All Chapters of หวง ฤทธิ์ รัก: Chapter 71 - Chapter 80

ยามสายของกลางสัปดาห์ มหรรณพก็ให้ช่างตัดเสื้อจากร้านดังมาวัดตัวเธอเพื่อตัดชุดอะไรต่อมิอะไรให้เยอะแยะมากมาย โดยให้เหตุผลว่าชุดเก่าของเธอมันใหญ่ไป พอเธอผอมลงมันจึงดูหลวมโพรกและเทอะทะ ใส่แล้วไม่สวย และอาจจะไม่สบายตัวอีกด้วย ต่อให้เธอจะห้ามปรามจนเมื่อยปากเขาก็ยังทำเป็นหูทวนลม แต่อะไรก็คงไม่ทำให้อารมณ์กรุ่นๆ ของเธอแย่ลงได้เท่ากับแม่สาวเจ้าของร้านที่มาด้วยตัวเอง ฟังจากการพูดคุยอย่างถูกคอและดูเป็นกันเองของมหรรณพกับหล่อน บ่งบอกได้ว่าทั้งคู่สนิทสนมกันพอสมควร แถมช่างเสื้อที่กำลังวัดตัวเธออยู่ยังกระซิบกระซาบอีกว่า ทั้งคู่เหมาะสมกันมาก ทั้งฐานะทางสังคม การศึกษา หน้าที่การงาน และชาติตระกูล เพราะแม่สาวที่ว่าเป็นถึงลูกสาวของผู้นำประเทศ“เที่ยงนี้เราไปทานข้าวด้วยกันไหมคะ” เสียงหวานหยดของแม่สาวแหม่มเอ่ยขึ้น หลังจากช่างประจำห้องเสื้อของหล่อนทำการวัดตัวให้ปานระพีเสร็จเรียบร้อยแล้ว และคนที่กำลังจะตกเป็นส่วนเกินอย่างเธอก็ตั้งท่าจะออกไปจากห้องรับแขกทันที หากแต่มือกระด้างกลับรั้งข้อศอกน้อยเอาไว้ แล้วค่อยๆ ดึงร่างบางเข้าหาอย่างนุ่มนวล “ผมไม่ว่าง ต้องกินข้าวเป็นเพื่อนภรรยา” “เธอโตขนาดนี้แล้ว คงกินข้า

จากที่อยู่ด้วยกันมา ทำให้ปานระพีรู้ว่าการเอาคืนมหรรณพไม่ต้องออกแรงเสียด้วยซ้ำ แค่เธอนั่งเฉยๆ ทำท่าเย็นชา ไม่พูดไม่จา ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน หรือถามคำตอบคำ แค่นั้นก็ปั่นประสาทเขาได้มากแล้ว แต่ที่ต้องการปรึกษาพงษ์สวัสดิ์เพราะไม่อยากทำตัวเป็นผู้หญิงงี่เง่า เอาแต่ใจ ขี้แย จนเหมือนคนไร้วุฒิภาวะ “มันน่าอายมากเลยนะ คุณลองคิดดูสิ ว่าหากวันหนึ่งฉันมีโอกาสได้ตาใหม่ จนสามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติได้ แต่อยู่ๆ ก็ดันไปแสดงพฤติกรรมอย่างที่บอกใส่เพื่อนร่วมงาน หรือนักศึกษา คนอื่นเขาจะคิดยังไง ถ้ารองศาสตราจารย์แพทย์หญิงปานระพี กลายเป็นคนอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ดีไม่ดีเขาจะคิดว่าฉันเป็นบ้า” เธอเอ่ยอย่างเป็นกังวล เกรงว่าการควบคุมอารมณ์ไม่ได้จะหนักขึ้นเรื่อยๆ และส่งผลไปถึงอนาคต ด้วยตระหนักดีว่าหน้าที่การงาน และตำแหน่งทางวิชาการ ต้องมาพร้อมกับความน่าเชื่อถือ “การที่คุณมีภาวะอารมณ์ไม่ปกติ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ คนเราทุกคนย่อมมีสิทธิ์ที่จะเป็นเช่นนั้นได้ แล้วมันก็ไม่ใช่ว่าอาการเหล่านั้นจะอยู่กับคุณไปตลอดชีวิต จำไว้นะหมอแพร…คุณไม่ได้เป็นโรคจิต คุณไม่ได้บ้า คุณปกติดีทุกอย่าง แค่อารมณ์แปรปรวนในบางครั้ง ซึ่งมันก็เ

