All Chapters of กลลวงคลั่งรัก Vicious: Chapter 11 - Chapter 20

เช้าวันต่อมา_@บ้านซายน์~ไม่รู้เพราะหลงใหลในกลิ่นกายสาวสะอาดสะอ้าน หรือเรือนร่างบริสุทธิ์ที่เขาเป็นเจ้าของตั้งแต่แรกเริ่ม จนปล่อยให้พื้นที่ส่วนตัวถูกลุกลาน โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย~"ตื่นได้แล้วยัยซกมก!" หลังจากซายน์มองดูคนหลับมานานหลายนาทีแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววจะตื่นลืมตา หญิงสาวหลับสนิทเหมือนคนอดหลับอดนอน ตั้งแต่บนรถเมื่อคืนจนป่านนี้ยังอยู่เหมือนเดิมทุกประการเตียงนอนคือสิ่งหวนแหน ต่อให้จะรักสนุกเรื่องเซ็กส์ขนาดไหน เขาไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้าออกบ้านนี้เลย เต็มที่ทำได้เพียงห้องเชือดที่บ่อนเท่านั้น"อื้อ..จะรีบปลุกอะไรไอบ้าเอ้ย!.." สิ้นเสียงด่าชนิดยังงัวเงีย พลิกตัวซุกในผ้าห่มต่อ ราวกับเด็กเกลียดการรบกวนเวลานอน แต่หารู้ไม่ว่าเขาสวมใส่ให้แค่เสื้อเชิ้ตตัวบางเพียงชิ้นเดียว เผยเนินสาวเด่นสง่ากลีบสวยแดงจ้านเพราะกิจกรรมเมื่อคืน"อื้อ...นี่นาย!มันยังเจ็บอยู่นะ" จู่ๆคนตัวสูงนั่งลงข้างลำตัวบาง มือหนาล้วงลูบกลีบสวยงามกระตุ้นความเจ็บแสบทันที มารีนดันตัวลุกนั่งทุบขมับเล็กไล่เรียงสติเสมือนภาพตัดไร้การจดจำ"เอาจนสลบเลยแบกกลับคอนโดไม่ไหว" คำเฉลยบอกไม่รอให้เสียเวลา ยกข้อมือดูนาฬิกาเรือนหรู เขามีเ

"เดี๋ยวสิรีน!กุญแจรถตกอะ" เอิร์ธพยามตะโกนเรียก หมายให้ทันร่างอรชร แม้สวมส้นสูงเสียดฟ้าไม่มีวี่แววจะล้มลงแถมเร็วเสียกว่าชายชาตรี"ขอบใจ" เธอหยุดยืนนิ่งเอี้ยวตัวเล็กน้อย ยื่นแขนแบมือรับเท่านั้น ไม่ได้อยากเสวนากับใครต่อในตอนนี้ อารมณ์นางมารร้ายกำลังครอบงำยากจะใจเย็นโชว์ยิ้มสวย"จะรีบไปไหนกันมารีน ไม่ว่างไปดูไอลูคัสลองชุดเดินแบบมหาลัยหรอ" ส่วนมากมีงานทีไร อาจารย์จะร้องขอให้เขารับงาน เพื่อเรียกชื่อเสียงสถาบันแก่ภายนอก"ต้องการอะไร" เธอไม่ได้โง่ถึงเดาไม่ออก ว่าคนตรงหน้าประสงค์อะไร"เราแค่เห็นว่ามันเลือกชุดที่รีนออกแบบไว้ตอนปีหนึ่ง""ให้ยัยข้าวเน่าตามไปดูแลสิ" ตอนลูคัสเอ่ยบอกเลิกเธอแทบเจ็บเจียนตาย ที่เขารคบหญิงอื่นซ้อนแถมตอนนี้ยังอยากให้กลับไปในฐานะไหนอีก คงจะโดนตราหน้ามือที่สามเข้าสักวัน"อย่าบอกนะว่ายังทำใจไม่ได้" เอิร์ธยังพูดยืดเยื้อ พยามรั้งหญิงสาวตรงหน้าให้นานที่สุด เขาเคยแอบชอบตอนเธอใกล้ชิดกับเพื่อนสนิท แต่ไม่กล้าทำลายความสัมพันธ์ เพียงเพราะมารีนออกแนวรังเกียจชายอื่น ปากหนายกยิ้มกึ่งท้าลองดี"ฝันป่ะเอิร์ธมันไร้สาระ" ร่างอรชรหมุนตัวเตรียมเดินหนี ทว่าชายหนุ่มถือวิสาสะรั้งข้อมือเล็กไว้ จน

