جميع فصول : الفصل -الفصل 80

ครั้นเธอจะยื่นมือออกไปขอเอกสารจากเขาคืน เสียงเคาะประตูสามครั้งติดๆ กันก็ดังขึ้น วินาทีถัดมายุทธนาก็ก้าวเข้าสู่ห้องพักผู้ป่วย เห็นดังนั้นจอมพลก็เอ่ยขึ้น “แกมาได้จังหวะพอดีเลย เอาใบหย่านี่ไปจัดการต่อให้ที”ขาดคำเขาก็ยื่นใบหย่าที่ตัวเองเพิ่งเซ็นให้เลขาหนุ่ม อีกฝ่ายรับไปท่ามกลางการอ้าปากค้างของปิยฉัตร ก่อนที่เธอจะละล่ำละลักเอ่ยถามในวินาทีที่ยุทธนาจะหมุนตัวจากไป “คุณจะให้เลขาของคุณเอาใบหย่าไปไหน”“เอ้า! ถามได้ ก็ให้เอาไปจัดการต่อให้เรียบร้อยไงครับคุณหมอ” ตัวร้ายไหวไหล่เอ่ยหน้าตายได้ชวนหมั่นไส้ จนเธอต้องกำหมัด แล้วเค้นเสียงราบเรียบโต้กลับ “ให้ฉันเอาไปจัดการเองดีกว่า”“เท่าที่รู้ตารางงานของคุณแน่นทั้งวันไม่ใช่เหรอ อีกอย่างศูนย์ราชการช่วงเช้าคนเยอะนะคุณ” เขาล้วงกระเป๋ากางเกง แล้วลอยหน้าเปรยออกมาด้วยท่าทีสบายๆ แต่นั่นกลับทำให้คุณหมอสาวเม้มปากแน่นไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเป็นกังวล “คุณจะไม่เล่นตุกติกใช่ไหม?”“โธ่! คิดมากไปได้แม่คุณ ผมก็อยากเป็นอิสระพอๆ กับคุณนั่นแหละ” ไม่พูดเปล่าแต่มือที่เพิ่งดึงออกมาจากกระเป๋ากางเกงของคนพ่นเสียงกลั้วหัวเราะวางแหมะลงบนศีรษะน้อย แล้วลูบ

ครั้นรู้สึกว่าไม่ชอบมาพากลแน่แล้ว คุณหมอสาวก็ซอยเท้าวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เป้าหมายของเธอไม่ใช่สถานีรถไฟฟ้าอย่างที่ตั้งใจไว้ ทว่าเป็นร้านสะดวกซื้อที่ขึ้นป้ายโชว์หราเหนือศีรษะ ซึ่งอยู่ถัดไปอีกสองช่วงตึก ทว่าฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาทุกขณะจิตกลับทำให้เธออดขวัญผวาไม่ได้ การเข้ามาประชิดหลังจนเกินไปย่อมไม่ดีแน่ คิดได้ดังนั้นปิยฉัตรจึงตัดสินใจหันขวับกลับไปเผชิญหน้าสู้ภัยจวนตัว บอกตัวเองว่าตายเป็นตาย ทันใดนั้นเธอก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะตวัดกำปั้นออกไปชกลม ไม่เห็นมีใครสักคน คิ้วเรียวขมวดมุ่น ส่ายหัวขับไล่ความฟุ้งซ่าน เพราะคิดว่าตัวเองคงหูฝาด หรือไม่ก็หวาดระแวงมากจนสติแตก ทว่าสายตากลับหันไปเห็นเงาตะคุ่มของใครคนหนึ่งซึ่งหลบเข้าไปในตรอกแคบๆ ก่อนที่เธอจะสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างเรียกสติ จากนั้นก็รีบก้าวยาวๆ ไปยังร้านสะดวกซื้อ ตั้งใจว่าพอไปถึงที่นั่นแล้วจะโทรขอความช่วยเหลือจากธารธาราและปรเมศ ทว่าเสียงฝีเท้าหนักๆ กลับก้าวตามมาอีกหน ยังไม่ทันที่เธอจะได้หันกลับไปเล่นงานคนที่จงใจคุกคามข้อศอกน้อยก็ถูกผู้ที่ก้าวตามมาทันรั้งเอาไว้ ปิยฉัตรตัวแข็งทื่อ หลับตาสะกดความหวาดหวั่น ก่อนจะกลั้นใจหันขวับกลับไปหมายจะสั

หลังจากนั้นไม่กี่วันเจ้าหนูก็กลับภูเก็ต เพราะถึงเวลาเปิดภาคเรียนใหม่ การจากไปของความสุขอันแสนพิสุทธิ์เพียงหนึ่งเดียวอย่างน้องกัปตัน อีกทั้งการหย่าขาดและหันหลังให้ทุกความสัมพันธ์จากจอมพล ทำให้ปิยฉัตรเหมือนตกหล่มความทุกข์อันแสนสาหัส ทั้งเหงา อ้างว้าง เคว้งคว้าง และโหยหา เพราะหลังจากวันนั้นเขาก็เหมือนหายไปจากชีวิตเธอจริงๆ การไม่เห็นหน้ามันควรจะดีต่อการตัดใจ แต่ลึกลงไปภายในกลับขมขื่น ต่อให้บอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็ง แต่มันกลับไม่ง่ายเลย ในเมื่อความรักไม่ได้ก่อตัวเพียงแค่วันสองวัน แต่มันสั่งสมมายาวนานหลายปี ฉะนั้นหากจะให้ตัดฉับเพียงแค่ไม่กี่วันมันจึงเป็นไปได้ยากยิ่ง แต่ชีวิตก็ยังคงต้องก้าวเดินต่อไปข้างหน้า หลังจากมีราวด์วอร์ดในตึกผู้ป่วยเด็กในช่วงเช้า ปิยฉัตรก็ไปหาอะไรง่ายๆ ประทังชีวิตที่โรงอาหารตรงชั้นล่าง ก่อนจะกลับขึ้นมาทรุดกายลงนั่งในห้องพักเบรกแพทย์อย่างหมดแรง จากนั้นก็ชันเข่าขึ้น แล้วซบหน้าลงไปขณะถอนหายใจออกมาแรงๆ กะว่าจะมาพักเอาแรงก่อนไปค่ายมวยที่ตนเป็นสมาชิกอยู่ หากแต่ไม่นานกลับเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว กระทั่งแรงเขย่าตรงหัวไหล่ และเสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้น “ปี่…ไอ้

