All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 31 - Chapter 40

“คุณรู้ใช่ไหมครับ ว่าอะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด” “ค่ะ ค่ะ ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”เจ้าหล่อนละล่ำละลักหน้าซีดปากสั่นด้วยความหวาดกลัวปนตื่นตระหนก ก่อนจะรีบแจ้นออกจากห้องน้ำในวินาทีที่ลูกน้องของจักรพรรดิเปิดทางให้ ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของบูรณิมา “คุณ! อย่าเพิ่งไป! ช่วยฉันก๊อนนนนน…!” “เงียบ!”“อย่ามาสั่ง!”หญิงสาวสวนกลับอย่างเกรี้ยวกราด“อยากตายใช่ไหมห๊ะ!”“ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย! มีคนจะฆ่าฉันในห้องน้ำ!”บูรณิมาตะโกนร้องขอความช่วยเหลือสุดเสียง ท่าทางดื้อรั้นทำให้จักรพรรดิหลุดสบถออกมา “เวรเอ๊ย! บอกให้เงียบ!”คราวนี้เขาเค้นเสียงเย็นเยียบออกคำสั่ง แต่คนฟังหาสนไม่ ทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยดังมาจากทางหน้าห้องน้ำ เธอก็ร้องขอความช่วยเหลืออีกครา“ช่วยด้วยค่ะ! ช่วย…”ท้ายประโยคร้องขอความช่วยเหลือที่จะเปล่งออกมาถูกกลืนหายไป พร้อมกับความชาวาบ เมื่อริมฝีปากกระด้างฉกวูบลงมาปิดปากอิ่ม ตามด้วยแรงบดขยี้แบบเน้นๆ “ว้าย!”เสียงร้องอุทานดังขึ้น เมื่อหญิงสาวสองคนก้าวเข้ามาเห็นฉากจูบสุดวาบหวาม ใบหน้าของเจ้าหล่อนต่างแดงเถือก ทั้งแตกตื่น ตกใจ และเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก กระทั่งลูกน้องของจ

“นี่เธอ!”“ว่างายยยย…”“ถ้ายังไม่เงียบ ฉันจะโยนของกินทิ้งให้หมด” “อย่าแม้แต่จะคิด!”ผู้หญิงช่างกิน กินแบบไม่ห่วงสวย หวงของกินจนตาขวางก็น่ารักดีนะ บ้าจริง! เขาเป็นอะไรของเขาวะ ถึงได้คิดอะไรเพ้อเจ้อแบบนี้“ถ้าไม่อยากให้ฉันโยนของกินทิ้งจริงๆ ก็หุบปาก”เสียงเฉียบข่มขู่ระคนออกคำสั่ง“กล้าแย่ง…ก็เข้ามาดิคะ จะกัดให้จมเขี้ยว คุณคงไม่รู้ล่ะสิว่าฤทธิ์เดชของคนโมโหหิวมันเป็นยังไง” คนทำท่าหวงของกินนักหนาถลึงตาท้าทาย ตั้งท่าจะเล่นงานเขาเต็มที่เมื่อสบโอกาส “นี่ลุง พาแวะเที่ยวหาดแถวนี้หน่อยได้มะ สวยๆ ทั้งนั้น”ตากลมมองวิวทิวทัศน์นอกกระจกรถ ขณะขยับปากเอ่ยเจื้อยแจ้ว “หุบปากสักทีเถอะแม่คุณ! ฉันไม่ได้พาเธอมาทัศนศึกษานะเว้ย”ทนไม่ไหวในท้ายประโยคจักรพรรดิก็เผลอหลุดสบถออกมาอย่างหัวเสีย เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าต่อปากต่อคำยั่วโมโหเขาได้ชวนหักคอแบบนี้มาก่อนในชีวิต พับผ่าสิวะ!กระทั่งคนกินจุอิ่มถึงได้เงียบเสียงลง ไม่นานก็หยิบหนังสือนิยายมาแกะซีลออก แล้วเริ่มก้มหน้าก้มตาอ่านอย่างตั้งอกตั้งใจ ส่วนปากก็คาบอมยิ้มเอาไว้ ท่าทางเหมือนเด็กกะโปโลทำให้คนที่เผลอหันข้างมามองได้แต่ส่ายหน้า จนเวลาผ่านไปราวชั่

จริงๆ แล้วบูรณิมารู้อยู่เต็มอกว่าการขอร้องอ้อนวอนคนใจหินอย่างจักรพรรดินั้นเปล่าประโยชน์ ต่อให้เธอคุกเข่าอ้อนวอน ร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด หรือลงไปชักดิ้นชักงออยู่ตรงหน้า เขาก็คงไม่แม้แต่จะปรายตามอง ไม่เวทนา ไม่แยแส และไม่ยอมอ่อนข้อให้ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังอยากจะปริปากพูดมันออกมา ขอแค่ได้พรั่งพรูสิ่งที่กักเก็บและบีบคั้นอยู่ภายในออกมาบ้าง ก่อนที่เธอจะอกแตกตายเพราะความทรมานบ้าๆ ที่กำลังแบกรับ “มีเรื่องอะไรต้องคุย ในเมื่อความจริงมันชัดเจนขนาดนั้น” เสียงที่เปล่งออกมาจากปากหยักห้วนจัด นัยน์ตาวาวโรจน์ที่สุมไปด้วยเพลิงโทสะจ้องเธอเขม็ง วาจาที่ปิดโอกาสฉับ ทำให้น้ำคำที่บูรณิมาจะพูดออกมาเหมือนอุดอยู่ที่ปาก จนเวลาผ่านไปอึดใจใหญ่เธอถึงได้เอ่ยออกมา“แต่แม่ฉันก็ตายไปแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะฆ่าตัวตายหนีความผิด แต่อย่างน้อยเขาก็คงได้ไปชดใช้กรรมของตัวเองในอีกภพภูมิ เราอย่าจองเวรจองกรรมกันเลยได้ไหม” ท้ายประโยคเธอเว้าวอนอย่างเศร้าสลด ไม่มีใครทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้หรอก ต่อให้คนคนนั้นจะจิตใจเข้มแข็งดั่งหินผา แต่หากได้รู้ว่าแม่ที่รักและเทิดทูนกลายเป็นฆาตกรผู้โหดร้าย มันก็ยากที่จะรับได้เหลือเกิน

