All Chapters of หวง ฤทธิ์ รัก: Chapter 81 - Chapter 90

“แม่นั่นมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” มหรรณพเอ่ยเสียงเครียดๆ“สามวันเห็นจะได้ครับ”วิชัยเอ่ยบอกไปตามข้อมูลที่เพิ่งได้รับ โชคดีที่ประเทศนี้มีขนาดเล็ก และเจ้านายของเขาก็มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับเจ้าหน้าที่บ้านเมือง ฉะนั้นการเช็กคนเข้าออกจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร“งั้นให้คนตามดูอย่าให้คลาดสายตา”“ทำไมไม่ให้ผมจัดการขั้นเด็ดขาดไปเลยล่ะครับ” วิชัยทำหน้าฉงน เพราะโดยปกตินิสัยของเจ้านายเป็นคนดุดัน แข็งกร้าว และเด็ดขาด หากมีอะไรมาทำให้ระคายใจคนอย่างมหรรณพก็มักจะไม่เคยปล่อยผ่าน ไม่ประวิงเวลา และไม่เปิดโอกาสให้เหยื่อไหวตัวทัน “เพราะฉันเชื่อว่า แม่นั่นไม่ได้มาที่นี่คนเดียว หรือถ้ามาคนเดียวจริงๆ อีกไม่นานพ่อของหล่อนก็ต้องโผล่หัวมา”มหรรณพเอ่ยอย่างมาดมั่น คราแรกนั้นเขาทำเป็นไม่สนเรื่องของคณิสรา ถือเสียว่าเป็นเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้ง ปล่อยให้ทนายจัดการเรื่องฟ้องร้องคดีความที่เมืองไทย แต่ไม่คืบหน้า เพราะพ่อของหล่อนใช้พรรคพวกและเส้นสายที่ยังหลงเหลืออยู่ แต่ดีหน่อยที่ชื่อเสียงหล่อนป่นปี้ ในเรื่องทำนองไปยุ่งกับผัวชาวบ้าน คดีจึงพลิกปานระพีกลับได้รับความสงสาร และแน่นอนว่าคนรุมประณามคณิสราจนไม่เหลือชิ้นดีซึ

“หนูเบื่อที่จะต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้แล้วนะคะคุณพ่อ เมื่อไหร่เราจะลงมือได้เสียที”คณิสราโพล่งขึ้นด้วยความคับข้องใจ ขณะกระแทกก้นลงนั่งบนโซฟาตัวเก่าซอมซ่อในโรงแรมถูกๆ หล่อนกับพ่อถูกคนของมหรรณพตามได้สามวัน จนต้องย้ายโรงแรมมาแล้วห้าครั้ง ทว่าคนพวกนั้นก็ยังตามติดเหมือนเงาตามตัว พวกมันไม่ทำอะไรก็จริง แต่นั่นแหละทำให้ประสาทเสียกับการคาดเดาอะไรไม่ได้ “งั้นลืมๆ เรื่องที่ไอ้หวงมันทำกับเราไว้ แล้วกลับบ้านดีไหม” นายกษิณเอ่ยเหมือนปลงตกกับเรื่องที่ผ่านมา หากแต่ในความเป็นจริงแล้วเขารู้ว่าลูกสาวจะต้องกระตุ้นตรงจุดไหน“ไม่ค่ะ หนูไม่กลับ ถ้ายังไม่ได้จัดการกับเมียของมัน”“แล้วตัวไอ้หวงล่ะ มันทำกับเราไว้ตั้งเยอะ จะไม่ทำอะไรมันเลยหรือไง หรือว่ารักมันมากจนแตะไม่ลง”คนแอบลอบยิ้มสมใจเอ่ยถามลูกสาว ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าอีกฝ่ายปากแข็ง ออกแนวทั้งรักทั้งแค้น แต่ในเมื่อรักไม่สมหวังคนที่รักแรงเกลียดแรงก็ต้องห้ำหั่นอีกฝ่ายให้ฉิบหายย่อยยับไปข้าง “หนูไม่ได้รักมันแล้ว แต่ฆ่าเมียมันสะใจกว่า”คราวนี้สาวสวยใจทรามเค้นเสียงลอดไรฟัน คว้ามีดปอกผลไม้ใกล้มือ ปักลงกับโต๊ะดังฉึก จากนั้นก็กรีดเป็นทางยาวอย่างช้าๆ

