All Chapters of ดิบ เถื่อน รัก: Chapter 41 - Chapter 50

“เอ่อ…พี่ถามหน่อยได้ไหม ทำไมเราถึงต้องมาพบจิตแพทย์” เธอต้องระมัดระวังด้วยกลัวจะเผลอไปกระทบใจของอีกฝ่ายเข้า โล่งอกเมื่อเด็กสาวพยักหน้าเบาๆ “หนูฝันร้ายค่ะ ฝันซ้ำๆ ถึงเหตุการณ์รถชนกัน หนูเคยอยู่ในเหตุการณ์รถชนกันเมื่อหลายปีก่อนค่ะ” คราวนี้เจ้าตัวก้มหน้างุด พึมพำเสียงสะท้าน กุมมือตัวเองแน่น “รถชนกัน?”“ฮื่อ…หนูเห็นคนตาย ตายเพราะความสะเพร่าของหมอ”วาจาที่ได้รับฟังในตอนท้ายทำให้ปิยฉัตรแสลงใจพิลึก ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องที่สาวน้อยเล่ามันจะมีความคล้ายกับเรื่องที่เธอประสบมา ตงิดใจเล็กๆ มันจะบังเอิญไปไหม?“ไม่มีหมอคนไหนอยากให้คนไข้ตายหรอกจ้ะ เขาคงยื้อชีวิตคนไข้อย่างสุดความสามารถแล้ว”“ไม่จริง! หนูเห็นกับตา ว่าเขาปล่อยให้คนไข้ตาย” เสียงแข็งๆ ที่เจ้าตัวโพล่งขึ้นทำให้ปิยฉัตรอ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่าอยู่ๆ เด็กสาวจะออกอาการกราดเกรี้ยวแบบนี้ “เอ่อ…พี่ว่าหนูอย่าคิดมากเลยนะ ทำใจให้สบายจะได้ไม่ฝันร้าย” เสียงนุ่มละมุนเอ่ยเตือนสติ ทว่าดูเหมือนจะไม่ได้ผล อีกฝ่ายไม่คิดจะฟัง หนำซ้ำยังเอ่ยต่อ “ถ้าหนูเป็นหมอคนนั้น หนูคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต หรือไม่ก็อาจจะฆ่าตัวตายตามคนไข้ไปก็ได้” คราวนี้ปิยฉัตรถึงกั

“แม่แค่ไปส่งกัปตันได้ไหมลูก” “แม่ปี่เข้าไปเยี่ยมพ่อด้วยกันไม่ได้เหรอครับ กัปตันอยากให้แม่ปี่ไปด้วย” เด็กน้อยเอ่ยอย่างอ้อนๆ จนคนฟังใจอ่อนยวบ สบประสานกับนัยน์ตาไร้เดียงสา แล้วปฏิเสธอย่างละมุนละม่อม“เมื่อเช้าแม่แวะไปเยี่ยมเขามาแล้ว”“ไปแล้วก็ไปอีกได้นี่ครับ” หนุ่มน้อยยังไม่วายตื๊อ ดวงตาใสแจ๋วพลันเป็นประกายเมื่อคิดบางอย่างขึ้นได้ “แม่ปี่คงยังไม่รู้แน่เลย ว่าพ่อลื่นล้มในห้องน้ำ” “คุณปู่บอกเราอีกล่ะสิ”เธอเอ่ยอย่างอ่อนใจกับความเจ้าแผนการของคนแก่ บางทีก็อยากจะโทรศัพท์ไปต่อว่าเสียให้รู้แล้วรู้รอด ว่าจะมาหาทางให้จอมพลกับเธอใกล้ชิดกันทำไม คนจะหย่ากันอยู่แล้วแต่ก็นั่นแหละ ก็ตาเฒ่าจอมจอมเล่ห์นั่นอยากได้เธอเป็นสะใภ้แบบถาวร ต่อให้ลูกชายจะค้านคนแก่หัวรั้นก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่งั้นคงไม่บ้าจี้ส่งหลานชายมาทำให้เรื่องมันยุ่งไปอีกหรอก “ช่ายยย…คุณปู่บอกว่า พ่อเดินโง่ๆ จนล้มหัวฟาดพื้นในห้องน้ำครับ”วาจาไร้เดียงสา และการทำหน้ายุ่งๆ ของเจ้าหนู เดาว่าคงกำลังสงสัยว่าพ่อไปเดินโง่ๆ อีท่าไหนถึงล้มหัวฟาดพื้น ทำให้ปิยฉัตรหลุดขำออกมา คุณปู่ตัวแสบก็ช่างคิดได้ “แม่จะไปส่งหาพ่อ แล้วไปนั่งรอที่หน้าห้องนะ” ร่า

