All Chapters of กลลวงคลั่งรัก Vicious: Chapter 21 - Chapter 30

"อื้อ....อ่อย...อ่อน..อื้อ.." ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ท้ายทอยเล็กโดนรั้งแนบประกบปากจูบเร่าร้อน ลิ้นสากชอนไชตวัดควักน้ำหวาน รอบนี้ไร้ความขมสารนิโคตินแทนที่ด้วยรสคาวเลือดปะปน เธอพยามเอ่ยเตือนสติคนตัวโต บาดแผลเริ่มปริแยกแต่ไม่สน ฝ่ามือหนาข้างนึงไล่ปลดสายชุดนอน ส่วนอีกข้างโอวเอวบางกันตกหล่น แค่พึ่งเริ่มเพียงไม่กี่นาที ลูกกระต่ายตัวน้อยก็อ่อนปวกเปียกเสียแล้ว เปลือกตากลมหลับพริ้มไม่ต่อสู้เหมือนครั้งอื่น"จะขัดไหม" น้ำเสียงเข้มแหบพล่าใกล้กกหู ระหว่างนั้นพรมจูบทั่วซอกคอระหง สัมผัสซาบซ่านชวนร่างอรชรหวิวไหว รีบคล้องลำคอหนายึดเหนี่ยว"เคยขัดได้หรอ" มารีนตอบกลับตะกุกตะกัก เม้มเลียคราบเลือดริมฝีปากบาง ซุกใบหน้าเขินอายตรงแผงอกเปือย ดวงใจน้อยเต้นสั่นรัวเผลอไผลรู้สึกบางอย่าง อุณหภูมิเย็นไม่ช่วยให้รู้สึกหนาวเลย เม็ดเหงื่อใสๆกำลังผุดขมับเล็ก"อยากรู้ไหมว่าจริงๆแล้วเด็กเอ็นต้องทำไง" คนตัวสูงยังไม่หยุดแกล้ง แววตากลมคู่นั้นดูใสซื่อ ค่อยๆถอดชุดนอนตัวบางเลิกขึ้นทางศรีษะ เผยสัดส่วนโค้งเว้างามสมบูรณ์ เต้าอวบสองข้างดีดโชว์ ยอดสีชมพูดึงดูดชวนลิ้มรส ส่งนิ้วยาวลูบไล้ทุ่งดอกไม้งาม กระแทรกเข้าทักทายติ่งเกรส ตวัดป

หลายวันต่อมา_ กระทั่งวันงานเปิดรั้วมหาลัยมาถึง ผู้คนให้ความสนใจกันอย่างแพร่หลาย โดยเฉพาะสื่อข่าวและบุคคลภายนอก รอชมนิทรรศการแสงสีคนรุ่นใหม่ คณะศิลปกรรมศาสตร์ร่วมกับคณะบริหารจัดทำเวทีประกวด กว่าพิธีทุกอย่างจะดำเนินไป ก็เลยล่วงเวลาเกือบบ่ายของวัน"คัสตรงนี้ยังหลวมอยู่ไหม" น้ำเสียงของนักดีไซน์เนอร์มือฝึกหัด เอ่ยถามอย่างตื่นเต้นเปิดเผยผ่านดวงตา เธอนำชุดที่ตัดเย็บเองจากมือ ช่วยกับช่างแต่งหน้าจัดชิ้นงานผ่านร่างนายแบบ แต่ดูเหมือนลูคัสค่อนข้างฟิตหุ่นหนักเกินไป ไซส์เสื้อผ้าเลยคลาดเคลื่อนเล็กน้อย บรรยากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว พื้นที่จัดงานอยู่กลางสนามใหญ่ เหงื่อเม็ดใสเต็มกรอบหน้าสวย แต่มารีนก็ไม่หวั่น เพราะทุกอย่างวันนี้เธอตั้งใจลงทุนลงแรงเต็มที่"ไม่ค่อยแล้ว รีนเหนื่อยแล้วแหละมาตั้งแต่กลางดึกนี่" นายแบบหนุ่มตอบ พยามจะยกมือปัดไรผมที่ปกคลุมใบหน้าหญิงสาว แต่ก็ต้องชะงักกลับกระทันหัน เมื่อฮาเกนมาคู่กับซายน์หยุดยืนอยู่ข้างหลังบาง นัยน์ตาพร้อมมีเรื่องปะทะราวครั้งก่อน ช่วงนั้นเขาต้องแอบเข้าโรงพยาบาลรักษาอาการบอบช้ำ เกรงว่าเกิดข่าวใหญ่โตกระทบชื่อเสียง ที่สำคัญก็กลัวอีกฝ่ายหึกเหิม ตอนรู้ว่าเขา

