All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 51 - Chapter 60

“ดูเธอสนิทกับคนของฉันไวดีนี่”ท่าทางมองเธอด้วยสายตาดุๆ ทว่ามุมปากกลับยกขึ้นเป็นเชิงยิ้มเย้ยหยันแบบนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้วลีที่เขาพ่นออกมาจากปากหยักเมื่อครู่น่ะ เหน็บเธอเต็มๆ “ก็ผูกมิตรเอาไว้ เผื่อจะได้ให้เขาพาหนี” เธอเชิดหน้าไหวไหล่เอ่ยท้าทาย “ก็ลองดูสิ ฉันจะ ‘เอา’ ให้ตาย”พอถึงคำว่า ‘เอา’ คนกักขฬะก็จงใจโน้มใบหน้าหล่อลากไส้ลงมาหา ทำเอาเธอเกือบวูบหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ในวินาทีที่ปากหยักเคลื่อนมากระซิบข้างหู “ฉันไม่กลัวคุณหรอก”บูรณิมาสวนกลับเสียงแข็งๆ “งั้นก็ลองดู”น้ำเสียงดุดันเอ่ยท้า “คิดว่าฉันกลัวคุณหรือไง”“หึ…ถึงเวลานั้น อย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งล่ะเด็กน้อย” ไม่พูดเปล่า คนโอหังเคลื่อนมือมาตบแก้มนุ่มนิ่มเบาๆ หากคนอื่นเห็นคงคิดว่าเขากำลังหยอกเอินเธอ หรือไม่ก็มองว่าทั้งคู่คงสนิทกันมากถึงได้ถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนั้นให้ฟ้าผ่าเถอะ!ท่าทีที่คนหน้านิ่งใจหินแสดงออกมานั้น อาจจะมองว่าเหมือนสนิทสนมกันมากจนถึงขั้นสามารถถึงเนื้อถึงตัวกันได้ อาจดูเหมือนหยอกเอิน แต่นั่นล่ะ คือวิธีปั่นหัวกวนประสาทของเขา “คุณจะให้ฉันไปพักที่ไหน”เธอเปลี่ยนเรื่องเอาเสียดื้อๆ“ห้องคนใช้”กล่าวจบก็รอดูสีหน

เขาพยายามกีดกันเธอออกห่างจากลูกสาวของเขา นั่นคือสิ่งที่ผุดขึ้นในหัวของบูรณิมาตลอดระยะเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ซึ่งความแน่ใจของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสังเกตเห็นว่าหลังเลิกงานทุกวันจักรพรรดิจะเรียกเธอเข้าไปหาในห้องทำงาน แล้วกักตัวเธอไว้ จากนั้นก็หาอะไรให้ทำไปเรื่อย บางทีก็เป็นการพิมพ์เอกสาร ทั้งที่น่าจะเป็นหน้าที่ของเลขา บ้างก็ให้เธอทำบัญชี แต่เป็นการบวกเลขง่ายๆ เพราะถ้าเป็นการทำบัญชีจริงๆ อย่างที่ปากเขาว่าเขาคงสั่งให้ฝ่ายบัญชีของบริษัทจัดการไปแล้ว ไม่ใช่ให้คนที่ไม่ได้เรียนจบบัญชีอย่างเธอทำ จักรพรรดิพยายามหาอะไรให้เธอทำจนดูยุ่ง ขณะที่เขาเองก็นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง หากสิ่งที่เขาให้เธอทำเสร็จสิ้น เขาก็จะหางานใหม่มาให้ทำอีก ครั้นโอดครวญว่าไม่ไหวแล้ว เพราะตลอดอาทิตย์ทำงานตากแดดอยู่ตรงกระชังเลี้ยงหอยมุกทั้งวัน อยากกลับไปพักผ่อน เขาก็จะบอกให้เธอไปนอนรอตรงโซฟา ทำให้บูรณิมาแน่ใจว่า อีกฝ่ายต้องการประวิงเวลาการกลับบ้านของเธอ เพื่อไม่ให้เธอมีโอกาสกลับไปใกล้ชิดลูกสาวของเขา เพราะจักรพรรดิเห็นกับตาแล้วว่าต่อให้จะมีเขาอยู่ด้วย หนูน้อยฟ้าใสก็เหมือนจะเลือกเธอมากกว่าพ่อเสียอีก ฉะ

