All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 201 - Chapter 210

‘พี่ได้ที่อยู่ของเพื่อนบี๋มาแล้วนะ กำลังจะเดินทางไปหาเขา’ข้อความที่ศรีจิตตราส่งมาเมื่อวันก่อนทำให้บูรณิมาใจจดใจจ่ออยู่แต่กับโทรศัพท์ ไม่ว่าจะทำอะไรเธอก็จะมีมือถือสองเครื่องวางอยู่ใกล้ๆ การรอคอยที่ยังหาจุดสิ้นสุดไม่ได้ทรมานมิใช่น้อย Rrrrrrrr… ทันทีที่มือถือซึ่งวางอยู่ข้างตัวสั่นทืดๆ คนที่พาเด็กอ้วนนอนกลางวันในวันหยุดก็รีบหยิบขึ้นมาดู ครั้นเห็นว่าเป็นเบอร์แปลกๆ ก็ชั่งใจนิดหน่อย ก่อนจะกดรับสาย ภาวนาว่าขอให้คนที่โทรมาคือใบบุญ “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” “เอ่อ…นั่นบี๋ใช่ไหม” เสียงหวานที่จำได้ติดหูทำให้บูรณิมาหลุดอุทาน “ใบบุญ!”คุณแม่คนสวยตาเหลือกเมื่อเห็นลูกสาวขยับตัวครางฮือเหมือนจะตื่น ลนลานลูบหลังน้อยเบาๆ จนอีกฝ่ายพลิกตัวเอาหัวซุกตุ๊กตาเสือเน่า แล้วนิ่งไปอีกครา “ใช่ เราเอง”“รอแป๊บหนึ่งนะ”ลดเสียงลงเป็นกระซิบกระซาบ จากนั้นก็ก้าวไปนั่งลงชิดมุมห้องซึ่งไกลจากจุดที่ลูกนอนพอสมควร แต่ก็สามารถมองเห็นร่างจ้ำม่ำ เพราะเกรงว่าเสียงของตนจะทำให้เด็กอ้วนขี้เซาที่ชอบหงุดหงิดเวลาถูกรบกวนการนอนตื่น “นี่…ใบบุญจริงๆ ใช่ไหม” บูรณิมาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ต่อให้จะจดจำเสียงของอีกฝ

“ใช่ เราบอกเขาแค่ว่าบี๋ท้อง หลังจากนั้นก็ประสบอุบัติเหตุ จนหมอต้องตัดสินใจผ่าคลอดก่อนกำหนดเพื่อรักษาชีวิตของลูกเอาไว้เผื่อในกรณีที่แม่ไม่รอด แต่เราคิดว่าเขาคงรู้เรื่องนี้แล้ว เพียงแต่อยากมาถามเราเพื่อความแน่ใจ”“ขอบใจมากนะ ที่ใบบุญไม่ได้บอกเรื่องที่เราท้องลูกแฝด และลูกแฝดของเราอีกคนไม่รอด” “ทำไมบี๋ถึงไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้”“รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะเดี๋ยวเราก็จะไปจากเขาแล้ว” “บี๋ไม่อยากอยู่กับเขาเหรอ ลูกของบี๋ที่รอดชีวิตก็อยู่กับเขานี่นา”“ลูกสาวเราอยู่กับเขาตั้งแต่แรก ซึ่งมันก็ดีอยู่แล้ว ส่วนเราก็จะไปตามทางของเรา การอยู่ด้วยกันเพราะความแค้นและความรู้สึกผิด มันไม่มีความสุขหรอกใบบุญ” บูรณิมาเอ่ยอย่างเศร้าๆ “แต่เราว่าเขารักบี๋นะ”“เขาไม่ได้รักเราหรอก เขาไม่มีทางรักลูกของคนที่ฆ่าเมียเขาได้”หลังจากเงียบเพราะอึ้งไปอึดใจใหญ่ เสียงแปร่งๆ ก็ลอดออกมาจากปากอิ่ม“เอาจริงๆ นะ เราว่าคุณจักรพรรดิเขาน่าจะรักบี๋มาก เพราะถ้าไม่รักเขาคงไม่ทำอะไรเพื่อบี๋มากมายขนาดนี้ เขาบอกเราว่าที่ดั้นด้นมาตามหาเรา เพราะอยากให้เรื่องระหว่างเขากับบี๋ชัดเจน ไม่อยากให้มีอะไรค้างคาใจระหว่างกัน ที่สำคัญเขาอ

