All Chapters of หวง ฤทธิ์ รัก: Chapter 1 - Chapter 10

ค่ำคืนหนึ่ง เมื่อหลายปีก่อน “ฮื้อ…คนเลว”เสียงประณามหอบๆ ทำให้ฝ่ามือที่คลึงปทุมถันนุ่มหยุ่นภายใต้เสื้อตัวโคร่งเปลี่ยนมาเคล้นหนักๆ ขณะจงใจลดปากร้อนร้ายลงมากระซิบด้วยถ้อยคำหยาบโลน “ปากเก่งแบบนี้ ก็ช่วย ‘อึ๊บ’ ให้มันเก่งๆ ด้วยนะ…พิกกี้” พิกกี้?ลูกหมูงั้นเหรอ?“ฉะ…ฉันไม่ได้ชื่อพิกกี้”เสียงสั่นระริกปฏิเสธท่ามกลางความมืดมิด ไฟในรีสอร์ตที่เธอมาร่วมงานวันเกิดของเพื่อนร่วมคณะดันมาดับตอนเธอกลับเข้าห้องมาด้วยอาการแปลกๆ หลังจากถูกคะยั้นคะยอให้กินเหล้าไปเกือบสองแก้ว “ก็อยากเรียกมีไรมะ แม่ลูกหมูน้อย” น้ำเสียงยียวนทว่าพร่ากระเส่าทำให้ร่างอวบอิ่มทั้งหวาดผวา และร้อนฉ่าได้อย่างน่าประหลาด ดูท่าเธอคงโดนเพื่อนร่วมคณะวางยาปลุกเซ็กส์เข้าแล้ว ไม่งั้นคงไม่ซาบซ่านในทุกคราที่คนโอหังเหนือร่างสัมผัสเช่นนี้ ไม่ได้การแล้ว!เธอต้องทำอะไรสักอย่าง ก่อนจะเสียความสาวที่อุตส่าห์เก็บไว้มาตั้งหลายปีให้แก่คนแปลกหน้า “ได้โปรด อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันยังเด็กอยู่ ยังเรียนหนังสือไม่จบ คุณคงไม่อยากถูกแจ้งข้อหาพรากผู้เยาว์หรอกใช่ไหม” นักศึกษาแพทย์สาววิงวอนเสียงสั่นๆ ก่อนจะเอ่ยทำนองข่มขู่ในตอนท้าย

“ผมยังไม่อิ่ม…” คนโอหังเอ่ยอย่างหน้าไม่อาย อาการอยากจัดๆ เพราะขาดผู้หญิงมานานนับเดือนทำให้เจ้าของร่างทรงพลังไม่คิดจะฟังคำทัดทานใดๆ ทั้งสิ้น เอาไว้ให้เขา ‘เสร็จสม’ และ ‘อิ่มเอม’ ก่อนแล้วกัน อีกทั้งรอให้ไฟมาก่อนค่อยดู ว่าแม่ลูกหมูน้อยหุ่นอวบอั๋นใต้ร่างเป็นใครกันแน่ เป็นคนที่ไอ้เพื่อนตัวดีส่งมาบรรณาการ แต่โคตรเล่นได้สมบทบาทเหมือนว่าไม่ได้ถูกจ้างมาเพื่อการนี้ หรือว่าเป็นใครสักคนที่โดนวางยาปลุกเซ็กส์แล้วดันเข้าห้องผิดจริงๆ “จะเอายังไงก็ว่ามา” “ก็ไม่เอายังไง…” วาจาโต้กลับฟังดูไม่ยี่หระ จนคนที่เฝ้ารอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อแทบไปไม่เป็น หากไม่เกรงใจวัยของตัวเองนางคงเต้นผาง หรือไม่ก็ตีอกชกลมให้มันรู้แล้วรู้รอด การตอบโต้ด้วยแรงอารมณ์ที่เหมือนจะไม่จบไม่สิ้นนั้น ทำให้คนที่คิดว่าตัวเองไม่มีส่วนได้ส่วนเสีย แถมยังเพลียจัดจนนึกอยากนอนแบบยาวๆ เริ่มรู้สึกตัว บ้าจริง! ใครมาพูดอยู่บนหัวเธอ คนจะหลับจะนอนไม่รู้หรือไง…วะ?ฮึ่ยยยย…ขอใช้คำหยาบหน่อยเถอะ! หลังจากบ่นงึมงำในใจด้วยความหงุดหงิดกับการถูกรบกวนเวลานอน ปานระพีก็มุดซีกหน้ายุ่งเหยิงลงไปกับหมอนใบโต ทว่าเสียงทุ่มเถียงที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ยังค

