All Chapters of ระบบของผู้เกิดใหม่: Chapter 31 - Chapter 40

เสวี่ยเฟยมองดูมนุษย์ตรงหน้าที่เป็นเป้าหมายที่มันต้องมาส่งของให้แทนผู้เป็นนาย แต่ตอนนี้มันนึกสงสัยว่าทำไมญาติของนายของมันถึงมาอยู่ในกรงเหล็ก ทั้งยังมีมนุษย์อีกสองสามคนที่อยู่ในกรงติดกัน อาศัยอยู่บนดินไม่ดีกว่าหรือไงไป๋จูมองไปยังมนุษย์ตรงหน้าด้วยความสงสัยไม่ต่างจากสหายของมัน มันเองก็รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นญาติของผู้เป็นนาย แต่มันก็ไม่ค่อยอยากยอมรับหรอก เพราะดูจากกลิ่นอายความชั่วร้ายที่เผยออกมาก็มีอยู่ไม่น้อย แม้จะน้อยกว่ากลุ่มคนข้างบน แต่มันก็ถือว่ามี!! และตัวมันก็ไม่ชอบมนุษย์จำพวกนี้ ไม่เห็นเหมือนนายของมันเลยโจวหลานมองดูเจ้าก้อนขนสีขาวตรงหน้าที่ยืนเชิดหัวที่มีขนปกคลุมขึ้นสูง ทั้งยังมีท่าทีไม่ค่อยชอบหน้าเขามากนัก แต่สิ่งที่เขาสนใจอยู่ตอนนี้คือ สัตว์ทั้งสองตรงหน้าที่น่าจะเป็นสัตว์อสูรทำไมถึงลงมายังชั้นใต้ดินได้กัน หรือว่า จะเป็นสัตว์อสูรของสหายพี่ใหญ่“เจ้าเป็นสัตว์อสูรของผู้บ่มเพาะสหายของโจวลู่เหอเหรอ” โจวหลานถามขึ้นด้วยหวาดกลัวเล็กน้อย คนธรรมดาอย่างเขาย่อมหวาดกลัวผู้ฝึกตนเป็นธรรมดา แล้วยิ่งหากสัตว์อสูรสองตัวตรงหน้าเป็นพวกเดียวกับคนข้างบน เขายิ่งไม่มีทางสู้ได้เสวี่ยเฟยมองคนตรงหน้าด้วยสา

อิงหลิวมองดูโอสถถอนพิษระดับสามที่ตนลองหลอมขึ้นมาครั้งแรก และผลจากการหลอมในครั้งนี้ก็ดูน่าพอใจ แม้จะใช้วัตถุดิบชนิดเดียวกับโอสถถอนพิษระดับสอง แต่อายุของสมุนไพร และพลังที่ต้องใช้ในการหลอมกลับแตกต่างกันอย่างชัดเจน ซึ่งนั่นหมายถึงการแบ่งระดับของโอสถแต่ละขั้นโอสถระดับที่สองย่อมใช้สมุนไพรที่อายุมากกว่าโอสถระดับที่หนึ่ง ส่วนโอสถระดับที่สามย่อมใช้สมุนไพรที่มีอายุมากกว่าโอสถระดับที่สอง ส่วนพลังที่ใช้ในการหลอมโอสถแต่ละขั้นนั้นก็ย่อมแตกต่างเช่นกัน“ฮวาฮวา เจ้ากำลังเล่นอะไรกับเทียนคงหรือ?” อิงหลิวได้ยินเสียงหัวเราะร่ามาจากสวนสมุนไพรจึงได้ออกไปดู ก็พบเข้ากับภาพที่ชวนให้อบอุ่นใจ บรรยากาศที่เหมือนกับครอบครัวเช่นนี้ทำให้นางนึกถึงความทรงจำในภพก่อน ช่วงวัยเด็กของนาง แม้มันจะมีไม่นานนัก แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่อบอุ่นสำหรับนางที่สุด เหมือนของหวานในมือที่เพียงชิมไปได้กี่คำก็หมดแล้ว หลงเหลือเพียงความหวานที่ปลายลิ้นฮวาฮวา ภูตตัวน้อยกำลังเริ่มแข่งบินกับวิหคอาชาเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ และการแข่งบินนั้นย่อมไม่ธรรมดา เพราะระหว่างเส้นทางที่ใช้แข่ง มีการวางเมล็ดพรรณต้นไม้ไว้ระหว่างทาง เมื่อเจ้าตัวน้อยฮวาฮวาบินผ่าน

