All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 41 - Chapter 50

“ฉันบอกให้ถอดเสื้อออก”คนเปลือยท่อนบนเอ่ยเสียงดุ“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ถอด ถ้าอยากมากนักก็ไปช่วยตัวเองในห้องน้ำโน่น!”หญิงสาวหลับหูหลับตาแหวอย่างเหลืออด “ช่วยตัวเองมันจะไปมันอะไร สู้ทำสองคนดีกว่า”“ไอ้คนลามกจกเปรต!”“จะไม่ถอดดีๆ ใช่ไหม”เจ้าของใบหน้าหล่อแบบดิบเถื่อนเอ่ยอย่างเริ่มมีน้ำโห“ให้ตายฉันก็ไม่ถอด”“ด้ายยยย…”พ่อตัวร้ายลากเสียงยาวยียวน ยังไม่ทันจะขาดคำเขาก็ลงมือฉีกกระชากเสื้อที่เธอสวมอยู่อย่างไม่อินังขังขอบ ไม่สนแรงปัดป้องเท่ามดของเธอแม้สักกระผีก ส่วนเสียงด่าทอนั้น ทำให้เขายิ่งเลือดขึ้นหน้า “คนสารเลว! ต่ำช้า! ใจหยาบ!”แคว่ก!เสียงเสื้อขาดสะพายแล่ง ทำเอาดวงตากลมโตเหลือกถลน ดิ้นรนปัดป้องมือใหญ่ที่กำลังยุ่มย่ามกับเสื้อของเธอในส่วนที่เหลือ ท่าทีพยศไม่จบสิ้น ทำให้เขาหลุดสบถออกมาอย่างหัวเสีย“เวรเอ๊ย! อยู่นิ่งๆ สิวะ”“อยู่นิ่งก็บ้าแล้ว ไอ้คนลากมก นี่แน่ะ…”ขาดคำเธอก็ตวัดฝ่ามือใส่ซีกแก้มสากอย่างไม่ออมแรงฉาด!!!“อยากตายนักหรือไงห๊ะ!” คนถูกตบจนหน้าหันเค้นเสียงกระด้างลอดไรฟัน นัยน์ตาวาวโรจน์เพราะเดือดจัด “...”วินาทีถัดมาบูรณิมาก็กรีดร้อง พลางยื้อเสื้อตัวเองที่เขาตั้งท่า

“โอ๋…โอ๋…ขวัญเอ๊ยขวัญมานะยายหนูของปะป๊า”ครั้นเด็กน้อยที่พูดไม่ค่อยชัดแต่เอ่ยคำว่า ‘เลือด’ ได้อย่างชัดเจนเพราะฝังใจเริ่มสงบ เสียงสะอื้นซาลง แต่น้ำตายังคงหยดแหมะๆ เขาก็ลูบหลังลูบไหล่ไปอีกพักใหญ่ๆ กระทั่งแน่ใจว่าอีกฝ่ายหายตื่นกลัวแล้ว ถึงได้หันกลับมาตวัดตาใส่บูรณิมาที่กำลังนั่งตัวแข็งทื่อ หายใจไม่ทั่วท้อง ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องทำตัวอย่างไรกับสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้ “ไสหัวไปซะ จะไปตายที่ไหนก็ไป” น้ำคำขับไล่ที่เจ้าตัวกดข่ม ทว่านัยน์ตาวาวโรจน์กลับอัดแน่นไปด้วยความชิงชังโกรธแค้นลูกสาวของคนที่ทำให้ลูกของเขาต้องตกอยู่ในความหวาดกลัวฝังใจ ทำให้บูรณิมาถึงกับน้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว เธอสงสารเด็กน้อย แต่เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไร เธอไม่กล้าแม้แต่จะปริปากเอ่ยอะไรออกมาทั้งนั้น ด้วยกลัวว่าน้ำคำของตัวเองจะเผลอไปสะกิดแผลใจของเด็กน้อยเข้าจากนั้นร่างอวบอิ่มก็ลนลานลุกขึ้น ถลาไปทางประตูห้องอย่างเคว้งคว้างประหนึ่งคนหลงทาง หากแต่กลับต้องชะงัก เมื่อเด็กน้อยที่พ่อกำลังปลอบประโลมเงยหน้าขึ้นแผดเสียงร้องไห้ดังลั่นอีกครา “ม่ายยยย…แม่จ๋าอย่าไป! แม่จ๋าอย่าไป”เสียงร้องไห้คร่ำครวญบาดหูสะเทือนใจ พร้อมแรงดิ้นรนจนหน

