Semua Bab โหด (ร้าย) รัก: Bab 131 - Bab 140

มันจงใจผูกเรื่องขึ้นมา เพราะรู้ว่านีรารู้เรื่องความลับของมัน ที่จริงมันจะลงมือฆ่านีราเองก็ได้ แต่มันก็ไม่ทำ เพราะชอบเล่นกับเหยื่อแบบจิตๆ เริ่มจากการทำให้เหยื่ออย่างนีรามีความสุข มีลูกอย่างที่ใฝ่ฝันมานมนาน โดยการส่งลูกของหนูไปให้ถึงหน้าบ้าน เหมือนยิงนัดเดียวได้นกสองตัว หนึ่งคือทำให้นีราถึงสุขก่อนกระชากลงนรก สองทำให้หนูถูกพรากลูกไปโดยไม่รู้ตัว แต่จะหาจังหวะมาเฉลยทีหลังเพื่อให้หนูรู้สึกเจ็บปวดกับช่วงเวลาที่สูญเสียไป ตอนที่หลานของแม่ถูกวางทิ้งไว้กลางแดดร้อนๆ ตรงหน้าบ้านของจักรพรรดิ แม่ที่ไปแอบดูร้องไห้แทบขาดใจ ทรมานจนแทบทุรนทุราย อยากเข้าไปช่วยหลานแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะถ้าหากแม่ออกไปแสดงตัว นลินนิภาก็จะฆ่าหลานของแม่ทิ้งอย่างเลือดเย็น แม่จึงทำได้แค่อ้อนวอนภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ว่าให้จักรพรรดิออกมาเจอ แล้วนำหลานของแม่เข้าบ้านไป เอาหลานของแม่ไปให้พ้นเงื้อมมือของนังฆาตกรโรคจิต สุดท้ายจักรพรรดิก็ทำอย่างนั้นจริงๆ เดชะบุญที่เขาและนีรา ซึ่งในเวลานั้นเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายของเขาไม่รังเกียจหลานสาวของแม่ เพราะอยากมีลูกอยู่แล้ว ฉะนั้นจึงเลี้ยงดูฟูมฟัก และให้ความรักทั้งที่เป็น

“บี๋จ๋า…”หลังจากสาวเท้ายาวๆ มาถึงเตียงด้วยความร้อนใจ ร่างใหญ่ก็ทอดตัวลงนอนซ้อนหลังคนที่กำลังนอนงอตัวกอดตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้น “เป็นอะไรหือคนดี ร้องไห้ทำไม”“ฮึก…ฮือ…” เธอไม่ตอบเอาแต่สะอื้นฮักๆ ชวนเวทนา จนคนตัวโตทนไม่ไหว จับร่างอวบอิ่มพลิกมาหา แล้วขยับเข้าไปแนบชิด กดศีรษะน้อยลงซบอกอุ่น แล้วลูบหลังลูบไหล่ พลางเอ่ยปลอบประโลม ผ่านไปนานพอควรเธอถึงได้ผละห่าง ลุกขึ้นนั่ง เห็นสภาพไม่สู้ดีนักเขาก็เลยลุกขึ้น ตั้งใจจะเดินไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้เธอ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกรั้งชายเสื้อเอาไว้ “คุณเกลียดฉันมากไหม”อยู่ๆ ร่างอวบอิ่มที่ขยับมานั่งห้อยขาอยู่ตรงปลายเตียงโดยมือยังกำชายเสื้อเขาอยู่ก็เงยหน้าเอ่ยถาม ทำเอาจักรพรรดิจุกอกจนพูดไม่ออก นิ่งงันไปอึดใจใหญ่ “ไม่ ผมไม่ได้เกลียดคุณ ตรงข้าม…ผมรู้สึกผิดมากๆ ที่ทำเลวๆ กับคุณ มากจนไม่รู้จะอธิบายยังไง”จักรพรรดิพูดออกมาจากใจจริง ต่อให้เขาจะโกรธเกลียดแม่ของเธอที่ทำเลวระยำ แต่เขาก็ได้ไตร่ตรองแล้วว่าต้องแยกแยะระหว่างแม่กับลูก แล้วก็ต้องตกตะลึงกับประโยคที่หลุดออกมาจากปากอิ่ม “แต่ฉันเกลียดตัวเอง”ทนแรงกดดันต่อไปไม่ไหว ร่างกายแบกรับความ

