All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 251 - Chapter 260

คืนนี้เป็นคืนเดือนแรม ท้องฟ้าพริบพราว ดาวกระจ่างลอยเหนือม่านนภา มองไปทางไหนก็สวยงามจับตาไปหมด จะติดก็แต่ตอนนี้เธอกำลังนั่งดูดาวเคียงคู่อยู่กับพ่อของลูก แน่นอนบูรณิมาไม่เต็มใจให้จักรพรรดิมานั่งเคียงข้าง ไม่อนุญาตให้เขาขึ้นเรือนมาหา แต่มีหรือคนหน้าทนจะสน ในเมื่อวันนี้ทางสะดวก เพราะยายละไมขึ้นฝั่งไปแสวงบุญที่ต่างจังหวัดกับเพื่อน หนำซ้ำยังฝากฝังเธอกับลูกในท้องไว้กับเขาเสียดิบดี “บี๋จ๋า เดือนหน้าเรากลับบ้านไปหาลูกกันไหม” คนที่เพิ่งโผล่มาให้เมียเห็นหน้าเริ่มอ้อน หวังว่าเธอจะใจอ่อน หลังจากที่เขายอมถอยห่างมาหลายวัน เพราะต้องการให้เธอได้ใช้เวลากับศรีจิตตรา และทบทวนเรื่องระหว่างเธอกับเขา “คุณกลับไปเถอะค่ะ” จักรพรรดิสมควรจะกลับไปนานแล้ว เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ของเขา และมันก็ไม่เหมาะกับเขาสักนิด “แล้วลูกเราล่ะ บี๋ไม่คิดถึงลูกเหรอ ฟ้าใสถามหาแม่จ๋าทุกวัน” ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากปากคนที่นั่งแนบข้างทำให้คนฟังเบือนหน้าหนี รู้ว่าถึงเธอจะใจแข็งแค่ไหนแต่ก็ยังแพ้ทางเมื่อกล่าวถึงลูกสาว พ่อคุณก็หยิบยกเอาเรื่องลูกมาหลอกล่อ“…เดี๋ยวลูกก็ลืมฉันแล้ว เด็กลืมง่ายจะตาย”ไม่ง่ายเลยที่บูรณิมาจะเค้นป

จักรพรรดิเอ่ยบอกไปตามความเป็นจริง ยอมรับว่าแรกๆ เขาคลั่งไคล้และลุ่มหลงนีราเอามากๆ เพราะอีกฝ่ายเป็นไทป์ของผู้หญิงที่เขาชื่นชอบเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว ทว่าพอได้ล่วงรู้ถึงความลับและนิสัยบางอย่างจึงรู้ว่าที่ผ่านมาไม่ใช่ความรัก แต่กระนั้นนีราก็ยังเลี้ยงดูฟ้าใสประหนึ่งลูกในไส้ ซึ่งทั้งสองตกลงที่จะอยู่ร่วมกันฉันเพื่อน ถ้อยทีถ้อยอาศัย นีราทำให้ลูกสาวของเขาไม่รู้สึกขาด ส่วนเขาก็เป็นโล่ป้องกันจากพ่อจอมวายร้ายของหล่อน ตลอดระยะเวลาที่อยู่ร่วมกันมา จักรพรรดิให้เกียรตินีราในฐานะภรรยาตามทะเบียนสมรส และยังคงทำเช่นนั้นเสมอมา ต่อให้ทั้งคู่จะแอบพากันไปจดทะเบียนหย่าอย่างเงียบๆ นานแล้ว ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงทำหน้าที่สามีที่ดีเมื่อต้องออกสื่อร่วมกัน เพราะไม่อยากให้ใครครหา จนเป็นเหตุลามมาถึงการขุดคุ้ยเรื่องของลูกสาวเขา มีทางไหนที่จะปกป้องฟ้าใสได้คนเป็นพ่ออย่างเขาก็พร้อมที่จะทำโดยไม่ลังเล “ถ้าไม่รัก แล้วทำไมตอนที่…”เธอเกริ่นแบบไม่เต็มเสียงนัก แล้วเว้นระยะห่างอย่างระมัดระวัง เพราะเรื่องนี้ค่อนข้างเปราะบางกับทุกฝ่าย เหลือบมองท่าทีของเขาเป็นระยะ กระทั่งแน่ใจถึงได้เอ่ยออกมา “ทำไมตอนที่พี่นีราต

“ทั้งที่ตอนนั้นคุณยังพานเกลียดฉัน เพราะเรื่องที่แม่ทำน่ะนะ” “อืม…ความรู้สึกมันตีกันไปหมด แต่ยอมรับว่าผมอดใจไม่ไหวเมื่อเข้าใกล้คุณ” “แต่ตอนนั้นคุณเพิ่งจับฉันมานะ!” จะไวไฟเกินไปไหม!“ใช่ เราเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่ผมกลับรู้สึกคุ้นเคย กลิ่นกายหอมละมุนในแบบเฉพาะของคุณ ทำให้ผมคิดถึงผู้หญิงในคืนนั้น…คืนที่เราได้เสียกันครั้งแรก จนมีฟ้าใส ต่อให้จะไม่แน่ใจว่าผู้หญิงที่ผมนอนด้วยในคืนนั้นเป็นคุณ แต่กลิ่นกายของคุณยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำของผมมาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ คนที่ผมคลั่งไคล้คือคุณ ไม่ใช่นีรา ส่วนที่ผมแสร้งละเมอเหมือนตัดพ้อนีราในตอนนั้นก็เพราะกลัวคุณจะรู้ทัน และลุกขึ้นมาโวยวาย” “…”การที่อีกฝ่ายจดจำได้แม้กระทั่งกลิ่นกายของเธอทำให้บูรณิมาทำหน้าไม่ถูก “ทีนี้ก็ไร้ข้อกังขาเรื่องของผมกับนีราแล้วเนอะ” คนท้องอึกอักไม่ตอบ “กลับไปอยู่กับผม กับลูกของเราเถอะนะ ถ้าคุณไม่เห็นแก่ผมก็สงสารลูกของเราก็ได้” คนถูกเว้าวอนเม้มปาก เมินหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อมืออุ่นทั้งสองข้างทาบลงตรงซีกแก้มนุ่ม ไล้เบาๆ อย่างทะนุถนอม มองสบตาเธอ แล้วเอ่ยอย่างจริงจัง “กลับ