“อ๊า…โอววววว”เสียงครางด้วยความสุขสมดังสอดประสาน เมื่อเขาเร่งจังหวะบทรักฮอตฉ่าเพื่อจะไปให้ถึงเส้นชัย บดอัดเน้นๆ อีกสามสี่ครั้ง แล้วทุกอย่างก็ระเบิดพร่างพรายกลายเป็นสีรุ้ง หลังจากปลดปล่อยอย่างสุขสมและอิ่มเอมแบบถึงแก่น ร่างกำยำทว่าชื้นเหงื่อก็พลิกลงจากร่างอวบอิ่มมีน้ำมีนวล ลงไปนอนข้างๆ คนที่พลิกตัวหันหลังให้เขา ชายหนุ่มยิ้มให้แผ่นหลังของคนชอบเล่นตัวแต่ก็พ่ายแพ้ต่อความช่ำชองของเขาเสียทุกครา ก่อนจะขยับเข้าไปพรมจูบแผ่นหลังบอบบางอย่างสิเน่หามิวางวาย เล่นเอาคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับเพราะเพลียจัดสะดุ้งน้อยๆ พร้อมกับมีเสียงครางประท้วงกลั้วอยู่ในลำคอด้วยความรำคาญ “ฮื้อ…”“วันมะรืนตื่นแต่เช้าหน่อยนะเบบี๋ ผมจะพาขึ้นฝั่งไปซื้อของตามที่ได้ตกลงกันไว้เมื่ออาทิตย์ก่อน”ชายหนุ่มว่าพลางลูบแขนเรียวเบาๆ อย่างปลอบประโลม “มาบอกอะไรตอนนี้”เสียงงัวเงียอู้อี้“งั้นคืนพรุ่งนี้ผมจะบอกอีกที โอเคไหม”หลังจากหลุดหัวเราะด้วยความเอ็นดู เสียงห้าวเจือพร่าก็กระซิบชิดขมับอิ่ม “อือ…”คนถูกเคี่ยวกรำด้วยบทรักอย่างหน่วงหนักทำเสียงเป็นเชิงรับรู้ในลำคอ ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าเธอเข้าใจหรือไม่ หรือแค่รับคำไปส่งๆ เพื่อตัดรำคา

จักรพรรดิอุ้มบูรณิมาขึ้นรถไปยังท่าเรือ ตามด้วยพาขึ้นสปีดโบ๊ท โดยมีสินกับชายชาญนั่งมาในเรือลำเดียวกัน ส่วนบอดี้การ์ดมือดีอีกสิบคนขึ้นสปีดโบ๊ทอีกลำตามหลังมา ที่ต้องให้คนตามคุ้มกันมากกว่าปกติ เพราะเขากลัวว่าพวกหมาลอบกัดที่ถนัดซุกตัวอยู่ในมุมมืดจะออกมาเล่นงานในเวลาที่บูรณิมาอยู่ด้วย เขาห่วงว่าจะดูแลเธอได้ไม่ดีพอ ต่อให้จะมั่นใจว่าฝีมือของตัวเองไม่เป็นสองรองใคร แต่หากในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานถ้ามีเธออยู่ด้วยเขาคงห่วงหน้าพะวงหลัง บางทีความห่วงใยที่มันมากมายจนล้นอกก็ทำให้สติแตกจนไม่มีสมาธิได้เช่นกัน จักรพรรดิสังเกตเห็นความผิดปกติของบูรณิมาหลายอย่าง ทั้งนอนมากขึ้น กินเก่งกว่าเดิม หลับง่ายเหมือนเพลียจัดตลอดเวลา อารมณ์อ่อนไหวและแปรปรวนง่าย กระทั่งสปีดโบ๊ทเริ่มออกตัวทะยานตัดคลื่นน้ำที่ค่อนข้างรุนแรง เรือโคลงเคลงไปตามกระแสคลื่นสูงต่ำ ร่างผุดผาดนุ่มนิ่มถึงได้คลี่เปลือกตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน เบ้หน้าเมื่อเรือเริ่มโคลงเคลงหนัก ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวขึ้นจากตักอุ่นโดยมีเขาช่วยประคอง หยีตาเมื่อปะทะแสงแดดจ้า “ว้า! นึกว่าบี๋จะนอนหนุนตักผมไปจนถึงฝั่งเสียอีก” คนที่อุทิศตักให้เธอหนุนเอ่ยเย้าอย

“ถ้าฉันอยู่ ฉันจะเป็นตัวถ่วงของคุณ ที่จริงแล้วคนพวกนั้นก็แค่ยิงคุณเพื่อล่อให้ฉันออกมา คนที่พวกมันต้องการเอาชีวิตคือฉัน ไม่ใช่คุณ ฉะนั้นเป็นฉัน…มันดีที่สุดแล้ว” เสียงสั่นพร่าเอ่ยกระท่อนกระแท่น น้ำตาไหลพรากเมื่อความเจ็บแล่นวาบเข้าจู่โจมอย่างไร้ความปรานี วินาทีที่เธอเห็นว่าสินและชายชาญต่างเพลี่ยงพล้ำถูกยิงจนล้มคว่ำ ก็คิดว่าตัวเองต้องทำอะไรสักอย่าง พริบตาเดียวที่เขาเผลอเธอก็กระชากตัวเองให้หลุดพ้นจากอ้อมอกอุ่น “ไม่นะบี๋! อย่าทำอย่างนั้น! ได้โปรดเถอะคนดี…อย่า!…” จักรพรรดิพร่ำวิงวอนเสียงสั่น แต่เธอกลับส่ายหน้าทั้งน้ำตา แล้วตะเกียกตะกายคลานไปจนถึงกาบเรือ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอตัดสินใจจะเสียสละเพื่อให้เขารอด โดยไม่สนว่าตัวเองจะเป็นหรือตาย “ฉันฝากลูกด้วยนะ” “ไม่! เราต้องกลับไปหาลูกด้วยกัน”ขาดคำจักรพรรดิก็ถลาเข้าไปหาเธอ ทันใดนั้นกระสุนห่าใหญ่ก็มุ่งตรงมายังเขา กระนั้นเขาก็ยังพยายามไขว่คว้าร่างอวบอิ่มเอาไว้ เพราะกลัวว่าเธอจะถูกยิงซ้ำ โดยไม่เห็นว่าทางด้านหลังมีคนร้ายกำลังเล็งปืนมาที่เขา เห็นดังนั้นบูรณิมาก็เบิกตาโพลง กัดฟันกระโจนเข้าผลักไสจนร่างใหญ่เซถลา ในวินาทีที่กระสุนแล่นล