All Chapters of ดิบ เถื่อน รัก: Chapter 31 - Chapter 40

“เซอร์ไพรส์!”ทันทีที่ประตูแง้มออกเสียงติดจะอ้อแอ้ก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าใครบุกมายามวิกาลปิยฉัตรก็อ้าปากค้าง แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก และเบิกตากว้าง เมื่ออีกฝ่ายโผเข้ากอดแบบไม่ทันตั้งตัว “เฮ้ย! มาถึงก็มากอดกูเลย ปล่อยนะโว้ยไอ้บ้า!”“ขอกอดหน่อยน่า ก็คนมันคิดถึงนี่นาที่ร้ากกกก…จ๋า”น้ำเสียงออดอ้อนติดจะยานคางเจือกลิ่นเหล้าและบุหรี่ทำให้คนฟังเบ้หน้า ทำท่าจะดันร่างบึกบึนกล้ามแน่นออกห่าง ทว่ากลับต้องยืนนิ่งจังงัง เมื่อได้ยินอีกฝ่ายกระซิบว่า “เจ้ช่วยน้องหน่อย สาวข้างหลังกำลังมองอยู่ ไม่งั้นน้องถูกลากไปกินแน่ๆ”หลังจากเริ่มตั้งสติได้ปิยฉัตรก็เหล่ตามองไปยังเจ้าของร่างเซ็กซี่ขยี้ใจในชุดสั้นกุดสีแดงเพลิง ที่กำลังมองมายังทั้งคู่ไม่วางตา แล้วเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา“อ้าวเวร! นี่มึงเอากูเป็นไม้กันหมาเหรอวะ”“เหอะน่า…ช่วยน้องหน่อย นั่นน่ะสาวประเภทสองเลยนะโว้ย ถ้าโดนอัดถั่วดำเข้าไปไม่อยากจะคิดเลยว่าอนาคตจะเป็นยังไง” ไอ้หนุ่มขี้เล่นกระซิบกระซาบวิงวอน “ก็ระบบขับถ่ายสะดวกไงวะ…ถามได้” “อึ๋ย…สยองว่ะ”ท่าทางสยดสยองทำให้ปิยฉัตรนึกอยากจะแกล้งนายทหารจอมเจ้าชู้ใจแทบขาด ทว่าสายตาเหมือนจะจับไอ้หนุ่มหุ่นล

หลังจากทรุดกายลงนั่งตรงโซฟาปิยฉัตรก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ การเผชิญหน้ากับตัวร้ายอย่างจอมพลสูบพลังและแรงใจของเธอไปจนเกือบหมด “ไม่ตามไปล่ะ” “ขี้เกียจ”“แสดงว่าไม่อยากหย่า”“อยากดิ แต่ไม่ไป”“ไม่ยักรู้ว่าเจ้มีผัวแล้ว ไหนว่าเกลียดกันไง ไหงไปๆ มาๆ เป็นผัวเมียกันได้ แถมยังถึงขั้นจดทะเบียนสมรสกันด้วย” คนที่ตามมานั่งลงที่โซฟาตัวข้างๆ เอ่ยถามอย่างใคร่รู้ “เรื่องมันยาวว่ะ”“ยาวแค่ไหนน้องก็จะฟัง”“กูขี้เกียจเล่า รู้แค่ว่ากูกำลังจะหย่าก็พอ”คนที่กำลังโดนหนุ่มรุ่นน้องไล่บี้ยอมรับแบบปัดๆ ด้วยไม่อยากต้องมารื้อฟื้นเรื่องเก่าความหลังอันน่าเศร้าให้แสลงใจ ซึ่งคนฟังก็ทำเพียงไหวไหล่ ไม่เซ้าซี้มากไปกว่านั้น เพราะเคารพในการตัดสินใจของคนที่ตนรักประหนึ่งพี่สาว “อยากร้องไห้ไหม ไหล่น้องว่างนะ…ซบได้ไม่คิดตังค์” หลังจากย้ายมานั่งโซฟาตัวเดียวกันผู้ชายที่เป็นคนกวนๆ ตามพื้นนิสัยก็เอ่ยอย่างอ่อนโยนแบบไม่น่าเชื่อ“ซบบ้าอะไรล่ะ นี่กูไอ้ปี่คนแมนพี่มึงนะโว้ย กูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นซะหน่อย” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้สดใส แต่นัยน์ตากลับหม่นเศร้าจนน่าใจหาย “เบื่อคนปากแข็งว่ะ”“ใครจะปากหวานจนน้ำตาลยังอายเหมือนมึงล