“น่ารักเหลือเกินลูกเอ๊ย”หลังจากทั้งกอดทั้งหอมเด็กน้อยหลายต่อหลายครั้ง นางละไมก็เอ่ยอย่างเพ้อๆ เพราะหลงยายตาแป๋วตัวอ้วนกลมพุงย้อยอย่างหนัก นางโดนตกเข้าเต็มๆจักรพรรดิยืนกอดอกทอดสายตาอ่อนโยนมองภาพที่ลูกสาววิ่งไปกอดแม่ที กอดยายละไมที พร้อมเสียงหัวเราะใสๆ ด้วยความสุขใจ ใบหน้าหล่อเหลาแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะปลีกตัวก้าวไปทางชานเรือนเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คุยกับลูกน้องอยู่ไม่กี่นาทีก็เดินเร็วๆ กลับมาหาเมียกับลูก แล้วอยู่ๆ เขาก็เอ่ยประโยคที่ทำเอาบูรณิมางงเป็นไก่ตาแตก “ผมฝากลูกด้วยนะครับทูนหัว”พูดกับเมียเสร็จ คนที่หายหน้าไปสามวันก็หันไปหาคนแก่ “ยายครับ ผมฝากดูแลเมียกับลูกผมหน่อยนะครับ”“เออ…แล้วเอ็งจะไปไหนล่ะนั่น”คนแก่รับปาก แต่ยังไม่วายถามไถ่อย่างฉงน “พอดีว่าที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อยครับ”“อ้าว! เอ็งเพิ่งมาถึงไม่ใช่เรอะ”“ใช่ครับ ลูกน้องเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้” จักรพรรดิเอ่ยสั้นๆ จากนั้นก็ผลุนผลันลงจากเรือน โดยมีแม่ของลูกชะเง้อคอมองตาม บูรณิมานึกเป็นห่วงเพราะอีกฝ่ายดูร้อนใจ ปัญหาที่เกิดขึ้นคงไม่นิดหน่อยอย่างที่ว่า ไม่งั้นเขาคงขลุกอยู่กับเธอและลูกไม่ไปไหน “ผมไปแล้วนะ

โอยยยยย…เด็กอะไรก็ไม่รู้ ใช้คำว่า ‘น่ารัก’ ได้เปลืองมาก “เดี๋ยวนี้ชักจะเก่งใหญ่แล้ว” หลังจากก้าวขึ้นไปนั่งลงบนเตียงต่อหน้าหลานสาว ม่อนฟ้าก็เอ่ยอย่างมันเขี้ยว ครั้นเห็นอีกฝ่ายส่งยิ้มแป้นแล้นจนตาหยีมาให้ก็อดใจไม่ไหว รวบร่างนุ่มฟูของเจ้าก้อนมากอดแนบอก แล้วระดมจูบแก้มนิ่มอยู่นาน เรียกเสียงหัวเราะแกมประท้วง จนหนำใจถึงได้ดันซาลาเปาน้อยออกมองหน้าอย่างนุ่มนวล “ไหนบอกซิ…ว่าวันนี้ม่อนแต่งตัวสวยไหม”คนชอบคุยกับหลานเรื่องความสวยความงามเป็นตุเป็นตะตั้งแต่เจ้าก้อนยังแบเบาะเอ่ยถาม พลางก้าวลงจากเตียงไปยืนหมุนตัวให้เด็กน้อยได้ดูชัดๆ แล้วก็ต้องทำตาโต เมื่อยายตัวกลมส่ายหน้าจนผมกระจาย “ม่าย…แม่จ๋าจ๋วยก่า แม่จ๋าของเค้าจ๋วยทิฉุดนายโยก” “เอ้า! แล้วม่อนไม่สวยเหรอ”“ม่ายยยย…”“ง้านนนน…ตุ๊กตาโพนี่สีชมพูตัวใหญ่ๆ ที่ม่อนอุตส่าห์ไปหาซื้อมา เอาไปให้คนอื่นแล้วกันเนอะ…”“ม่ายจิ! ห้ายเค้า เค้าหยักดั้ย”“ก็ตัวบอกว่าเค้าม่ายสวยอะ”ม่อนฟ้าแสร้งกอดอกทำหน้าตึง“ม่อนจ๋วยกะดั้ย จ๋วยทิฉุดเยย แต่น้อยก่าแม่จ๋าติ๊ดนึง…”ประโยคในตอนท้ายของยายตัวแสบที่ฉลาดอยู่เป็นทำให้ม่อนฟ้าระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แล้วแจ้นไปเอาตุ๊