“ไม่ได้หลอก แต่เห็นคุณเข้ามาพยุงเหมือนเป็นห่วงผัวนักหนาก็เลยปล่อยเลยตามเลย” คนทำมึนเอ่ยหน้าตาย แล้วจงใจกระซิบชิดปากที่กำลังเม้มแน่นด้วยความขุ่นเคือง “ไม่ต้องห่วงหรอกคุณหมอ เจ็บขานิดๆ หน่อยๆ แค่นี้ไม่เป็นอุปสรรคต่อการเมกเลิฟแน่” จอมเจ้าเล่ห์ไม่พูดเปล่า แต่จงใจกระชากบั้นท้ายงอนๆ ลงไปบดเบียดกับความอลังการที่อยู่เบื้องล่าง แล้วครางซี้ดซ้าดด้วยความกระสันซ่าน เธอพยายามจะยกตัวขึ้นหนีจากความพร้อมพรักอันน่าเกรงขาม ในสภาพหอบนิดๆ ใบหน้างามแดงก่ำ ทว่ากลับต้องร้องวี้ดออกมาแบบโคตรจะหญิงเพราะโดนมือใหญ่กระชากกลับลงไปแรงๆ “ไม่นะ อย่า…”หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอก็เอ่ยค้าน ขณะพยายามปัดมือที่กำลังยุ่มย่ามกับซิปกางเกงของตน แต่แทนที่จะหยุดเขากลับใช้มือขวาช้อนสะโพกมนให้ลอยขึ้น แล้วตั้งท่าจะกระชากกางเกงผ้านิ่มออก หากแต่กลับต้องสบถอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน เพราะแผลถูกยิงตรงไหล่ทำให้แขนซ้ายใช้การไม่ถนัด “ยกก้นขึ้นหน่อยทูนหัว เราต้องเร่งทำเวลา”คำว่า ‘ทูนหัว’ ทำให้เธอใจสั่น แต่มันเรื่องอะไรกันละที่ต้องตามใจคนหื่นอย่างเขา “มะ…ไม่…”คุณหมอสาวปฏิเสธเสียงสะท้าน แล้วหลุดอุทานออกมาเมื่อโดนฟาดเข้าที

กระทั่งความอดทนอดกลั้นใกล้ถึงกาลอวสานแล้วจริงๆ จอมพลถึงได้ปลดขาเรียวที่ตวัดรัดรอบเอวสอบออก ปล่อยร่างอ่อนปวกเปียกลงไปยืนบนพื้น ท่ามกลางเสียงครางประท้วงด้วยความขัดใจของคนที่ถูกทิ้งไว้กลางทาง ทันใดนั้นเขาก็ลนลานยกขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า ก่อนจะทำให้เธอห่อปากครางอู้ แผ่นหลังบางกระแทกผนัง ด้วยการเสือกไสท่อนลำชายเข้าใส่ความนุ่มแน่นอย่างดุดัน ฉกปากบางเฉียบลงบดเคล้าปากอิ่ม ตะปบเข้าที่หน้าอกขนาดพอดีมือ แล้วฟอนเฟ้นเคล้นคลึงหน่วงหนัก ผสานกับการสอดเสียบด้วยจังหวะฮาร์ดคอร์ จูบทำให้เสียงครางของทั้งคู่ต่างกลั้วอยู่ในลำคอ แล้วเขาก็ส่งปลายนิ้วโป้งมาบดขยี้บี้คลึงเกสรดอกรักสอดประสานกับบทรักฮอตฉ่า ขณะที่ปากยังคงประกบจูบแลกลิ้น ความอลังการชำแรกแทรกลึกเผ็ดร้อนหน่วงหนักและทรงพลังอย่างถึงแก่นสามครั้งติดๆ ที่สุดทั้งคู่ก็ต่างเกร็งกระตุกหนักๆ เสียงครวญคร่ำด้วยความรัญจวนใจกระหึ่มก้องอยู่ในปากเพราะยังจูบกันอย่างดูดดื่ม ท่อนลำชายที่ยังไม่ลดขนาดถูกปักให้แช่ค้างคาอยู่ในคูหาสวรรค์ กระทั่งเมล็ดพันธุ์แห่งการก่อกำเนิดชีวิตน้อยๆ หลั่งไหลเข้าสู่กายสาวทุกหยาดหยด ปิยฉัตรทรุดลงไปนั่งหมดแรงอยู่ก

ปิยฉัตรใช้รถใหม่ที่เพิ่งได้มาจากจอมพล ถึงแม้จะแสลงใจเมื่อกระหวัดนึกไปถึงคำพูดของเขาที่ว่ามันคือค่าที่เธอยอมเดินออกมาจากชีวิตเขาง่ายๆ แต่ก็ต้องจำใจใช้มัน ในเวลาที่มีน้องกัปตันอยู่ด้วยเธอไม่ควรหยิ่งไม่เข้าเรื่อง การเอาเด็กน้อยมาลำบากโดยการพาเดินทางด้วยรถโดยสารสาธารณะคงไม่ปลอดภัย อีกทั้งสำเหนียกดีว่าร่างกายของกัปตันไม่ค่อยแข็งแรง เกิดลูกของเขาเป็นอะไรไปในช่วงที่อยู่ในความดูแลของเธอ เธอมิต้องไปทำลูกกับเขาอย่างที่ไอ้คนโอหังนั่นประกาศเอาไว้หรือ แค่นึกก็ขนลุก ฉะนั้นจึงคิดว่าเซฟตัวเองไว้ก่อนเป็นดีที่สุด เธอขับรถพาน้องกัปตันแวะมาทานชาบูร้านเล็กๆ นามว่า ‘ตัวกลม’ อยู่เข้าไปในซอย เยื้องๆ กับโรงพยาบาลรักษ์ ซึ่งการันตีว่าอร่อยเพราะเคยมาทานกับวาโยหลายครั้ง อีกทั้งรู้จักมักคุ้นกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดีตั้งแต่สมัยเรียน เพราะตอนกลางวันร้านจะขายไอติมโบราณ ซึ่งเป็นที่โด่งดังในหมู่นักเรียนนักศึกษา เธอกับธารธาราชอบแวะเวียนมาอยู่บ่อยๆ ซึ่งตอนนี้กิจการของร้านก็น่าจะเป็นเช่นนั้นอยู่ กลางวันขายไอติมโบราณ กลางคืนขายชาบู “สวัสดีค่าป้าอุ่น” น้ำคำทักทายทำให้คนแก่ที่กำลังง่วนกับการหาของอะไรบางอย่าง