บททั้งหมดของ สามี...อยากรวยต้องช่วยข้าทำสวน: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 1 บทนำ"อื้อ..." เสียงครางดังออกมาจากหญิงสาวที่นอนเขย่าไปตามแรงเคลื่อนของม้า แสงแดดจากท้องฟ้าสาดลงมากระทบใบหน้า นางลืมตาขึ้นมาช้า ๆ แต่แล้วก็ต้องปิดตาลงไปใหม่อีกครั้ง"น้ำ..หิวน้ำ" "หิวก็ลุกขึ้นมากิน ที่นี่ไม่มีบ่าวคอยรับใช้เจ้าหรอกนะ" ร่างอรชรขมวดคิ้วขึ้น เธออยู่คนเดียวที่ห้องนี่นา แล้วนั่นเสียงใครกัน หญิงสาวรีบผุดลุกขึ้น อาจเพราะลุกเร็วจนเกินไป จึงเกิดอาการเวียนศีรษะ เธอยันตนเองบนพื้นแข็ง ๆ ปรับลมหายใจเข้าจนเข้าที่ แล้วจึงหันไปมองรอบ ๆ ดวงตาเรียวเบิกกว้างตกใจจนหน้าเผือดสี มือเรียวยกขึ้นมาหยิกที่แขนเล็ก ๆ เธอต้องฝันไปแล้วแน่ ๆ เซียวลี่หลินตื่นสิ ตื่นเดี๋ยวนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไรความจริงตรงหน้าก็ทำให้เธอหวาดกลัวเหลือเกิน"โอ๊ย!!..ทำไมเจ็บล่ะ..ทำไมหยิกตัวเองแล้วเจ็บ นี่กำลังฝันอยู่ใช่ไหม" ต้นแขนแดงเป็นรอยเล็บความเจ็บแล่นขึ้นไปถึงหัวใจ บ่งบอกว่าไม่ได้ฝัน ภาพตรงหน้านี้มิใช่ผนังห้อง แต่เป็นต้นไม้ที่กำลังเคลื่อนออกไปช้า ๆ เธอก้มลงไปมองก็เห็นว่าตนเองนอนอยู่บนเกวียน ใช่แล้ว!!..เป็นเกวียนที่ขนของมาเต็มคันรถ แล้วเสียงห้วนเมื่อสักครู่เล่า เป็นเสียงใครกัน เซียวลี่หลินหมุนตัวหันไปด้านหน้า

ตอนที่ 3 หรือตั้งใจเฝ้าลู่ชุนไม่ได้คาดหวังว่าอาหารของจ้าวลี่หลินจะมีรสชาติเช่นไร ขอเพียงอุ่นท้องก็พอแล้ว รีบกินจะได้รีบนอน พรุ่งนี้ยังต้องออกเดินทางแต่เช้า เขายกชามจ่อที่ริมฝีปากใช้ตะเกียบพุ้ยเข้าไปเต็มคำ รอรับรสชาติที่แสนจะย่ำแย่ของอาหาร แต่แล้วเขาก็ต้องผิดหวัง เพราะโจ๊กธรรมดาสามัญชามนี่กลับมีรสชาติที่แสนจะอร่อย เขายังไม่อยากจะเชื่อจึงได้กินเข้าไปอีกคำใหญ่ ๆ คำแล้วคำเล่าเพียงครู่เดียวโจ๊กชามใหญ่ก็หมดลงไป นี่เขายังไม่ได้ลองกินผักโขมหมักเกลือสักคำเลยนะ "ส่งชามมาเถอะข้าจะเติมข้าวให้ท่านเจ้าค่ะ" ลู่ชุนส่งชามให้นางอย่างว่าง่าย จ้าวลี่หลินก็ตักให้เขาอีกเต็มชาม โจ๊กในหม้อพลันหมดไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว เขาขมวดคิ้วขึ้นพลางชะโงกหน้าไปมองชามของนางที่ตั้งเอาไว้บนพื้น กับจานผักโขมจานเล็ก ๆ ข้างกัน "แบ่งใส่ชามเจ้าไปสิ" จ้าวลี่หลินยิ้มกว้างออกมา อย่างน้อยเขาก็แสดงความห่วงใยออกมาให้เห็น เช่นนั้นอนาคตต่อจากนี้ของนางนับว่าไม่แย่นักกระมัง"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้ากินเล็กน้อยก็อิ่มแล้ว ท่านต่างหากต้องใช้แรงงานมากกว่าข้า ท่านกินเถอะ" ลู่ชุนไม่พูดอะไรอีก เขารับชามข้าวมา ตั้งหน้าตั้งตากินไม่สนใจนางอีก"ท่านล