_ หนึ่งชั่วโมงผ่านไป"ไม่มีบ้านให้กลับเหรอ ถึงต้องมารบกวนคนอื่น" หลังจากบังคับใช้ซายน์รับผิดชอบ ผลของการเล่นพิเรน เอ่ยสั่งให้หยิบชุดนอนมาแต่งกาย ราวกับเธอเองเป็นเด็ก มารีนนั่งพิงหลังแนบหัวเตียง วางโน๊ตบุ๊คบนตักเล็กระหว่างออกแบบชุดให้อดีตคนรัก พลางแยงสายตาสังเกตุคนด้านข้าง ช่างน่ารำคาญแก่เจ้าของสถานที่ยิ่งนัก"ถึงมีก็ไม่กลับ ไลล่ายังได้นอนที่นี่เลย แล้วทำไมเจ้าของมันจะนอนไม่ได้" คนตัวสูงนั่งพิงด้านข้าง ยิ่งร่างบางเขยิบเขาก็ยิ่งเบียดซ้ำ ถือสมาร์ทโฟนเครื่องใหญ่ลากปากกาดีไซน์โครงสร้างหุ่นยนต์ ปล่อยเจ้าสัตว์สี่ขาเห่อเจ้าของใหม่สั่นหางระริกใกล้ๆปานลืมถื่นเก่า เขาไม่มีทางเลือกในเมื่อไม่ได้เตรียมชุดมาพักผ่อน จึงสวมแค่กางเกงนอนสีเข้มของหญิงสาว เผยแผงอกอวดรอยสักหัวมังกร รวมถึงสร้อยรูปเกียร์สุดหวงดูดึงดูดเชิงมีเสน่ห์"แปลกคนอยู่ๆก็อยากเป็นหมา""อย่าปากดี เดี๋ยวโดนกระแทกก่อนทำงานเสร็จหรอก" มือหนากำเครื่องมือสื่อสารแน่น เอ่ยบอกแม้มิเชยชมใบหน้าไม่เคยมีผู้ใดกล้าเหยียดหยาม หากลองดีแล้วไม่พ้นบาทาของจริง~คนอุตส่าห์มีน้ำใจสำนึกผิด แต่พอได้ทีแม่คุณดันเล่นใหญ่เกินบทบาท แกล้งกระตุกหนวดเสือมีหรือจะไม่โด

