All Chapters of สามี...อยากรวยต้องช่วยข้าทำสวน: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 11 กลับมาแล้วหลังจากที่ขายเครื่องประดับได้ตั๋วเงินมาห้าร้อยตำลึงแล้ว จ้าวลี่หลินก็รีบเดินไปเอาข้าวสารที่สั่งเอาไว้สิบจิน นางจ่ายเงินออกไปสองร้อยอีแปะ สิบจินนี้คิดดูแล้วนางกินกับสามีเพียงสองคนก็น่าจะได้สักสามสิบวัน จะได้ไม่ต้องเข้ามาซื้อบ่อย ๆ จ้าวลี่หลินจ้างให้เด็กที่ร้านยกไปส่งที่เกวียนลุงไห่ จากนั้นก็เดินไปซื้อแป้งสาลีเพื่อเอาไว้ทำเส้นบะหมี่ เสื้อผ้ายังมีเยอะไม่จำเป็นต้องซื้อเพิ่ม สิ่งที่จำเป็นก็คือเครื่องครัว นางต้องการกระทะหม้อไหต่าง ๆ ทั้งถ้วยชามตะเกียบก็ต้องซื้อเพิ่ม หญิงสาวรีบเดินไปซื้อของต่าง ๆ ที่เอาไว้ใช้ในครัวเรือนจนครบ จึงได้เดินกลับไปที่เกวียนเพราะใกล้จะถึงเวลานัดเอาไว้แล้วจ้าวลี่หลินเดินผ่านร้านขายผักและเนื้อสัตว์ หากสามีนางได้เนื้อมาก็ต้องเอามาขาย แต่เขาบอกจะส่งร้านอาหารเลย ไม่ขายตามแผงเช่นนี้ และหากวันใดล่าสัตว์ไม่ได้เล่า เช่นนั้นก็ต้องหาอย่างอื่นทดแทน นางมองผักต่าง ๆ ที่วางขาย อาชีพของชาวบ้านที่นี่หากไม่ทำนาปลูกข้าวสาลี ก็ล่าสัตว์มาขาย ของที่คนอื่นทำแล้ว ย่อมไม่อาจทำราคาได้ แต่ผักก็สามารถหาได้ทั่วไปเช่นกัน ผักบางชนิดหาไม่ได้ก็ต้องซื้อ จ้าวลี่หลินเดินเข้าไปในร

ตอนที่ 13 ข้าหลับเจ้าจะเสียใจฮี่ ๆ ๆ เจ้าเสี่ยวไป๋ส่งเสียงเรียกร้องความสนใจขึ้นมา ลู่ชุนหันไปมองมันเล็กน้อย แต่กระนั้นเขาก็ยังคงหาบน้ำเข้าไปในบ้านเช่นเดิม คราวนี้เจ้าม้าตะกุยขาหน้าขึ้น ร้องฮี่ ๆ อย่างไม่พอใจ มันวิ่งเหยาะ ๆ ออกมาจากคอก หมายจะเข้าไปหาเจ้าของมัน"เสี่ยวไป๋หยุดอยู่ตรงนั้น ข้ายกน้ำอาบให้อาหลินก่อนประเดี๋ยวจะออกมาแปรงขนให้เจ้า" เจ้าม้าดำชื่อขาวหยุดชะงักอยู่หน้าประตูบ้าน จมูกบาน ๆ ของมันพ่นลมหายใจออกดังฟึดฟัดดูก็รู้ว่ามันไม่พอใจ จ้าวลี่หลินยกชามเลือดกวางดาวตุ๋นเดินออกมาจากในครัวพอดี นางทันเห็นเจ้าม้าวิปริตตัวนั้นมองสามีนางตาละห้อย หญิงสาวเชิดหน้าโยกย้ายสะโพกเดินผ่านหน้ามันเข้าไปในบ้าน นางยืนมองที่หน้าประตู เหมือนผู้ชนะ"ว่าอย่างไรเล่าเจ้าม้าตัดแขนเสื้อ ท่านพี่ไม่สนใจเจ้าใช่ไหมล่ะ ฮี่ ๆ สมน้ำหน้า" พรืด!! ฮี่ ๆ ๆ มันก้มหน้าลงตะกุยขาไปที่พื้น ดินที่อยู่ใต้เท้ามันทรุดเป็นหลุม จ้าวลี่หลินถอยหลังใบหน้าตื่น นางประคองถ้วยเลือดตุ๋นเอาไว้อย่างหวงแหน ขาเรียวยกไปเกี่ยวประตูปิดและรีบลงกลอน เพียงเสี้ยวลมหายใจ เสียงประตูบ้านก็ดังปัง!!..และสั่นจนเหมือนจะพัง นางถอยเท้าไปข้างหลัง ใบหน้าซี

ตอนที่ 15 มนุษย์โง่เง่าหนึ่งสตรีหนึ่งม้าดำยังคงตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องกันไม่เว้นแต่ละวัน ถึงจะบอกเช่นนั้น แต่ลู่ชุนกลับรู้สึกว่า ภรรยาเขาต่างหากที่ไม่มีอะไรทำ ก็จะวิ่งไปเท้าเอวพูดบางสิ่งบางอย่างที่คอกม้า หลังจากนั้นก็จะเห็นนางกรีดร้องวิ่งหนีไปทั่วบ้าน เขาต้องกระโดดไปอุ้มนางหลบทุกที ลู่ชุนรู้ดีเสี่ยวไป๋เป็นม้าศึก มันก็กระหายเลือดไม่ต่างจากเขา ทั้งฝ่าเท้ามันข้างใดบ้างที่ไม่ได้สัมผัสเลือด และที่เขาเห็นมันวิ่งไล่จ้าวลี่หลินนั้น มันก็คงแค่หยอกล้อนางเท่านั้น หากมันต้องการทำร้ายนางจริง ๆ มีหรือสตรีตัวเล็ก ๆ จะวิ่งหนีทัน"เสี่ยวไป๋หลินหลินเป็นสตรีที่ข้ารัก เมื่อก่อนนางเป็นอย่างไรข้าไม่สน แต่ต่อจากนี้นางจะเป็นนายหญิงเพียงหนึ่งเดียวของเจ้า เชื่อฟังนางหน่อย" เขาตบลงไปบนแผงคอของมันไม่เบาแรง เสี่ยวไป๋สะบัดหน้ามอง จากนั้นก็ก้มลงไปกินหญ้าต่อ หากมันพูดได้ มันคงจะบอกว่า งี่เง่าทั้งผัวทั้งเมีย พวกมนุษย์โง่เง่า"ว้าว!!..โตถึงเพียงนี้เชียวหรือ ข้าเพิ่งปลูกไปเพียงเจ็ดวันเองนะ" นางยกชามแตกที่ปลูกเจากวาขึ้นมาดู มันแตกหน่อเล็กหน่อใหญ่ หน่อแรกที่ปลูกยาวขึ้นสูงใหญ่ รากงอกออกมาพ้นรูชาม หากนางไม่ยกมันขึ้นมาเสียก

ตอนที่ 17 ปีศาจสาวของข้าผู้เดียว"เจ้ากำลังคิดสิ่งใดอยู่หรือ" หลังจากจบบทรักลู่ชุนก็รั้งภรรยาสาวเข้ามากอด เขาก้มลงจูบที่กลางศีรษะ ดวงตาปรือฉ่ำใกล้เข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที่แล้ว แต่กระนั้นก็ฝืนเอาไว้ เห็นใบหน้าหวานเหมือนกำลังมีเรื่องค้างคาใจ "เปล่าหรอกเจ้าค่ะ..