All Chapters of ระบบของผู้เกิดใหม่: Chapter 1 - Chapter 10

อิงหลิวลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยการปลุกของแม่นม นางถูกพาไปเช็ดตัวและป้อนอาหารเด็กเล็ก ในระหว่างที่นางรับอาหารเสร็จ เสียงของหญิงชราที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากหน้าประตูเรือนเล็ก“ทำไมลูกใหญ่ถึงไม่ให้คุณหนูใหญ่ไปส่งที่หน้าจวนกัน ทำอย่างกับเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ลูก” ฮูหยินผู้เฒ่าโจว อดีตฮูหยินรองของอดีตนายใหญ่โจวคนก่อน บิดาของนายใหญ่โจวคนปัจจุบัน หรือก็คือ ปู่ของนาง ในชาตินี้ ดังขึ้นก่อนจะเดินก้าวเข้ามาในห้องที่นางอาศัยอยู่“ท่านย่า” อิงหลิวเปิดปากทักผู้เป็นย่าของนางในชาตินี้ หากว่าใครดีกับนางที่สุดในบ้านตระกูลโจว ก็คือ ฮูหยินผู้เฒ่าตรงหน้านี้แหละ แม้ไม่ได้รักนางมากมาย แต่ก็สนิทสนมกับนางที่สุด อาจจะเป็นเพราะสงสาร หรืออะไรก็ตาม นางก็ไม่ได้สนใจ“บิดาของเจ้ามีธุระที่ต่างแคว้น มารดาของเจ้าก็ต้องตามไปด้วย เจ้าไม่ต้องกังวลนะ ยังมีย่าอยู่ ทั้งอารอง และอาสาม ก็ยังอยู่ด้วย” หญิงชราอดไม่ได้ที่จะสงสารเด็กน้อยตรงหน้า นางรู้ดีสายตาที่ลูกใหญ่ของนางมองมาที่เด็กน้อยคนนี้ แทบไม่มีเศษเสี้ยวของความรักเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้ศัตรูของนางในอดีต ฮูหยินเอกของสามีนาง เลี้ยงลูกอย่างไรกัน บุตรชายของนางผู้นั้นถึงได้ไม่สนใจใยดีสายเลือด

สิ่งของที่อยู่ในมือนางคือสิ่งของที่มีรูปลักษณ์เป็นป้ายหยกแต่ผิวสัมผัสไม่เหมือนหยกทั่วไป มีร่องรอยที่ผ่านการใช้งานอย่างหนักหน่วงจึงมีรอยร้าวไปทั่วทั้งแผ่น ในตอนที่นางจับมันครั้งแรก นางก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันจะใช้งานได้อีกแค่สองถึงสามครั้งเท่านั้น“อุปกรณ์ติดตามมันอยู่ตรงไหนกัน?” อิงหลิวพลิกป้ายดูหน้าหลังทั้งยังเอาป้ายที่อยู่ในมือไปส่องกับแสงเทียนที่ถูกจุดในห้อง“ระบบไม่สามารถชี้ชัดได้ โฮสต์ต้องทำการเลื่อนระดับของระบบก่อน”“เดี๋ยวนะ ระบบของผู้เกิดใหม่มีการทำงานอย่างไรเหรอ แล้วการเลื่อนระดับจะต้องเลื่อนอย่างไร?” นางถามกลับด้วยความสงสัย ใช่ว่าในภพก่อนนางจะไม่เคยอ่านนิยายแนวระบบ แต่ระบบที่โผล่ในนิยายกับระบบในชีวิตจริงใช่ว่าจะมีการทำงานเหมือนกันเสียหน่อย“ระบบของผู้เกิดใหม่ จะมีการสุ่มวงล้อวันละครั้ง นับรอบทุก ๆ เที่ยงคืน” เสียงระบบหายเงียบไปสักพักก่อนจะกลับมาดังขึ้นอีกครั้ง“สำเร็จภารกิจลับ ได้รับค่าประสบการณ์ +100”“ภารกิจลับอะไร หรือการที่ข้าถามว่าระบบจะเลื่อนระดับยังไง คือภารกิจลับ?” นางถามขึ้นอีกครั้ง ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็สำเร็จภารกิจแบบงง ๆ เสียแล้ว“ภารกิจลับแต่ละครั้งมาไม่เป็นเวลาหรอก

หลังจากใช้เวลาเดินเท้าไม่กี่วันอิงหลิวก็เดินมาถึงชานเมืองเล็ก ๆ ที่อยู่ติดกับป่าทึบของแคว้นหนานไห่ นางมองดูความสงบเรียบง่ายที่อยู่ตรงหน้า“มีคนมาใหม่อีกแล้ว” เสียงเล็ก ๆ ของเด็กน้อยคนหนึ่งดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงที่สอง ที่สาม“ใช่ ๆ ช่วงนี้มีคนมาเยือนหมู่บ้านเรามากขึ้นเรื่อย ๆ เลย” เสียงเด็กชายตอบกลับกลุ่มเพื่อนของพวกเขา ก่อนจะรีบจูงมือเด็กน้อยอีกคนหนึ่งให้เดินมาหลบหลังของตน“นางจะไม่ลงมือกับพวกเราใช่หรือไม่ พี่ใหญ่” เสียงหวาดกลัวเล็ก ๆ ดังขึ้นจากด้านหลังของกลุ่มเด็กน้อย“เกิดอะไรขึ้นกัน” อิงหลิวสังเกตสายตาหวาดระแวงที่ฉายชัดในแววตาของกลุ่มเด็ก ๆ ที่เกาะกลุ่มอยู่ไม่ไกลจากนาง แต่ที่นางแปลกใจมากกว่าคือสายตาของเด็กบางคนแฝงความเกลียดชัง มันไม่สมควรเป็นแววตาของเด็กทั่วไปด้วยซ้ำ“ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่” นางลองมองสถานที่ตรงหน้าอย่างละเอียด มันดูสงบเรียบง่าย แต่มันจะสงบเกินไปหรือไม่ แทบไม่มีชาวบ้านเดินออกจากตัวบ้านเลย“ภารกิจใหม่ถูกส่งมอบ โฮสต์โปรดตรวจสอบหมู่บ้านที่เคยเงียบสงบ ถูกโจรป่า (ผู้บ่มเพาะ 3 คน คนธรรมดา 10 คน) บุกยึดครอง พวกมันจับผู้ใหญ่บ้านและผู้หญิงเป็นตัวประกัน โฮสต์โปรดช่วยเห

