جميع فصول : الفصل -الفصل 70

หลังจากยืนสงบสติอารมณ์อยู่นานพอควร หญิงสาวก็เอ่ยด้วยความซาบซึ้ง ถึงแม้จะตัดสินใจแล้วว่าจะหย่าขาดแต่ก็ใช่จะเพิกเฉยต่ออาการบาดเจ็บของเขา เพราะที่เขาต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้มันมีสาเหตุมาจากเธอ ฉะนั้นอย่างน้อยเธอก็ควรจะตอบแทนบุญคุณของเขาด้วยคำขอบคุณ ถึงแม้จะรู้ดีแก่ใจว่าแค่คำขอบคุณมันไม่เพียงพอต่อการเสียสละของเขาเลยสักนิด แต่เธอก็ควรพูดมันออกมา อย่างน้อยก็จะได้ไม่ถูกตราหน้าว่าเป็นคนเนรคุณ “ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณแค่นี้ พักผ่อนเถอะ เอาไว้วันที่คุณออกจากห้องไอซียูฉันจะมาเยี่ยมอีกครั้ง”ขาดคำหญิงสาวก็แข็งใจหมุนตัวเดินจากไปอย่างไม่เหลียวหลัง ไม่สนว่าคนอยู่บนเตียงจะมีสีหน้าเช่นไร เหมือนกับที่เธอทำเป็นไม่สนว่าหัวใจตัวเองจะพังยับเยินมากแค่ไหน อาทิตย์ถัดมา ร่างบางเดินออกมาจากห้องตรวจในสภาพอิดโรย ขอบตาทั้งสองข้างคล้ำ เพราะหลังจากที่จอมพลประสบอุบัติเหตุในคืนนั้น เธอก็เอาแต่เป็นกังวลกับอาการของเขา จนไม่สามารถข่มตาหลับได้อย่างสนิท ทุกคืนจะกระสับกระส่ายอยู่พักใหญ่ ที่สุดก็นอนเอามือก่ายหน้าผากลืมตาโพลงในสภาพเลื่อนลอยไปจนกระทั่งถึงเช้า เป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันนั้นจ

ปิยฉัตรมาโผล่หน้าห้องพักผู้ป่วยในตอนบ่ายของวันถัดมา หลังจากที่ท่านเจ้าสัวโทรไปบอกว่าจอมพลออกจากห้องไอซียู ได้รับการถอดเครื่องช่วยหายใจ และกลับมามีสติอย่างน่ายินดีแล้ว โดยอีกฝ่ายไม่ลืมขอโทษขอโพยเพราะจริงๆ แล้วหมอสั่งให้เคลื่อนย้ายคนป่วยออกจากห้องไอซียูตั้งแต่ในช่วงสาย แต่เนื่องจากมัวแต่ยุ่งๆ กับทางตำรวจที่มาสอบปากคำผู้ป่วย อีกทั้งแบตโทรศัพท์หมดและเพิ่งชาร์ต ท่านก็เลยเพิ่งได้โทรบอกเธอ ซึ่งเธอก็ไม่ได้นึกเคืองอะไรแม้แต่น้อย แค่รู้ว่าจอมพลออกจากห้องไอซียู แค่รู้ว่าเขาไม่ได้ตายเพราะตัวเองเธอก็ดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว และเพราะความดีใจทำให้ปิยฉัตรลืมตัวถือวิสาสะผลักประตูห้องผู้ป่วยออก แล้วก้าวพรวดพราดเข้าสู่ด้านในโดยไม่ขออนุญาต วินาทีถัดมาร่างบางก็ต้องชะงักกึก นิ่งอยู่กับที่ เมื่อสายตาปะทะเข้ากับแผ่นหลังอ่อนช้อยของผู้หญิงคนหนึ่ง ผมดำเงาวับมีน้ำหนักเหยียดตรงพาดผ่านเอวคอด แล้วทิ้งตัวลงเคลียที่สะโพกผายน่ามอง หล่อนกำลังคุยกับเจ้าของใบหน้าซีดเซียวทว่าแต้มยิ้มที่นอนอยู่บนเตียงอย่างออกรส บ้างแว่วเสียงหัวเราะของท่านเจ้าสัวและกัปตันผสมโรง ทั้งสี่คนดูเหมือนครอบครัวจนเธอไม่กล้าก้าวไปหา แล