อายุน่าจะห่างกันเกือบเท่าตัวถ้ายายหนูตรงหน้าอายุสักสามขวบ ยายผีน้อยก็น่าจะห้าหกขวบอย่างที่เธอเคยคาดคะเนว่าแต่…โลกอนาคตมันดับเบิ้ลกับโลกปัจจุบันจริงๆ เหรอ บ้าไปแล้ว!จะไปเอานิยายอะไรกับผีน้อยที่ชอบตามมาวอแวในฝัน แต่ก็นะ…ยายผีน้อย กับหนูน้อยตรงหน้าเหมือนกันเหลือเกิน เหมือนกันมากเสียจนแทบแยกไม่ออก “แม่จ๋า”เสียงใสๆ ปนออดอ้อนออเซาะทำเอาคนฟังตาโต ยิ่งไปกว่านั้นคือหัวใจเธอรู้สึกชุ่มชื่นอย่างน่าประหลาด ทั้งที่ตัวเองเพิ่งเคยเจอหน้าเจ้าก้อนนุ่มฟูตาแป๋วเป็นครั้งแรก “เอ่อ…พี่ไม่ใช่แม่ของหนูนะจ๊ะ”“ช่ายยย…”เด็กน้อยทำหน้าหงึกหงักยืนยันอย่างแข็งขัน ชี้นิ้วมือป้อมๆ มาทางเธอ แล้วเอ่ยอีกครา “แม่น้อน แม่จ๋าของน้อน…” “พี่ไม่ใช่แม่ของหนูจริงๆ” ชะอุ้ย!คิดไปคิดว่าทำไมบทสนทนามันรู้สึกคุ้นๆ จังวะ เหมือนเธอจะเคยปฏิเสธยายผีน้อยตัวป่วนด้วยประโยคนี้ไม่มีผิด แถมแววตาที่มองมายังเหมือนถอดพิมพ์กันไปอี๊ก เด็กหนึ่งหญิงสาวหนึ่งกำลังจ้องหน้ากันไม่ลดละ จ้องชนิดที่ไม่มีใครยอมใคร จนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเปิดประตูห้องนอนใหญ่ พร้อมกับการก้าวเข้ามาของร่างสูงใหญ่ไหล่กว้าง “ฟ้าใส หนูมาอยู่นี่เองเ

“เป็นอะไรหรือเปล่าคุณ”นายบุญลือเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำท่าจะล้มหัวคะมำ ร่างล่ำๆ คร้ามแดดก็ตั้งท่าจะเข้ามาช่วย แต่เธอก็โบกไม้โบกมือเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร “ฉันแค่สะดุดเท้าตัวเองน่ะ เอ่อ…”ยังไม่ทันที่จะเอ่ยถามด้วยความข้องใจเกี่ยวกับสถานที่ ในใจกะว่าจะหลอกเลียบๆ เคียงๆ ถามสักหน่อยว่าที่นี่มันที่ไหนของประเทศไทยกันแน่ รู้คร่าวๆ แค่ว่ามันเป็นทางภาคใต้ ทว่าเสียงแจ๋นๆ ของใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นเสียก่อน“จะเป็นอะไร ก็แค่สำออย”เจ้าของน้ำคำระคายหูปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับหญิงสาวอีกคนที่คะเนด้วยสายตาแล้วน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ดูท่าทางสนิทสนมกันมาก ทั้งคู่มองเธออย่างไม่เป็นมิตรโอ๊ย! หัวจะปวด มาถึงวันแรกก็มีศัตรูเสียแล้ว แค่รับมือกับตาแก่ใจร้ายนั่นเธอยังหาวิธีไม่เจอแล้วยังต้องมาเจอกับพวกคนงานที่ทำท่าจงเกลียดจงชังเธอเหมือนเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางก่อนอีก แถมยังดูท่าว่าจะเป็นชะนีทรงซ้อที่ออกอาการหวงถิ่นเสียด้วยให้ตายสิ! ชีวิตเธอนี่มันโชคดีเหลือเกิ๊นนนน มีเรื่องเข้ามาไม่ว่างเว้นแต่ละวัน ไม่รู้ว่าปีนี้ราหูเข้า ไม่ก็ปีชงหรืออย่างไร ถ้าเป็นปีชงจริงๆ คนชงก็ชงเข้มเกินไปแล้ว “น