All Chapters of ระบบของผู้เกิดใหม่: Chapter 11 - Chapter 20

อิงหลิวเดินดูของในตลาดไปเรื่อย ๆ ในระหว่างนั้นนางก็พบว่ายังมีของอีกหลายสิ่งที่พบเห็นได้ยากหากอยู่แคว้นอื่น แต่ในแคว้นนี้กลับเห็นได้เกลื่อนตลาด ทั้งยังมีวัตถุดิบมากมายสำหรับผู้บ่มเพาะวางขายกันให้ทั่ว แม้นางจะเข้าสู่เส้นทางของผู้ฝึกตนแล้ว แต่ความเข้าใจในเส้นทางนี้ยังตื้นเขินอยู่ จึงไม่สามารถรู้ได้ว่าวัตถุดิบที่วางเกลื่อนเต็มตลาดนี้หาได้ยากหรือไม่ หรือสามารถพบได้แค่บางช่วงของปีเท่านั้น“หลีกไป! หลีกไป!” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นจากอีกด้านของตลาด เรียกสายตาของคนจำนวนมากให้หันไปดู“มีเรื่องกันอีกแล้ว”“ครั้งนี้ก็ครั้งที่ห้าของเดือนนี้แล้ว”“พวกผู้คุ้มกฎของสำนักไม่คิดจะดูแลศิษย์ของสำนักพวกเขาหรือยังไง!?” ใบหน้าที่แสดงถึงความเอือมระอาของพ่อค้าแม่ค้าในตลาดแสดงให้รู้ว่าพวกเขาไร้ซึ่งกำลังที่จะต่อกรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น“พวกเขามาทำอะไรกันเหรอเถ้าแก่?” ผู้ที่ถูกถามมองสีหน้าของลูกค้าที่อยู่ตรงหน้า และลูกค้าบางคนที่ยืนอยู่หน้าแผงขายของของร้านค้าใกล้เคียงที่เผยถึงความอยากรู้เหมือนกัน“พวกศิษย์ของสำนักใหญ่ ๆ น่ะ บางครั้งของที่พ่อค้าแม่ค้าอย่างพวกเราเอามาขายมันมีไม่มากนัก พวกเขาก็พากันแย่งซื้อ พอมีใ

อิงหลิวหยิบเอาชุดอาหารเช้าอย่างซาลาเปาและน้ำชาที่ได้จากการสุ่มออกมาหนึ่งชุด และเดินหาที่นั่งทานอาหารเช้าของตน ในขณะที่นางกำลังเปิดกล่องอาหารเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่างก็ดังขึ้นจากด้านหลังของนาง พุ่มไม้เล็ก ๆ สั่นเป็นระยะก่อนจะมีสัตว์หน้าขนตัวเล็กโผล่หัวออกมา“ลูกลิงเหรอ แล้วทำไมมีขนสีขาว หรือจะเป็นลิงเผือก” นางมองลูกลิงขนสีขาวที่กำลังก้าวเข้ามาหานางทีละก้าว ไม่สิก้าวเข้ามาหากล่องซาลาเปาของนางต่างหาก“ทักษะตรวจสอบ”“ลูกลิงขนหิมะ อายุ 1 เดือน (ถูกผนึก) ระดับ สัมผัสวิญญาณ” อิงหลิวมองดูข้อมูลของลูกลิงตรงหน้าอายุเพียงหนึ่งเดือน ถูกผนึก ทั้งยังมีระดับฝึกตนถึงขั้นสัมผัสวิญญาณ สูงกว่านางถึงสองระดับเต็ม ๆใบหน้าที่ไร้ขนปกคลุมมีสีเนื้ออ่อน ๆ ขนทั้งตัวเป็นสีขาวบริสุทธิ์ ดวงตากลมโตทั้งคู่ยังคงดูไร้เดียงสา ความสูงของลูกลิงตรงหน้าสูงเพียงหนึ่งฉื่อ (ราว ๆ 10 นิ้ว) เมื่อมันเห็นว่านางไม่ได้ทำอะไรมันหลังมันหยิบซาลาเปาไป มันก็ค่อย ๆ หยิบไปอีกทีละลูกจนหมด“หมดแล้วนะ จะเอาอีกไหม” นางถามออกมาเล่น ๆ แต่ทว่าดวงตากลมโตทั้งคู่ตรงหน้ากลับพยักหน้าตอบนาง ก็ไม่น่าแปลกหรอก สัตว์อสูรที่ฝึกพลังได้ล้วนมีจิตตื่นรู้แล้วท