“อืม” “แล้วพอจะรู้บ้างไหม ว่ามันเป็นใครกันแน่”“ยังเลยว่ะ กูให้คนสเก็ตช์ภาพคนร้าย เอาไปค้นในกองทะเบียนประวัติอาชญากรแต่ไม่พบ” เสียงเครียดๆ ที่ดังมาตามสายทำให้คนคิดอะไรตามได้เร็วขมวดคิ้วมุ่น “มึงคงไม่คิดว่ามันจะไม่มีประวัติชั่วๆ หรือไม่เคยถูกจับหรอกใช่ไหม” “ไม่อยู่แล้ว ฝีมือขนาดนั้นมันต้องก่อคดีมาอย่างโชกโชนพอตัว เพียงแต่อาจมีคนหนุนหลัง แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูส่งทีมสายสืบมือดีออกไปแกะรอยตามตัวอยู่ คาดว่าอีกไม่นานก็น่าจะรู้ว่ามันเป็นใคร” “มึงแน่ใจใช่ไหม” เธอถามแล้วเงียบไปอึดใจ ถึงได้เอ่ยต่อ “ว่าคนร้ายที่ขึ้นคอนโดกูคือคนเดียวกับที่มันก่อเรื่องบัดซบจนไอ้จอมบาดเจ็บสาหัสแบบนั้น” “ค่อนข้างชัวร์เลยล่ะ”“งั้นคนที่ไอ้พวกเวรนั่นมันหมายหัวเอาไว้ก็คือกู ไม่ใช่ไอ้จอม” เธอสวนกลับเสียงแปร่งๆ สิ่งที่ได้รับฟังยิ่งตอกย้ำว่าเธอเป็นสาเหตุให้จอมพลเจ็บปางตาย“ยังไม่แน่หรอก ก็อย่างที่ไอ้ภามลูกน้องกูโทรไปบอกมึงนั่นแหละ ว่าคนร้ายมีสองกลุ่ง ซึ่งสองกลุ่มที่ว่าไม่น่าจะใช่พวกเดียวกัน ฉะนั้นจึงยังไม่รู้แน่ชัดว่าจุดประสงค์ของผู้ร้ายว่าต้องการลงมือกับใครกันแน่”“แต่เลขาของไอ้จอมบอกว่าดูภาพจากกล้องวงจ

ปิยฉัตรราวด์วอร์ดร่วมกับทีมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ แพทย์อินเทิร์น และพยาบาล เสร็จเร็วกว่าที่คิด ฉะนั้นเธอจึงตั้งใจจะเอาใบหย่าที่เตรียมไว้หลังจากถูกตอกหน้าในวันนั้นมาให้จอมพลเซ็น โดยไม่สนว่าจะเคยบอกกับพ่อของเขาว่าจะหย่าหลังจากเขาหายดีแล้ว เพราะคิดว่าหากเขาลั่นวาจาออกมาขนาดนั้นก็ไม่จำเป็นที่เธอต้องประวิงเวลารออะไรอีกแล้ว เขาคงอยากจะปลดเปลื้องพันธะระหว่างกัน แล้วไปใช้ชีวิตกับผู้หญิงที่เขาเลือก ส่วนคนนอกสายตาที่ไม่ใช่ผู้ถูกเลือกอย่างเธอก็ต้องก้าวออกมา แล้วไม่กลับเข้าไปในชีวิตของเขาอีก หากทว่าพอมาถึงห้องพักผู้ป่วยพยาบาลกลับห้ามเธอเข้าเยี่ยม โดยให้เหตุผลว่าคนไข้ไม่ประสงค์ให้ ‘คนนอก’ เข้าเยี่ยม ซึ่งนั่นก็ทำให้ปิยฉัตรนิ่งอึ้ง เม้มปากน้ำตาคลอ เธอกลายเป็นคนนอกไปแล้วงั้นหรือ? เออ! เร็วดี เร็วจนไม่ทันตั้งตัวหลังจากยืนนิ่งอยู่อึดใจใหญ่ คุณหมอสาวก็เดินถือซองเอกสารจากไปด้วยท่าทีเลื่อนลอย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินไปจนสุดทางของมุมอาคาร กระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้น“อ้าว! หนูปี่! มาเยี่ยมลูกชายป๊าเหรอ”“เปล่าค่ะ” เธอส่ายหน้าเล็กน้อย แ

“หึ…สรุปจะทำตัวเป็นคนดีปิดทองหลังพระ ด้วยการปล่อยเมียไป เพื่อเบี่ยงประเด็นและให้คนร้ายตายใจ เพราะกลัวเมียได้รับอันตรายงั้นสิ แต่ถ้าปล่อยไปทั้งที่ไม่ยอมเคลียร์อะไรกันอย่างนี้เขาไม่มีทางเข้าใจหรอก ผู้หญิงเป็นเพศที่มีความคิดซับซ้อนกว่าที่ผู้ชายอย่างเราจะคาดเดาเสียอีก” “ก็บอกแล้วไงครับ ว่าขอเวลาผมหน่อย”“เวลาไม่เคยรอใครหรอกนะ ซึ่งตอนนี้หนูปี่เขาก็ไม่รอแกแล้วเช่นกัน และถ้าแกยังทำตัวงี่เง่าเพราะทิฐิบ้าๆ พนันได้เลยว่าแกจะเสียหนูปี่ไป และจะไม่มีวันได้เขากลับคืนมา” ผู้เป็นพ่อทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะก้มลงอ่านข้อความที่หลานชายส่งมา จากนั้นก็พึมพำบอกว่าจะไปหาน้องกัปตันซึ่งกำลังไปกินไอติมกับปิยฉัตร ขาดคำก็เดินจากไปอย่างไม่เหลียวหลัง ทิ้งให้คนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงทำหน้ายุ่งเหยิง ด้วยความว้าวุ่น สับสน และคิดไม่ตกว่าควรจะเลือกทางไหนดี เธอมาทำบ้าอะไรที่นี่?เวลาเกือบจะสองทุ่มของวันเดียวกัน ปิยฉัตรก็มายืนกลั้นใจอยู่ที่หน้าห้องพักผู้ป่วยหลายต่อหลายครั้ง โดยที่มือขวากุมแขนน้อยของเด็กชายกัปตันไว้หลวมๆ หลังจากถูกเจ้าสัวขอร้องให้มานอนเฝ้าลูกชายแทนหนึ่งคืน เนื่องจากจอมพลปฏิเสธพ