All Chapters of หวง ฤทธิ์ รัก: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนท้ายเผลอขึ้นเสียงใส่อย่างสติแตก ‘เสียใจด้วยจริงๆ หมอแพร’ ถ้อยคำเป็นเชิงยืนยันทว่าหนักแน่นนั้น ทำให้เธอช็อกจนพูดไม่ออก ก่อนจะขยับปากแห้งผากรำพันเรียกคนที่ล่วงลับดับสูญอยู่หลายครั้ง เรียกจนสุดเสียง กระทั่งไม่มีเสียง ‘คุณย่า! อย่าทิ้งแพรไป! คุณย่า! อย่าทิ้งแพร! ได้โปรด…คุณย่า! คุณย่า! คุณย่า!...คุณย่า’การฟื้นกลับมาพบว่าตัวเองสูญเสียการมองเห็นว่าช็อกแล้ว แต่การสูญเสียเสาหลักและที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวกลับเจ็บปวดและแสนสาหัสยิ่งกว่า แล้วหลังจากนั้นเธอก็เงียบไป ไม่ยอมพูดยอมจากับใคร ไม่ยอมกินข้าว ไม่ยอมนอน และซึมลงเรื่อยๆ อย่างน่าใจหาย ที่สุดปานระพีก็จมอยู่กับความทุกข์ และโลกมืด ที่มิอาจก้าวผ่าน และก็ไม่มีใครสามารถก้าวข้ามมาได้ ครั้นขาเริ่มดีขึ้น กลับมาขยับได้ คนที่เหมือนตายทั้งเป็นก็นั่งกอดเข่าทอดสายตาเหม่อลอยออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย มีน้ำใสๆ ไหลออกมาจากหางตาตลอดเวลา แต่ไม่มีเสียงร้องไห้สักแอะ เธอเจ็บปวด ทุกข์ทรมานใจ รับสภาพตัวเองไม่ได้ อัดอั้นจนน้ำตาตกใน และร้องไห้ไม่ออก ที่สุดหมอเจ้าของไข้ก็ลงความเห็นว่าคนป่วยเข้าสู่ภาวะช็อก และต้องได้รับการบำบัดจากจิตแพท

ห้าวันกับการสั่งงานลับและสำคัญมากให้ลูกน้องของพ่อไปจัดการ หลังกลับมาจากไปช้อปปิ้งที่ฮ่องกง แม่สาวไฮโซก็ตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของบิดาเพื่อเอาคำตอบ แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังอย่างน่าเจ็บใจ“แกปล่อยให้มันหนีไปได้ยังไง?” เสียงแข็งกระด้างเค้นออกมาจากริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสด ขณะที่เจ้าตัวกำหมัดตัวสั่นเทิ้มด้วยความเดือดดาลสุดขีด “มีคนมาฉกตัวนังปานระพีไป หลังจากเราวางยาคนของไอ้หวงเสร็จครับ”“สะเพร่า! โง่! ใช้ไม่ได้!”หญิงสาวแผดเสียงตะคอกใส่หน้าชายร่างเตี้ยล่ำที่ยืนกุมมืออยู่ไม่ห่าง แล้วเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา “ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง แต่ถ้าแกยังทำพลาดอีก รู้นะ…ว่าจะเจอกับอะไร”“ผมจะไม่ให้พลาดอีกครับ”ชายคนดังกล่าวเอ่ยเสียงติดจะสะท้าน ด้วยรู้ดีว่าลูกสาวของเจ้านายมีนิสัยชอบใช้ความรุนแรง เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา ไม่เคยปรานีใคร และจิตใจอำมหิตไม่ต่างจากบิดา “แกไปได้แล้ว”นายกษิณที่นั่งกอดอกดูการกระทำของลูกสาวอยู่นานเอ่ยแทรกขึ้น วินาทีถัดมาลูกน้องก็ลนลานออกไปจากห้องทำงานใหญ่ ส่วนลูกสาวก็หันมาใส่อารมณ์กับเขา “หนูยังไม่เสร็จเรื่องกับมันเลยนะคุณพ่อ” “ใจเย็นสิยัยควีน คนเรามีผิดพลาดกันได้

“เอ่อ…หนูรอหมอก้องค่ะ”“เป็นห่วงเค้าอะดิ” หนุ่มรุ่นน้องเอ่ยล้อ“อืม กลัวไม่มีใครพาไปส่งที่สนามบินน่ะ”เท่านั้นแหละคนที่ชอบแหย่สาวรุ่นพี่ก็หุบปากฉับ ส่วนผู้เป็นแม่ถึงกับหัวเราะเยาะเสียงดังลั่น จนเขาต้องทำหน้างอ แล้วแสร้งทำเป็นเอ่ยขู่อย่างไม่จริงจังนัก “ปากดีแบบนี้น่าจับไปส่งผัวชะมัด” “ก็ลองดูสิ จะบิดให้หูขาด”“อูยยยยยย…”กองทัพทำเป็นสูดปากคล้ายกลัว แต่ใบหน้ากลับแต้มยิ้มทะเล้นชนิดที่คนตาบอดมองไม่เห็น แต่ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายทำหน้ายังไง จึงย่นจมูกใส่ด้วยความหมั่นไส้ “แล้วโรงเก็บใบชาเป็นยังไงบ้างคะ?” หญิงสาวหันไปถามแม่เลี้ยง“เห็นพ่อตัวดีบอกว่าเสียหายพอสมควร แต่ยังดีที่ไฟมันไหม้แต่รอบนอก”“ที่จริงยังเช็กไม่หมดหรอกครับ ผมปล่อยให้ผู้จัดการไร่ดูต่อ…” ลูกชายยังเอ่ยไม่จบ ผู้เป็นแม่ก็โพล่งขึ้นเสียงเขียว“อ้าว! งั้นแกก็โกหกแม่สิ ไอ้ลูกหมา!”“ไม่ได้โกหก แต่เล่าไม่หมดครับ” แถจนได้ไอ้ตัวแสบ “แล้วรีบกลับมาทำไม หรือว่าเป็นห่วงพี่เขา”“โอ๊ย! จะห่วงทำไม พี่แพรเขาเก่งจะตาย ไม่งั้นจะหนีผัวมาถึงนี่เหรอ” พ่อหนุ่มขวานผ่าซากเอ่ยเสียงดังฟังชัด แล้วก็ต้องสูดปากคราง เมื่อเธอฟาดมือใส่แถวๆ ต้นแขน “ทำไมถ

