All Chapters of หวง ฤทธิ์ รัก: Chapter 61 - Chapter 70

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ปานระพีก็ใช้ไม้เท้านำทางไปยังห้องหนังสือ โดยมีเขาคอยเดินตามอยู่ไม่ห่าง กระทั่งทั้งสองมานั่งประจันหน้ากันในซอกหนึ่งของชั้นที่เต็มไปด้วยหนังสือ เธอถึงได้เอ่ยขอว่าอยากอยู่คนเดียว ตอนแรกมหรรณพทำท่าจะไม่ยอม แต่ที่สุดเขาก็ทนความเย็นชาใจแข็งของเธอไม่ไหว ปานระพีผล็อยหลับไป หลังถูกทิ้งไว้ที่ห้องหนังสือเพียงลำพังตามความต้องการของเธอ ร่างบางนั่งพิงชั้นหนังสือกอดอกหลับตา กระทั่งถูกอุ้มไปวางบนเตียงในห้องนอนเธอถึงได้รู้สึกตัว ขยับกายลุกขึ้นนั่ง แล้วก้าวลงจากเตียงด้วยท่าทางทุลักทุเล จนเขาต้องรีบเข้ามาประคอง “จะไปไหนหือ?”เธอไม่ตอบ และทำท่าดึงดันจะไปอย่างเดียว หากเขาไม่รั้งต้นแขนเล็กเอาไว้ แล้วเอ่ยเสียงแข็งๆ“ถ้าไม่ตอบ ก็ไม่ต้องไป” เท่านั้นแหละ แม่คุณก็ยืนเม้มปาก ก่อนจะยอมเอ่ยออกมา“จะไปอาบน้ำ”“กินข้าวก่อน เดี๋ยวค่อยอาบ”เอ่ยจบเขาก็ย่อตัวลง ช้อนร่างบางขึ้นอุ้ม แล้วพาเดินออกไปยังโต๊ะกินข้าวเล็กๆ ของเรือนไม้กลางสระบัว ที่รายล้อมไปด้วยน้ำ แล้วอย่างนี้จะให้เขาปล่อยคนตาบอดอยู่คนเดียวได้ยังไงแต่ถึงปล่อยได้ เขาก็ไม่กล้าปล่อยให้เธออยู่คนเดียวหรอกให้ตาย! ใครจะเชื่อว่า

จังหวะการย่างก้าวอันคุ้นหูทำเอาใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ เท้าใหญ่หยุดลงใกล้ๆ ร่างที่คลุมโปงอยู่บนฟูก ก่อนจะจงใจดึงผ้าห่มออก จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนแนบข้าง แล้วกระซิบชิดใบหูน้อย “คิดยังไงถึงมานอนที่นี่หืม”“…”เธอยังคงใช้ความเงียบปั่นหัวเขาเช่นเคย“เด็กดื้อ ต้องถูกลงโทษ…รู้ไหม”คราวนี้คนที่นิ่งมาตลอดเริ่มตอบโต้“ถ้าคุณกล้าทำก็เอาสิ ฉันจะร้องให้บ้านแตก” “ขอแปะไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้เหนื่อยมาก กว่าจะประชุมเสร็จ พอจะมารับเมีย เมียก็ดันหนีมานอนห้องคุณยาย แถมยังใจร้ายปิดประตูไม่ให้ผัวเข้าห้องอีก”คนถูกตัดพ้อเผลอย่นจมูก ตัวแข็งทื่อเมื่อเขาก้มลงจุมพิตหน้าผากมน ครั้นจอมฉกฉวยทำท่าจะไม่จบแค่นั้น ปานระพีก็ดันอกกว้างเอาไว้ แล้วเอ่ยท้วง “ไหนว่าจะไม่ทำอะไรไง”เสียงแข็งๆ ทำให้คนที่กำลังจะก้มลงจูบปากหวานล้ำให้สมอยากถึงกับชะงัก ยกใบหน้ากระด้างถอยห่าง พ่นลมหายใจออกมาจากจมูกหนักๆ แล้วเอ่ยอ้อน “ขอแค่จูบก็ไม่ได้เหรอ” “ไม่ได้”“อย่าใจร้ายนักเลย” เสียงอ่อยๆ เอ่ยเว้าวอน“ถ้าทนไม่ไหว ก็ปล่อยฉันไป” เธอยื่นคำขาด“อย่าไปจากผมเลย ผมขอโทษที่เมื่อกี้ทำตัวไม่น่ารัก”น้ำคำงอนง้อในแบบที่ไม่คิดว่าจะได้ยินทำให้ปานระพี