เขตสาทร กรุงเทพมหานครร่างทรงพลังที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถสปอร์ตสีดำทะมึนที่พุ่งทะยานมาด้วยความเร็ว ผ่อนคันเร่งลงเมื่อถึงประตูคฤหาสน์หลังงามที่ในสองอาทิตย์ก่อนเขาเพิ่งมาเยือน ทันทีที่รปภ. เห็นว่าเป็นใครก็รีบโค้งคำนับ แล้วเปิดทางให้รถคันหรูเคลื่อนเข้าสู่ภายใน ก่อนจะตีวงเลี้ยวไปหยุดลงตรงเชิงบันไดของคฤหาสน์ ทันทีที่ร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างก้าวเข้าสู่ห้องรับแขกหรูหราสมฐานะ ท่านรองนายกรัฐมนตรี ธงไทย โอภาสกุลกิจรุ่งเรือง ก็เงยหน้าขึ้น วางไอแพดในมือลง แล้วเปิดยิ้มกว้างทักทายหลานชาย “งายยยย...คิงส์ลี่บอย”คำเรียกขานติดปากสมัยที่เขายังเป็นเด็กถูกหยิบยกขึ้นมาใช้ ทำให้คนที่เพิ่งมีโอกาสได้เจอท่านรองนายกรัฐมนตรีหน้าตึง หลังจากวันที่มาเจอธิปก เขาก็เวียนมาที่นี่ในทุกครั้งที่ขึ้นมากรุงเทพเพื่อมาพบธงไทย แต่ก็คลาดกันทุกที “ผมจะสี่สิบแล้ว เผื่ออาจำไม่ได้”“อุวะ! จำได้สิไอ้ลูกหมา อายังไม่แก่จนขี้หลงขี้ลืมขนาดนั้นโว้ย”“งั้นก็เลิกเรียกผมเหมือนสมัยเด็กๆ เสียที”จักรพรรดิทำท่าหัวเสีย จนคนมองยิ้มร่าชอบใจยกใหญ่ที่แหย่หลานชายได้“ทำไม? กลัวลูกชายอามาได้ยินหรือไง” “ผมได้ยินหมดแล้ว”คนที่ถูกพาดพิงถึงโพ

“แต่ถ้าจับผู้ร้ายตัวจริงได้ คุณก็จบเห่” “ผมก็แค่ถูกเปลี่ยนสถานะจากนักโทษเป็นแพะ”“คุณคงไม่รู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร”“…”“ต่อให้คุณจะยืนกรานคำให้การเดิม คนที่คุณทำงานให้ เขาก็จะไม่ปล่อยคุณไว้แน่”เมื่อเห็นว่าโทนเอาแต่เม้มปากแน่น ไม่ยอมพูดยอมจา ทนายความจอมเก๋าจึงทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น แต่ทำเอาคนฟังใจสั่น ไม่ถึงอึดใจเสียงสัญญาณเตือนว่าหมดเวลาเยี่ยมก็ดังขึ้นสองวันหลังจากนั้นก็มีข่าวว่าเกิดเหตุทะเลาะวิวาทภายในเรือนจำพิเศษกรุงเทพ มีนักโทษบาดเจ็บหลายราย และหนึ่งในนั้นก็คือนายโทน เขาอาการสาหัส จนถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลราชทัณฑ์ในเวลากลางดึก ซึ่งเป็นโรงพยาบาลเพียงหนึ่งเดียวในสังกัดกรมราชทัณฑ์ กระทรวงยุติธรรม ทางโรงพยาบาลมีการทำภารกิจสองด้านในองค์กรเดียว คือเป็นทั้งสถานที่คุมขัง และเป็นโรงพยาบาลขนาดกลาง เข้าสู่วันที่หกของการมาเยือนของพงษ์สวัสดิ์ และก็เป็นหกวันที่บูรณิมายังคงไม่ยอมเปิดใจ แถมยังไม่อนุญาตให้เขาก้าวขาขึ้นกระท่อมไม้กลางป่า จนไปๆ มาๆ ทั้งคู่ก็กลายเป็นคู่สนทนาสุดแปลก เพราะคนหนึ่งนั่งกอดเข่าอยู่บนระเบียงกระท่อม ส่วนอีกคนก็ยืนกอดอกอยู่ด้านล่างแหงนหน้ามาชวนคุย

“ขอบใจนะ ที่มึงยอมเอาใจผูกติดกับเคสของคนไข้” เจ้าบ้านเอ่ยอย่างยิ้มๆ ซึ่งก็เป็นรอยยิ้มแรกในรอบเดือน “บอกแล้วไง ว่าเมียมึงยังไม่ยอมรับกูเป็นหมอของเขา เพราะฉะนั้นกูจะรู้สึกบ้างก็ไม่เห็นเป็นไร”คนพูดยักไหล่เบาๆ เอาจริงๆ จิตแพทย์อย่างเขาถึงแม้จะมีระดับการควบคุมอารมณ์ความรู้สึกที่ดีเยี่ยม เพราะได้รับการฝึกฝนด้านจิตวิทยามาเป็นอย่างดี ยังต้องไปเช็กสภาพจิตของตัวเองกับจิตแพทย์ท่านอื่นอย่างน้อยปีละสองถึงสามครั้ง เพราะบางทีจิตแพทย์ก็อาจเอาจิตใจและความรู้สึกไปผูกกับเคสของคนไข้โดยไม่ได้ตั้งใจและไม่รู้ตัว “เออ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ เอาเป็นว่ากูขอบใจมึงมากๆ และสัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่ปริปากเรื่องที่มึงหนีเมียไปเที่ยว แล้วมีหญิงนมตู้มมาอ่อย”“เฮ้ย! ไอ้ปากหมา! มึงพูดให้มันดีๆ นะเว้ย ถึงยายปากแดงนั่นจะมาอ่อย แต่กูก็ไม่ได้เล่นด้วยเสียหน่อย กูรักกูหลงเมียกูคนเดียวเว้ย” พงษ์สวัสดิ์โวยอย่างนึกเคืองขุ่น “เออ กูรู้แล้วๆ”คนที่รู้ตัวเมื่อสาย สำนึกได้ก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว ได้แต่พยายามที่จะทำใจเย็นๆ อย่างที่เพื่อนรักให้คำแนะนำ แต่การอดทนเฝ้ารอสำหรับจักรพรรดิผู้ใจร้อนไม่ใช่เรื่องง่ายเ