ท่านพี่ครั้งนี้ท่านจะขึ้นเขานานหรือไม่" "คิดว่าจะไปสักสี่ห้าวัน ครั้งนี้อาตงกับอาซินขอไปด้วย คงต้องล่าให้เยอะขึ้นหน่อย จะได้ปันกันได้""ก็ดีเจ้าค่ะ" ลู่ชุนลูบหลังนางเบา ๆ เขาหลับตาลงอีกครั้ง ครั้นกำลังจะหลับก็ได้ยินเสียงนางอีกแล้ว"ท่านพี่คิดว่าผักที่ข้าปลูกโตไวเกินไปหรือไม่ อาตงบอกว่าผักข้าโตไวเกินไป มันผิดปกติใช่หรือไม่""โตไวแล้วไม่ดีหรือ โตไวก็เอาไปขายได้ไว เจ้าก็บอกไปอย่างที่เจ้าบอกก็ถูกต้องแล้ว ปุ๋ยอะไรของเจ้านั่นอย่างไร มันเร่งการเจริญเติบโตให้ผักพวกนั้น หลินหลินเจ้าอย่าคิดมากเลย ดินดี น้ำดี การดูแลดีย่อมทำให้ผลผลิตออกมาดี" "แต่ชาวบ้านที่นี่ยังคงเชื่อเรื่องลี้ลับ ข้าเกรงว่า"อาทิตย์ก่อนมีนักพรตผ่านมาทางหมู่บ้าน นักพรตชรานั่นบอกว่าที่หมู่บ้านมีกลิ่นอายของปีศาจ จึงได้ทำพิธีขับไล่สิ่งอัปมงคล ท่านหัวหน้าหยางให้ภรรยาเรี่ยไรเงิ

ตอนที่ 19 ภรรยาของพี่ชุนวันที่สี่ผ่านไปจ้าวลี่หลินก็ยังคงต้องอยู่กับอนุไป๋ที่บ้านเพียงลำพัง ตอนแรกสามีบอกว่าจะกลับมาวันนี้ แต่รอจนแล้วจนเล่าก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา นางเดินไปชะเง้อมองที่หน้าประตูบ้าน และเดินกลับเข้ามาอย่างนี้ซ้ำ ๆ จนครั้งสุดท้ายเจ้าม้าดำชื่อขาวก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป มันเดินเข้าไปกัดอาภรณ์ของนาง และลากกลับเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็ใช้เท้าถีบประตูปิดลง นางโกรธเป็นอย่างมาก ตะโกนด่าเจ้าม้าบ้านั่นอย่างไม่ไว้หน้า"ไอ้ม้าบ้าเอ๊ย ไหนเจ้าหวงสามีข้านักหนา เขายังไม่กลับบ้านแต่เจ้ากลับดีนัก ไม่เป็นห่วงแล้วยังมาขังข้าไว้อีก" เสี่ยวไป๋ส่งเสียงร้องขึ้นมาหนึ่งคำ ก็เลิกสนใจนางอีก มันเดินกลับไปที่คอกของตนเอง ปล่อยให้นายหญิงวิปลาสตะโกนด่าต่อไปจ้าวลี่หลินด่าไปจนเหนื่อยล้านางหลับไปตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ ตื่นขึ้นมาก็เป็นยามเช้าเข้าไปแล้ว หญิงสาวลากร่างกายที่ห่อเหี่ยวไปล้างหน้าบ้วนปาก และออกไปที่คอกเสี่ยวไป๋"ข้าลืมตัดหญ้ามาให้ เจ้าออกไปหากินเองละกัน นี่พูดก็พูดเถอะ ปกติแล้วเป็นม้าก็ต้องออกไปหาอาหารเองอยู่แล้ว มิใช่หน้าหนาวเสียหน่อย ยังต้องให้ตัดหญ้าให้อีก" เสี่ยวไป๋ไหนเลยจะสนใจนาง มันย่ำเท้าวิ่งออกไ