"แหละแล้วก็ถึงแก่เวลาที่เหมาะสม กรรมการจะเริ่มประกาศคะแนนนับบัดนี้" พิธีกรบนเวทีพูดใส่ไมค์โครโฟน ดึงความเงียบเพื่อให้ทุกคนรับฟัง เฝ้ารอใจจดใจจ่อ ระหว่างนั้นดวงตากลมเหลือบเห็น พื้นที่ติดขอบเวทีมีข้าวฟ่างส่งดอกไม้ให้นายแบบ ประมาณประกาศสถานะตัวเอง ท่ามกลางแฟนคลับคนอื่นเบะปากราวหมั่นไส้"รางวัลรองชนะเลิศอับดับที่สองของความคิดสร้างสรรค์คือ...คณะสื่อสารมวลชนครับ" แล้วเสียงตบมือก็ดังลั่น ตามด้วยเหล่านักศึกษากรีดร้อง แม้แต่ผู้เข้าแข่งขันคณะอื่นยังตบมือยินดีชื่นชม"ยัยรีนใจฉันเต้นแรงมากเลย เราจะได้รางวัลไหมอะแก" เยลลี่บีบมือเพื่อนสาวแน่นตึง ค่อนข้างลุ้นคะแนนกันหนักหน่วง เสียงลมใจแทบหยุดตามจังหวะพิธีกรป่าวประกาศ"ได้ไม่ได้ก็เอาสักอย่างแหละ ตอนนี้ใครจะกล้าขึ้นไปรับรางวัลก่อน" ถึงเธอจะเป็นตัวเกร็งในคณะ หากได้รับรางวัลต้องขึ้นบนเวที ใครจะกล้ายืนข้างกรรมการใบหน้าราวเฒ่าหัวงูผ่านชุดเครื่องแบบจัดเต็ม ยิ่งใหญ่กว่าอธิบดีมหาวิทยาลัย"กลัวคนเยอะน่ะสิไม่ว่า" ซายน์พูดเชิงท้าทาย นัยน์ตาคมสะท้อนเปลวไฟ ยามกระทบแสงอ่อนช่วงเย็น ยิ่งผู้คนเยอะยิ่งเบียดเสียดร่างอรชร ใช้ลิ้นสากดุนกระพุ้งแก้มข่มขู่"นายท้าผิดคนแล

