All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 111 - Chapter 120

กระท่อมกลางป่าในเกาะมุกฟ้า สถานที่ที่จักรพรรดิลากเธอมาทำโทษตอนคิดจะหนี แล้วกกต่ออีกเกือบเดือน เหมือนไอ้โรคจิตที่ขาดเซ็กส์มาแรมปี กลายเป็นรังรักแห่งใหม่ จักรพรรดิพูดประชดอย่างหยันๆ แต่เธอรู้แก่ใจดีว่ามันคือที่จองจำคุมขัง แรกเริ่มการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างจำยอมค่อนข้างอัตคัด เพราะมีห้องน้ำ ทว่าไม่มีไฟฟ้า และไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าอำนวยความสะดวกใดๆ ทั้งสิ้น ดีหน่อยที่สมัยเรียนมัธยมเธอได้เรียนวิชาลูกเสือเนตรนารี ทำให้สามารถเอาตัวรอดด้วยการหุงหาอาหารเองได้ โดยไม่ต้องพึ่งเครื่องใช้ไฟฟ้า ถึงแม้จะมีห้องน้ำก็จริงแต่ยังไม่มีการต่อน้ำมาใช้ ทำให้ต้องอาศัยน้ำจากลำธาร มีน้ำในลำธารที่สามารถตักมาใส่ตุ่มใส่น้ำได้ แต่ให้ตายเธอก็ไม่กล้าก้าวขาลงไปในลำธาร ต่อให้เขาจะบังคับขู่เข็ญบูรณิมาก็เอาแต่เม้มปากน้ำตาคลอ และไม่ยอมทำตาม ซึ่งจักรพรรดิก็ทำได้เพียงเงยหน้ากลอกตาขึ้นฟ้าสบถออกมาอย่างหัวเสีย สุดท้ายเขาก็ต้องสั่งให้ลูกน้องตักน้ำจากลำธารมาใส่ห้องน้ำ และใส่ตุ่มห้าใบตรงชายคากระท่อม ทว่าหลังจากนั้นไม่นานจักรพรรดิก็สั่งให้คนต่อไฟฟ้ามา ไม่ใช่เพราะห่วงเชลยแค้นอย่างเธอ แต่เป็นเพราะเจ้าตัวหงุดหงิ

สามวันต่อมา ชายชาญและสินก็เข้ามาหาจักรพรรดิที่ห้องทำงาน ช่วงนี้งานเขาเยอะเป็นพิเศษ จึงทำมือส่งสัญญาณให้ลูกน้องทั้งคู่นั่งรอก่อน ส่วนตัวเองก็คุยโทรศัพท์กับคู่ค้าต่อ นานพอสมควรถึงได้วางสาย “ว่ามา” “จับตัวคนร้ายได้แล้วครับนายหัว”สินเอ่ยรายงาน“งั้นก็แสดงว่า…ไม่ใช่ฝีมือของบูรณิมาสินะ”เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากปากหยักฟังดูแปร่งๆ เพราะแรงอารมณ์ จักรพรรดิยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าทั้งรู้สึกผิดและละอายใจที่ยัดเยียดความผิดให้บูรณิมา และลงทัณฑ์เธออย่างโหดร้าย “ครับ”ชายชาญพยักหน้า“เวรเอ๊ย! กูทำอะไรลงไปวะเนี่ย!” ทนไม่ไหวก็หลุดสบถออกมา จนลูกน้องทั้งคู่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก “แน่ใจนะ ว่าข้อมูลถูกต้องไม่มีอะไรผิดพลาด” “แน่ใจครับนายหัว คุณบูรณิมาไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรเลยครับ” สินตอบไปตามความเป็นจริง ครั้งนี้เขาลงมือสืบด้วยตัวเองไม่มีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน“หลังจากนี้นายหัวต้องเยียวยาให้น้องคนสวยของผมนะครับ” ชายชาญเรียกร้องความยุติธรรมให้บูรณิมา“ไอ้เวรชาย! อย่ามาเรียก ‘เมียกู’ แบบนั้น”“เมีย!”ชายชาญแสร้งทำเป็นตกใจ อันที่จริงก็พอรู้อยู่แหละ ว่าเจ้านายของตนมีซัมติงกับสาวน้อยที่ถูกฉุดกระชากมาจา

“แหะ…แหะ เกรงว่าจะไม่ได้แล้วอะนายหัว” ชายชาญยิ้มแหยๆ พลางยกมือลูบท้ายทอย “ทำไม อย่าบอกนะ ว่ามึงพลั้งมือฆ่ามันไปแล้ว”“ผมไม่ได้ฆ่าครับ สาบานได้ แต่เล่นแรงไปหน่อย มันทนไม่ไหวก็เลยกลั้นใจตาย”“ไอ้ห่า! จัดการให้เรียบร้อย และอย่าให้ใครรู้เด็ดขาด”สั่งเสร็จสรรพจักรพรรดิก็สาวเท้าออกจากบริเวณนั้น แล้วมุ่งหน้ากลับบ้าน ที่จริงอยากไปหาบูรณิมาใจแทบขาด แต่ตอนนี้เวลาปาเข้าไปตีสามแล้ว จึงไม่อยากไปรบกวนเธอ สรุปคืนนี้เขาเอาแต่กระวนกระวาย ไม่สบายใจ ที่สำคัญรู้สึกผิดต่อบูรณิมาจนนอนไม่หลับ สุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นมานั่งทำงาน ส่งข้อมูลเรื่องที่เพิ่งเค้นคอคนร้ายไปให้จอมพล เพราะรู้สึกว่าเรื่องที่อีกฝ่ายกำลังตามสืบอาจเกี่ยวเนื่องกัน มีความเป็นไปได้ว่าคนร้ายที่เขาและหมอนั่นกำลังตามหาอาจจะเป็นคนคนเดียวกัน การถูกทรมานทั้งกายใจตลอดสิบวันที่ผ่านมา ทำให้บูรณิมาเหมือนตกนรกทั้งเป็น มีหลายครั้งที่นึกอยากจะฆ่าตัวตาย เธอถูกบีบบังคับ ถูกกระทำ จนหัวใจแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี และไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป “แกว่าฉันควรตายดีไหมเหมียวหง่าว บางทีถ้าฉันตายๆ ไปซะ เรื่องทุกอย่างมันคงดีขึ้น”คนที่นั่งซบอย

