All Chapters of รักโคตรร้าย ผู้ชายฮาร์ดคอร์: Chapter 101 - Chapter 110

ผ่านไปกว่าหนึ่งอาทิตย์คิริมาก็ยังเดินกะเผลก เพราะเมื่อวานเผลอเดินมากไปหน่อย เรื่องของเรื่องคืออยู่ๆ เธอก็เกิดอยากดื่มกาแฟของร้านกาแฟจะเยียวยาทุกอย่างในช่วงบ่าย ครั้นจะเรียกใช้มนต์มีนาอีกฝ่ายก็ไปช่วยงานแม่ของเธอ ยุ่งจนหัวหมุนและปลีกตัวมาไม่ได้ ฉะนั้นเธอจึงต้องถ่อสังขารไปซื้อเอง ส่งผลให้วันนี้มาทำงานด้วยสภาพทุลักทุเล ทั้งที่พ่อ แม่ และน้องชายต่างห้ามปราม และขอให้พักรักษาตัวอยู่ที่บ้านจนกว่าข้อเท้าจะหาย แต่คิริมาก็มิอาจหยุดงานได้ เนื่องจากว่ามีเคสด่วนเรื่องการผ่าตัดเยื่อแก้วหูทะลุ ถึงแม้ขาจะเดินไม่สะดวกด้วยยังขัดๆ และเจ็บๆ อยู่บ้าง แต่มือและสมองของเธอยังสามารถใช้งานได้ตามปกติ ซึ่งชีวิตและความเป็นความตายของคนไข้คือสิ่งที่หมอต้องให้ความสำคัญมากที่สุด ฉะนั้นเธอจึงต้องมาทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด นัดคนไข้ไว้แล้วก็ต้องมา หลังออกจากห้องผ่าตัดในเวลาเกือบห้าทุ่ม คิริมาก็ถึงกับแทบทรุดลงไปกองกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า รู้สึกเหมือนจะหมดแรงไปเสียดื้อๆ อีกทั้งชักจะปวดข้อเท้าซ้ายเพราะยืนนานไปหน่อย พอจะก้าวเดินก็เซ และเกือบล้มหากไม่มีใครบางคนถลาเข้ามาประคองร่างบางเอาไว้เสียก่

เธอกดเสียงต่ำเป็นเชิงเตือน แต่คนจ้องจะหาเรื่องกลับลอยหน้ายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ไม่สนสายตามืดดำที่พงษ์สวัสดิ์ทอดมองมาปราม แถมยังเดินเข้าหาคิริมา จนเธอต้องยื่นสันแฟ้มไปจรดลำคอของอีกฝ่าย แล้วออกแรงดันจนร่างระหงไปชิดผนัง และนั่นก็ทำให้พิริยายิ่งไม่พอใจ “นังลูกฆาตกร! ฉันจะฆ่าแก!” อารมณ์รุนแรงเหมือนอาฆาตแค้นมาเป็นชาติ และถ้อยคำประณามว่า ‘นังลูกฆาตกร!’ อันน่าตกตะลึงในท้ายประโยคทำให้คิริมาตกใจอยู่ไม่น้อย ทันใดนั้นในหัวของเธอก็มีภาพอดีตบางช่วงผุดขึ้นมา คิริมายกมือสั่นเทาขึ้นกุมหัวด้วยสีหน้าเจ็บปวด เปิดโอกาสให้พิริยาปรี่เข้าหาอีกครา หล่อนง้างฝ่ามือขึ้นกลางอากาศหมายจะฟาดลงบนหน้าของคิริมาให้สาแก่ใจ หากไม่ถูกพงษ์สวัสดิ์กระชากมือเอาไว้เสียก่อน นรก! ทนไม่ไหวแล้วโว้ย! ช่างหัวแผนการบ้าบอเถอะว่ะ“หยุดเดี๋ยวนี้นะพิมมี่! ถ้าจะมาก่อเรื่องก็ไสหัวไปซะ!” วาจาที่หลุดออกมาจากปากเจ้าของใบหน้าเรียบตึงแต่แววตาแข็งกร้าวเอาเรื่องทำให้พิริยาทำท่าฮึดฮัด ก่อนจะเม้มปาก แล้วลดมือลงด้วยความคับข้องใจ ที่สุดลิฟต์ก็เคลื่อนมาถึงชั้นที่คิริมาจะต้องไปขอเอกสารประกอบการพิจารณางานสำคัญจาก