อิงหลิวมองตรงไปยังเส้นทางที่นางต้องเดินผ่านก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหนื่อยล้า ใครจะไปคิดกันว่าอดีตคุณหนูจวนพ่อค้าใหญ่ต้องเดินเท้ากลับบ้านแบบนี้ นางนึกขำเล็กน้อยในชะตาชีวิตของตนสายลมอ่อนที่โชยมาปะทะใบหน้า กลิ่นอายความชื้นของดินและฝนทำให้นางต้องรีบหาที่กำบังหลบฝนเสียก่อน แม้การใช้พลังจะเป็นทางออกที่ง่ายและรวดเร็ว แต่ก็เป็นการสิ้นเปลืองพลังเช่นกัน หากเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันแล้วพลังในตัวไม่เพียงพอที่จะรับมือละก็ คงมีจุดจบไม่สวยเป็นแน่“ดูจากพื้นที่บริเวณนี้แล้ว คงน่าจะมีที่กำบังฝน” นางมองดูบริเวณโดยรอบ ทั้งต้นไม้สูงชัน เนินเขาที่สลับซับซ้อน และความหนาทึบของต้นไม้ที่ขึ้นเบียดเสียด“ตอนที่นั่งเกวียนมาในเมือง ทำไมถึงไม่เคยเห็นสถานที่แบบนี้กัน หรือว่าข้าจะมาผิดทาง” อิงหลิวนึกอยากจะหยิบแผนที่ขึ้นมาดู แต่ตอนนี้นางต้องหาที่หลบฝนก่อน สายตาทั้งคู่กวาดหาสถานที่ที่พอจะเป็นที่กำบังให้นางได้ จนกระทั่งเจอโพรงต้นไม้ขนาดใหญ่พอที่จะเข้าไปหลบฝนได้สี่ถึงห้าคนลูกไฟสีขาวสว่างตาลอยเข้าไปในโพรงต้นไม้นั้นก่อน หลังดูแน่ชัดแล้วว่าในโพรงนั้นไร้สิ่งมีชีวิต อิงหลิวจึงจะค่อยเดินเข้าไป ภายในโพรงต้นไม้ค่อนข้างชื้นพอสมควร ท

“ระบบ ขอดูภารกิจอีกครั้ง” อิงหลิวเอ่ยออกมา ก่อนจะนั่งพักบนพื้น“ภารกิจที่ถูกเรียกในฐานะแพทย์โอสถที่จะมีชื่อเสียงในอนาคต ควรมีจิตสำนึกและจรรยาบรรณต่อทุกชีวิตบนดินแดน ช่วยปลดปล่อยจิตตระหนักรู้ของสมุนไพรปราณที่ถูกกักขังนับหมื่นปีรางวัล : เมล็ดพันธุ์ของสมุนไพรระดับหนึ่งจำนวน 1,000 ชนิด เมล็ดพันธุ์ของสมุนไพรระดับสองจำนวน 800 ชนิด และคะแนนสะสม +1,000 คะแนนบทลงโทษ : สมุนไพรปราณจะไม่เป็นมิตรกับโฮสต์”“ดีที่ภารกิจนี้ไม่ได้จำกัดเวลา ข้ายังคงมีเวลาเหลืออยู่” นางถอนหายใจออกอย่างโล่งอก ก่อนจะหยิบอาหารออกมากินเพื่อบรรเทาความหิว ทั้งยังหยิบบันทึกส่วนตัวอีกเล่มออกมาเพื่อทวนเนื้อหาแพทย์โอสถที่ตนสรุปไว้ขึ้นมาอ่านระหว่างที่ตนกินอาหารไปด้วยอิงหลิวใช้เวลาแต่ละวันในการทวนเนื้อหาและจดสรุปในช่วงเช้าถึงเที่ยง หลังจากนั้นในช่วงเที่ยงถึงเย็นนางก็ฝึกหลอมโอสถและทำความเข้าใจซ้ำ ๆ ในแต่ละขั้นตอน ดีที่นางมีสวนสมุนไพรเคลื่อนย้าย สมบัติระดับ 7 ที่ระบบแม่มอบให้จึงตัดปัญหาเรื่องการหาสมุนไพรมาฝึกฝนไปได้ไม่น้อย“เอาล่ะ มาลองหลอมโอสถระดับสองดูกันอีกรอบ” หลังที่นางฝึกฝนหลอมโอสถระดับหนึ่งมาตลอดหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ ทั้งยังท

แคว้นอ้าย บ้านตระกูลโจว“ท่านพ่อ หากว่าพี่อิงหลิวรู้เรื่องนี้ล่ะก็ ลูกไม่อยากจะคิดเลย” โจวเหมยฮวา เอ่ยกับผู้เป็นบิดาของนาง โจวหลานมองบุตรสาวคนโตของตนก่อนจะถอนหายใจออกมา ตัวเขาก็ไม่รู้จะตอบบุตรของตนอย่างไร“เจ้าไปพักก่อนเถอะ เรื่องนี้พ่อจะคุยกับอาสามของเจ้า” โจวหลานตอบบุตรสาวของตน ก่อนจะหันหลังเดินไปยังเรือนหัวหน้าตระกูลที่ตนอาศัยอยู่ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อน“เจ้ารอนานหรือไม่? น้องสาม” โจวหลานมองใบหน้าของโจวผิงที่มีแววความเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด“เรื่องนี้เรื่องใหญ่พี่รอง ท่านแม่บอกว่าให้พาพี่รองและครอบครัวของพี่ย้ายไปอยู่ที่แคว้นไป๋ทันที” โจวผิงเอ่ยบอกด้วยใบหน้าเคร่งเครียด“ข้าอยากรู้จริง ๆ ว่าพี่ใหญ่คิดยังไงถึงได้เพิ่งกลับมาตอนนี้ ทั้งที่ตอนหายสาบสูญไปพร้อมกับพี่สะใภ้ก็ไม่คิดจะส่งข่าวกลับมา แล้วดูตอนนี้สิกลับมาพร้อมกับพี่สะใภ้และมีลูกเพิ่มมาอีกสามคน แล้วอิงหลิวล่ะ ไม่ใช่ลูกของพวกเขาหรือยังไงกัน ถึงไม่ห่วงหา ไม่ถามไถ่ถึงสักคำ” โจวหลานอดไม่ได้ที่จะคิดถึงความรู้สึกของหลานสาวตนที่ตนเคยดูแลตั้งแต่ยังเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ“ข้าก็เป็นห่วงอิงหลิวไม่แพ้พี่รอง แต่ตอนนี้พี่รองและครอบครั