Semua Bab เพรงพ่าย: Bab 11 - Bab 20

หลายวันผ่านไป ภายในคอนโดใจกลางเมืองขอนแก่น ปริญญ์ใช้ชีวิตอยู่ในห้องพักนี้มาตั้งแต่ย้ายมาที่นี่ ความเสียใจจากรักพังๆ มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเธอมากนัก เพราะมีใครบางคนที่คอยซัพพอร์ตกันในเรื่องต่างๆ ตั้งแต่ก่อนที่จะเลิกกับฝ่ายนั้นเสียอีกมือที่สาม...เส้นทางเดิมๆ ที่ฉีกตัวเองออกจากวงจรนี้ไม่ได้เสียที หากไม่ใช่เธอเองที่เป็นมือที่สามเสียเอง ก็เป็นคนของเธอเองนั่นแหละ ที่สวมเขาให้กันก่อนส่วนเหตุผลในครั้งนี้ ก็คือผู้หญิงคนนี้ คนที่นั่งอยู่เคียงข้าง ขณะดู Netflix ในจอด้วยกัน เหมือนไหม คือคนที่ใช้เส้นสายของพ่อ เพื่อที่จะดึงเอาปริญญ์เข้ามาอยู่โรงพยาบาลช้างได้อย่างง่ายดาย กำลังภายในและข่าววงใน ก็อาศัยบารมีของครอบครัวผู้หญิงคนที่ปริญญ์คบหาในฐานะคนคุยทั้งคู่ตกลงขอศึกษาดูนิสัยใจคอกันก่อนสักระยะ ซึ่งก่อนหน้านี้จะมีเหมือนไหมมาค้างด้วยในบางวัน หากแต่พอเธอเอ่ยปากว่า กำลังเตรียมตัวจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วย ปริญญ์ที่พอจะรู้ใจตัวเองก็บอกออกมาทันทีว่า“จะมาทำไม จะอยู่คนเดียวได้เหรอ เพราะพี่ต้องไปประจำอยู่ที่โรงพ

“ทำไม หรือมีใครอีก!?” คนเมายืนโงนเงนถามกวนๆ แล้วรีบถอยออกไปดูโรงจอดรถ เห็นมีอยู่คันเดียว ก็น่าจะเป็นของกิดากานต์“ก็ไม่เห็นมีใครหนิ”“.....................”กิดากานต์เลือกที่จะไม่สนใจ เพราะมัวแต่ค่อยๆ จับกระเป๋าทีละใบของอดีตคนรัก เพื่อลำเลียงเข้าไปในห้องนอนชั้นล่าง ที่เพิ่งเปิดไฟสว่างขึ้นแต่ทว่าพอกระเป๋าใบแรกถูกวางลงกับพื้นห้องนอน ทันทีแผ่นหลังของกิดากานต์ก็ถูกสวมกอดจากด้านหลังค่อนข้างแรง“ไอ้หื่น! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” กิดากานต์ตวาดพลางดึงเอาท่อนแขนแข็งเป็นเหล็กนั้นเป็นพัลวัน“วัดไซส์!”“ไอ้บ้า! เดี๋ยวลูกตื่น” คนถูกกอดกัดฟันบอกด้วยความเจ็บใจที่โดนจู่โจมอย่างหยาบคาย และทันทีเลยทีเดียว ที่คนมีปมเรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ปล่อยร่างกันให้เป็นอิสระอย่างง่ายดาย“ลูกพี่แทค...มันหมายความว่ายังไงอาภา คุณอธิบายซิ”ได้ยินดังนั้น...กิดากานต์กลับไม่ได้มีสายตาประหลาดใจแต่อย่างใด เพราะมันเป็นเรื่องที่คนในละแวกนี้รู้อยู่แล้วว่า เด็กคนนี้เป็นลูกของนายแพทย์กฤษกร ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาคือเพื่อนในสายตาคนอื่น ท่ามกลางค

มาทีละคน เธอยังพอรับมือไหว แต่ถ้าจะต้องเผชิญหน้ากัน คนที่เธอเป็นห่วงก็คือปริญญ์นี่ล่ะ เพราะเป็นฝ่ายที่รู้เขารู้เรา ผิดกับอีกฝ่ายที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยหากแต่พอขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับ กิดากานต์ที่เข่าชนเข้ากับคอนโซลก็พยายามนิ่งเงียบ เธอรู้ตัวว่าสามารถทนกับความอึดอัดนี้ได้ แต่ทว่าพอปริญญ์หันมาเห็นเข้าก็ทำหน้าถอดสีอีกรอบเหมือนไหมนั้นตัวพอๆ กับกิดากานต์ แต่คนรักเก่ามีช่วงขายาวกว่าค่อนข้างมาก มันเลยทำให้เจ้าของรถต้องพูดเบาๆ ออกมาว่า “เลื่อนได้นะคะ”“ไม่เป็นไร นั่งได้ เดี๋ยวปรับคืนไม่เหมือนเดิม”คำนิ่มๆ แต่ทำไมมันแสบร้อนได้ขนาดนี้ แต่ยิ่งทำให้เจ็บเท่าใด ปริญญ์ก็ยิ่งรู้สึกมากเท่านั้น และในที่สุด เธอก็นึกอยากจะลองดี“ช่างมันดิ มานี่ เดี๋ยวปรับให้”เพียงพรวดเดียว...ทั้งตัวของปริญญ์ก็พุ่งเข้าหา ตัวประชิดตัว กระดุมเสื้อแทบจะเกี่ยวเกาะเข้าหากัน จนกิดากานต์ต้องเบือนหน้าหนีทั้งตัวแข็งทื่อ“บอกดีๆ ไม่ชอบ”“...................”กิดากานต์กลับนิ่งเชิดหน้า เธอเหนื่อยหน่ายที่จะต่อปากต่อคำ ทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายเริ่มเองแท้ๆก็อยากมาบอกว่า