ในอีกดินแดนหนึ่งที่ไร้ซึ่งทางเข้าออก สถานที่ที่เป็นดั่งเรื่องเล่าในตำนาน หากไร้ซึ่งแผนที่และกุญแจในการเข้าก็อย่าได้หวังที่จะสามารถเหยียบย่างเข้าไปได้ แต่ทว่าตอนนี้กลับมีผู้ที่เดินทางเข้ามา“ถึงแล้วเหรอ” อิงหลิวหลับตาลงพร้อมยกมือนวดหน้าผากเล็กน้อย เมื่อตัวนางรู้สึกปวดหัวกับการเดินทางด้วยวิธีหายตัวจากสถานที่หนึ่ง ไปยังสถานที่หนึ่ง“ถึงแล้วโฮสต์”อิงหลิวเงยหน้ามองสถานที่ตรงหน้าด้วยความตื่นตาตื่นใจ นางกลั้นหายใจมองดู ผลึกหลากสีผุดขึ้นจากผืนดิน ตัดกับท้องฟ้าที่เป็นประกายงดงาม หญ้าสีเขียวสดและดอกไม้แปลกตาที่ขึ้นแซมท่ามกลางกองหญ้า ภาพตรงหน้างดงามราวกับไม่มีอยู่จริง“รากวิญญาณเหรอ” อิงหลิวที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ก็สังเกตเห็นตัวตนที่เหมือนลูกไฟขนาดเล็กกำลังลอยมาทางนาง“ทำไมข้ารู้สึกคุ้นเคยแปลก ๆ” นางยกมือขึ้นก่อนจะหงายฝ่ามือขึ้นรับลูกไฟขนาดเล็กเข้ามาใกล้ ๆ“ในที่สุดข้าก็ได้พบท่านอีกครั้ง นายของข้า” เสียงที่ดูเหมือนอ่อนแรงดังขึ้นภายในหัวของนาง อิงหลิวที่เพิ่งได้ยินเสียงนี้ครั้งแรกก็รู้สึกเหมือนหัวใจของนางหยุดเต้น“รากวิญญาณสวรรค์น้ำแข็งเหรอ” นางถามด้วยความคาดหวังเล็ก ๆ“ใช่แล้วนายข้า แต่ตอนนี้ข้

อิงหลิวเดินตรงไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รีบร้อน หลังเห็นผู้คนจำนวนมากที่เดินไปมาบนถนนเริ่มเบียดเสียนกัน ยิ่งมีแผงร้านค้าบางแผงที่ตั้งอยู่ข้างถนนเป็นระยะ ทำให้บางช่วงของถนนมีทางให้เดินน้อยลง ดีที่ยังไม่มีรถม้าวิ่งผ่านไปมา ไม่อย่างนั้นคงเดินได้ยากกว่านี้“หรือว่าจะเดินหาโรงเตี๊ยมอื่นดี ดูแล้วไม่น่าจะเหลือห้องพักให้เช่าแล้ว” อิงหลิวยืนดูผู้คนจำนวนมากที่อัดแน่นเต็มชั้นล่างของโรงเตี๊ยมหลิงหลง ก่อนจะคิดหาโรงเตี๊ยมอื่นที่น่าจะมีห้องว่างให้นางเช่า“มีอะไรให้ช่วยไหมขอรับ คุณหนู” เสี่ยวเอ้อที่เห็นผู้มาใหม่ที่สวมเสื้อคลุมงดงามยืนนิ่งหน้าทางเข้า ก็รีบเข้าไปต้อนรับทันที“มีห้องว่างเหลืออยู่หรือไม่?” อิงหลิวถามขึ้นมาโดยไม่คาดหวังกับคำตอบที่นางพอจะรู้คร่าว ๆ แล้ว หลังเห็นกลุ่มชาวบ้านกลุ่มหนึ่งที่เดินออกมาด้วยสีหน้าผิดหวัง“คุณหนู โปรดรอสักครู่” ในขณะที่นางกำลังจะตอบกลับเสี่ยวเอ้อตรงหน้า เสียงลงบันไดอย่างแผ่วเบาก็เรียกสายตาของนางเสียก่อน ทั้งความเงียบที่เข้าปกคลุมชั้นล่างของโรงเตี๊ยมทั้งชั้นก็สร้างความแปลกใจให้นางไม่น้อย“ผู้อาวุโสของหอหลิงหลงมาแล้ว”“ได้เห็นผู้บ่มเพาะขั้นทะเลวิญญาณ ช่างเป็นบุญของข้าเสียจริ