All Chapters of รักโคตรร้าย ผู้ชายฮาร์ดคอร์: Chapter 81 - Chapter 90

“ถ้าอยากให้หยุดก็บอกมาว่าคุณเอาแม่ผมไปไว้ที่ไหน พูด…” เขาเค้นคอเสียงห้าวเจือแหบ ครั้นเห็นเธอยังเอาแต่เม้มปากด้วยสีหน้าทรมานก็ทำให้แม่คุณเสียวซ่านปานจะขาดใจด้วยการส่งนิ้วเข้าสู่กายสาวแล้วดึงออก แต่แค่นั้นก็ทำเอาคนถูกกระทำสะท้านเฮือก หลุดคำปฏิเสธเจือครางผาดแผ่ว “ฉะ…ฉันไม่รู้…ฮื้อ…อ๊า…”“ไม่รู้งั้นเหรอ คุณได้สลบคาอกผมแน่เจ้านาย”เสียงเข้มทวนคำอย่างฉุนเฉียว จากนั้นเขาก็จัดการคลี่กลีบดอกไม้งามออก แล้วตวัดลิ้นใส่ท่ามกลางการสะดุ้งเฮือก กัดปากแน่น ของคนที่ถูกกระทำ ครั้นเห็นแม่คุณยังไม่เลิกอดกลั้น มือสั่นระริกยังปิดปาก เขาก็ยิ่งนึกอยากเอาชนะ พงษ์สวัสดิ์เงยหน้าขึ้นมายักคิ้วให้ แล้วก้มลงไปลากลิ้นขึ้นลงร่องสาวถี่ยิบ ก่อนจะยื่นปลายนิ้วกรีดขึ้นลงอย่างยั่วเย้าเล้าโลมให้เธอไร้การควบคุม ทำเอาร่างแน่งน้อยเกร็งไปหมด ลมหายใจสะดุดขาดเป็นห้วงๆ แล้วเธอก็หวีดร้องออกมาในวินาทีที่นิ้วกระด้างชำแรกเข้าสู่กายสาวอย่างเชื่องช้าบาดอารมณ์ “ไม่นะ อย่า อ๊ะ…อื้อ…” เสียงห้ามปรามกระท่อนกระแท่นแปรเปลี่ยนเป็นหลุดครางกระสันซ่านเมื่อนิ้วกระด้างถูกรั้งออกมาจนเกือบหมด แล้วสอดเสียบเข้าไปใหม่ เขาทำอย่างนั้นย้ำๆ ซ้ำ

บ่ายวันอาทิตย์พ่อชวนเธอออกมานอกเมืองโดยไม่บอกว่าจะพามาทำอะไร กระทั่งรถยนต์คันหรูที่มีสารถีซึ่งพ่วงด้วยตำแหน่งบอดี้การ์ดของพ่อเคลื่อนเข้าสู่ถนนเส้นเล็กๆ ในเขตที่สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าไม้หนาทึบ ไม่นานก็มองเห็นท้องทุ่งนาเขียวขจีสุดลุกหูลูกตา ก่อนที่รถจะแล่นเอื่อยๆ มาตามาทางแคบๆ ที่ตัดเข้าสู่ถนนลูกรัง กระทั่งเคลื่อนมาหยุดลงตรงหน้าบ้านไม้เก่าๆ ที่แวดล้อมไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ “บ้านใครเหรอคะพ่อ”คิริมาเอ่ยถามขณะที่สายตาสำรวจไปรอบๆ บ้านด้วยความสนอกสนใจ ถึงแม้จะเก่าแต่ก็ดูน่าอยู่เพราะห่างไกลจากเมืองและความวุ่นวายพลุกพล่าน ทว่าดูลึกลับชอบกล “เซฟเฮาส์ของพ่อเองลูก”“เซฟเฮาส์?” คุณหมอสาวทวนคำพร้อมจ้องหน้าบิดา ครั้นเห็นท่านพยักหน้าเบาๆ แล้วก้าวลงจากรถเธอก็รีบก้าวตามลงไปด้วยท่าทางงงๆ “พ่อพาครีมมาที่นี่ทำไมเหรอคะ”เสียงหวานถามอย่างใคร่รู้ ขณะที่ก้าวตามบิดาเข้าไปในบ้าน งงหนักในวินาทีที่เดินตามเข้าไปถึงห้องหนึ่งซึ่งภายในมีจอมอนิเตอร์ที่เชื่อมต่อกับกล้องวงจรปิด แล้วก็ต้องอ้าปากค้างกับภาพที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เพราะเห็นบอดี้การ์ดร่างยักษ์กระจายตัวอยู่ตามจุดต่างๆ รอบบริเวณบ้านเต็มไปห