@ บ้านซายน์ หลังบังคับคนตัวสูงด้วยการอยากกลับบ้านพักผ่อน ทั้งที่เขาจะตามเอาเรื่องพวกคนร้าย ยังไม่ทันเห็นหน้าในภาพวงจรปิดสักเสี้ยวเดียว คนตัวเล็กรีบชิ่งขึ้นรถโบกไล่ยามผู้หวังดี"ถามจริงๆเหอะ แทนที่จะทำแผลก่อน นี่เธอดันกลัวหน้าไม่สวยเนี้ยนะ" เขาก็ตกใจอยู่เหมือนกัน ตอนมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่คนบาดเจ็บถามหานั่นคือกระเป๋าครีมบำรุงในรถตัวเอง เขาเร่งจัดการใช้วินลูกน้องคนสนิทเตรียมสถานที่ส่วนตัว ให้เธอมีหน้าที่แค่ขึ้นบ้านไปอาบน้ำ รอทานข้าวมื้อค่ำพร้อมอุปกรณ์ทำแผลเท่านั้น"ตากแดดทั้งวันหน้าไม่ดำก็ให้รู้ไปสิ" ร่างอรชรในชุดนักศึกษาก้าวเท้าขึ้นบรรไดอ้อยอิ่ง ชะโงกหาสัตว์สี่เท้า แทบเป็นเพื่อนคนนึงยามเหงา เวลาเจ้าของบ้านไม่อยู่"เธอจะเอาอะไร" เขาไม่ใช่พระเอกดั่งในละคร ถึงเดาความประสงค์นางเอกทุกบทบาทได้ดี"ไลล่าลูกสาวฉันล่ะ" "ทีงี้เรียกลูกสาวได้เต็มปาก""คนถามดีๆนะซายน์!""ลูกน้องฉันพามันไปเดินเล่นอยู่ หัดใจเย็นหน่อยดิ" พอเข้าห้องพื้นที่ส่วนตัวได้ ร่างอรชรล้มนอนแผ่หราบนเตียงกว้าง สูดกลิ่นน้ำหอมชายติดผ้าปู ช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้าไร้กังวล ชนิดดั่งสารเสพติดคุ้นเคย พลางหยิบโทรศัพท์มือถือกดต่อสายหาบุ

"ไม่!!!ได้โปรดนะรีนนะ ข้าวจะไม่ยุ่งอะไรกับรีนอีกเลย""ใช่ๆพวกเราจะไม่ยุ่งอะไรกับรีนอีกเลย ปล่อยเราไปเถอะนะ" สองเสียงร้องประสาน หวาดกลัวจนเนื้อตัวสั่นระริก บอดี้การ์ดชุดดำเข้าควบคุมล็อคตัวแน่นติดพนักเก้าอี้ เมื่อหญิงสาวตรงหน้ารับอาวุธมีดจากชายหนุ่มร่างสง่า นำมาถือควงเล่นเป็นภาพชวนหวาดเสียว ทุกคนพอทราบดีว่าเธอคือทายาทมาเฟียรุ่นใหญ่ แต่ใครจะนึกว่าภาพลักษณ์สาวนักดีไซเนอร์ ดันดึงพันธุกรรมถ่ายทอดเสมือนทั้งหมด"ฉันปล่อยไปอยู่แล้วไม่ต้องห่วงนะแต่...." มารีนลากเสียงยาว ชวนคนฟังหัวใจแทบหยุดเต้น ลุ้นความคิดของเธอปานเสี่ยงทาย อยากได้หนทางที่ดีกระทั่งลืมผลการกระทำตัวเอง"แต่อะไรรีนว่ามาเลย" ข้าวฟ่างฉีกยิ้มกว้าง ในตอนมีหนทางเอาชีวิตรอดออกไป พยักหน้าให้เพื่อนสาวประเภทสองอดทนรอ"นั่นสิว่ามาเลย เราทำได้ทุกอย่าง" ปริ่มช่วยพูดตามกัน พยามหว่านล้อมขอเมตตา แล้วเป็นจังหวะเดียวกับชายชุดดำช่วยกันยกโต๊ะ นำมาวางไว้ตรงหน้าแก่ผู้ร้ายทั้งสอง ซายน์กระตุกยิ้มมุมปาก มองดูลูกกระต่ายตัวน้อยเลียนแบบสัญชาตญาณของราชสีห์ ทิ้งกายตรงที่นั่งมุมมืดเผยแสงไฟปลายมวนบุหรี่สลัว"อยากรู้ใช่ไหมล่ะว่าแต่อะไร" น้ำเสียงหวานบอกราบ