All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 231 - Chapter 240

“ถ้าเอ็งจะมาทำให้หลานสาวข้าเสียใจ ก็ไสหัวกลับไปเสียเถอะพ่อหนุ่ม”ยายละไมที่ยังคงเล็งปลายกระบอกปืนลูกซองไปทางจักรพรรดิเอ่ยเสียงแข็งๆ จากนั้นก็รอฟังคำตอบของผู้มาเยือน ว่าจะเป็นที่น่าพอใจ หรือน่ายิงกระบาลที่บังอาจมาทำให้หลานสาวของนางมีน้ำตา ไอ้จะว่าหล่อก็หล่ออยู่หรอก แถมยังดูมาดดีภูมิฐาน สืบประวัติมาก็รวยระดับอภิมหาเศรษฐี หลานและเหลนของนางคงไม่อดตายแต่แล้วยังไงวะ ถ้าลองมันพูดจาหมาไม่แดกมาแม้แต่คำเดียว แม่จะเอาให้หนัก อย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากเกาะในสภาพครบสามสิบสองเลยเชียว “ยายครับ ยายใจเย็นๆ ก่อนนะครับ ผมมาดี”จักรพรรดิพยายามที่จะใจเย็น เขาจำต้องข่มใจกัดฟันระงับอารมณ์เอาไว้ มาเฟียใหญ่โดนคนแก่ยิงถากไปถากมามันใช้ได้ที่ไหน เสียชื่อเขาหมด แต่ครั้นจะให้ทำตัวบ้าเลือดก็ใช่ที่ ในเมื่อเขามาดีจริงๆ มาง้อเมียและมาพาเมียกับลูกกลับบ้าน เขาก็ต้องรู้จักยับยั้งชั่งใจ เข้าหาเมียตรงๆ ไม่ได้ก็ต้องผ่านด่านที่เปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของเธอ “มาดีประสาอะไร หลานข้าเห็นหน้าเอ็งถึงได้ร้องไห้”ยายละไมแสร้งทำท่ากังขา ทั้งที่แก่ปูนนี้แล้วนางย่อมรู้ดีว่าเรื่องของหนุ่มสาวทั้งคู่มันเป็นยังไง ถึงจะไม่รู้ทั้งหมด แต่ก

“ถอยออกไปนะ!”“ถอยแบบไหน…ใช่ถอยแบบนี้ไหมคะ” เขาทำหน้าตาย ปากเอ่ยว่าถอย แต่เดินเข้าหาอย่างหน้ามึน ส่งผลให้คนท้องจำต้องก้าวห่างไปข้างหลัง แต่เพราะออกอาการลนลานเกินไป เธอจึงเกือบจะหงายหลัง บูรณิมาหลับตาปี๋ ร้องอุทานเสียงหลงเพราะห่วงลูกจับใจ“กรี๊ด!!!”เดชะบุญที่เขาถลาเข้ามาช้อนร่างอวบอิ่มเอาไว้ได้ทัน“ชู่ว์! ขวัญเอ๊ยขวัญมานะคนดี”จักรพรรดิที่เพิ่งมีโอกาสได้ใกล้ชิดเมียลูบหลังลูบไหล่ปลอบประโลม ความอ่อนโยนสายเล็กๆ ที่แล่นวาบไปทั้งสรรพางค์กายทำให้บูรณิมาทำหน้าไม่ถูก“ปล่อยได้แล้ว”คนท้องอ้อมแอ้มบอก พลางเม้มปากขืนกายออกจากอ้อมอกอุ่น ทันใดนั้นก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเจ้าตัวเล็กในท้องประท้วงที่แม่ออกห่างจากอกพ่อด้วยการรัวลูกถีบไม่ยั้ง จนเธอสูดปากทำหน้าเหยเก“อูยยยยยย…”“บี๋เป็นอะไร! เจ็บตรงไหนหรือเปล่า!” เห็นท่าทางเหมือนเจ็บท้องคนมองก็ยิ่งใจคอไม่ดี ละล่ำละลักถามไถ่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล “บี๋ปวดท้องเหรอ!”คราวนี้เขาถามหน้าตื่น“มะ…ไม่ ลูกแค่ดิ้น”คนที่ยังเอามือประคองท้องตัวเองไว้บอกเสียงผาดแผ่ว ใบหน้างามเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา เพราะไม่รู้ว่าเจ้าตัวน้อยในท้องคึกคักอะไรนักหนา ถึงได้เอาแต่ออกแรงถี