ภาพคนที่ชอบทำตัวเย็นชาไร้ความรู้สึกนั่งสัปหงกทำให้เขาถึงกับอมยิ้มด้วยความเอ็นดู เจ้าของร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างเคลื่อนไปหยุดลงใกล้ๆ เตียงคนไข้ แล้วยื่นหลังมือไปไล้พวงแก้มเนียนนุ่มอย่างแผ่วพลิ้ว ก่อนจะหลุดยิ้มออกมา เมื่อแม่คนขี้เซาทำเพียงขยับปากงึมงำ แต่ไม่ยักลืมตาตื่น “ครีม…ครีมครับ”น้ำเสียงห้าวทุ้มทำให้คนที่กำลังนั่งหลับค่อยๆ รู้สึกตัว เปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะผงะเมื่อเห็นใบหน้าหล่อๆ ที่ลอยอยู่ใกล้แค่คืบ “คะ…คุณเข้ามาได้ยังไง”เธอเอ่ยตะกุกตะกักขณะจ้องคนที่ยังอยู่ในชุดทำงานด้วยท่าทางงงๆ จนป่านนี้แล้วทำไมเขายังไม่กลับบ้าน หรือว่าอยู่เวร แต่ถ้าอยู่เวรแล้วทำไมมาโผล่ที่นี่ได้ “เดินเข้ามา” พงษ์สวัสดิ์เอ่ยหน้าตาย จากนั้นก็ถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ติดกับเตียงคนไข้ ท่ามกลางการอ้าปากค้างด้วยความตะลึงงันของคิริมา “แล้วเข้ามาทำไม มีอะไรกับฉันหรือเปล่า”“มาดูเมีย” คนเดาใจยากยังคงเอ่ยหน้าตาย“คนบ้า!” คนถูกเรียกว่า ‘เมีย’ ถึงกับหน้าร้อนวาบ ก่อนจะทำปากยื่นต่อว่าอีกฝ่ายอย่างไม่เต็มเสียงมากนัก แล้วก็ต้องใจเต้นแรงเมื่ออยู่ๆ เขาก็คว้ามือเรียวไปกุมไว้ “ชอบจัง เวลาท

“ถ้าคิดว่าจะเดินเข้ามาทำร้ายฉันได้ง่ายๆ ล่ะก็…เธอคิดผิด” ขาดคำคนที่พิริยาคิดว่าไร้พิษสงก็กระชากผมสลวยแรงๆ จนหล่อนแหงนหน้าขึ้นพร้อมสูดปากคราง ก่อนจะหวีดร้องเสียงหลงด้วยความตกตะลึง เมื่อถูกผลักแรงๆ จนร่างบางกระเด็นไปชนเข้ากับคนที่เพิ่งก้าวล่วงเข้าสู่ห้องทำงานของพี่สาว ซึ่งมีมนต์มีนาวิ่งหน้าตื่นตามมาติดๆ “มานี่เลยนางมารร้าย!” ปรเมศเค้นเสียงลอดไรฟันด้วยความเดือดดาลสุดขีด แล้วจัดการลากพิริยาไปยังประตู แต่ก่อนจะโดนกระชากออกไปจากห้องหล่อนยังไม่วายตะโกนใส่คิริมา “ถ้าไม่อยากให้ฉันฆ่าแก! ก็อย่ามายุ่งกับคู่หมั้นของฉัน! อย่ามายุ่งกับพงษ์สวัสดิ์!”วาจาที่ได้สดับตรับฟังเต็มสองหูทำให้คิริมาตัวแข็งทื่อ หัวตาร้อนผ่าว เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่รู้สึกเจ็บปวดเสียใจ รู้สึกเหมือนตัวเองโดนหักหลัง ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกับพงษ์สวัสดิ์ และเธอก็ไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งจะคิดเสียด้วยซ้ำ แล้วร่างบางก็สะดุ้งเฮือกได้สติเมื่อพงษ์สวัสดิ์เดินเข้ามาแตะไหล่มนเบาๆ “ครีม คุณโอเคไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เสียงห้าวเจือร้อนรนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง พลางมองสำรวจ แล้วลูบหลังลูบไหล่คล้ายปลอบประโลม ก่อนจะถูกคิริมาปัด

ไหล่กว้างไหวเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ จากนั้นก็เอ่ยเป็นเชิงขอตัวกลับเข้าไปในงาน และนั่นก็ทำให้คิริมาต้องรีบดึงสติกลับมา ลนลานหมุนตัวกลับหลังหันอย่างเร็วไว แล้วเธอก็ต้องตัวแข็งทื่อเมื่อร่างใหญ่ทำเหมือนจงใจเดินเฉียดไป แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไร สำคัญตัวผิด!วินาทีนั้นคิริมารู้สึกว่าหน้าตัวเองชา หัวตาร้อนผ่าว และหน่วงๆ ในอก เออ ใจหนอใจ ตัวเองเป็นคนไล่เขาไปไกลๆ แต่กลับเจ็บเอง เขาไปแล้ว แต่เธอก็ยังยืนเหม่อจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพักใหญ่ ก่อนจะสลัดศีรษะขับไล่ความฟุ้งซ่าน แล้วตัดสินใจนั่งยองๆ ตรวจดูว่าทำไมยางรถของเธอถึงรั่วได้ แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อเห็นว่ารอยแผลที่ตรงหน้ายางมันเป็นทางยาวเหมือนโดนของมีคมกรีด พอวิ่งไปดูอีกข้างก็มีสภาพไม่ต่างกัน แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กแล้ว! ร่างบางผุดลุกขึ้น กำลังจะโทรไปหาแม่ หลังจากที่โทรหาน้องชายแล้วอีกฝ่ายปิดเครื่อง ส่วนบิดานั้นเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศ ทว่ายังไม่ทันจะกดโทรออกเสียงห้าวทุ้มก็ดังขึ้นเสียก่อน“ยางแบนขนาดนั้นคงขับกลับไม่ได้แล้วมั้ง ให้ผมไปส่งไหม”คนที่อยู่ๆ ก็โผล่มาซะแทบทำเอาคิริมาหัวใจวายเสน