ความคิดมากมายในหัวพลันหยุดลงในวินาทีที่จอมพลหันมาทางเธอ ปิยฉัตรหันขวับหลบวูบ แล้วก็ลอบผ่อนลมหายใจออกมา เมื่อเห็นเขาเดินไปยังออฟฟิศของค่ายมวย เพราะนั่นเท่ากับว่าอีกฝ่ายไม่เห็นเธอ หรือเห็นแต่ไม่ใส่ใจ แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือที่เขาไม่มาวุ่นวาย มันดีอยู่แล้วที่เธอกลายเป็นเพียงแค่คนนอกสายตาบอกตัวเองให้คิดอย่างนั้นทว่ากลับต้องนิ่งงันเมื่อได้ยินเสียงใสๆ ดังขึ้นจากทางเบื้องหลัง ไม่นานผู้มาใหม่ก็วิ่งไปหาคนทั้งสาม เป็นนลินนิภาจริงๆ ที่โผเข้ากอดจอมพลด้วยท่าทีสนิทสนม เขายกมือขึ้นยีผมอีกฝ่ายด้วยท่าทางมันเขี้ยว เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากสาวน้อยผู้มีแต่ความสดใจ ภาพนั้นทำให้เธออิจฉาสาวน้อยอย่างพิลึก กระทั่งทั้งสี่คนเดินลับตาไป คุณหมอสาวถึงได้ผุดลุกขึ้น บอกตัวเองว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะมาเหยียบที่นี่ จากนั้นก็ตรงไปยังล็อกเกอร์เก็บของของตัวเอง ฉวยทุกสิ่งอย่างในนั้นมายัดใส่เป้ แล้วรีบเดินออกไปจากค่ายมวยแห่งนั้นอย่างไม่เหลียวหลัง หากแต่สวรรค์คงไม่เข้าข้างคนอาภัพอย่างเธอถึงมีใครบางคนชนเข้าอย่างจัง ทำเอาร่างบางเกือบหงายหลังล้ม ทว่าความตกใจที่ตัวเองเกือบไปนอนเล่นอยู่กับพื้นยังไม่เท่าน้ำคำที่ผู้มา

“ใช่ค่ะ”“เก่งนะเราเนี่ย เรียนตั้งหลายอย่าง พ่อหนูเคยเล่าให้ฟังว่าอยากให้ลูกสาวรอบรู้และทำเป็นทุกอย่างเลยส่งให้ไปเรียนหมด ไม่ว่าจะเป็นทำอาหาร เย็บปักถักร้อย ทำขนม เล่นดนตรี เล่นหุ้น แถมยังเรียนอะไรต่อมิอะไรอีกหลายแขนง”“แหม…คุณลุงก็ชมเกินไป หนูเรียนเยอะก็จริง แต่ไม่เก่งสักอย่างเลยค่ะ” “ป๊าลืมไปอย่างนะคะ เด็กแสบเนี่ยเรียนแต่งหน้าด้วยค่ะ ดูสิคะ แต่งหน้าไปงานทีทำเอาคนจำไม่ได้กันเลยทีเดียว” วิเวียนฉลาดเข้ามาร่วมเป็นส่วนหนึ่งในวงสนทนาอย่างเนียนๆ และคำพูดของสาวสวยมาดผู้ดีก็ทำให้นลินนิภายิ้มร่า แล้วเอ่ยเป็นเชิงถ่อมตัวชวนเอ็นดู “แหม…พี่วิเวียนก็ชมเกินไป ที่น้องมีวันนี้ได้ก็เพราะพี่นั่นเหละค่า ถ้าไม่มีเซียนแต่งหน้าขั้นเทพอย่างพี่วิเวียนคอยบอกคอยสอนน้องก็คงยังเป็นสาวทอมกะโหลกกะลา” “ถ้าเธออยากแต่งหน้าให้สวยกว่านั้น ฉันสอนเธอได้นะ” พัดชาหาโอกาสเข้ามาร่วมวงจนได้ ขณะที่เจ้าตัวเดินมาหยุดลงข้างกายของสาวน้อย ที่สลัดคราบทอมบอยมาเป็นสาวสวยชวนตะลึงได้อย่างไม่น่าเชื่อ เอาซี้! บลัฟกันแบบซึ่งๆ หน้าเลยทีเดียว “ขอบคุณนะป้า แต่ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีว่าหนูมีพี่วิเวียนเป็นทั้งครูและไอดอลคนเดียวก็พอแล้ว”คน