All Chapters of หวง ฤทธิ์ รัก: Chapter 111 - Chapter 120

“ไม่มีวันนั้นหรอกพิกกี้ ผมต้องการคุณทุกเมื่อเชื่อวัน และต้องการคุณตลอดไป”มหรรณพเอ่ยอย่างหนักแน่น พลิกร่างบางมาหา รั้งศีรษะน้อยซบอกอุ่น แล้วลูบแผ่นหลังบอบบางเบาๆ การกระทำอันแสนทะนุถนอมนั้น ทำให้คนตัวเล็กที่รอคอยคำว่า ‘รัก’ อดอุ่นซ่านไม่ได้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะยังปากแข็ง ไม่ยอมเอาคำว่ารักออกมาเป็นหลักประกัน ทว่าคำพูดที่เธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจนั้นก็ทำให้ปานระพีคลายกังวลไปได้มากโข อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เป็นภาระของเขา และที่สำคัญคือเธอเป็นที่ต้องการของเขาอย่างแท้จริง การเป็นที่ต้องการของผู้ชายที่ตัวเองรัก แค่นั้นก็พอ มันพอแล้วที่จะทำให้เธอไม่ต้องดิ้นรนไปไหน ไม่ต้องหายไปจากชีวิตเขา แต่แน่นอนว่าลึกๆ ในใจปานระพีก็ยังเฝ้ารอคำว่ารักจากปากเขาอยู่ดี เช้าของวันที่จะต้องกลับบ้าน พ่อของเขาก็ชวนเธอออกไปเดินเล่นแถวๆ ถนนในหมู่บ้าน ซึ่งเป็นถนนสวย ไม่ค่อยมีรถสัญจร และแทบจะปลอดคน เพราะโซนนี้จะเป็นโซนบ้านของอภิมหาเศรษฐี ส่วนมหรรณพนั้นปฏิเสธที่จะไปด้วย เพราะอยู่ๆ หมอคีแรนก็แวะมาหา บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ซึ่งเธอเองก็ไม่อยากอยู่รบกวน เพราะคิดว่าสองหนุ่มคงมีเรื่องส่วนตัวที่จะคุยกัน ไม่งั้นคีแรน

เจ้าของร่างบางอุบอิบปฏิเสธ หน้าแดงซ่าน แต่มือยังไม่ยอมละจากแผงอกกำยำเพราะชอบลูบขนเขาเล่น จนมหรรณพต้องฉวยมือซุกซนไปจูบหนักๆ แล้วเอ่ยบอกเสียงนุ่มละมุน“อาทิตย์ก่อนเห็นแพรบ่นว่าผมยาวไป อยากตัดออก ผมก็เลยว่าจะตัดให้”“คุณหวงตัดผมเป็นด้วยเหรอคะ?” เธอถามพลางมุ่นคิ้ว “ก็น่าจะพอได้นะ พอดีผมไปเรียนหลักสูตรเร่งรัดไม่กี่วัน แต่จะพยายามให้มันเท่ากันก็แล้วกัน”คนไปเรียนตัดผมกับช่างเสริมสวยมืออาชีพระดับประเทศ เพื่อมาตัดผมให้เมียโดยเฉพาะ เอ่ยอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ เรียกเสียงหัวเราะคิกจากผู้ที่กำลังถูกสามีสปอยล์ไปเสียทุกอย่าง “สามีใคร น่ารักจัง”หลังจากทาบมือลงบนซีกแก้มสากทั้งสองข้าง ใบหน้านวลปลั่งก็ลดลงไปหาคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าจนปลายจมูกชนกัน แล้วเอ่ยเบาๆ ก่อนจะจุ๊บปากหยักให้รางวัลเร็วๆ หนึ่งที ทว่าพอจะผละห่างมือใหญ่ก็รั้งศีรษะนุ่มสลวยเข้าหา แล้วป้อนจูบดูดดื่มสะท้านทรวง จนหนำใจถึงได้ปล่อยปากเจ่อให้เป็นอิสระจากนั้นคนที่เคยเอ่ยกับเธอว่าอยากทำหน้าที่สามี และเขาก็ทำมันได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ก็ประคองร่างมีน้ำมีนวลไปยังห้องน้ำ ให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้สตูลที่เตรียมไว้ เอาผ้ามาคลุมไหล่กันเศษผม วางมือล