คำถามสุดรวนทำให้ชายหนุ่มกลอกตาขึ้นฟ้า “ไม่มีใครรังแกคนพิการหรอกทูนหัว แต่มันไม่ปลอดภัยจริงๆ เชื่อผมเถอะนะ” หลังจากเอ่ยอธิบายอย่างพยายามจะใจเย็นให้มากที่สุด เขาก็ประคองร่างบางลงนอน แล้วตัวเองก็ขยับเข้าไปตระกองกอด แต่ดูเหมือนว่าบทสนทนาอันน่าปวดหัวจะไม่จบลงง่ายๆ นี่แม่เจ้าประคุณกลัวเขาจะขาดสีสันในชีวิตหรืออย่างไร ถึงได้คอยทำให้เขาปั่นป่วนใจจนแทบบ้าอยู่แบบนี้“ถ้าคุณจะจำกัดอิสรเสรีของฉันขนาดนั้น เราก็ไปหย่ากันเถอะ”คนหน้างอง้ำเอ่ยอย่างเฉียบขาด การตกอยู่ในโลกมืดทำให้เธอฟุ้งซ่าน จิตตก จนคิดอยากจะหาอะไรทำแก้เครียด ดีกว่านั่งหมดอาลัยตายอยากไปวันๆ “ผมไม่หย่า!” เขาปฏิเสธเสียงแข็ง“แต่คุณเคยบอกฉันว่าจะหย่า จำไม่ได้หรือไง”“ไม่หย่าจ้ะ”เจ้าของเสียงแข็งๆ สวนกลับหน้าตาถมึงทึง “คุณบอกว่าเกลียดฉัน”ทีนี้พูดเป็นต่อยหอยเลย ไล่บี้เขาซะไม่เหลือชิ้นดี “ไม่เคยเกลียดเลยจ้ะ” “คุณว่าฉันร่าน”หึ! ได้ทีแม่คุณก็เล่นเขาไม่เลิก “ไม่ร่านเลยจ้ะ แพรมีผมแค่คนเดียว ผมเปิดซิงแพร…จำไม่ได้หรือไง” อึ๋ย! ผู้ชายอะไรอย่างนี้ “แต่คุณพูด ฉันจำได้”เธอยังคงพยายามยัดเยียดความรู้สึกผิดให้เขาไม่ลดละ“อย่าใส่ใจเลยจ้ะ วันนั

จากวันที่เขาเอาตัวเธอมากระทั่งตอนนี้เข้าสู่สัปดาห์ที่สอง ปานระพีได้รู้จักประเทศโมนาโกผ่านการบอกเล่า ราชรัฐโมนาโก เป็นนครรัฐในยุโรปตะวันตก ตั้งอยู่บริเวณเฟรนช์ริวีเอราทางตอนใต้ของประเทศฝรั่งเศส ติดกับทะเลเมดิเตอร์เรเนียน เป็นประเทศเอกราชที่เล็กที่สุดเป็นอันดับสองของโลก มีประชากรหนาแน่นที่สุดในโลก โมนาโกเป็นหนึ่งในประเทศที่ค่าครองชีพแพง และประชากรร่ำรวยที่สุดในโลก ที่สำคัญคือขึ้นชื่อในเรื่องคาสิโน ซึ่งแหล่งบันเทิงสำหรับนักพนันสามารถดูดเม็ดเงินจำนวนมหาศาลจากนักท่องเที่ยวทั่วโลก มหรรณพเล่าให้ฟังว่าประเทศเล็กๆ แห่งนี้มีวิวทิวทัศน์สวยมากๆ แค่มองจากที่ราบสูงลงไปสู่ทะเลเมดิเตอร์เรเนียนก็น่าตื่นตาตื่นใจแล้ว น่าเสียดายที่เธอไม่อาจมองความสวยงามเหล่านั้นได้ด้วยตาตัวเอง อย่างมากก็ได้ฟังแค่คำบอกเล่าจากปากมหรรณพ ซึ่งช่วงนี้ดูเหมือนว่าเขาจะพูดมากผิดปกติ แถมยังใจดีและเอาใจใส่พระเน้าพระนอเธอแบบสุดๆ สถานการณ์ระหว่างทั้งคู่ยังคงตึงเครียด เธอยังคงใช้ความเงียบเป็นเกราะป้องกัน หากไม่ถูกบังคับก็แทบจะไม่ยอมปริปาก มีบางครั้งที่มหรรณพทนไม่ไหวถึงขั้นหลุดสบถออกมา แต่เรื่องอะไรเธอจะสน เขาก็คงแค่ไม่เคยรับมือกับผ

หึ! เขายังล้อเล่นกับหัวใจเธอได้ตั้งหลายตลบ แล้วทำไมเธอจะเอาคืนบ้างไม่ได้ คนอย่างปานระพีเจ็บแล้วจำ ใครทำให้เจ็บเธอจะเอาคืนให้สาสม ทบทั้งต้นทั้งดอกไม่มีขาดตกบกพร่อง “แพรชอบอยู่ข้างบนเหรอจ๊ะ” ถามไปใจก็ตีปีกพึ่บพั่บ “อ่าฮะ…” เธอแสร้งทำเสียงกระเส่า ขี้ยั่วจริงเมียเขา “โอเค แพรอยู่ข้างบนก็ได้ ผมไม่เกี่ยงอยู่แล้ว” เสียงห้าวทุ้มว่าอย่างกระตือรือร้นจนน่าหมั่นไส้ “บ้า! ใครจะไปทำล่ะ”กรรม! แม่ตัวดีแค่ล้อเล่น เขารู้ซึ้งถึงคำว่าสวรรค์ถล่มก็ตอนนี้แหละให้ตาย! สงสารตัวเองฉิบหาย “คนขี้ขลาด!”มหรรณพกัดฟันประณามคนที่หลอกให้อยากแล้วจากไป แต่แม่เจ้าประคุณยังทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ได้ชวนมันเขี้ยว จากนั้นเธอก็เอ่ยออกมาอย่างหน้าตาเฉย “จะให้ทำอะไรแบบนั้นกับคนที่ไม่รักเนี่ยนะ แพรทำไม่ได้หรอก”ปั่นหัวเก่ง!“แพรรักผมจะตาย”ถึงตาจะมองไม่เห็น แต่เดาว่าเขาคงทำหน้าโอหัง (ฉิบหาย) “มั่นหน้าไปไหม”เด็กแสบเอ๊ย!“ก็มันคือความจริง และมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ด้วย”พ่อคุณ! ดูพูดเข้า เอาแต่ใจตัวเองที่สุด“อย่ามั่นใจไปหน่อยเลย แพรรักคุณได้ แพรก็เลิกรักคุณได้”แม่ง! นี่เป็นวิธีเอาคืนของคนที่ทำเป็นไร้เดียงสาเหรอวะ