นี่ไม่ใช่เคสแรกของหมอทั้งสอง พวกเธอเคยผ่านเคสแบบนี้ด้วยกันมาก่อน และเพียงแค่สบตา ปริญญ์ก็บอกกับกิดากานต์ว่า “เดี๋ยวคีย์ไปดูเค้าชั่งน้ำหนักก่อนนะคะ”“ได้ๆ เดี๋ยวพี่เตรียมยาไว้รอ”จากนั้นความอลหม่านก็เกิดขึ้นในชั่วพริบตา ความเจ็บปวดที่ฟ้องทางสายตาจากสัตว์ที่บอกเล่าเป็นคำพูดไม่ได้ มันทำให้พวกทีมงานลืมเหนื่อย และสู้กันสุดชีวิต เพราะเจอเคสแม่หวงลูกอีกแล้ว พอช้างพังนงคราญไม่เห็นลูกในรัศมีสายตา ก็ต้องลำบากควาญช้าง ที่ต้องควบคุมกันด้วยหอกยาวไม่ให้ทำร้ายคุณหมอปริญญ์ที่ว่องไวหาตัวจับยาก“คีย์ระวัง!”คนที่เพิ่งโดนช้างเล่นงานจนเจ็บตัวมาก่อนร้องเสียงหลง ขณะที่ปริญญ์ยืนบนเก้าอี้ เพื่อที่จะเจาะเข็มใส่สายน้ำเกลือบนหลังใบหูช้างและความเป็นห่วงในรูปแบบนั้น มันก็ได้รับรอยยิ้มหวานๆ จากหมอปริญญ์ที่หันมาหา แล้วบอกออกมาอย่างชิลล์ๆ ว่า “ไหวอยู่ๆ”แค่ช้างตัวเดียวก็ว่าวุ่นแล้ว แต่นี่ต้องทำแบบเดิมๆ ซ้ำๆ เจาะสายน้ำเกลือกับใบหูทั้งสองข้าง เพราะต้องรีบส่งถ่ายน้ำเกลือให้ในปริมาณมาก ต้องเก็บตัวอย่างเลือด แล้วยังต้องเก็บปัสสาวะไปตรวจอีก ปริญญ์ทำไปด้วยความสุข และสั่งห้ามไม่ใ

มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นเลย แต่ที่เกินการควบคุมไปเพราะกิดากานต์เริ่มไว้ใจกันมากขึ้นต่างหากล่ะ มันไม่ใช่การหลงใหลใดทั้งสิ้น เพราะหากจะพูดถึงเรื่องอย่างว่า เธอคงจะวูบวาบเลือดซ่านไปทั้งกาย ไม่ใช่แนบเบียดไปแบบไม่รู้สึกรู้สา ทำโดยไม่ต้องระวังตัวเหมือนอยู่กับแทมแทมแบบนั้นหรอกแต่ที่เธอรู้สึกอับอาย ก็เพราะปฏิกิริยาของปริญญ์ต่างหาก ยิ่งอีกคนไม่แซวไม่พูด นั่นคืออาการของเสืออ่อยเหยื่อรอจังหวะตะครุบช่างมันๆๆๆๆ!กิดากานต์บอกตัวเองซ้ำๆ แล้วทิ้งตัวลงนอนคว่ำกับที่นอนหนานุ่ม มันช่างเป็นเช้าที่น่าเศร้า ทั้งที่ผ่านมา เธอแสดงชัดเจนว่าไม่เหลือเยื่อใย แต่สิ่งที่เพิ่งเกิดมันง่ายมากที่ปริญญ์จะคิดทึกทักว่าเธออ่อย โอ้...ให้ตายเหอะ ถ้าหากตั้งใจจะอ่อยจริงๆ จะไม่รู้สึกแย่อย่างนี้เลยความเคยชินมันช่างน่ากลัวจริงๆ...ว่าแล้วคนฟุ้งซ่านก็เสียบหูฟังเพลง เพื่อละลายอารมณ์ที่ไม่พึงประสงค์ไปกับเพลงเพราะๆ ที่บรรเลงไปตัวโน้ตแล้วตัวโน้ตเล่าและเพราะยังเช้าอยู่มาก เธอจึงขอละเลียดตัวเองอยู่บนเตียงต่ออีกสักพัก หากแต่ยังไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำ ท่อนแขนที่วางราบไปกับเตียงก็โดนสะกิด และมันน่าตกใจมาก เพราะเข้าใจว่าในห้องนี้ม