“กลับมาแล้วครับ”เธอวางเครื่องบันทึกเสียงลงบนโต๊ะทำงาน อมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงร้องทักของเจ้าซีซาร์ มันดีใจเสมอที่เห็นมหรรณพกลับจากทำงาน ยิ่งเขาทำท่าไม่ชอบมันก็ยิ่งประจบยกใหญ่ ไม่นานร่างเย็นชืดเพราะข้างนอกอากาศค่อนข้างหนาวก็ขยับเข้ามายืนโอบกอดเธอเอาไว้ ก้มลงหอมหัวน้อย จากนั้นก็ย่อตัวลงช้อนร่างอ้อนแอ้นขึ้นไว้ในวงแขน แล้วออกเดิน “จะพาไปไหนคะ?”“กินข้าวเที่ยงครับ”บ้าจริง! คำว่า ‘ครับ’ ทำเธอหน้าแดงอีกแล้ว “คุณยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหรอคะ” คิ้วโก่งเหนือดวงตากลมโตเลิกขึ้นน้อยๆ “แพรก็ยังไม่ได้กิน”“…”หญิงสาวย่นจมูกเบื่อคนรู้ทันเสียจริง “เพราะงั้นผมเลยรีบกลับมากินข้าวเที่ยงเป็นเพื่อนแพรไง”“…”จะน่ารักไปไหน?“กลัวแพรเหงาน่ะ”เสียงละมุนกระซิบข้างหู แล้วถือโอกาสจูบแก้มปลั่งอย่างอดใจไม่ไหว โดยไม่สนใจสายตาของสาวใช้ที่ยืนกุมมือรอบริการเจ้านายอยู่ตรงโต๊ะอาหาร ส่วนหมาที่วิ่งตามหลังมาติดๆ ก็แยกตัวไปกินอาหารของมันหลังจากวางคนตัวเล็กลงนั่งบนเก้าอี้อย่างนุ่มนวล เขาก็เดินอ้อมไปนั่งลงในฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็คว้าแก้วน้ำเปล่าไปแตะตรงมือเธอ หญิงสาวพึมพำขอบคุณและรับไปจิบเล็กน้อย ปานระพีจะดื่มน้ำเปล่า

“ผมดีใจนะ ที่ช่วงนี้คุณดูสดใสขึ้น”เขาเปรยขึ้นในเช้าวันหนึ่ง หลังจากโอบประคองร่างอ้อนแอ้นมายังโต๊ะอาหาร เลื่อนเก้าอี้ออกให้ แล้วค่อยๆ กดบ่าบอบบางลงนั่งอย่างนุ่มนวล รอจนกระทั่งเธอขยับในท่าสบาย ร่างใหญ่ถึงได้อ้อมไปนั่งลงในฝั่งตรงข้าม “ต้องขอบคุณเจ้าซีซาร์ค่ะ” เจ้าสี่ขาที่นายสาวยกความดีความชอบให้ส่งเสียงครางงี้ดง้าด พลางฟาดหางตีพื้นดังพั่บๆ อย่างรู้ความว่าถูกชม จนมหรรณพต้องหันไปถลึงตาใส่ด้วยความหมั่นไส้“ขอบคุณแต่เจ้าซีซาร์เหรอ”เขาว่าพลางยื่นถ้วยซุปอุ่นๆ ไปแตะมือเรียว รอกระทั่งเธอรับไป จิบเล็กน้อยอย่างที่ชอบทำก่อนอาหารเช้าเป็นประจำ แล้วถึงได้ลงมือจัดการกับอาหารของตัวเอง“ขอบคุณคุณด้วยค่ะ ที่ให้แพรออกไปวาดรูปที่สวนสาธารณะ เพราะถ้าหากไม่มีคุณ แพรคงไม่มีเพื่อนอย่างเจ้าซีซาร์ ขอบคุณนะคะที่คุณยอมให้เลี้ยงมัน” คำพูดไม่กี่ประโยคของเมียทำให้คนแอบน้อยใจที่ตัวเองดูด้อยค่ากว่าหมา เงยหน้าขึ้นมายิ้มร่า แล้วหันไปยักคิ้วเย้ยเจ้าซีซาร์ที่กำลังจัดการกับอาหารในชามของมันตรงพื้นใกล้ๆ มหรรณพหั่นสเต็กปลาแซลมอนเข้าปากไปหนึ่งคำ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เพิ่งละเลียดซุปของตัวเองเสร็จ เห็นแบบนั้นเ

“มาแล้วเหรอแอนนา” เสียงเปิดประตูไม่เบานักทำให้คนที่กำลังนั่งฟังข่าวในโทรทัศน์ขมวดคิ้วด้วยความฉงน เพราะเสียงฝีเท้าที่ได้ยินนั้นไม่คุ้นหูเอาเสียเลย ก่อนที่เสียงของแอนนาจะแว่วมาแต่ไกล “นายหญิงคะ! พวกในครัวเป็นอะไรก็ไม่รู้ค่ะ พากันสลบหมด ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น คิดว่าคงถูกวางยา แถมยัยอิซซาเบลที่หายตัวไปตั้งแต่เช้ายังถูกขังไว้ในห้องน้ำในสภาพสลบเหมือด และเปลือยกายล่อนจ้อนด้วยค่ะ” แน่นอนว่าคนที่อยู่ตรงหน้าปานระพีย่อมไม่ใช่แอนนา! “อุ๊ย!”เท้าของแอนนาชะงักกึก หลุดอุทานตาโต ยกมือขึ้นทาบอก เมื่อเข้ามาในห้องแล้วเห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าปานระพี โดยมีเจ้าซีซาร์แยกเขี้ยวขู่ฟ่ออยู่ข้างๆ นายสาว ที่จริงมันจะกระโจนเข้าใส่คนแปลกหน้าตั้งแต่แรกเสียด้วยซ้ำ หากไม่ถูกปานระพีคว้าบังเหียนไว้เสียก่อน นั่นก็เพราะเธอกลัวว่ามันจะถูกทำร้าย ครั้นแอนนาเห็นว่าผู้บุกรุกสวมชุดฟอร์มแม่บ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแขกไม่ได้รับเชิญต้องวางยาจนพวกในครัวสลบไสลไปแน่ๆ และเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวอีกฝ่ายก็คงมาจากอิซซาเบลที่ถูกขังไว้ในห้องน้ำ “ฉันนึกว่าแกตายไปแล้วเสียอีก”คณิสราไม่สนแอนนา หล่อนเปิดประเด็นใส่ปาน