All Chapters of ดิบ เถื่อน รัก: Chapter 51 - Chapter 60

น้ำคำบอกเล่าเครียดเขม็งที่ดังมากระแทกโสตประสาท ทำให้ปิยฉัตรนิ่งงันไปชั่วขณะ หัวใจบีบคั้นรุนแรง เกือบทำโทรศัพท์ที่แนบอยู่กับหูหลุดมือ แข้งขาอ่อนไม่มีแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ หากไม่ได้นั่งอยู่เธอคงทรุดลงไปกองที่พื้น ส่วนหูก็แว่วได้ยินเสียงบทสนทนาสุดท้ายที่เธอคุยกับเขา ‘แน่ใจ? ว่าถ้าผมตาย คุณจะไม่ร้องไห้’ ‘ถ้าคุณตาย ฉันจะหัวเราะให้ก้องโลก’ ‘ผมพนันว่าคุณจะร้องไห้’เธอช็อกอยู่หลายนาที ก่อนจะเริ่มมีสติ และกรอกเสียงไปในสาย“มันจะเป็นไปได้ยังไงคะ ในเมื่อเขานอนป่วยอยู่ที่โรง’บาล แล้วเขาจะ…” ปิยฉัตรถามเสียงสั่นๆ ขณะลนลานเดินไปหยิบเสื้อและกางเกงมาเปลี่ยนใส่แทนชุดนอน “แต่มันเป็นไปแล้ว หนูสงสัยอะไรก็เอาไว้มาคุยกันที่โรงพยาบาล ว่าแต่หนูเตรียมตัวพร้อมหรือยัง คนของป๊ากำลังจะไปรับ อีกไม่นานก็น่าจะถึง” คนแก่เอ่ยตัดบทอย่างร้อนใจ ยังไม่ทันจะขาดคำเสียงเคาะประตูหน้าห้องติดๆ กันสามครั้งก็ดังขึ้น “เขาน่าจะมาแล้วค่ะ”“งั้นเจอกันที่โรงพยาบาลนะ” คนแก่เอ่ยทิ้งท้ายสั้นๆ แล้วตัดสายไป ส่วนเธอก็รีบเดินแกมวิ่งเข้าไปในห้องนอน เขียนโน้ตสั้นๆ ว่าแม่มีธุระด่วนทิ้งไว้บนโต๊ะวางโคมไฟ เผื่อเจ้าหนูตกใจที่ตื่นมาไม่เห็นเธอ จ

ความผิดหวังจากที่ไม่สามารถปลิดชีวิตของปิยฉัตรกับเด็กนั่นเทียบไม่ได้เลยกับข่าวเลวร้ายที่เพิ่งได้รับรู้ เพราะนอกจากอีกฝ่ายจะทำพลาดอย่างมหันต์ จอมพลก็เกือบจะจบชีวิตลงไปด้วย “แล้วศพของไอ้คนที่มันตายล่ะ จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง”“ตำรวจเอาไปชันสูตร ตอนนี้คนของเรากำลังตามไปหาทางเอาศพออกมา”“บอกพวกมันว่าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันจะให้คนของพ่อจัดการเอง และบอกไอ้สามตัวนั่นหลบไปแถวชายแดน แล้วก็ไม่ต้องกลับมาอีก จนกว่าเรื่องจะเงียบ หรือจนกว่าฉันจะเรียกใช้งาน ส่วนคุณฉันจะให้คนพาไปซ่อนตัวที่ใหม่” “ลูกจะให้พ่อไปอยู่ที่ไหน” “ไร่เชียงแสนพฤษา”คนฟังตาโต ถึงแม้ตอนเด็กๆ อีกฝ่ายจะเคยไปวิ่งเล่นซ่อนหาในที่แห่งนั้น แต่นั่นมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ปัจจุบันที่นั่นไม่ต่างอะไรจากถูกปิดตาย แต่เจ้าของก็ยังห้ามไม่ให้คนภายนอกเข้า “แต่ที่นั่น…”“ที่นั่นไม่มีอะไรให้คุณต้องกลัวหรอก ไร่นั้นไม่มีใครอยู่ อย่างมากก็แค่เอาไว้เก็บของเก่า จำพวกรถผิดกฎหมาย หรือไม่ก็อาวุธเถื่อนที่ใช้งานไม่ได้” ปิยฉัตรออกจากห้องตรวจในเวลาเกือบเที่ยง เธอปฏิเสธคำชวนไปทานมื้อเที่ยงของธารธารา แวะไปดูจอมพลที่ห้องไอซียู ยืนเอามือทาบปร