“ไปไม่ไป ก็ต้องไป”ขาดคำคนโอหังก็ส่งซิกให้ลูกน้องจัดการขั้นเด็ดขาด วินาทีถัดมาวิชัยซึ่งย่องมาทางด้านหลังอย่างเงียบเชียบก็เข้าล็อกตัวปานระพี ส่วนลูกน้องอีกคนเข้าล็อกตัวแม่เลี้ยงจันทน์กะพ้อ โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ทั้งคู่ต่างสะดุ้งเฮือก เพราะจู่ๆ ก็ถูกจู่โจมในชั่วพริบตา ปานระพีดิ้นรนขัดขืนเจ้าของวงแขนที่ล็อกคอของเธออยู่ ส่วนแม่เลี้ยงจันทน์กะพ้อถึงกับออกอาการฮึดฮัด “ไอ้พวกหมาหมู่! แน่จริงก็มาสู้กันตัวต่อตัวสิวะ!” เจ้าบ้านตะคอกลั่นด้วยเดือดดาลและเจ็บใจ พยายามจะจับคนที่ล็อกคอตัวเองทุ่มลงกับพื้น แต่ชายร่างยักษ์ก็ไหวตัวทัน และในวินาทีนั้นปลายกระบอกปืนก็ถูกจ่อเข้าที่ท้ายทอยของแม่เลี้ยงจันทน์กะพ้อ แต่คนไม่กลัวตายแค่นิ่งงันไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตัดสินใจลั่นไกปืนในมือ ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ง่าย เพราะลูกน้องของมหรรณพรู้เท่าทัน รีบเหน็บปืนลงที่เอว แล้วจับล็อกมือเจ้าบ้านเอาไว้ ฉะนั้นวิถีการยิงจึงเปลี่ยนไป ปัง! ปัง! ปัง! กระสุนถูกสาดออกไปอย่างสะเปะสะปะ และไร้ทิศทาง ซึ่งมันเป็นอะไรที่มหรรณพกับลูกน้องหลบง่ายมากๆ และคนที่รู้ว่าตัวเองพลาดอย่างมหันต์ที่ไม่เรียกกำลังเสริมถึงกับกัดฟันกรอด ก่อนจะหลุ

“ผมจะรีบจัดการให้เลยครับ” “บอกให้คนเตรียมตัวให้พร้อม อีกไม่เกินอาทิตย์เราจะไปจากเมืองไทย” ไปที่ว่าคือไปแบบไม่กลับมา “ไหนนายบอกว่า จะพานายหญิงไปตอนสิ้นเดือนไงครับ” “ไม่รอแล้ว เกิดนังบ้านั่นมาทำอะไรเมียฉัน แล้วไหนจะนายกษิณอีกล่ะ ตอนนี้ฉันไม่ไว้ใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ยิ่งเมียฉันมองไม่เห็นแบบนี้ยิ่งไม่อยากให้คลาดสายตา” คนเป็นห่วงเมียยิ่งกว่าอะไรว่าพลางก้มลงมองใบหน้านวลของคนที่กำลังหลับ แล้วลูบหัวน้อยเบาๆ ท่าทางตกอยู่ในภวังค์ทำให้วิชัยอมยิ้ม หันกลับไปมองถนน เพราะเดาว่าอีกฝ่ายคงหมดเรื่องจะคุยกับเขาแล้ว ปานระพีรู้สึกตัวอีกครั้งตอนหลังแตะพื้นเตียงนุ่ม เธอเปิดเปลือกตาขึ้นด้วยความเคยชิน เพื่อพบกับความมืดมิดว่างเปล่าที่ไม่คุ้นชินเสียที ร่างอ้อนแอ้นผุดลุกขึ้นนั่ง มือเรียวคลำสะเปะสะปะไปรอบๆ กาย ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงหมอนใบเก่าที่ยกขึ้นมาดม แล้วมีกลิ่นแชมพูของตัวเองติดอยู่ อย่างน้อยก็อุ่นใจ เพราะนี่คือบ้านของเธอแต่แล้วก็ต้องมุ่นคิ้ว เมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างตกลงกระทบพื้น ต่อมาไม่นานก็ได้ยินเสียงคล้ายโลหะตกกระแทกพื้นอีกหน เสียงของอย่างหลังเหมือนหัวเข็