ปิยฉัตรออกมาจากโรงแรมด้วยชุดเสื้อผ้าฝ้ายลินินสีครีม คอเหลี่ยม กระดุมผ่าหน้า แขนระบาย กับกระโปรงบานสีส้มอิฐลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋ม ผ้าพลิ้วเคลียเข่า โคตรจะหญิงดูขัดกับบุคลิกห้าวเป้งโดยสิ้นเชิง ถ้าเป็นเวลาปกติสาบานว่าให้ตายเธอก็ไม่ใส่ แต่เพราะมันเป็นการช่วยอำพรางเธอถึงได้จำใจต้องใส่ ร่างบางเดินไปยังรถตัวเองที่จอดทิ้งไว้ในซอกตึกถัดไปอีกสองบล็อกด้วยท่าทีระแวดระวัง ในจังหวะที่กำลังจะก้าวขึ้นรถใครบางคนก็มารั้งข้อศอกจากทางเบื้องหลัง การจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอตัวแข็งทื่อ หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ทันทีที่ตั้งสติได้ก็หันขวับไปหมายจะซัดสันมือใส่คออีกฝ่าย “โอ๊ะ!”เสียงห้าวกระด้างหลุดอุทาน ในจังหวะที่สันมือเรียวตวัดมาหาเขาก็คว้าเอาไว้ได้ทันท่วงที ครั้นเห็นว่าเป็นใครหญิงสาวก็ตาโต หลุดอุทานออกมา “คุณ!”“ก็ผมน่ะสิ หรือคุณคิดว่าไอ้ผู้กองนั่นมันจะมาชวนคุณไปต่อ หลังจากควงกันขึ้นโรงแรมตั้งนานสองนาน” คนหน้าตายเอ่ยเสียงเรียบๆ ทว่ายังไม่วายติดจะรวนเหมือนชวนหาเรื่องในช่วงท้าย“ถ้าเป็นงั้นก็ดีสิ ฉันกำลังเหงาๆ อยู่พอดี”เธอเชิดหน้าสวนกลับอย่างอวดดี ก่อนจะหวีดร้องออกมา เมื่อถูกอีกฝ่
Last Updated : 2025-11-05
LOGIN