“นี่ค่ะ ป๋าให้คนเอามาให้เมื่อเช้านี้ หาวิธีเชื่อมต่อสัญญาณอินเทอร์เน็ตให้แล้ว และจ่ายค่ารายเดือนล่วงหน้าเป็นระยะเวลาหนึ่งปีให้แล้วเรียบร้อย” สายเปย์ที่แท้ทรูเอ่ยบอกเมียรัก ขณะนำโน้ตบุ๊กในมือไปวางลงตรงหน้าอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล เพราะรู้ว่าเธอทั้งรักทั้งหวงเครื่องมือทำมาหากินชิ้นนี้มากๆ “ลูกแม่…คิดถึงจัง”บูรณิมาเผลอลูบๆ คลำๆ โน้ตบุ๊กลูกรักของตัวเอง พร้อมพึมพำออกมา ท่าทางน่าเอ็นดูทำเอาพ่อตัวโตถึงกับอมยิ้ม รู้อย่างนี้เขาเอามาให้เธอตั้งนานแล้ว “นึกว่าคุณทิ้งมันไปแล้วซะอีก”บูรณิมาอ้อมแอ้ม ก้มหน้าไม่กล้าสบตา เพราะนึกละอายใจที่เผลอคิดไปว่าหากเธอไม่อยู่เกาะมุกฟ้าแล้วคนใจร้ายก็คงขนข้าวของที่มีอยู่เพียงน้อยชิ้นของเธอทิ้งหมด รวมถึงโน้ตบุ๊กสุดที่รักของเธอด้วย “ใครจะกล้าทิ้งของรักของหวงของเมียได้ล่ะจ๊ะ สมบัติของบี๋ทุกชิ้น ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า ของใช้ หรือแม้กระทั่งแปรงสีฟันป๋าก็ยังคงเก็บไว้ ไม่ย้ายไปไหน เพราะคิดว่าสักวันบี๋คงกลับไปใช้มัน” สบโอกาสก็ขายความดีงามของตัวเองให้เมียได้รับรู้เสียหน่อย ถึงแม้จักรพรรดิจะขึ้นชื่อได้ว่าเป็น ‘หลัวชั่วนัมเบอร์วันแห่งสยาม’ แต่เขาก็มีความอ่อนโยนกับหญิ

“…”บูรณิมาเม้มปาก แล้วพยักหน้าเล็กน้อย ท่าทางคล้ายประหม่าแกมเอียงอายเล็กๆ ทำให้คุณหมอสาวอมยิ้มด้วยความเอ็นดูคนที่เกิดหลังตัวเองห้าปี“ให้เขาเข้ามาฟังด้วยกันไหมจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปเรียกเขาให้” “ไม่ต้องหรอกค่ะ เขาไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับลูกของบี๋หรอก” “อยากรู้สิ ทำไมผมจะไม่อยากรู้”น้ำเสียงห้าวทุ้มทว่ากระตือรือร้นโพล่งขึ้น ทำเอาสองสาวต่างหันขวับไปทางประตูโดยไม่ได้นัดหมาย ร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างฉีกยิ้มกว้างให้เมีย แล้วหันไปค้อมหัวให้คุณหมอสาวเป็นเชิงทักทาย จากนั้นก็ก้าวออกห่างจากธรณีประตูไปยืนกุมมือเสียไกล แต่ก็ยังอยู่ในระยะสายตา ทำเอาคุณหมอสาวอมยิ้ม หูยยยย…เอ็นดูความกลัวเมีย “นึกว่าใคร ที่แท้ก็คนนี้นี่เองที่เป็น ‘หลัวชั่ว’ ของบี๋” คุณหมอสาวโน้มหน้ามากระซิบเย้าคนท้อง ทำเอาบูรณิมาพวงแก้มแดงปลั่งขึ้นทันตา“พี่องุ่นก็…”ว่าที่คุณแม่อุบอิบแก้มเรื่อ “เอ้า…เขาเป็นหลัวชั่วของบี๋จริงๆ นี่นา ไม่งั้นบี๋คงไม่หนีมาหลบเลียแผลใจไกลถึงที่นี่หรอกจริงมะ ว่าแต่…ขอนอกเรื่องหน่อยได้ปะ ตัวจริงหล่อกว่าในรูปตามหน้าข่าวตั้งเยอะแน่ะ” “พี่องุ่นรู้จักเขาด้วยเหรอคะ”“ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอกจ้ะ แต่เคยอ

“ยายไม่อยากให้หนูกับลูกอยู่ด้วยแล้วเหรอจ๊ะ”คนท้องที่อารมณ์แปรปรวนเสียยิ่งกว่าพายุเอ่ยเสียงอ่อย หน้าละห้อย แววตาเศร้า ทำเอาคนแก่ต้องรีบเขยิบเข้าไปโอบกอด แล้วเอ่ยปลอบประโลม “ไม่ใช่อย่างนั้น ยายก็แค่สงสารพ่อของนังหนูในท้องมัน เห็นเขาบอกว่าพายุจะเข้าหนักเสียด้วย ไม่รู้กี่วันฝนถึงจะหยุดตก อีกไม่นานไฟก็คงจะดับทั้งเกาะ”บูรณิมาเม้มปากก้มหน้า“ให้เขาขึ้นมาหลบฝนบนบ้านก่อนไหม ยายกลัวเขาจะโดนฟ้าผ่าตายก่อนจะได้เห็นหน้าลูก”นางละไมพยายามหาทางออกแบบประนีประนอม เพราะร้อนใจกลัวว่าคนที่ไม่ยอมไปไหนเอาแต่ตั้งท่าจะง้อเมียโดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมจะได้รับอันตราย “เดี๋ยวเขาทนไม่ไหวก็ไปเองแหละจ้ะ”“แน่ใจนะ ว่าเขาจะไป แต่ยายว่าดูท่าแล้วพ่อของนังหนูมันจะยอมให้ฟ้าผ่าตายจริงๆ ถ้าหนูยังไม่ให้อภัย”“ถ้าเขาไม่รักตัวเอง ก็ปล่อยให้เขาตายๆ ไปเถอะค่ะ” คนใจแข็งเอ่ยอ้อมแอ้ม ใจหนึ่งก็อยากจะยอมอ่อนข้อให้พ่อของลูกเสียให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำไว้ มันช่างบางเบากว่าความเลวร้ายที่เธอได้รับเหลือเกิน อีกทั้งเธอก็ยังไม่กล้าที่จะเปิดใจให้เขา ยอมรับว่ามีหวั่นไหวบ้าง แต่จะให้วางใจเสียทีเดียวก็ยังไม่ใช่เว