ค่ำคืนนี้ถือเป็นการเปิดบ้านที่เป็นเรือนหอของมหรรณพกับปานระพีครั้งแรก หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ มามากมาย จนกระทั่งปานระพีได้ตาใหม่ที่ใช้งานได้อย่างไร้กังวลใดๆ ฉะนั้นเจ้าบ้านจึงฉลองการที่ปานระพีเหมือนได้ชีวิตใหม่ ได้กลับไปทำงาน และกลับมาปักหลักอยู่ที่บ้านเกิด โดยชวนเพื่อนฝูงพี่น้องที่สนิทกันมาร่วมปาร์ตี้เล็กๆ ทว่าแสนอบอุ่น และอบอวลไปด้วยความรักความยินดีอย่างแท้จริงทันทีที่แขกมาถึงบ้าน สิ่งที่มหรรณพทำก็คือเชิญไปยังห้องแกลเลอรีภาพวาดของปานระพี เอาตรงๆ ก็คืออยากอวดภาพวาดฝีมือเมีย แถมยังภูมิใจนำเสนอภาพลูกหมูน้อยเกลือกขี้โคลนตะโกนร้องไห้ ที่เขาวางแผนซื้อจากเธอ และนำมันมามอบให้เธอเป็นของขวัญในวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา แน่นอนว่าแขกต่างหมั่นไส้เจ้าบ้านไปตามๆ กัน แขกที่มาล้วนเป็นคนที่มาสนิทสนมกันอย่างงงๆ กับเจ้าบ้านทั้งฝั่งชายและหญิง ตั้งแต่ก่อนงานแต่งของจอมพลและปิยฉัตร หรือเรียกง่ายๆ ว่ามาจากสายของสองผัวเมียสุดแสบ และคนเหล่านั้นก็มารู้จักมักจี่กับเจ้าบ้าน ไปๆ มาๆ ถึงขั้นสนิทสนมกับมหรรณพและปานระพีไปโดยปริยาย ไม่ว่าจะเป็นปรเมศที่นั่งเอนหลังด้วยท่าทีเนือยๆ เพราะเพลียไม่น้อย เนื่องจาก

“ที่หมอแพรคิดจะฆ่าตัวตาย ไม่ใช่เพราะเธอไม่รักชีวิต แต่เป็นเพราะเธอทนรับสภาพตัวเองไม่ได้ ไม่รู้จะต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดไปได้ยังไง เธอไร้ที่พึ่ง ขาดที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ และรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า” “…”มหรรณพยังคนนิ่งเมือนถูกสาปเพราะช็อกหนักมาก“ที่กูเล่าให้มึงฟัง ไม่ใช่ว่าอยากให้มึงรู้สึกผิด แต่กูอยากให้มึงดูแลเธอให้ดีๆ รักเธอให้มากๆ ถนอมน้ำใจเธอ ต่อให้เธอจะอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ในบางครั้งก็อย่าถือสา และขอให้อยู่เคียงข้างเธอ อย่าทิ้งเธอให้จมปลักอยู่กับความทุกข์ทรมานเพียงลำพัง อย่าให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าสงสารแบบนั้นอีก” “ขอบใจที่มึงบอกกู และกูสัญญาว่าจะดูแลเมียกูอย่างดีที่สุด” มหรรณพวางแก้วเหล้าในมือลงบนโต๊ะ ยกมือขึ้นลูบหน้า แล้วนิ่งไปนาน ก่อนจะลดมือลง แล้วหันไปสบตากับอีกฝ่าย เอ่ยสัญญาอย่างหนักแน่นมั่นคง และแววตารวดร้าวที่ปิดไม่มิด เพราะนึกเสียใจกับเรื่องที่ได้ยินนั้น ก็ทำให้พงษ์สวัสดิ์ต้องเอื้อมมือข้างโต๊ะมาบีบไหล่กว้างเบาๆ จากนั้นก็ลุกขึ้น เอ่ยขอตัว แล้วก้าวจากไป หลังจากส่งแขกคนสุดท้าย ด้วยสภาพอารมณ์ที่ยังอึนๆ มหรรณพก็เดินไปยืนดูดบุหรี่อยู่คนเดียวเงียบๆ ที่

สองปีผ่านไป“โอ๊ก! โอ๊ก! โอ๊ก!”เสียงประหลาดที่แว่วเข้ามาในหูตอนที่มหรรณพงัวเงียตื่น เพราะวาดมือไปข้างกาย แล้วไม่พบคนที่ตัวเองกกกอดไว้ทั้งคืน ทำให้คิ้วเข้มเหนือนัยน์ตาคมขมวดเข้าหากัน ก่อนที่เสียงประหลาดที่ว่าจะดังขึ้นอีกระลอก ทำเอาร่างใหญ่เด้งขึ้นจากที่นอน แล้วเดินแกมวิ่งไปยังห้องน้ำในสภาพที่ไม่มีเสื้อผ้าติดกายแม้แต่ชิ้นเดียว “แพร!”ทันทีที่เห็นร่างแน่งน้อยนั่งยองๆ เกาะขอบชักโครกโก่งคออาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงห้าวก็หลุดอุทานออกมา ร่างใหญ่ถลาไปลูบหลังให้เบาๆ ครั้นเห็นเธอทำท่าขย้อนด้วยท่าทางสุดแสนทรมานก็ทำหน้าเหยเก จากนั้นก็คอยลูบหลังให้ไม่ห่าง กระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นจากชักโครกด้วยสภาพเหนื่อยหอบ ใบหน้าซีดเผือดเต็มไปด้วยหยาดเงื่อ“มานี่มาที่รัก ผมพาไปล้างหน้า” ว่าแล้วเขาก็จัดการโอบประคองร่างอ่อนแรงไปยังเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า เปิดน้ำ แล้ววักน้ำล้างหน้าให้คนที่ยืนเอามือทั้งสองข้างค้ำขอบอ่างด้วยท่าทางยังไม่หายเหนื่อย จากนั้นก็หยิบแก้วมารองน้ำแตะมือเรียวให้เธอบ้วนปาก ปานระพีรับไปอย่างว่าง่าย บ้วนปากเสร็จก็พึมพำขอบคุณเสียงเนือยๆ ก่อนจะถูกสามีอุ้มกลับไปวางที่เตียงนอน“สีหน้าแพรไม่ดีเ