’อึ๋ยยยยย!!! เขารู้ว่าเธอกลัวผีได้ไงเนี่ย หลังจากปิดมือถือป้องกันการก่อกวน คิริมาก็ล้มตัวลงนอน ทว่าพอหัวถึงหมอนร่างกายที่ประท้วงอยากพักผ่อนกลับนอนไม่หลับกระสับกระส่าย ก่อนจะเอามือก่ายหน้าผาก ในหัวคิดวนเวียนไปถึงเรื่องคนร้ายที่ไล่ยิงเธอกับน้องชายไปเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา ไม่ได้หวาดกลัวจนประสาทเสียพลอยทำให้นอนไม่หลับแต่อย่างใด ที่กระวนกระวายใจเพราะค่อนข้างแน่ใจว่าคนพวกนั้นต้องการทำร้ายเธอหาใช่ปรเมศ ถ้าเดาไม่ผิดพวกมันน่าจะตามเธอมาจากคอนโดของพงษ์สวัสดิ์ และจากการไล่ยิงแบบเถื่อนถ่อยไม่กลัวกฏหมายทำให้คิริมาแน่ใจว่าคนพวกนั้นไม่ใช่แค่ต้องการข่มขู่ แต่พวกมันหมายเอาชีวิตของ

“ใช่ลูก โลกมันกลมอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะจริงๆ แล้วหนูเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับหมอพงษ์สวัสดิ์ตอนมัธยมปลาย จนกระทั่งประสบอุบัติเหตุ” ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกเล่าถึงรายละเอียด เพราะจำได้อย่างแม่นยำว่าก่อนที่เพื่อนรักอย่างกรองแก้วจะหายสาบสูญไปเป็นเวลาหลายปี อีกฝ่ายเคยเล่าให้ฟังหลายครั้งว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเรียนอยู่โรงเรียนเซ็นต์มารีอาคอนแวนต์ ซึ่งก็คือโรงเรียนที่คิริมาเคยเรียนตามที่ทนายวิชิตเล่าให้ฟังเมื่อครั้งที่มาขอพบคิริมาในหลายเดือนก่อน และก็ตรงกับคำบอกเล่าของปรเมศที่เป็นคนช่วยคิริมาเอาไว้เมื่อครั้งประสบอุบัติเหตุร้ายแรงในอดีต “สรุปว่าหนูไม่ได้เรียนมัธยมปลายที่อเมริกาตลอดอย่างที่เข้าใจเสมอมา แต่หนูเคยเรียนที่ไทยด้วย” คนที่สูญเสียความทรงจำขยับปากพึมพำเป็นเชิงย้ำ พอเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าเธอก็เอ่ยถามในสิ่งที่ยังไม่หายข้องใจ “แล้วแม่พอจะรู้ไหมคะ ว่าหนูเคยรู้จักกับหมอพงษ์สวัสดิ์เป็นการส่วนตัวหรือเปล่า”“แม่ไม่แน่ใจ เพราะทนายประจำตระกูลรุ่งเรืองโรจนไพศาลไม่ได้เล่าถึงเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่ฟัง แต่ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่สักวันครีมจะได้รู้ความจริงทั้งหมด เพราะพ่อกำล

ร้าน ‘กาแฟจะเยียวยาทุกอย่าง’วาระการประชุมซ้ำซากยืดเยื้อยาวนานติดต่อกันเกือบสามวันจบลงในช่วงบ่าย พร้อมกับความรู้สึกมึนๆ อึนๆ ของคิริมา หลังออกจากห้องประชุมได้เธอก็พุ่งมายังร้านกาแฟซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับโรงพยาบาล เดินไม่กี่นาทีก็ถึง ร้านกาแฟกึ่งร้านหนังสือมือสองซึ่งกินพื้นที่เทียบเท่าประมาณตึกหกคูหา มีชั้นหนังสือวางเรียงรายเป็นล็อกๆ มีเก้าอี้และโต๊ะเข้าชุดวางบริการให้ลูกค้าได้ดื่มด่ำกับรสชาติกาแฟท่ามกลางดงหนังสือ หรือถ้าใครจะลากเฉพาะเก้าอี้ไปหามุมเหมาะๆ ซุกตัวอ่านหนังสือทางร้านก็ไม่ว่า หากจะแจ้งพิกัดให้เอาเครื่องดื่มที่สั่งไปให้ก็ยินดีให้บริการ ที่นี่มีหนังสือมากมายได้บรรยากาศของความเป็นมัธยม เพราะหนังสือในร้านจะเป็นการ์ตูนตาหวาน หรือไม่ก็พวกนิยายวัยรุ่นเสียเป็นส่วนใหญ่ ฉะนั้นเวลาว่างๆ หรือล้าจากการทำงาน หากไม่กลับบ้านไปนอนเธอก็มักจะมาขลุกอยู่ที่นี่เป็นประจำ มาบ่อยและแช่นานจนเจ้าของและเด็กในร้านรู้จักมักคุ้น คิริมาลากเก้าอี้ไปหามุมเหมาะๆ ถอดเสื้อสูทพาดพนักเก้าอี้ เดินไปหาเลือกหนังสือการ์ตูนมาหนึ่งเล่ม แล้วอ่านและจิบกาแฟไปด้วย เป็นการผ่อนคลายไปอีกแบบ ไม่นานเธอก็วางกา