ร่างสูงโปร่งของคุณหมอสาวมาหยุดลงที่ประตูหน้าห้องไอซียู แล้วทอดสายตามองผ่านกระจก ภาพของคนตัวใหญ่ที่สิ้นฤทธิ์อยู่บนเตียงคนไข้ มีเครื่องช่วยหายใจจ่อตรงจมูก และมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ทำให้เธอน้ำตาซึม มองเขาอีกนิด แล้วเบือนหน้าหนี ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อมีมือใครบางคนมาแตะเข้าตรงหัวไหล่ ครั้นหันไปมองเจ้าของมือก็ปรากฏว่าเป็นปรเมศ ซึ่งน่าจะเพิ่งเดินออกมาจากห้องไอซียูข้างกัน “มายืนทำเศร้าอะไรตรงนี้ เข้าไปข้างในสิ”“เข้าเยี่ยมได้แล้วเหรอ!”“อืม…กูเช็กละเอียดแล้ว สมองไม่มีเลือดออกเพิ่ม ส่วนอื่นก็ไม่มีความผิดปกติอะไรที่เลวร้ายมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่คงต้องดูอาการแบบวันต่อวัน จนกว่าจะแน่ใจว่าไม่มีภาวะแทรกซ้อน” “ขอบใจมึงมากนะ ขอบใจมากจริงๆ” ปิยฉัตรละล่ำละลักด้วยความโล่งอกระคนยินดี ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจว่าจอมพลจะกลับมาเป็นปกติหรือไม่ แต่การที่ไม่มีเลือดออกในสมองเพิ่ม ไม่มีอาการบาดเจ็บขยายวงกว้างขึ้น นั่นถือเป็นสัญญาณที่ดีจากนั้นเธอก็ตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ แล้วลนลานเลื่อนประตูห้องไอซียูให้เปิดออก ท่ามกลางรอยยิ้มของคุณหมอหนุ่ม ก่อนจะแทรกตัวเข้าสู่ภายในอย่างแผ่วเบา ร่างบางเดินเข้าไปหาคนที่นอนไม่

บ่ายวันที่ห้าของการติดตามอาการของจอมพลอย่างใกล้ชิด ก็มีคนมาขอพบปิยฉัตร เจ้าหน้าที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์โทรขึ้นมาแจ้งทางแผนก ในขณะที่คุณหมอสาวกำลังเก็บของลงกระเป๋าเตรียมกลับคอนโด คิดว่าจะแวะไปดูจอมพลอย่างที่ทำเป็นประจำก่อนกลับ เพราะถึงแม้เขาจะฟื้นคืนสติแต่อาการโดยรวมก็ยังถือว่าน่าเป็นห่วงอยู่มาก และทุกครั้งที่เธอแวะเข้าไปเยี่ยมคนป่วยก็มักจะเอื้อมมาจับมือ แล้วน้ำตาไหลอย่างน่าประหลาด แต่เมื่อมีคนมาขอพบเลยต้องตัดใจลงไปหาคนที่รออยู่ตรงล็อบบี้ด้านล่าง เผื่อว่าผู้ที่มาหานั้นจะมีธุระสำคัญอะไร แต่ก็ไม่ลืมโทรไปบอกเจ้าสัวทรงพลซึ่งรับหน้าที่ดูแลหลานชายในช่วงนี้ ว่าหากจอมพลออกจากห้องไอซียูแล้วรบกวนให้ท่านช่วยโทรบอกเธอด้วย ทันทีที่ลงลิฟต์มาถึงชั้นล่าง ร่างบางในชุดทำงานเรียบหรูทว่าดูทะมัดทะแมง บนหลังมีกระเป๋าเป้ใบใหญ่ ก็หันรีหันขวางมองหาคนที่มาแจ้งความจำนงว่าต้องการพบตน แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อมีมือใครบางคนมาแตะตรงไหล่อย่างสุภาพ ครั้นหันขวับไปหาเจ้าของมือปริศนาปิยฉัตรก็หลุดเสียงครางออกมา “ไอ้เก้า…”นพเก้า จิระประภา เป็นญาติห่างๆ ของปรเมศ และเป็นเหมือนน้องชายของธารธารา ส่วนเธอมีโอกา

“ก็คงพอได้แหละ แต่อาจจะยากหน่อย แต่ถ้ามันไปตกอยู่ในมือพวกใต้ดินนี่ก็ว่าไปอย่างนะ พวกนั้นน่ะอั้งยี่ ไม่ได้ส่งส่วยให้ตำรวจเหมือนพรรคพวกของผม” “ตำรวจอย่างกูยังนั่งหัวโด่อยู่นะเว้ย! หัดเกรงใจกันบ้าง!” สารวัตรหนุ่มแสร้งดุ ทว่าแทนที่จะกริ่งเกรงไอ้หนุ่มสกินเฮดสุดซึนกลับทำเพียงไหวไหล่ แล้วเอ่ยเกลี้ยกล่อมเขาอย่างหน้าตาเฉย “เหอะน่า นี่ทำเพื่อเฮียปี่นะ”“งั้นเดี๋ยวส่งข้อมูลให้”ปิยฉัตรเอ่ยบอก ส่วนณภัทรก็นึกสบถในใจ เวร! เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย“ได้เลยเฮีย เดี๋ยวน้องจัดให้”“พรรคพวกของมึงทำอะไรได้ง่ายแบบไม่เกรงกลัวกฎหมายขนาดนั้นเชียว แบบนี้มันน่าเอาตำรวจสักกองร้อยไปบุกจับดีไหมวะ” ณภัทรขู่ขึงขัง “ถ้าไม่เห็นแก่น้อง ไม่เห็นแก่เฮียปี่ ก็เอาเลยดิ” ไอ้ตัวแสบไม่วายท้าหน้าตาย ณภัทรส่ายหัวเล็กน้อยอย่างระอากับนิสัยมึนๆ ของไอ้หนุ่มรุ่นน้อง จากนั้นทั้งสองก็ดวลเหล้ากันคุยเฮฮาเสียงดังตามประสาผู้ชาย กระทั่งคนของเจ้าสัวทรงพลโทรมาสอบถามว่าเธออยู่ที่ไหน ตบท้ายด้วยการบอกว่าจะมารับ แล้วก็ตัดสายไปเสียดื้อๆ ปิยฉัตรถึงได้เดินไปเข้าห้องน้ำ กลับมานั่งคุยกับสองหนุ่มอยู่พักใหญ่ กระทั่งผู้ที่บอกจะมารับโทรมาอีกหน