Semua Bab โหด (ร้าย) รัก: Bab 221 - Bab 230

แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกเขาว่าเธอยังไม่ตาย เธอยังมีลมหายใจอยู่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่แห่งหนใด คงเป็นที่ไหนสักแห่งที่พ้นจากสายตาเขา เพราะจากวันนั้นจนกระทั่งถึงวันนี้ ต่อให้จักรพรรดิจะควานหาตัวเธอเป็นบ้าเป็นหลัง พบเบาะแสเพียงน้อยนิดก็ไม่ยอมปล่อยผ่าน แต่กลับคว้าน้ำเหลว คนที่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับความทุกข์เพราะเมียหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องทำงานติดกันหลายต่อหลายครั้ง จนกระทั่งทนไม่ไหวผู้ที่ยืนขาแข็งอยู่หน้าประตูถึงได้ส่งเสียงเข้ามา “นายหัวคะ! พรขอเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ”“เข้ามา”หลังจากเงียบไปหลายนาทีเสียงกระด้างก็เอ่ยอนุญาต “มีอะไรก็รีบว่ามา”“พรเอาไอ้นี่มาให้นายหัวดูค่ะ”เขาเหลือบมองแถบตรวจที่สาวน้อยนำมาวางเรียงกันบนโต๊ะทำงาน ทั้งสามอันขึ้นสองขีด แล้วเอ่ยห้วนๆ“ติดโควิดก็ลาหยุด ไปหาหมอ แล้วก็พักผ่อนให้หายดีก่อนค่อยกลับมาทำงาน เออ…อย่าลืมให้คนที่ใกล้ชิดกับแกไปตรวจด้วยล่ะ เดี๋ยวติดกันทั้งฟาร์มมุกกิจการฉันได้เจ๊งพอดี” “ไม่ใช่ค่า พรไม่ได้ติดโควิด นี่มันที่ตรวจครรภ์ค่ะนายหัว”“ใครเป็นพ่อเด็กวะ ซวยฉิบหาย”“ก็นายหัวไงคะ”สาวน้อยตอบหน้าตาย สีหน้าเหมือนกินยาเบื่อ

หัวใจของบูรณิมาหยุดเต้นไปหลายนาทีเพราะจมน้ำนาน จนหมอถึงขั้นเม้มปาก ปาดเหงื่อ เพราะไม่มีหมอคนไหนอยากเห็นคนไข้สิ้นใจไปต่อหน้าต่อตา ถึงแม้จะเคยเห็นคนตายมานับไม่ถ้วนก็ตาม เห็นดังนั้นยายละไมก็ยกมือไหว้ท่วมหัววิงวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปกปักรักษาเกาะวาฬใหญ่ ขอให้ช่วยดลบันดาลให้บูรณิมารอดพ้นจากความตาย แล้วเดชะบุญปาฏิหาริย์ก็บังเกิดขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ เมื่อหัวใจของบูรณิมากลับมาเต้นอีกครั้ง เธอรอดตายอย่างหวุดหวิด แต่ผ่านไปหลายวันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น กระทั่งบาดแผลเริ่มสมาน เธอถึงได้ฟื้นขึ้นมาในวันนี้ “ที่จริงยายขอให้หนูนอนรักษาตัวอยู่ที่สถานพยาบาลจนกว่าจะฟื้น แต่พอดีว่ามีคนป่วยที่เป็นโรคติดต่อร้ายแรงเข้าไปนอนรักษา หมอกลัวว่าหนูจะติดเชื้อ ก็เลยให้ย้ายหนูมาไว้ที่บ้าน หมอมาติดตั้งถังออกซิเจนใส่เครื่องช่วยหายใจให้ด้วย นี่ก็เพิ่งถอดออกไปเมื่อวันก่อน เพราะเห็นว่าหนูเริ่มขยับนิ้ว กะพริบตา และสามารถหายใจเองได้แล้ว อีกอย่างแผลก็เริ่มดีขึ้นมากแล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้สติ แต่ยายก็จะใช้เครื่องวัดออกซิเจนปลายนิ้วเช็กตลอดว่าชีพจรของหนูยังปกติไหม ยายภาวนาทุกวันว่าขอให้หนูฟื้นขึ้นมา แล้วในที่สุดหนูก็ฟื

“ให้พวกมันสองตัวคุกเข่านะครับ ส่วนคนเข่าไม่ดีอย่างผมจะไปลากคุณจอมพลมาให้” ชายชาญหาทางเอาตัวรอดได้ชวนหมั่นไส้ในสายตาของสองเพื่อนซี้เป็นที่สุด “แหม…ไอ้ชาย มึงพูดเหมือนคุณจอมพลเขาเชื่องๆ อย่างนั้นแหละ นั่นมาเฟียเลยนะเว้ย”“ใช่ กูว่ามึงจะได้ไปนอนคุยกับดินในหลุมมากกว่ามั้ง” “พวกมึงสามตัว จะอยู่กวนตีนกูอีกนานไหม”แม่ง! น่ารำคาญฉิบหาย“พวกเราจะไปก็ได้ครับ ถ้านายหัวยอมกินและยอมนอนพักผ่อนบ้าง”จักรพรรดิเงยหน้ากลอกตาขึ้นฟ้า ก่อนจะยื่นมือไปหยิบขนมปังมากัดไปหนึ่งคำ เคี้ยวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แล้วกระดกกาแฟดำตามหลังไปติดๆ ส่วนอาหารน่ากินที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าไม่แม้แต่จะชายตาแลเช่นเดิม “ทีนี้พวกมึงจะไปได้หรือยัง”“แค่นั้นเขาไม่เรียกว่ากินหรอกครับ เขาเรียกหมาดม…เอ๊ย! แมวดม”ชายชาญยียวนในตอนท้าย แต่ก็ต้องหุบปากฉับ เมื่อนายหัวหนุ่มตวัดตาขุ่นคลั่กใส่“เวรเถอะ! พวกมึงเป็นพ่อกูกลับชาติมาเกิดหรือไงวะ”คราวนี้คนที่ถูกลูกน้องเฝ้าอยู่ไม่ห่าง แถมยังคะยั้นคะยอไม่เลิกไม่แล้ว ถึงกับหลุดสบถออกมาอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน รู้อยู่เต็มอกว่าพวกมันเป็นห่วง แต่เขาไม่อยากปล่อยเวลาให้เสียเปล่าแม้แต่วินาทีเดียว เขาไม