“ฉันนี่แหละเป็นคนแต่งตั้ง”สินโพล่งขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยพริบตาบริเวณนั้นก็เงียบกริบ“ทุกคนฟังและจำให้ขึ้นใจ! ต่อไปนี้ไอ้ห้อยจะเป็นรองหัวหน้าคนงาน และจะคุมงานทุกอย่างในที่นี่” ลูกน้องคนสนิทของจักรพรรดิเอ่ยชี้แจงอย่างเป็นงานเป็นการ “อ้าว! แล้วน้าบุญลือล่ะครับ”“บุญลือจะถูกย้ายไปทำงานที่ฟาร์มม้าแทน เพื่อเป็นการลงโทษ”ไม่ต้องให้สินสาธยายก็รู้ว่าที่บุญลือถูกลงโทษ เพราะเรื่องทะเลาะวิวาทระหว่างสายใจ สายหยุด และบูรณิมา“ต่อจากนี้ทุกคนต้องฟังคำสั่งของไอ้ห้อยรองหัวหน้าคนงานคนใหม่…เข้าใจไหม”ฟังไม่ผิดหรอก ไอ้ห้อยตัวตึงฝั่งชายประจำฟาร์มมุกถูกเลื่อนขั้น จากคนงานชั้นดีจอมขยันขันแข็งแต่ติดหวยมาเป็นรองหัวหน้าคนงานแบบสดๆ ร้อนๆ เมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา “เข้าใจครับ/เข้าใจค่ะ”ทุกคนรับคำเป็นเสียงเดียวกัน แล้วแยกย้ายไปทำงาน เมื่อจัดการเรื่องรองหัวหน้าคนงานคนใหม่เสร็จ สินก็หันไปหาสายใจและสายหยุด สายตาเย็นชาทว่าดุกระด้างไม่ต่างจากนายหัว ไม่สิ…เป็นรองนายหัวอยู่หลายขุม แต่ก็น่ากริ่งเกรง จนสองสาวยืนตัวเกร็ง ไม่กล้าปริปากพูดฉอดๆ เหมือนอย่างก่อนหน้า ใครจะไม่รู้บ้างว่า รองจากจักรพรรดิแล้ว สินคือคนที

กรุงเทพมหานคร เวลา 15.29 น. ศรีจิตตรา พรหมอารยะ แม่สาวแก้มป่อง ตาโต ผมสั้น แต่ขาสั้นกว่า หน้าอกแบนตรงข้ามกับสะโพกที่โคตรสะบึม เพิ่งกลับมาจากโรงพัก เนื่องจากไปแจ้งความคนหาย แวะเข้ามาดูที่บ้านของบูรณิมาเป็นหนที่สามในรอบวัน เพราะหวังใจว่าบางทีอีกฝ่ายอาจจะกลับมาแล้ว แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง “โอ๊ยยย…ยายบี๋นะยายบี๋ หายไปไหนของเขาเนี่ย จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้” คนที่เป็นห่วงนักเขียนคนโปรด แถมยังรักและเอ็นดูประหนึ่งน้องในไส้บ่นอุบอย่างเป็นกังวล สีหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะยังจำเสียงของบูรณิมาที่ร้องขอความช่วยเหลือผ่านโทรศัพท์เป็นครั้งสุดท้ายได้ติดหู ก่อนที่สายจะถูกตัดไป พร้อมกับการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของบูรณิมา “มานั่งพูดคนเดียวเหมือนคนบ้าอะไรอยู่ตรงนี้”เสียงที่โพล่งขึ้นทำให้คนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดทำหน้าฉงน“เอ๊ะ…เสียงผีบ้านผีเรือน ทำไมมันคุ้นๆ จังวะ”ปากพึมพำด้วยความสงสัย ศรีจิตตราหาได้หวาดกลัวผีไม่ ในเมื่อตอนเด็กเธอเคยอยู่กับศพมาเป็นเวลาหนึ่งวันเต็มๆ แล้วเรื่องอะไรเธอจะกลัวกับอีแค่มานั่งอยู่ในบริเวณบ้านที่มีคนตายโหงสองศพ “ผีบ้านผีเรือนอะไรจะ

วินาทีถัดมาหญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกอีกฝ่ายลากออกไปจากบ้านของรุ่นน้องสาวคนสนิทเสียแล้ว จากนั้นก็บังเกิดเสียงโวยวาย เมื่อถูกยัดเข้าไปในรถสปอร์ตสุดหรูและราคาแพงหูฉี่ของเขา สรุปค่ำวันนั้นธิปกพาศรีจิตตรามาลิ้มรสโอมากาเสะใจกลางกรุงสุดพรีเมี่ยม ที่รังสรรค์เมนูสุดพิเศษโดยเชฟอันดับต้นๆ ของญี่ปุ่น ซึ่งก็ตกราวๆ หัวละเกือบสองหมื่น สุดท้ายก็เป็นเขาที่ควักบัตรเครดิตออกมาจ่าย ท่ามกลางการทำหน้างงๆ ของคนที่ถูกลากให้มาเลี้ยงข่าว ก่อนที่อาจารย์หนุ่มที่อายุน้อยกว่าจะบอกว่ามื้อนี้เขาเลี้ยงเอง เอาไว้ให้เธอเรียนจบ ทำงานหาเงินใช้เองได้ ถึงเลี้ยงเขาคืน หรือถ้าทำงานแล้วได้เงินเดือนน้อยจนไม่พอยาไส้ จะไม่เลี้ยงคืนเขาก็ไม่ว่าอะไร ดูเด็กนั่นพูดเถอะ น่าหมั่นไส้คนนิสัยรวยชะมัด ห้าโมงเย็น เสียงกริ่งดังขึ้นทั่วทั้งฟาร์มมุก เสียงคนงานร้องเฮประสานด้วยความดีใจ เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ ถึงวันศุกร์ทีไรทุกคนก็จะดีใจมากเป็นพิเศษ เพราะจะได้หยุดในเสาร์อาทิตย์ มีเป็นบางคนเท่านั้นที่ต้องมาอยู่เวรทำงานในวันหยุด ซึ่งคนที่ว่าต่างโอดครวญโหยหวน “พี่บี๋วันอาทิตย์ไปเที่ยวในเมืองกับหนูไหม” เอื้อมพรเอ่ยชวนด้วยท่าทางกระตือรือ