All Chapters of When Dreams Wear a Suit: Chapter 11 - Chapter 20

ELARA’S POV: Lumabas si Vivienne mula sa office ni ma’am Natally. Pero nang magtama ang mga mata namin at makita niya si Rhett Alaric, ang lalaking gusto rin niya ay bigla itong napahinto sa kanyang kinatatayuan. “Oh!” she gasped dramatically. “Look who’s here. I thought I would never see him again.” Bigla itong ngumiti nang sobrang tamis, yung tipong parang may planong mang-agaw ng spotlight. Tumagilid siya sa akin. “Elara, you didn’t tell me that Rhett is here.” nakasimangot nitong sabi, as if kasalanan ko pa. “Busy din kasi ako simula kanina,” sagot ko, walang emosyon, habang pinipindot ang monitor. “Wala akong panahon mag-update ng chismis.” “I see…” she replied, pa-sarcastic pa, bago umalis at umupo malapit sa table nina Rhett at Mr. Regor. Parang naramdaman kong umusok ang ilong ko sa inis. Ngayon lang ako nairita ng ganito dahil kay Vivienne. Akala mo kung sino makapagsalita, parang lahat dapat umiikot sa kanya. Oo, mayaman ka. Oo, maganda ka. Pero girl, kontrolin mo ri

ELARA’S POV:“How was your vacation?” excited na tanong ni ma’am Natally kay Vivienne.Kunwari ay hindi ako nakikinig habang pinupunasan ko ang counter. Nakabukas kasi ang pintuan ng office kaya rinig ko kahit ayaw kong maki-usyoso. Pinili ko na lang magpaka-busy.“Well, I had fun,” sagot ni Vivienne, all smiles and perfect posture as usual.“Anong ibig sabihin ng post mong picture?” may halong intriga ang tanong ni ma’am Natally.Vivienne blinked innocently. “About what?” she asked, playing dumb like she doesn’t know exactly what Natally meant.“About one of the hot bachelors and young CEOs here in the Philippines.” May diin ang bawat salita ni ma’am.“Oh that!” gulat na sabi nito, pero refined. “Nagpa-picture lang ako sa friend ko. I didn’t even notice na dumaan pala si Rhett Alaric behind me.”Napailing ako. Ows? Talaga lang? Halatang-halata naman na sinadya. Hindi ko maiwasang mapa-roll eyes dito.“I see. I thought kasama niyo sila sa family outing. Hindi ba’t friends sila ng dadd

ELARA’S POV:Hindi pa rin mawala sa isip ko ang mga nangyari noong nakaraang gabi. Lalo na yung sandaling nahawakan ako ni Rhett sa braso. At siyempre, yung sinabi ni lola, na kamukha ko raw ang naging kalaro ng apo niya noon.Imposible!Paano naman mangyayari ‘yon?Oo, posible na may kamukha ako. Pero imposibleng ako ang naging kalaro noon ni Rhett. Ang alam ko lang, si Ric-Ric ang kalaro namin noon ni Lennox. So talagang malabong mangyari ‘yon.Wait.Hindi kaya si Ric-Ric at siya ay iisa?Hindi puwede. Sayang talaga at hindi naituloy ni lola ang sasabihin niya noong gabi na ‘yon. Edi sana hindi ako nababaliw sa kakaisip ngayon.“Elara, uy!” kinalabit ako ni Clarie.“Huh? Ano ‘yon?” sagot ko agad.“Tulala ka na naman. May problema ka ba?” nag-aalalang tanong nito.“Wala. May naalala lang ako,” sagot ko, sabay ngiti para hindi na niya ako kulitin pa.“Okay.” Bumalik siya sa pagmo-mop.Ako naman, nag-spray at naglinis ng glass wall. Habang wala pang customer, sinamantala namin para ma

RHETT'S POV:I don’t know why, but I can’t seem to stop myself from saving her every time she’s in danger.It’s strange. I’m the type of person who doesn’t give a damn about anything, especially things that would waste my time.But this woman…This woman changed something in me.She was already asleep in my car when we arrived at her house. I didn’t bother waking her up. She looked peaceful, and I didn’t want to take that away from her.My eyes stayed on her face for a moment.Her lashes resting on her cheeks.Her soft breathing. I saw her eyebrows knot then her features relaxed after everything she went through.I hate to admit it, but she’s beautiful.The kind of beauty that disarms you without trying.Innocent, yet strong. Soft, yet brave.It’s ridiculous, but I feel comfortable when she’s around. She talks too much sometimes, speaks whatever comes to her mind, but I never get irritated.No wonder my grandmother likes her so much.I stepped out of the car and rang the doorbell. A w

ELARA’S POV:“Anong meron, Elara? Bakit napapansin ko na parang may nagsusundo na ata sa’yo lately?” puno ng kuryosidad na tanong ni Bella, sabay taas-kilay. “Umamin ka nga, ha. May boyfriend ka na ba?”Napatawa ako sa tanong niya. “Ako? Magkakaroon ng boyfriend? Sana nga meron. Kung puwede si Rhett na lang…” mahina kong bulong sa huling parte.Napatigil si Bella at mabilis akong tiningnan. “Ha? Ano ’yon? Tama ba ang narinig ko, si—”“Wala, wala,” mabilis kong putol, sabay kumpas ng kamay. “Kaibigan ko lang ‘yon.”“Okay, sabi mo eh.” Pero halatang hindi siya naniniwala habang nagpunas pa rin ng mga libro.Mabilis na lumipas ang oras at dumating ang uwian. Nang lumabas ako ng café, muntik na akong mapahinto sa paglalakad nang makita ko ang isang pamilyar na lalaki na nakasandal sa mamahalin nitong sasakyan.“Good evening, best friend. Did you miss me?” si Lennox. Nakangiti ng mala pang-commercial style ng toothpaste. “Nox!” napaangat ang boses ko at agad lumapit. “Kumusta? Ang tagal m