คิริมาติดกาแฟสดเป็นชีวิตจิตใจ วันไหนไม่ได้ดื่มเหมือนจะลงแดงตายเสียให้ได้ ฉะนั้นทุกบ่ายเธอจะต้องวานให้เลขาลงมาซื้อลาเต้ที่ค็อฟฟี่ช้อปตรงชั้นล่างติดกับศูนย์อาหาร ทว่าพอขาดมนต์มีนาคิริมาก็จำต้องลงมาซื้อด้วยตัวเอง พนักงานหลายคนที่เข้าคิวรอพร้อมจะเปิดทางให้ท่านรองผู้อำนวยการลัดคิดด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจ แต่เธอก็บอกว่าไม่เป็นไร เพราะไม่อยากเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี หรือตกเป็นหัวข้อซุบซิบนินทาลับหลัง ในเมื่อวางตัวดี น่าเกรงขาม และเป็นที่นับถือมาโดยตลอด เธอก็ไม่อยากจะให้ภาพพจน์ของตัวเองต้องมามัวหมอง แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่ควรมองข้าม แต่ดูเหมือนว่าปณิธานที่ตั้งไว้จะสั่นคลอนเสียแล้ว “ครีมมี่!”ผู้มาใหม่ร้องเรียกชื่อ แล้วทำท่าจะโผเข้าหา ทว่าเดชะบุญที่เธอหันขวับเบี่ยงตัวหลบ แล้วรีบถอยห่างออกมาสามก้าว ก่อนจะหลุดอุทานเมื่อเห็นว่าเป็นใคร “คริสเตียน!”หลังจากตกตะลึงเพราะไม่คิดว่าอยู่ๆ เพื่อนซี้ที่ช่วงนี้ห่างหายไปจากการคุยแชทจะมาโผล่ที่นี่ คิริมาก็อดที่จะกวาดตามองไปรอบๆ ไม่ได้ ก็เมื่อกี้อีกฝ่ายเล่นกระโจนเข้าหาอย่างไม่แคร์สายตาใคร ถึงแม้เธอจะหลบทันแต่พนันได้เลยว่าจะต้องไม่พ้นสายตาข

คิริมามีนัดกับคริสเตียนในตอนสายของวันหยุดนักขัตฤกษ์ หลังจากไปทำบุญที่วัดกับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา โดยนางปรางทิพย์ไม่ลืมที่จะพาไปไหว้เจดีย์บรรจุอัฐิของพ่อกับแม่แท้ๆ ของเธอ ซึ่งเอาบางส่วนมาเก็บไว้ที่เชียงใหม่ หลังจากนั้นคิริมาก็บึ่งรถมายังร้านอาหารที่ได้นัดหมายกับเพื่อนซี้เอาไว้ ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาลงจากรถเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าซึ่งวางอยู่บนเบาะข้างๆ ก็ดังขึ้นเสียก่อน คุณหมอสาวรับสายจากพยาบาลพิเศษซึ่งโทรมารายงานเรื่องของนางกรองแก้ว ว่าอีกฝ่ายพยายามจะหาทางหนีออกจากห้องผู้ป่วย และร้องหาแต่ลูกชายท่าเดียว พอทางนั้นแจ้งมาว่าคนไข้เริ่มสงบลงแล้วคิริมาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะบอกผู้ที่โทรมาว่าช่วงบ่ายเธอจะเข้าไปดูคนไข้พิเศษของเธอ ล็อกรถเสร็จคิริมาก็เดินมุ่งหน้าออกจากโซนจอดรถ เพราะเมื่อกี้คริสเตียนเพิ่งส่งข้อความมาบอกว่ากำลังจะถึง ให้เข้าไปนั่งข้างในและสั่งอะไรเย็นๆ ดื่มรอได้เลย ระหว่างที่กำลังก้าวไปข้างหน้าคิริมาก็เห็นวาสินี กิรณา และสาวสวยเซ็กซี่อีกคน เดินเรียงแถวหน้ากระดานกันมา แว่บแรกที่เห็นหน้ารายหลังนั้นเธอรู้สึกรังเกียจ ไม่อยากเข้าใกล้ และเจ็บปว

คราวนี้คิริมาถูกมัดมือชก เพราะเลี่ยงคำสั่งของแม่ไม่ได้จริงๆ ฉะนั้นจึงต้องจำใจมาดินเนอร์กับหนุ่มที่แม่จัดการนัดให้ คิริมาให้คนของมารดามาส่งถึงร้านอาหาร ทั้งที่เธอไม่ต้องรับบริการรับส่งจากทางบ้านเหมือนสมัยเด็กๆ หรือเหมือนพวกลูกคุณหนูที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง หากแต่มารดาส่งคนมาเฝ้าแจตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน เนื่องจากท่านกลัวว่าลูกสาวผู้เรียบร้อยน่ารัก แต่พอถึงบทจะดื้อก็เอาการจะหนีไปเสียดื้อๆ หรือไม่ก็หาทางเลี่ยงโดยเอาเรื่องงานขึ้นมาอ้าง กลัวว่าการจับคู่ดูตัวจะล่มท่านจึงให้คนมาส่งเธอถึงร้านอาหาร ครั้นเดินมาถึงโต๊ะที่มารดาเจ้ากี้เจ้าการจองไว้ คิริมาก็ถึงกับชะงักกึก มองเจ้าของใบหน้าหล่อคมเข้ม นัยน์ตาเย็นชาติดจะร้ายๆ จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางเฉียบ แถมเหนือริมฝีปากที่เหมือนยิ้มหยันตลอดเวลานั้นยังประดับไปด้วยหนวดเคราดูดิบเถื่อนแต่เร้าใจ สมกับเป็นนายหัวแดนใต้ ชายผู้ทรงอิทธิพลระดับเจ้าพ่อมาเฟียที่ผงาดขึ้นมาคุมพื้นที่น่านน้ำทะเลอันดามัน จนเป็นที่กล่าวขานตั้งแต่อายุยังน้อย “จอมพล…” เสียงหวานติดจะแผ่วเบาราวกระซิบพึมพำชื่อของอีกฝ่าย อย่างไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายที่มารดาสรรหา