หลังจากนั้นบูรณิมาก็เอาแต่เงียบ ไม่พูดไม่จา ไม่ยอมกินข้าว เหม่อลอย ไม่หลับไม่นอน และซึมลงเรื่อยๆ อย่างน่าใจหาย ที่สุดหญิงสาวก็จมอยู่กับความทุกข์ที่มิอาจก้าวผ่าน ทุกอย่างช่างไร้หนทางและมืดมน เธอไม่ยอมพูดยอมจากับใครสักคน แม้กระทั่งเอื้อมพร รุ่นน้องสาวที่ถือว่าสนิทที่สุดบนเกาะแห่งนี้ “พี่บี๋จ๋า กินข้าวหน่อยเถอะนะจ๊ะ” “…”คนที่ยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ในท่าเดิมนานนับชั่วโมงปรายตามองรุ่นน้องคนสนิท ก่อนจะเม้มปากแน่น “พี่บี๋เชื่อหนูนะ กินข้าวสักคำก็ยังดี”สาวน้อยที่ตั้งใจเอาของอร่อยๆ ที่นายหัวสรรหามาให้อีกฝ่ายเอ่ยเสียงสั่นเครือ สภาพของคนที่ยังคงนั่งหมดอาลัยตายอยากทำให้เธอสะเทือนใจ เพราะนึกเวทนาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “ได้โปรดเถอะนะพี่ กินข้าวหน่อย คำเดียวก็ยังดี จะได้มีแรง”คราวนี้เอื้อมพรถึงกับหลั่งน้ำตาวิงวอน ทำเอาคนที่นิ่งเฉยเหมือนไม่สนใจอะไรมาโดยตลอดหันไปจ้องหน้าอีกฝ่าย เห็นเด็กสาวยื่นจานข้าวมาให้ พร้อมพยักหน้าเป็นเชิงคะยั้นคะยอทั้งน้ำตาก็ทนต่อไปไม่ไหว จำต้องรับจานข้าวมาถือเอาไว้ ก้มลงมองเหมือนมันเป็นของไร้ค่า ปล่อยให้เวลาผ่านไปหลายนาที ถึงได้ยอมตักข้าวขาหมูใส่ปาก เคี้ยวไปได้คำเด

จักรพรรดิยังต้องไตร่ตรองอะไรหลายอย่างให้ถ้วนถี่ ก่อนจะฉุกคิดบางอย่างขึ้นได้ “ส่วนเรื่องมิสะแห่งเดธโน้ต กูว่ากูพอจะมีทางลัดให้ได้ข้อมูลของแม่นั่นมาประกอบกันเพื่อความแม่นยำ” “ทางลัด?”“ก็ไอ้จอมไง” ขาดคำคนใจร้อนก็ส่งข้อความไปทางอีเมลลับที่เอาไว้พูดคุยกับจอมพลโดยเฉพาะ ในเมื่อไม่อาจรั้งรออะไรได้ เขาก็จำต้องใช้วิธีลัด เพื่อเข้าถึงตัวแสงฉานให้เร็วที่สุด ซึ่งดูเหมือนเส้นทางที่จะไปถึงตัวแสงฉานถูกเชื่อมโยงด้วยมิสะแห่งเดธโน้ต ฉะนั้นจักรพรรดิจึงต้องขอข้อมูลจากจอมพล ในเมื่อหมอนั่นมีข้อมูลเกี่ยวกับหล่อนอยู่แล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปสืบซ้ำ เพราะผลสุดท้ายแล้วหากข้อมูลที่ได้มาเป็นจริงทั้งหมดก็จะเป็นข้อมูลชุดเดียวกัน เอื้อมพรยังคงเป็นคนเอาข้าวมาส่งบูรณิมา พร้อมกับนำอาหารมาให้เจ้าเหมียวหง่าวเป็นประจำทุกวัน เพราะเธอเป็นคนเดียวที่บูรณิมาไม่ต่อต้าน ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่ยอมปริปากพูดอะไร ทำเพียงพยักหน้าบางครั้ง แต่เธอก็พอจะแตะอาหารบ้าง หลังจากที่เห็นเอื้อมพรร้องไห้วันนั้น ด้วยลึกๆ แล้วบูรณิมายังไม่ได้ตายด้าน เธอยังมีความรู้สึก ถึงแม้จะด้านชา แต่ก็ยังรู้สึก และรับรู้ได้ถึงความห่วงใยของเด็กสาวที่