@ ผับSK"แหม่ทีเมื่อกี้ด่าแทบเป็นแทบตาย ทีนี้เกาะเป็นปลิงเชียว" ฮาเกนพูดเหน็บแนมให้พี่สาวปากร้าย ทั้งที่ชั่วโมงก่อนหน้านี้พึ่งร่ายคำด่าราวฟืนไฟ เกือบกินหัวน้องชายแทนมื้ออาหาร กระทั่งสงบสติอารมณ์เย็นลงรีบกระโดดขึ้นนั่งข้างคนขับ บังคับห้ามใช้โทรศัพท์ระหว่างเดินทาง จนถึงจุดหมายชิ่งหาเพื่อนสาวทันที"น้อยๆหน่อย ถ้าไม่ติดว่ามีจีพีเอสอยู่กับม๊านะ คดีนายถึงหูไปแล้ว" ร่างอรชรคว้าเอาเสื้อคลุมตัวใหญ่ของน้องชาย ใส่ปกปิดชุดนักศึกษาให้เข้ากับสถานที่ เร่งฝีเท้าก้าวไปหานาเบล ที่กำลังมุ่งมั่นอ่านหนังสือตรงโซนวีไอพี"รีนมาแล้วหรอ ชุดที่ขอไว้อยู่ในห้องน่ะ" นาเบลคือลูกสาวในกลุ่มมาเฟีย สนิทสนมตั้งแต่เด็กๆ เธอเงยหน้าจากหนังสือเล็กน้อยบอก แววตาใสซื่อเรียกความน่ารักได้ไม่ยาก"ได้ๆเดี๋ยวไปเปลี่ยนแปล๊บนึง จะรีบมาเม้าส์กัน" ถึงผับจะเป็นของครอบครัวนาเบล แต่ใช่ว่าตัวเธอไม่ดูความเหมาะสม เพราะตั้งใจมาดื่มปลดปล่อยแล้ว ควรเลือกแต่งกายเน้นเข้าบรรยากาศสถานเริงรมย์ชั่วโมงต่อมา_"ไหนว่าเฮียซายน์มาแล้วไง ขึ้นมาช้าจังว่ะ" จากที่นั่งดื่มสักพักเริ่มอาการกึ่มๆ จู่ๆภาคินดันพูดดึงความสนใจทุกคนหันเห ทว่ามีหญิงสาวเพียงคนนึงจั

_ อีกด้านนึง"ช่วยรอมารีนแป๊บนึงนะครับ เธอกำลังมาแล้ว" ลูคัสต้องรีบเอ่ยรั้งบรรดาช่างแต่งหน้า เพื่อรอแบบแต่งกายจะวางแผนวันงานที่จวนใกล้ถึง หลังรออดีตคนรักนานร่วมชั่วโมง ภายในห้องชมรมที่ตึกคณะบริหาร"สมกับฉายานางร้ายจริงๆ นึกเอาแต่ใจยังไงก็ได้" หนึ่งในช่างแต่งหน้าคือเพื่อนสนิทข้าวฟ่างเอ่ยพูดพึมพำ ถือพัดโบกให้ตัวเองอารมณ์ดี ผิดรูปหน้าฉายแววไม่พอใจ"แต่นางร้ายคนนี้ ช่วยงานมหาลัยได้นะเผื่อลืม" การปรากฏตัวของมารีน ทำให้นายแบบหนุ่มยิ้มกว้าง แต่ก็ต้องหุบลงรวดเร็วเพราะดันมีชายหนุ่มอีกคนตามมา"มึงมาทำไมว่ะ" ลูคัสชี้นิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ พบศัตรูตัวฉกาจพื้นที่ถิ่นตน"มากับคนของกูผิดตรงไหน ฉันให้เวลาชั่วโมงเดียวพอ" ซายน์ปลดกระดุมเสื้อช็อปสวมทับให้ร่างอรชร ปิดเสื้อนักศึกษาตัวบางเกรงโดนชายอื่นสัมผัส นัยน์ตาคมดุดันไม่อาจให้คนมองปฏิเสธ มารีนคว้าเอาถุงผ้ามีเอกสารแบบในนั้นจากมือใหญ่ ปล่อยให้เขาตรงไปนั่งบนโต๊ะมุมห้อง ยกขาไขว้ห้างกระดิกปลายเท้าเรียกความหมั่นไส้ ไม่รอให้ใครเอ่ยเชิญ ทุกคนภายในนั้นต่างมองหน้ากัน รับรู้ถึงรังสีร้ายรอระเบิดเวลา"หมายความว่ายังไงรีน" คนถามรีบเดินตรงมาหาอดีตแฟนเก่า เธอก้าวขาถอย