ขาดคำเธอก็กดวางสาย แล้วก้มหน้าจิ้มมือถือโทรออกไปยังเบอร์ที่ค่อนข้างคุ้นเคยและจำง่าย คุยกับปลายสายแค่ไม่กี่ประโยค ตบท้ายด้วยคำขอบคุณ จากนั้นก็แง้มประตูเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอีกครา ปรายตามองเด็กน้อยที่ยังคงหลับสนิท แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ สาวเท้าไปยังตู้เสื้อผ้าแบบบิวต์อิน คว้าเสื้อกีฬาสีฟ้าแขนสั้นและกางเกงขาสั้นเข้าชุดมาสวม ก้มลงสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองแบบลวกๆ ก่อนจะเหลือบไปมองคนที่ยังหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงอีกหน จากนั้นก็ค่อยๆ ก้าวออกจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบ คำว่า ‘รอเดี๋ยว’ ที่ดังมาตามสายซึ่งเลขาหนุ่มคุยแบบเปิดลำโพงเมื่อครู่ใหญ่ทำให้จอมพลเอนตัวราบไปกับโซฟาอีกครา แล้วหลับตาสะกดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้อย่างสุดความสามารถ “นายหัวครับผมว่ามันไม่เดี๋ยวแล้วนะครับ นายหญิงคงไม่ลงมาแล้ว เราไปโรง’บาลกันเถอะครับ”คนเป็นลูกน้องเอ่ยอย่างร้อนรน และเริ่มนั่งไม่ติดเมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ปิยฉัตรยังไม่โผล่มา ส่วนคนเจ็บก็เหงื่อท่วมตัว หน้าซีด ปากสั่น แต่ไม่มีเสียงแห่งความเจ็บปวดเล็ดลอดออกมาสักแอะ “รอก่อน…”คำสั่งสั้นๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากแห้งผาก ขณะที่เจ้าตัวเปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้น แล้วทอดม

“กัปตันอย่าเพิ่งหลับนะลูก คุยกับแม่ก่อน…”คนที่มีผ้าซึ่งบิดพอหมาดพาดอยู่บนบ่าบอบบางเอ่ยเสียงสะท้านเรียกสติ ก่อนจะดึงผ้าจากบ่ามาเช็ดตามเนื้อตัวคนไข้ตัวน้อยที่นอนหนุนตักเธออยู่ “กัปตันไม่หลับหรอกครับ กัปตันจะคุยกับแม่ปี่ กัปตันดีใจที่มีแม่…” เสียงแหบๆ ติดจะสั่นระริกทำให้คนฟังหัวตาร้อนผ่าว มือที่เช็ดตัวให้เจ้าหนูสะดุดไปอึดใจ ลูบหัวน้อย แล้วเอ่ยเสียงเครือ “แม่ก็ดีใจที่เราได้เจอกันเสียที ถึงแม้ต่อไปนี้เราสองคนอาจจะไม่ได้เจอกันอีก…”เสียงในท้ายประโยคแผ่วเบาราวกระซิบ แค่คิดว่าจะต้องถูกจับแยกกันด้วยฝีมือพ่อของเจ้าหนูเธอก็รู้สึกใจหายวาบ ได้แต่เตือนตัวเองว่าเธอเป็นได้แค่แม่ในนาม ไม่มีวันเป็นตัวจริง ฉะนั้นอย่าอินกับบทบาทความเป็นแม่เกินไป เพราะสุดท้ายคนที่เจ็บย่อมไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเธอ รออีกสักพักรถฉุกเฉินก็มาถึง เด็กน้อยถูกนำตัวไปยังโรงพยาบาลภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ด้วยเวลาดึกดื่นเช่นนี้ถนนร้างรถสัญจรทำให้ง่ายต่อการเดินทางหลังจากทำเรื่องแอดมิด และรับเป็นหมอเจ้าของไข้ของน้องกัปตัน ตรวจและรักษาเสร็จ รอจนกระทั่งเจ้าหนูหลับ เธอจึงได้แวะไปแจ้งความที่โรงพักและลงบันทึกประจำวันไว้กับร้อยเวรให้ต

แต่ก็นั่นแหละ เธอพอรู้ว่าที่ตัวร้ายพ่นออกมาน่ะคือการเล่นแง่แบบกวนประสาท ก่อนจะทำให้เธอโมโหหนักด้วยการเอ่ยเรียบเรื่อย สีหน้าอ่านยากคงเส้นคงวา “คนอื่นเขายังมีเป็นสิบๆ คัน” บ่ากว้างไหวเล็กน้อย ท่าทีดูผ่อนคลายจนน่าหมั่นไส้ ขณะเอ่ยต่อ “ดีออก…มีหลายคัน ขับเปลี่ยนกันจะได้ไม่เบื่อ” ดวงตาดำขลับทว่าวาววับกลอกไปมา นั่นมันคนอื่นป่ะ ไม่ใช่เธอ“ก็บอกว่าไม่รับไง…คะ”เสียงขึ้นจมูกเพราะเดือดดาลจนควันแทบออกหู แต่ท้ายประโยคยังอุตส่าห์ตอบโต้ด้วยวาจาสุภาพได้อย่างน่านับถือ คิดว่าคงไม่ดีแน่ถ้ามีใครบังเอิญมาได้ยินสรรพนาม ‘กูมึง’ เข้า “ไม่รับก็ต้องรับจ้ะ” เขาเอ่ยเสียงเรียบท่าทางไม่รู้สึกรู้สา หนำซ้ำยังไม่อินังขังขอบกับอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงของเธอ จนคนถูกรวนสติแตกทำหน้ายุ่ง “ไม่เอา ไม่อยากได้” “อย่าหยิ่งนักเลย”ผู้ชายบ้าอะไรกันนี่!“คนนิสัยเสีย! เอาแต่ใจ! ไร้เหตุผล!”คราวนี้เธอฉุนขาด ถลึงตาใส่ แต่อีกฝ่ายกลับทำมึนยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้ ยิ้มพราย แล้วเอ่ยหน้าตาย“ผัวให้ของกำนัลเมีย จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอจ๊ะ” ปิยฉัตรกำหมัดหลับตา แล้วเอ่ยเสียงที่คุมไม่ให้สั่น“แต่เรากำลังจะหย่ากัน”เขาช