All Chapters of เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Chapter 11 - Chapter 20

งานปฐมนิเทศผ่านไปพร้อมกับคนข้างกายที่หงุดหงิด คงเพราะไม่ชอบต้องมารออะไรนาน ๆ แบบนี้เขาจึงทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ “เป็นอะไรไปคะคุณพ่อ” เสียงเล็กที่นั่งด้านข้างเอ่ยขึ้นขณะขับรถกลับบ้านที่จริงจะไปกินข้าวก่อน แต่สภาพเธอที่แต่งตัวนักศึกษา กับเขาที่แต่งชุดสูทเต็มยศเช่นนี้คงต้องมีใครเข้าใจผิด คิดว่าตนเป็นพ่อยัยเด็กน้อยนี่เป็นแน่ ยิ่งเธอตอกย้ำความเป็นพ่อให้เขาด้วยการเรียกเหมือนเจ้ารุ่นพี่นั่นอีก ทำเอาเขาหงุดหงิดไม่น้อยเลยทีเดียว “ใครพ่อเธอ” “ก็ลีอันโดรไง” คิกคิก พอเรียกแบบนี้แล้วค่อยสมกับใบหน้าของเขาหน่อย แม้จะหล่อ แต่แก่คราวพ่อได้แล้วมั้ง เพียงห่างกันสิบสี่ปี ใครไม่รู้ก็คิดว่าพ่อกับลูกแน่นอน “หยุดเรียกว่าพ่อเดี๋ยวนี้นะ” “ไม่หยุด” นอกจากไม่หยุดแล้ว ใบหน้าจิ้มลิ้มนี้ยังแลบลิ้นปลิ้นตา จนคนโดนล้อตรงหน้าต้องเปิดโหมดขับเคลื่อนอัตโนมัติ แล้วหันมาจัดการกับยายตัวแสบ “เย้ย...ลีอันโดร...” เมื่อเธอเห็นว่าเขาปล่อยมือจากพวงมาลัย คนที่ล้อเล่นก็หยุดทันควัน แล้วไอ้สองมือที่ควรจะจับพวงมาลัยนั้นก็เอื้อมมารั้งใบหน้าของเธอเข้ามาหาแล้วบดขยี้ริมฝ

“อยาก...เอ้ย...ไม่สิ...!” ลินลดาเผลอพูดสิ่งที่รู้สึกอยู่ในใจออกไป แต่เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเงยขึ้นจากหน้าอกพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทั้งไล่เลียไปที่ริมฝีปากอย่างผู้ชายหื่นกาม ใบหน้าของเธอก็เริ่มตื่นกลัวขึ้นมาทันที “ว่ากันว่าคำตอบแรกคือความจริง...อยากก็บอกว่าอยาก หากเอาแล้วเธอจะทิ้งฉันไม่ได้นะ” “...” ให้ตายเถอะใครสอนเขามาว่าได้กับผู้หญิงแล้วเขาต้องเป็นฝ่ายโดนทิ้ง นั่นมันคำพูดเธอไม่ใช่เหรอ “ไม่...รอให้แน่ใจก่อนไม่ได้เหรอ” “ตอนนี้มันแน่เสียยิ่งกว่าแน่...เอากันไปรักกันไปก็ได้ อีกอย่าง อายุ 19 แล้วไม่ใช่อายุ 15 ที่มาเป็นสาวรำวง” “มาใส่กระโปรงวับ ๆ แวม ๆ ...โว้ย...บ้าสิ” “...” อยากกลั้นใจตายตอนนี้จังเลย นี่บุญหรือกรรม ให้มาพบกับผู้ชายที่ตัวเองไม่คิดอยากใช้ชีวิตด้วย ถึงขั้นสาบานต่อหน้าไฟว่าขอหลบหลีกจากคนเช่นลีอันโดร แต่ไฉนกลับหนีไม่พ้นเสียนี่ ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น คนใจร้อนอ้าปากครอบยอดอกอีกครั้งเลียจนมันชูชันตั้งขึ้นเป็นไต แล้วก็ใช้ฟันขบเบา ๆ แต่มันเสียวบาดลึกยันแก้วหูเลยทีเดียว แล้วสองมือก็ยังเคล้นคลึงความนุ่มห

แล้ววันถัดมาเธอก็เป็นไข้ทับฤดู และลำบากสามีครั้งเดียวอย่างลีอันโดรคอยเช็ดตัวกระทั่งเปลี่ยนผ้าอนามัยคนที่ไม่เคยทำก็อยากอาสาไปหมด “ลีอันโดร...ฉันทำเอง” ใบหน้าเล็กเห่อร้อนด้วยพิษไข้ไม่พอ ยังต้องอายด้วยการกระทำห่าม ๆ ของเขาด้วยเหรอเนี่ย “ฉันทำเป็นน่า” “....” ชายหนุ่มไม่ยอมให้เธอช่วย แล้วเขาก็จับด้านที่เป็นกาวขึ้นวางด้านที่นุ่มอย่างมั่นใจในตัวเอง เสร็จแล้วก็เอาปีกประสานกัน แล้วคนที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำก็อยากเอาหัวชนฝา “เสร็จแล้ว...”^__^ เธออยากช็อตฟีลเขามาก แต่เห็นถึงความตั้งใจแล้วก็อดไม่ได้ จึงค่อย ๆ บอกเขาอย่างสุภาพที่สุด “ด้านนี้ไม่ได้นะ เพราะว่ามันเป็นกาว แล้วมันจะติดกับขน...เอ่อ...นั่นแหละ...มันลอกออกก็เจ็บ” ใบหน้าชายหนุ่มคิ้วขมวดทันที เขาอุตส่าห์มั่นใจว่าตัวเองไม่พลาดแต่ดันผิดด้านเสียได้ แต่คนอย่างเขามีหรือจะยอมพ่ายแพ้ “ก็ไปเลเซอร์ขนออกก็ได้แล้ว” “....” ใครก็ได้เอาสามีครั้งเดียวเธอไปเก็บที....! “ไม่ได้ มันมีแผ่นซึมซับตรงนี้ เลือดก็จะไหลมาตรงนี้ ที่จริงมีแบบสอด และแบบถ้วย แต่รู้สึกว่ามันไ