ตอนที่ 5 แน่ใจหรือว่านี่คือบ้าน หลังจากเดินทางมานานนับเดือนในที่สุดทั้งคู่ก็มาถึงที่หมายเสียที เสี่ยวไป๋ก้าวเท้าไปหยุดในที่รกร้างแห่งหนึ่ง ต้นเถาจื่อ[1] ยังพอมีร่มเงาให้ได้หลบแดดอยู่บ้าง นับว่าเจ้าม้าดำนั่นรู้ความยิ่งนักมันหยุดลงที่ใต้ต้นไม้ พลางก้มหน้าเล็มกินหญ้าที่ขึ้นเกือบถึงหัวเข่า หลังต้นเถาจื่อเป็นบ้านพัง ๆ หลังหนึ่ง นางกระโดดลงจากเกวียนแต่แล้วก็รีบกรีดร้องกระโดดโหยงขึ้นมาบนเกวียนเช่นเดิม กริชเล่มหนึ่งปักลงไปบนพื้น งูลายตัวยาวบิดม้วนหัวมันถูกเสียบจมลงไปในดิน นางลูบแขนตนเองพลางเบ้ปากมอง"นี่คือบ้านบรรพชนของสกุลลู่จริงหรือ" นางหันไปมองระหว่างบ้านพัง ๆ และสามีหนุ่มที่กำลังก้มเก็บซากงูขึ้นมา"คงใช่" คงใช่!!..หมายความว่าอย่างไร อาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้อย่างนี้น่ะหรือ เขาพานางมาผิดที่หรือไม่ ถึงอย่างไรสกุลลู่ก็มีลำดับขั้นป๋อ เหตุใดจึงมีบ้านบรรพชนที่ย่ำแย่ถึงเพียงนี้"มะ..หมายความว่าอย่างไรกัน หรือว่าท่านมาผิดที่" ลู่ชุนเดินเข้าไปในบ้าน อย่าเรียกว่าบ้านเลยเถอะ เรียกว่าไม้พัง ๆ ตั้งตระหง่านกองหนึ่งดีกว่า"หลังจากที่ท่านทวดของข้าสร้างชื่อเสียงในสนามรบ ฝ่าบาทก็มอบที่ดินบรรพชนในอำเภอฮุ่ยห

ตอนที่ 7 ซักผ้าจ้าวลี่หลินก้มหน้าก้มตาซักเสื้อผ้า นางใช้ไม้ที่เตรียมมาทุบลงไปบนตัวผ้า จากนั้นก็นำลงไปขยี้ในแม่น้ำ เสื้อผ้ามีไม่เยอะเท่าไร เพราะปกติแล้วนางก็จะนำมาซักสองวันครั้ง หญิงสาวหยิบกางเกงตัวในสีขาวขึ้นมาขยี้ อยู่ ๆ ใบหน้าหวานก็แดงซ่าน ถึงแม้จะรู้ว่ากางเกงชั้นในของยุคนี้ไม่โป๊เหมือนในยุคปัจจุบัน แต่ว่ามันเป็นของที่ลู่ชุนใส่อยู่ด้านใน อย่างไรนางก็รู้สึกเขินอายอยู่ดี ลู่ชุนอาบน้ำเสร็จก็ขึ้นมานั่งบนโขดหิน ครั้นเห็นนางทำหน้าตาแปลก ๆ ก็เผลอยกยิ้มขึ้น ทว่าภาพในอดีตก็ย้อนกลับเข้ามาในความคิด เขาสะบัดศีรษะเบือนหน้าหนี หากจะว่าไปแล้ว จ้าวลี่หลินเป็นสตรีที่เขาพึงใจเป็นอย่างมาก สกุลจ้าวมีฐานะไม่ต่างจากสกุลลู่ นางเป็นบุตรอนุเช่นเดียวกันกับเขาครั้งที่บิดาไปสู่ขอนางให้เขานั้น ลู่ชุนไม่ได้ปฏิเสธและยังยินดีเสียด้วยซ้ำ แต่แล้วเมื่อแต่งเข้ามาเขาจึงได้รู้ว่า นางมิได้เต็มใจแต่งกับเขา นางถูกมารดาเลี้ยงหลอกล่อเช่นกัน คนที่นางมีใจให้ก็คือลู่จั่นพี่ใหญ่บุตรชายสายตรงผู้นั้น วันที่เข้าหอครั้นเขาเปิดผ้าคลุมเจ้าสาวขึ้นมาแล้ว นางตกใจเป็นอย่างมาก ทั้งต่อว่าด่าทอเขาสารพัด แน่นอนว่าตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เข

ตอนที่ 9 ก้อนทองยามเฉินลู่ชุนเดินเข้ามาในบ้าน ก็เห็นว่าจ้าวลี่หลินกำลังนั่งเท้าคางมองหีบใบเล็กที่อยู่บนโต๊ะ เขาเดินมานั่งลงตรงข้ามกับนาง ครั้นนั่งลงไปแล้วหญิงสาวจึงได้รู้สึกตัว นางรีบเทน้ำใส่ถ้วยยื่นไปให้เขา"ท่านเพิ่งฝึกวรยุทธ์มาดื่มน้ำเปล่าดีกว่าน้ำชา" ลู่ชุนรับถ้วยน้ำเปล่ายกขึ้นดื่มจนหมด เขาวางมันลงบนโต๊ะ แต่ก็ยังเห็นว่าสีหน้าของนางดูเหมือนจะไม่ค่อยดีสักเท่าไร"เจ้าไม่สบายหรือ ไปหาหมอหรือไม่""ข้าสบายดี" นางส่ายหน้าปฏิเสธ เขาพยักหน้าแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไร เห็นนางเป็นเช่นนี้ในใจเขาก็พลันบีบรัดจนแทบจะหายใจไม่ออก"หากมีสิ่งใด เจ้าสามารถบอกกับข้าได้""จริง ๆ ก็มีนั่นแหละ ท่านพี่ข้าให้ท่านเอาเครื่องประดับข้าไปขายท่านก็ไม่ยอม ยามนี้เงินที่เรานำมาจากเมืองหลวงเหลือไม่กี่ตำลึงแล้ว ท่านว่าพวกเราจะทำสิ่งใดเลี้ยงชีพดีเจ้าคะ" จ้าวลี่หลินกลัวว่าสามีของนางจะรับการเป็นพ่อค้าไม่ได้ เขาเป็นถึงรองแม่ทัพอุดร ความจริงศึกกับแคว้นเป่ยเหลียงครั้งนั้น เขาเกือบจะได้เลื่อนยศเป็นแม่ทัพแล้ว ทว่ากลับเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน นางเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องราวสักเท่าไรนัก รู้เพียงว่าสกุลลู่เมื่อครั้งที่ท่า