“ขอบคุณนะคะยาย ยายดีกับหนูมากเหลือเกิน ชาตินี้หนูจะไม่มีวันลืมพระคุณ” หญิงสาวยกมือไหว้พร้อมเอ่ยอย่างซาบซึ้ง“อย่าขอบคุณยายบ่อยนักเลย คิดเสียว่าโชคชะตานำพาให้เรามาเจอกัน ยายถึงได้มีหลานสาวน่ารักๆ แบบหนูมาอยู่เป็นเพื่อน แถมวันหน้ายายยังจะมีโอกาสได้เป็นยายทวดเลี้ยงเหลนเหมือนอย่างคนอื่นเขาอีกแน่ะ” คนแก่ที่ใช้ชีวิตเพียงลำพังมาเนิ่นนานยิ้มร่า เห็นอีกฝ่ายยิ้ม บูรณิมาก็พลอยยิ้มตาม ชีวิตคนคนหนึ่งจะต้องการอะไรมากไปกว่าความสุข และการได้อยู่กับคนที่เห็นค่าและต้องการเราอย่างแท้จริง นอกจากพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดและศรีจิตตราแล้ว ก็มียายละไมนี่แหละที่รักเธออย่างไม่มีข้อแม้ “เอ้อ…ยายเกือบลืมบอกไปแน่ะ เห็นหนูบ่นว่าอยากทำงาน ยายเลยลองไปถามพ่อผู้ใหญ่ให้ ว่าพอมีงานอะไรจะจ้างให้หนูทำไหม เขาบอกว่าถ้าหนูสะดวก จะให้ไปช่วยสอนเด็กที่โรงเรียน” “สอนเด็ก!”บูรณิมาทำตาวาว“อืม หนูพอจะไหวไหม เห็นว่าจะให้ไปสอนเด็กป.3”“ไหวจ้ะยาย”คนท้องพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น เพราะอยากทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันใจแทบขาด ไม่ใช่วันๆ เอาแต่กินกับนอนเหมือนคนไร้ประโยชน์ อีกอย่างเธอก็อยากช่วยแบ่งเบาภาระยายละไมด้วย ถึงแม้คนแก่จะบอกว่ามีสม

“อะไรอีก”ปรเมศทำท่ารำคาญคืนบ้าง“เมียมึงเรียกคนที่มาเมื่อกี้ว่ายังไงนะ”“ไม่รู้ กูไม่ได้ยิน”อ้าว…ไอ้เพื่อนเวร ทำเป็นหูตึงซะงั้น “กูว่ามึงรู้อยู่แก่ใจ”“กูไม่ได้ยินจริงๆ” คนที่รู้ตัวว่ากำลังถูกไล่บี้ยักไหล่หน้าตาย“หยุดตอแหล แล้วพูดความจริงมาไอ้เมศ” “มึงว่าไงนะไอ้คิงส์ แม่ง! สัญญาณไม่ดีเลยว่ะ อยู่บนเกาะก็งี้…”“กูถามว่าเมียมึงเรียกชื่อคนที่มากินข้าวเย็นกับมึงว่าไงนะ”“หมายถึงชื่อของคุณครูคนใหม่เรอะ?” ทำเป็นโง่ขึ้นมาซะงั้น“หรือว่าใคร?”ขยี้อยู่นั่นแหละ ไอ้เพื่อนเวร! “เออ! ครูคนใหม่นั่นแหละ เธอชื่ออะไร” จักรพรรดิเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างร้อนใจ “หา! มึงพูดว่าอะไรนะไอ้คิงส์ กูไม่ได้ยิน…” อย่าบอกนะ ว่ามันจะเล่นมุกสายหลุดคิดในใจยังไม่ทันถึงนาทีหน้าจอวิดีโอคอลก็นิ่งค้างไป และแล้วสายก็ถูกตัดไปเสียดื้อๆ ท่ามกลางความหงุดหงิดงุ่นง่านอย่างมากมายมหาศาลของจักรพรรดิ เขากำลังจะได้รู้อะไรให้แน่แก่ใจอยู่แล้วเชียว ถ้าไอ้เพื่อนเวรนั่นไม่ชิงวางสายไปเสียก่อน แต่ไม่เป็นไร เขามั่นใจว่าหูของตัวเองคงไม่เพี้ยน ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าพิกัดที่ปรเมศพาเมียไปรำลึกความหลังคือเกาะไหนกันแน่ จักรพรรดินั่ง