All Chapters of ดิบ เถื่อน รัก: Chapter 81 - Chapter 90

“โทรไปบอกไอ้หมอนั่นซะ ว่าไม่ต้องมารับ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง”จอมวายร้ายเอ่ยอย่างเผด็จการ ทันใดนั้นก็ฉุดข้อมือกลมกลึงไปขึ้นรถที่ยุทธนาขับมาจอดทิ้งไว้ให้ ทว่าปิยฉัตรกลับขืนกายต้านแรงของคนโอหังเอาไว้อย่างสุดความสามารถ “ถ้าคุณว่างมากนักก็ไปส่งผู้หญิงของคุณโน่น! อย่ามายุ่งกับฉัน!”คนที่กำลังถูกปั่นหัวเค้นเสียงสะท้าน กระชากข้อมือสุดแรงจนหลุดจากอุ้งมือใหญ่ จากนั้นก็ตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนที่เริ่มซาลงจนกลายเป็นแค่รินปรอยๆ ข้ามฟากถนนไปหากองทัพที่ลดกระจกลง แล้วโบกมือให้ ท่ามกลางเสียงร้องตะโกนเรียกของจอมพลที่วิ่งตามหลังไปติดๆ “ปี่! รอก่อน! อย่าเพิ่งไป! บอกแล้วไงว่าผมจะไปส่ง!”และในช่วงที่เขาจะไปถึงตัวสาวเจ้า คนที่เพิ่งก้าวลงมาจากรถก็ชิงดึงปิยฉัตรเข้าไปหา แล้วลอยหน้าเอ่ยอย่างกวนๆ “เฮ้! เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ‘อดีตผัว’ ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวของเมียที่หย่าขาดจากกันแล้วนะ หย่ากันแล้วก็จบๆ กันไปดิ คุณยังต้องการอะไรจากพี่ปี่อีก” “มึงอย่ามาเสือก!” จอมพลกดเสียงต่ำ จ้องอีกฝ่ายตาดุกร้าว “ก็ผมอยากเสือก…มีไรไหม” หมอหนุ่มสวนกลับอย่างไม่ยี่หระ และท่าทางท้าทายนั้นก็ทำให้จอมพลเกือบหลุดคำรามด้

น้องกัปตันเป็นไข้หนักจนต้องแอดมิด โดยปิยฉัตรรับเป็นหมอเจ้าของไข้ หลังจากตรวจเสร็จ ป้อนข้าวและป้อนยาให้แล้ว เจ้าหนูก็อ้อนให้เธอกล่อมนอน ครั้นเห็นว่าเด็กน้อยทำตาปรือจะหลับเธอก็ค่อยๆ แกะมือน้อยที่กุมมือตัวเองออก แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จรดคออย่างแผ่วเบา จากนั้นก็เข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำเรียกความสดชื่นกระปรี้กระเปร่า คิดว่าจะหาข้อมูลผู้ร้ายในระหว่างที่เฝ้าคนไข้ตัวน้อยรอท่านเจ้าสัวที่ติดธุระคุยเรื่องสำคัญกับคู่ค้ากะทันหัน อีกฝ่ายบอกจะมาถึงที่นี่ราวๆ สี่ทุ่ม ส่วนจอมพลนั้นขึ้นเรือสำราญไปกับลูกค้าวีไอพีของคาสิโน อันที่จริงเธอไม่ได้อยากรู้เรื่องของเขาเลยสักนิด หย่ากันแล้วก็จบๆ กันไป หากว่าพ่อของเขาจะไม่พูดเรื่องของลูกชายให้เธอฟังในทุกครั้งที่เจอหน้า ฉะนั้นจึงพอรู้ว่าช่วงนี้เขากำลังยุ่งๆ กับการเปิดตัวคาสิโนลอยน้ำแห่งใหม่ และกำลังมีปัญหากับพวกหมาลอบกัดอะไรประมาณนั้น เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยพร้อมกับเสียงพูดคุยไม่เบานัก ทำให้คนที่เผลอซบหน้าหลับอยู่ข้างเตียงได้สติ ขยับตัวเล็กน้อย ยกหัวขึ้น แล้วปรือตามองหน้าผู้มาใหม่ คุณหมอสาวทำหน้างงๆ เพราะคนที่โผล่มาหาใช่เจ้าสัวทรงพ

วันถัดมาหลังจากพากัปตันไปทานเคเอฟซีตามคำเรียกร้องของคนเพิ่งสร่างไข้ เธอก็ต้องเอาเจ้าหนูไปฝากไว้กับธารธาราที่บ้านของอีกฝ่าย เพราะต้องรีบออกไปทำธุระด่วน เนื่องจากได้ข่าวคราวของวาโยผ่านทางกองทัพ บังเอิญอีกฝ่ายเป็นเพื่อนกับวาโย สนิทถึงขั้นหัวหกก้นขวิดมาด้วยกันตั้งแต่สมัยแตกเนื้อหนุ่ม แต่พวกมันสองคนเพิ่งจะมาบอกเธอ หลังจากปล่อยให้เธอห่วงวาโยเป็นบ้าเป็นหลังอยู่นาน น่าโมโหชะมัด! ระยะทางที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ทำเอาคนที่นั่งทำหน้านิ่ง ตัวเกร็ง กุมมือตัวเองอยู่ แทบหยุดหายใจ ได้แต่ภาวนาว่าวาโยจะไม่เป็นอะไรมาก แล้วความกังวลสารพัดของเธอก็หยุดลงในวินาทีที่กองทัพขับรถมาหยุดลงไม่ไกลจากกระท่อมไม้เก่าๆ หลังหนึ่ง ที่เบื้องหลังเต็มไปด้วยผืนป่ารกทึบ ส่วนเบื้องหน้าโอบล้อมไปด้วยผืนนาเขียวขจี “แน่ใจนะว่าที่นี่”หลังจากก้าวลงจากรถไปยืนเคียงข้างร่างของหมอหนุ่มรุ่นน้อง ปิยฉัตรก็มองซ้ายมองขวาสำรวจตรวจตรา แล้วเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ“ชัวร์ป้าบเลยพี่” กองทัพเอ่ยตอบด้วยวาจาหนักแน่นทว่ายังไม่วายติดจะขี้เล่น จากนั้นก็เดินนำหน้าไปยังกระท่อมน้อยปลายนาที่แสนจะทรุดโทรม ทว่าพอก้าวล่วงเข้าไปเธอถึงกับผงะ เมื่อเห็นชายร่างย