อาคมเคลื่อนย้ายที่ถูกบันทึกอยู่ในตำราขั้นต้น เป็นอาคมที่อิงหลิวเคยได้ศึกษามาบ้างแล้ว แม้จะไม่ได้ชำนาญเท่ากับอาคมอื่น ๆ ที่นางศึกษาก่อนหน้า แต่ก็ถึงว่านางยังพอมีความรู้พอสมควรสำหรับอาคมประเภทนี้การทำงานของอาคมเคลื่อนย้ายก็เป็นไปตามชื่อของมัน คือการเคลื่อนจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่ง โดยการวาดอักขระอาคมบนสถานที่ที่จะใช้เป็นจุดเคลื่อนย้าย ในช่วงที่วาดอักขระต้องมีการใส่พลังธรรมชาติให้เป็นรูปแบบเฉพาะของผู้ที่วาดอาคม อย่างเช่นว่าเป็นตัวนางเองที่จะวาดอาคมเคลื่อนย้าย นางก็ใช้พลังสองประสานในการลงอักขระเฉพาะไว้ และจุดหมายปลายทางที่อยู่อีกที่หนึ่ง ตัวนางเองก็ต้องไปวาดอักขระเคลื่อนย้ายที่นั่นด้วยตนเอง เท่านี้อาคมเคลื่อนย้ายก็จะเสร็จสิ้น ส่วนอาคมเคลื่อนย้ายโบราณตรงหน้านี้ นางไม่เคยได้ยิน ทั้งยังไม่รู้วิธีทำงานของมันด้วย“อาคมเคลื่อนย้ายโบราณนี้จะไปโผล่ที่ตรงไหนกัน” อิงหลิวนึกกังวลเล็กน้อย หากแต่นางก็จะใช้อาคมนี้ในการเดินทาง เพราะไม่ว่าจุดหมายปลายทางของอาคมนี้อยู่ที่ไหน แต่ระยะทางมันย่อมใกล้กว่าแคว้นหนานไห่ที่อยู่ใต้สุดนี้แน่นอน“โฮสต์ ไม่กลัวว่าอาคมนี้จะเคลื่อนย้ายโฮสต์ไปดินแดนอื่นเหรอ” ระบบถามขึ้นมา

“เมื่อห้าปีก่อน พี่ใหญ่แอบตามศิษย์สายในกลุ่มหนึ่งมาทำภารกิจที่โลกเบื้องล่าง ในตอนนั้นพี่ใหญ่ พี่รอง และข้ายังไม่ได้ถูกประทับอาคม เป็นเพราะความดีความชอบในอดีตที่ท่านพ่อและท่านแม่ได้ทำไว้ แต่พี่ใหญ่และพวกข้ามีความคิดที่ไม่เหมือนพวกท่าน และใฝ่ฝันอยากจะมีอิสระและไม่ถูกผูกมัดกับเรื่องราวในสำนัก” โจวชิงไฉเล่าเรื่องราวในอดีตที่พวกตนต้องเผชิญให้หญิงสาวตรงหน้า ฟัง แต่ในความเป็นจริงตัวนางเองก็อยากระบายความคับแค้นใจที่อยู่ในใจมาตลอดหลายปีให้ใครสักคนฟัง“ในตอนนั้นข้าพลัดหลงกับกลุ่มศิษย์สายในที่มาพร้อมกัน จนกระทั่งข้าไปเจอกับโจวตงหยางที่กำลังถูกรังแกอยู่จึงได้เข้าไปช่วยไว้ แต่ในตอนที่ข้ากำลังจะเดินจากไป โจวตงหยางกลับรั้งข้าไว้และบอกว่าเจอกลุ่มคนที่สวมเครื่องแบบเช่นเดียวกับข้า และเขาจะพาข้าไปหาคนกลุ่มนั้น ในระหว่างที่โจวตงหยางเดินนำข้า เขาก็เล่าเรื่องราวในครอบครัวให้ข้าฟัง ในตอนนั้นเขาไม่ได้บอกว่ามาจากตระกูลโจว เขาเล่าเพียงว่าตนเป็นลูกของอนุภรรยาและครอบครัวไม่รักเขา เขาอยากจะแข็งแกร่งขึ้น ยิ่งข้าได้ฟังเรื่องราวของโจวตงหยางข้าก็เริ่มเห็นใจ จึงได้” โจวเหมยเหม่ยหลับตาลงระงับความโกรธที่อยู่ในใจ“พี่ใหญ

อิงหลิวมองดูเด็กสาวทั้งสามคนที่ออกเดินทางไปยังทางทิศใต้ทันทีหลังที่พวกนางตื่นขึ้นมา แม้จะไม่ต่างกับการทิ้งปัญหาไว้ด้านหลัง แต่เวลานี้การตัดสินใจเช่นนี้ก็คงจะดีที่สุดสำหรับพวกนางทั้งสามแล้ว“ออกเดินทางต่อเถอะ เทียนคง” อิงหลิวเรียกวิหคอาชาออกมา และเริ่มการเดินทางต่อทันทีเมืองหลวง แคว้นไป๋เสวี่ยเฟยบินลงมาเกาะบนกิ่งไม้ใหญ่ของต้นไม้ที่อยู่หน้าประตูทางเข้าจวนตระกูลโจว หลังมันเห็นหญิงชราหน้าตาเหมือนกับภาพที่นายของมันถ่ายทอดความทรงจำให้กับสาวใช้ที่สวมใส่ชุดใหม่ยืนอยู่หน้าประตูมันก็ร้องบอกให้ไป๋จูลงจากหลังของมัน เพื่อที่มันจะย่อขนาดตัวของมันลง แต่เมื่อไป๋จูเห็นว่าในมือของหญิงชราถือกระดาษแผ่นเล็ก ๆ แผ่นหนึ่งไว้แน่นโดยไม่คิดที่จะปล่อยกระดาษแผ่นนั้นไปไหน มันก็ขอหยุดดูสถานการณ์ตรงหน้าก่อน“นายท่านทั้งสองเป็นคนดี สวรรค์ย่อมคุ้มครอง นายหญิงผู้เฒ่าอย่าได้กังวลไปเลย” สาวใช้นาม เสี่ยวม่าน อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปลอบนายของตนเป็นรอบที่สิบกว่าแล้ว ด้วยความเคารพและสงสาร ที่นางมาเป็นสาวใช้ที่จวนนี้ได้ก็เป็นเพราะหญิงชราผู้นี้รับนางเข้ามาให้เป็นสาวใช้ข้างกายแทนคนเก่าที่แก่มากแล้ว แม้ตนจะมีความคิดบางอย่างขึ้นมาบ้า