“เมื่อไหร่คุณจะให้ฉันออกไปวาดรูปที่สวนสาธารณะได้เสียที?”พอไม่มีหมา นั่นจึงเป็นคำถามบ่อยที่สุดที่หลุดออกมาจากปากของคนช่างประหยัดคำพูด ส่วนคำตอบของเขาก็ยังคงเอื่อยเฉื่อย และใจเย็นจนน่าโมโหดังเดิม “ใจเย็นๆ สิพิกกี้ ช่วงนี้หิมะยังตกหนักอยู่เลย” “อย่ามาโกหก!”เสียงเย็นๆ สวนกลับ ตั้งแต่ได้ลองนั่งสมาธิเธอก็ควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น ถึงแม้จะโกรธขึ้งอย่างที่กำลังเป็นตอนนี้ก็ไม่ออกอาการโวยวายจนดูเหมือนไร้วุฒิภาวะ “โกหกที่ไหน หิมะตกหนักจริงๆ” “ถึงฉันจะตาบอดแต่ฉันไม่ได้โง่! และฉันก็ถามแอนนาแล้ว เธอบอกว่าช่วงนี้อากาศปลอดโปร่งมาก”คนถูกหลอกมาตั้งนานสวนกลับอย่างฉุนๆ แอนนาที่ว่า ก็คือสาวใช้คนสนิทของปานระพี หญิงสาวจากชนบทที่มหรรณพจ้างมาคอยดูแลภรรยาอย่างใกล้ชิด เพราะเห็นว่าทั้งคู่วัยใกล้เคียงกัน คนถูกจับได้กลอกตามองบน ถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วลุกจากเก้าอี้ในฝั่งตรงข้าม ไปทิ้งกายลงนั่งข้างๆ แม่คนหัวดื้อที่กำลังนั่งเม้มปากหน้าตึง“รอก่อนเถอะน่าคนดี” “รอ! รอ! รอ! คุณบอกแบบนี้ไม่รู้ตั้งกี่หน แล้วฉันต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ คุณจะปล่อยให้ฉันหายใจทิ้งไปวันๆ แบบนี้ไม่ได้ ฉันอยากทำอะไรเป็นชิ้นเป็

“ไม่เลย ผมไม่ทันมอง เธอคงไปตอนที่ผมมาถึงล่ะมั้ง” เขาบอกไปตามความเป็นจริง เพราะช่วงเวลาที่ว่า มหรรณพเดือดจัดจนแทบคลั่ง ฉะนั้นจึงไม่ได้สนคนที่เข้ามาช่วยภรรยาของตัวเองด้วยซ้ำ เห็นแวบๆ แค่ข้างหลังว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ทว่าพอทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติคนที่ว่าก็อันตรธานไปจากบริเวณนั้นเสียแล้ว “ว้า…เสียดายจัง”“เดี๋ยวผมจะให้คนลองสืบดูให้ก็แล้วกัน” เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างเอาใจใส่ ขณะไล้แขนเรียวของคนที่นั่งอิงแอบแนบชิดอย่างเพลินๆ จากนั้นก็รับปากว่าเขาจะให้คนไปดูกล้องวงจรปิด และจะสั่งให้คนตามหาผู้หญิงคนที่ว่า หากเจอจะหาโอกาสนัดเธอมาพบกับปานระพีสักครั้ง หรือไม่ก็ขอเลี้ยงข้าวแม่สาวคนนั้นเป็นการตอบแทนน้ำใจสักมื้อ ยามสายของวันหยุดสุดสัปดาห์ ปานระพีตื่นมาด้วยความเกียจคร้าน เพราะนอนไม่หลับติดกันมาหลายคืน มหรรณพไม่อยู่ เขาบอกว่าไปทำธุระสำคัญที่อเมริกา แต่พอไม่มีคนกวนเธอกลับนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย กระวนกระวายใจ และรู้สึกไม่อบอุ่นปลอดภัย จนต้องลุกขึ้นมานั่งจมกับความมืดอยู่หลายหน นี่คงไม่ใช่อาการติดสามีและขาดเขาไม่ได้หรอกนะ!คิดอย่างท้อแท้ใจ แล้วเอื้อมมือไปคว้าไม้เท้าอัจฉริยะ

ไม่นานอาหารกลิ่นหอมเตะจมูกยั่วน้ำลายก็ถูกลำเลียงออกมาเสิร์ฟ เธอได้ยินเสียงเจ้าซีซาร์ขยับตัวอย่างกระตือรือร้น แน่นอนว่าอาหารของมันก็คงถูกนำมาเสิร์ฟแล้วเช่นกัน “เฮ้! หวัดดีคะ เราเจอกันอีกแล้วนะ”ในจังหวะที่จัดการกับอาหารคาวจนหมดเกลี้ยง เรียกได้ว่าเจริญอาหารอย่างที่ไม่เคยเป็นในรอบหลายเดือน เสียงหนึ่งซึ่งเป็นภาษไทยก็ดังขึ้น ทำให้มือที่กำลังจะเอื้อมไปควานหาของหวาน ซึ่งเจ้าของร้านใจดีอุตส่าห์มากระซิบกระซาบบอกว่าอยู่ตรงไหน ชะงักลง คิ้วเรียวเหนือดวงตากลมโตขมวดเข้าหากันเล็กน้อย“เอ่อ…เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ”“ฉันเป็นคนที่เข้าไปช่วยคุณไว้ ตอนคุณถูกแม่สาวพีอาร์ของบริษัทที่อยู่ตรงข้ามแกล้งไงคะ…จำได้ไหม?” น้ำเสียงหวานใสทำให้คนฟังพยักหน้า แล้วเอ่ยอย่างยินดี“ดีใจจังที่ได้เจอคุณ ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้” “ยินดีค่ะ”“เชิญนั่งก่อนสิคะ ให้ฉันได้เลี้ยงข้าวคุณสักมื้อเป็นการตอบแทน”คนที่นึกอยากจะตอบแทนผู้ที่ช่วยตัวเองอย่างจริงใจเอ่ยด้วยท่าทางกระตือรือร้น“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเรียบร้อยมาจากในครัวแล้ว และฉันต้องไปแล้ว พอดีว่ามีงานอีกที่น่ะ ไปแล้วนะคะ แล้วเจอกัน” คนที่ว่าปฏิเสธอย่างละมุนละม่อม จากนั้นเธอก็