“แล้วคุณแพรพอจะรู้ไหมครับ ว่าเขาจะเลือกทำงานในสายอาชีพไหน” “ที่แน่ๆ ไม่ใช่เกี่ยวกับสาขาที่เรียนมาอย่างแน่นอนค่ะ เพราะหลังจากจบมหา’ลัยคุณลุงกับคุณป้าก็ให้นนนี่ไปเรียนอะไรต่อมิอะไรเพิ่มเติมอีกเยอะแยะมากมาย แบบว่าอยากให้ลูกทำเป็นทุกอย่าง ซึ่งนนนี่เป็นคนขี้เบื่อก็เลยลองทำไปเรื่อยๆ แต่ยังไม่เห็นว่าจะตัดสินใจเลือกเอาดีทางด้านไหน” “มีกิจกรรมอะไรที่เธอชอบหรือคลั่งไคล้เป็นพิเศษไหมครับ”“กิจกรรมที่นนนี่ชื่นชอบก็เห็นจะเป็นการเข้าครัวทำอาหาร นนนี่สามารถขลุกอยู่ในครัวได้ทั้งวัน ยิ่งใช้มีดแกะสลักและหั่นผลไม้ให้เหมือนงานศิลปะยิ่งชำนาญ เหมือนว่าเขาเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ เกิดมาเพื่อสิ่งนี้อะไรประมาณนั้น พอเห็นว่าลูกสาวสุดจะห้าวดันชอบทำอาหารคุณป้าก็เลยผลักดันให้นนนี่ไปเรียนเชฟอย่างเต็มตัว ได้ยินท่านเปรยเล่นๆ ว่าจะได้เอาเสน่ห์ปลายจวักไว้มัดใจสามี” “ใช้มีดได้อย่างชำนาญ?”คิ้วหนาเข้มที่พาดเหนือดวงตาคมดุขมวดเข้าหากัน“ค่ะ” “มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับนลินนิภาที่คุณแพรอยากเล่าให้ผมฟังเป็นพิเศษไหมครับ อย่างเช่นว่านิสัยแปลกประหลาดอะไรทำนองนั้น” คนที่หมดคำถามเพราะได้ข้อมูลเกี่ยวกับนลินนิภาเพียงน้อยนิด เอ

เวลาเที่ยงวัน ทันทีที่กริ่งแผดเสียงก้องกังวานส่งสัญญาณว่าถึงเวลาพัก เหล่าคนงานต่างเฮลั่น เพราะวันนี้มีงานมากกว่าปกติ ทำให้ทุกคนต่างคร่ำเคร่งอย่างหนักตั้งแต่เริ่มเวลางาน รวมทั้งคนงานใหม่อย่างบูรณิมาด้วย เมื่อเช้าก่อนมาทำงานเธอกินแซนวิสไปแค่สองอันกับกาแฟ ซึ่งปริมาณสารอาหารน้อยมาก เมื่อเทียบกับปริมาณงานที่ทำ ฉะนั้นพอคัดแยกไข่มุกที่กำลังทำอยู่เสร็จ ก็ชักชวนเอื้อมพรเดินไปยังโรงอาหารด้วยท่าทางกระตือรือร้น ครั้นก้าวขาเข้าสู่โรงอาหารที่ตั้งอยู่ภายในโรงงานคัดแยกไข่มุก สองสาวก็เห็นห้อยโบกมือหย็อยๆ เรียกให้ทั้งคู่ไปนั่งด้วยตามเคย ถึงแม้จะหิวจนไส้กิ่ว แต่บูรณิมาก็ไม่ลืมชวนเอื้อมพรเดินไปล้างมือตรงซิงค์ล้างมือที่ถูกจัดไว้ให้คนงานอย่างเป็นสัดส่วน ก่อนจะเดินไปหยิบถาดหลุมไปต่อคิวตักอาหาร ทันทีที่เห็นเมนูอาหารของวันนี้ แม่สาวช่างกินก็คลี่ยิ้มตาวาววับด้วยความลืมตัว เพราะมีแต่ของโปรดของเธอทั้งนั้น ฉะนั้นพอถึงคิวของตัวเองบูรณิมาจึงออกอาการดี๊ด๊าอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาเอื้อมพรที่ต่อคิวอยู่ด้านหลังเอ่ยแซวอย่างขำๆ ว่าถ้าไม่พอไปเอาจานมาตักเพิ่มได้นะ ซึ่งก็ไม่พอจริงๆ หลังบูรณิมาตักกับข้าวใส่ถาดจนครบทุก

กว่าจะอาบน้ำเสร็จ หนูน้อยก็ป่วนด้วยการไล่สาดน้ำใส่ทั้งจักรพรรดิและบูรณิมา บ้างก็ฉวยเป็ดยางมาบีบใส่หน้าคนนั้นทีคนนี้ที ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งคู่เผลอปล่อยเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย และความบังเอิญที่ว่า พลันถูกแทนที่ด้วยความเงียบงัน ในวินาทีที่ทั้งคู่รู้ตัวว่าเผลอแสดงอะไรออกมา ต่างชะงัก หันไปมองหน้ากัน แล้วต่างฝ่ายก็ต่างสะบัดหน้าไปคนละทาง แต่ที่สุดเมื่ออาบน้ำเสร็จ เด็กน้อยก็จูงมือพ่อและผู้ที่ตนทึกทักว่าเป็นแม่ออกมาจากห้องน้ำในสภาพใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา แต่เปี่ยมไปด้วยความสุข หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผู้เป็นพ่อก็จัดการอุ้มลูกสาวออกจากห้องนอน ตรงไปยังห้องอาหาร เพราะเลยเวลามื้อค่ำมาพอสมควร ซึ่งบูรณิมาก็จำต้องเดินตามสองพ่อลูกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่เห็นท่าทีหงุดหงิดงุ่นง่านของพ่อเด็ก แต่ครั้นเธอจะไม่เดินตามไปลูกสาวของเขาก็งอแงจะให้เธอไปด้วยให้ได้ หญิงสาวจำต้องนั่งร่วมโต๊ะในมื้อค่ำกับสองพ่อลูกอย่างเลี่ยงไม่ได้ ออกอาการกระอักกระอ่วน ทำตัวไม่ถูก ทำได้เพียงยิ้มแหยๆ เมื่อเจอสายตาแปลกๆ ของแม่บ้าน แถมหนูน้อยฟ้าใสยังเรียกร้องจะนั่งข้างเธอให้ได้ ต่อให้ผู้เป็นพ่อ