กรุงเทพฯ สามปีต่อมา หลังจากปานระพีและมหรรณพจดทะเบียนสมรสกันแบบงงๆ ทั้งสองก็ไม่ได้พบหน้ากันอีกเลย ต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิตของตัวเอง เธอก็ยังคงเป็นนางสาวปานระพี พงศ์วิริยะสกุล เพราะไม่ได้เปลี่ยนคำนำหน้าจากนางสาวเป็นนาง และไม่ได้เปลี่ยนนามสกุล เพราะไตร่ตรองดีแล้ว ว่าการเปลี่ยนไปใช้นามสกุลของนักธุรกิจคนดังอาจทำให้เธอถูกเพ่งเล็งจากใครก็ตามที่ไม่หวังดี โดยเฉพาะเพื่อนร่วมคณะที่ต่างพากันไม่ชอบขี้หน้าเธอ เพียงเพราะเธอเก่งกว่า หัวสมองดีเยี่ยม อาจารย์สอนอะไรก็จำได้หมด แถมยังสอบเข้ามหา’ลัยได้ในวัยเพียงสิบหก และกำลังจะจบแพทย์ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ด้วยเกรดเฉลี่ยสูงที่สุดของรุ่น ในวัยเพียงยี่สิบสองปี หากแต่พวกเขาเหล่านั้นไม่รู้ความลับอยู่อย่างว่า การเป็นอัจฉริยะต้องแลกมาด้วยการไร้สังคม ปานระพีมีปัญหาในการปรับตัวเข้าสังคมกับเพื่อนวัยเดียวกันเป็นอย่างมาก เพราะเธอกลายเป็นตัวแปลกแยก เนื่องจากมีพัฒนาการในการพูดช้า จนครูหลายคนคิดว่าเธอเป็นเด็กออทิสติก แต่ในทางกลับกันพัฒนาการทางด้านสมองกลับก้าวกระโดด สามารถคิดคำนวณตัวเลขได้อย่างแม่นยำ และสนใจกายวิภาค ซึ่งเป็นศาสตร์แขนงหนึ่งของวิชาชีววิท

“แต่คุณย่าบอกว่า คุณหวงเต็มใจจดทะเบียนสมรสกับแพรนี่คะ”หญิงสาวแย้งเสียงสั่น สามปีที่แล้วคุณย่าของเธอบอกเธอเช่นนั้นจริงๆ ท่านให้เหตุผลว่าคนเย่อหยิ่งจองหองและเอาแต่ใจอย่างมหรรณพ หากไม่เต็มใจทำอะไรแล้วใครหน้าไหนก็บังคับไม่ได้ “เธอโดนคนแก่หลอกน่ะสิ ไม่เห็นใบหย่าที่ฉันให้คนเอาไปให้หรือไง ฉันให้คนเอาไปให้เธอหลังจากที่เราจดทะเบียนสมรสกันเมื่อสามปีก่อน จำได้ไหม” ใช้เวลาคิดไม่นานสาวน้อยก็พยักหน้าน้ำตาคลอ “จำได้ค่ะ แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นใบหย่า อีกอย่างคุณย่าก็บอกว่ามันเป็นเอกสารสำคัญของคุณหวง ท่านกลัวว่าจะหายก็เลยขอเก็บเอาไว้เอง” พับผ่าสิวะ! ยายเขาแสบจริงๆ “ช่างเถอะ ไปขอใหม่ก็ได้ รอให้เธอเรียน fellow จบและได้เป็น staff ก่อน…ฉันจะเอาใบหย่ามาให้เซ็น”“เรียน fellow จบ และได้เป็น staff…เหรอคะ?” ปานระพีทวนคำอย่างงงๆ อีกทั้งตกใจกับคำพูดฉะฉานที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากหยักลึก คำว่า ‘หย่า’ แค่พูดเบาๆ ก็สะเทือนไปถึงขั้วหัวใจแล้ว “ใช่! ฉันมีข้อตกลงกับคุณหญิงย่าของเธอ ว่าถ้าเธอเรียน fellow จบและได้เป็น staff แล้ว หากเธอยังทำให้ฉันรักไม่ได้ หรือเราสองคนไม่ได้รักกัน คุณหญิงย่าของเธอจะยอ

“งั้นก็เก็บแม่งทั้งสองนั่นล่ะ”ว่าแล้วหนึ่งในสองก็ชักปืนออกมา เตรียมจะลั่นไก ท่ามกลางความตกตะลึงจนตาค้างของปานระพี หากแต่สติที่เหลืออยู่เพียงแค่หยิบมือก็ทำให้เธอเปล่งเสียงกรีดร้องออกมา “อย่านะ! ไอ้พวกเวรระยำ!” “ไปขอความเมตตาในนรกเถอะนังหนู” ขาดคำมันก็เล็งปลายกระบอกปืนมายังเธอและมหรรณพ กะว่าจะถล่มให้เละทั้งคู่ เอาให้แน่ใจว่ามหรรณพจะไม่รอดชีวิต และปานระพีจะไม่สามารถมีลมหายใจไปเป็นพยานและชี้ตัวคนร้ายได้ หากว่าเสียงไซเรนรถตำรวจจะไม่ดังแว่วมาแต่ไกล ทำให้หนึ่งในสองสบถออกมาอย่างหัวเสีย “ระยำเอ๊ย! พ่อมึงมา!”“งั้นเรารีบไปกันเถอะ”“มึงไปสตาร์ตรถรอ เดี๋ยวกูขอเก็บพวกมันสองคนก่อน ไม่งั้นเราได้ตายคาตีนลูกพี่แน่ๆ” ขาดคำคนร้ายก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ลั่นไกยิงทันควัน ซึ่งโดนปานระพีเข้าเต็มๆ เพราะเธอเป็นคนกอดมหรรณพเอาไว้อย่างปกป้อง นัดแรกเข้าทางสีข้างฝั่งขวา จนเธอฟุบลงไปกับร่างของสามี นัดที่สองมันเดินเข้ามายิงซ้ำในวินาทีที่ปานระพีพยุงตัวขึ้นจากร่างของคนที่ยังคงไม่ได้สติ แล้วลงไปนอนแผ่หลาบนพื้นถนนข้างๆ มหรรณพด้วยสภาพหายใจรวยริน ฉะนั้นกระสุนนัดที่สองเลยเจาะเข้าที่หน้าท้องของเธอ ร่างอวบสะดุ้งเฮือกสุ