“รู้สึกว่าตั้งแต่หย่าคุณจะเนื้อหอมขึ้นนะ ไปกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเชียว”น้ำคำชวนหาเรื่องที่ลอยมากระทบโสตประสาททำให้เธอชะงักฝีเท้าที่ก้าวฉับๆ ไปข้างหน้า หันขวับไปหาคนที่กำลังยืนกอดอกพิงเสาด้วยท่าทีสบายๆ “มันเรื่องของฉัน!”ปิยฉัตรเชิดหน้าสวนกลับอย่างฉะฉาน จากนั้นก็หมุนตัวเดินลิ่วจากไปด้วยท่าทางหยิ่งๆ จนคนถูกเมินคำรามฮึ่มฮั่มในลำคอ ก้าวยาวๆ ไปดักหน้าเอาไว้ “งั้นก็มาคุยเรื่องของ ‘เรา’ หน่อยเป็นไร” คิ้วเข้มเหนือดวงตายียวนเลิกขึ้น ขณะจ้องหน้าเธออย่างท้าทาย ท่าทางกัดไม่ปล่อยทำให้ปิยฉัตรนึกอัดอั้นตันใจ แถมคำว่า ‘เรา’ ยังทำให้เธอแสลงใจพิลึก บ้าเอ๊ย! เขาเป็นผู้ชายประเภทไหนกันวะ หย่าแล้วมาตามตอแยทำไม ยังต้องการอะไรจากเธออีก“เรื่องของเรามันจบแล้ว ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณทั้งนั้น!” เธอปฏิเสธอย่างหนักแน่น “เกรงว่าคุณจะลืมเรื่องการตายของอรอุมาไปนะ” น้ำคำตอกย้ำชวนให้นึกถึงอดีตอันน่าขมขื่นทำให้คนฟังตัวแข็งทื่อ กำหมัดระงับอารมณ์ ขณะจ้องเขาด้วยประกายตาหวาดหวั่น เนื่องจากไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนกันแน่ ตั้งแต่หย่ากันมายอมรับว่าเขารับมือยากมาก และเขาก็เป็นตัวอันตรายที่เธอไม่ควรเข้าใกล้ “

“รักในความรู้ใจของคุณจัง” หญิงสาวทำเป็นเขินอายจากนั้นทั้งคู่ก็ละเอียดอาหารรสเลิศ บ้างจิบไวน์ เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังแว่วเป็นระยะ กระทั่งอิ่มหนำถึงได้พากันย้ายลงมายังผับตรงชั้นล่าง ที่หรูหราและมีความเป็นส่วนตัวเหมาะแก่คู่รัก“สุดสัปดาห์นี้เราไปเที่ยวกันไหมครับ”ร่างสูงใหญ่ที่นั่งเอนหลังพิงพนักโซฟากำมะหยี่สีแดงเลือดนกเปรยเบาๆ ขณะแกว่งแก้วเหล้าในมือไปมาด้วยท่วงท่าสบายๆ ทว่าชวนมองไปทุกอากัปกิริยาจนคนถูกชวนต้องขยับเข้าไปคลอเคลีย “ไปสิคะ คุณอุตส่าห์ชวนทั้งทีไม่ไปก็บ้าแล้ว” เสียงหวานตอบรับด้วยท่าทีกระตือรือร้น แล้วเอ่ยเป็นเชิงปรึกษา “ว่าแต่…เราจะเที่ยวไหนกันดีคะ อเมริกา หรือว่ายุโรป” “ผมว่าเราไปเที่ยวที่ไร่ของพ่อคุณดีกว่าไหม เที่ยวในประเทศเงินจะได้ไม่รั่วไหล และยังเป็นการกระตุ้นเศรษฐกิจไปในตัวด้วย” นักธุรกิจหนุ่มเอ่ยเหตุผลน่าฟัง แต่หล่อนกลับทำหน้างง “ไร่ของคุณพ่อ?”“ช่าย…ก็ไร่ที่คุณเคยบอกว่าเอาไว้เก็บของเก่าอะไรเทือกนั้น” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยยืนยัน และนั่นก็ทำให้คนฟังมีสีหน้าตกใจอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะรีบปรับให้แต้มยิ้ม “เอ่อ…ตอนนั้นแพทตี้คงเมาหนักก็เลยหลงๆ ลืมๆ ที่จริงไร่นั้นไ