เรื่องรุ่นพี่ 3 คนหาเรื่องรุ่นน้องดังกระฉ่อนไปไกลทั้งมหาวิทยาลัย เสียงลือเสียงเล่าว่าทั้ง 3 โดนทัณฑ์บน หากทำผิดอีกจะโดนลงโทษสถานหนัก แล้วก็ไม่มีใครกล้ายุ่มย่ามสอดมือมาจัดการรุ่นน้องอย่างพวกลินลดาอีกเลย “ลิลลี่...เรื่องของเธอดังไปทั่วมหาวิทยาลัยเลย มีบางคนถ่ายคลิปไว้แล้วส่งไปในกลุ่ม” นกกระจิบที่เพิ่งรู้จักกันกลายมาเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มเดียวกันกับลินลดาโดยบังเอิญ และก็รับรู้เรื่องที่เพื่อนโดนรุ่นพี่กลั่นแกล้งเพราะไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างให้ “อย่างนั้นเลยเหรอแล้วพวกเขาพูดถึงฉันว่ายังไงบ้าง” ลินลดาอยากรู้เหมือนกันว่าจะมีคนว่าเธอหรือเปล่า หรือคิดว่าเธอเป็นลูกมาเฟียที่จัดการรุ่นพี่ปากดีเสียอยู่หมัดได้ “คนนั้นหล่อมาก!!!” “....” นี่เหรอที่บอกว่าเรื่องของเธอดังมาก ที่ดังเพราะเฟลิเปหล่องั้นเหรอบัดซบ!“ฉันก็นึกว่าสรรเสริญอวยยศฉัน แต่นี่อะไรดันมองแต่เจ้านั่น” เธอบ่นออกมาอุบอิบอย่างผิดหวัง ไม่คิดว่าเรื่องพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ เหมือนยายพวกรุ่นพี่ปากดีที่ชอบพลิกลิ้น“แต่ข่าวว่าพวกรุ่นพี่ไม่มีใครกล้ายุ่งเลยนะ” นกกระจิบกระซิบกระซาบ“ดี ต่างคนต่างอยู่ก็ดี ฉั

"แต่ว่า...." ร่างเล็กเหมือนกำลังชั่งใจ แต่ทว่ามือที่ล้วงเข้ามานั้นทำให้เธอรู้สึกวาบหวิวไปทั้งร่าง ยิ่งตรงใจกลางความเป็นสาวแล้ว ยามนี้มันฉ่ำแฉะไปหมดแล้ว "ฉันคิดถึงลิลลี่มากเลยนะ...ขอนิดหนึ่งได้ไหม" เสียงกระซิบแหบพร่าสร้างอารมณ์พลุ่งพล่านสั่นไหวในอก ใบหน้าแดงก่ำเมื่อรับรู้ว่าเขาต้องการรักเธอในรถแต่ทว่าในรถนี้ไม่ได้มีเธอและเขาเสียหน่อย แต่ยังไม่ทันที่เธอได้ตอบตกลงหรือตอบปฏิเสธ มืออันแสนซุกซนของเขาก็ล้วงเข้ามาดึงแพนตี้ตัวจิ๋วให้ออกจากเรียวขาเล็กแล้วนิ้วแกร่งก็เกี่ยวเข้าไปสะกิดปลายยอดเกสร สร้างความรัญจวนใจจนเธอแทบแดดิ้นตาย "อื้ออ...มัน...มันเสียวนะลีอันโดร" เสียงกระซิบที่ดังออกมาเพียงลม บอกเขาให้หยุดเสียเพราะว่าแม้จะมีผ้าม่านปิดกั้นสายตาจากคนด้านหน้า แต่ในรถนั้นมันไม่ได้เก็บเสียงอันใด แล้วถ้าหากว่า"แล้วถ้าฉันมีวิธีีเก็บเสียงล่ะ เธอจะยินดีหรือเปล่า" เสียงที่กระซิบอย่างเว้าวอนของเขาทำให้เธอรู้สึกเสียว ยิ่งนิ้วของเขานั้นยังขยับไปมาอยู่ตรงเม็ดทับทิมสีหวานไม่ยอมละออกไป ยิ่งทำให้เธอใจเต้นระรัว มันทั้งฉ่ำหวานและร้อนระอุในคราวเดียวกัน “ใจเย็นก่อนสิคะ...ให้ถึงบ้านก่อน” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยว ทั้