ฉันไม่ใช่ของเธอ

เช้าวันรุ่งขึ้น พอบานประตูห้องนอนชั้นบนเปิดออก แทมแทมที่ยังอยู่ในชุดนอนก็ร้องเสียงหลง

“หอมจัง!”

กลิ่นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ปรุงเสร็จใหม่ๆ โชยกลิ่นยั่วไปทั่วบ้านพักหลังเล็ก

“แทมแทมระวังลูกอย่าวิ่ง” กิดากานต์รีบวิ่งตามร่างเล็กๆ ที่วิ่งตึงตังลงบันไดไปอย่างว่องไว กว่าจะตามกันทัน เด็กน้อยก็ไปยืนเกาะโต๊ะอ่านหนังสือเล็กๆ ซึ่งปริญญ์เพิ่งจะถือวิสาสะดึงออกมาจากมุมห้องโถง

ซึ่งภาพที่ทำให้คนเพิ่งมาถึงต้องยกมือขึ้นกุมหน้าผากอย่างอ่อนใจ ก็คือการจ้องตากันแบบไม่มีใครยอมใคร คนเมานั่งชันเข่าข้างหนึ่งบนเก้าอี้ที่นั่ง ความร้อนระอุของชามบะหมี่ที่ยังอยู่ในท่าคีบเส้นบะหมี่เป็นสายยาว

อาหารแก้แฮงก์ ซึ่งแต่ก่อนจะมีกิดากานต์ลุกมาทำให้ แต่คราวนี้ นิสัยเดิมก็ไม่คิดจะเปลี่ยน...เปลี่ยนแค่ลุกขึ้นมาทำเองเท่านั้น

“กินอะไรอ่ะ” แทมแทมถามตาแข็ง หากแต่ลำคอนั้นกำลังกลืนน้ำลายอึกๆ

“ไม่อร่อยหรอก มันร้อน”

“หนูรู้ ป่าป๊าก็ชอบกินแบบนี้ หนูเคยกินเยอะกว่านี้อีก”

“เยอะเท่าไหนล่ะ”

“สิบชาม!”

“แต่มันก็ไม่อร่อยหรอกเนาะ”

“ใช่ แต่เคยกินแล้ว เนี่ยรสอะไรอ่ะ” แทมแทมถามตาไม่กะพริบ เพราะเอาแต่จ้องเส้นบะหมี่ที่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นหอมกระเทียมเจียว ของโปรดของเธอ

“หมูสับ น้าคีย์ว่าแทมแทมต้องไม่ชอบแน่ๆ เลย”

“ไม่เอาแทมแทม ไม่กวนน้าเค้านะลูก แล้วเวลาคุยกับผู้ใหญ่ต้องมีหางเสียงด้วยนะคะ” กิดากานต์เดินมาถึงตัว ก็พยายามจะยกขึ้นอุ้ม แต่อีกคนกลับเกาะโต๊ะแน่นกว่าเก่า

“เอางี้...น้าให้กินได้นะ แต่ขอเป่าให้หายร้อนก่อนได้ป่ะ”

กิดากานต์ได้ยิน แต่ไม่แทรกอะไร ได้แต่พูดไม่มีเสียงออกมาว่า ‘นั่งดีๆ’

นั่นล่ะ เข่าที่เคยชันโด่เด่ถึงหดกลับลงให้เรียบร้อย

“แทมแทมไม่กินหรอก ของไม่มีประโยชน์”

แล้วพอกิดากานต์พูดออกมาที ก็พากันหน้าซีดสลดไปทั้งคู่ แต่เจ้าตัวน้อยก็ยังจะยืนเกาะนิ่งอยู่ที่เดิม

“ให้กินนิดนึง เส้นเดียว อยากรู้ว่าจะเคยกินยี่ห้อนี้มั้ย”

“ด๊ายยยยย”

เจ้าตัวน้อยทำท่าเหมือนจะไม่อยากกิน วางท่าขึงขังว่าแค่ชิม นาทีนี้ไม่มีใครสนใจแม่อูนเลยสักคนเดียว!

แต่กิดากานต์ก็ไม่คิดจะใส่ใจ เพราะรู้ว่ามันไม่เกินคาดสำหรับสิ่งที่ทั้งคู่ชอบเหมือนๆ กัน เลยปล่อยเอาไว้อย่างนั้น แล้วบอกออกมาว่า “เดี๋ยวแม่อูนไปทำข้าวต้มนะ ของหนูมีอยู่แล้ว อย่าไปแย่งน้าเค้ากิน เดี๋ยวน้าเค้าไม่อิ่มนะลูก”

“ค่า...” ขานรับเสียงหวาน ทั้งรอยยิ้มแฉ่งดีใจ พอๆ กับคนตัวโตที่ดึงเข่าขึ้นมานั่งท่าเดิม แล้วก็ค่อยๆ ป้อนเส้นที่ถูกเป่าจนเย็นเข้าปากน้อยๆ ที่อ้ารับทีละคำทั้งเสียงหัวเราะชอบใจ

เมื่อเสียงหัวเราะเงียบลง ก็กลายเป็นเสียงลากสลิปเปอร์ดังแซ๊ดๆ เข้ามาในห้องครัว

“หม้อต้มมาม่าเสร็จทำไมไม่รู้จักล้างฮะ” กิดากานต์บ่นขึ้นมาทันทีที่อีกคนเดินเข้ามา

“เดี๋ยวล้างน่า จะล้างพร้อมถ้วยนี้ไง”

“แล้วลูกล่ะ”

“นั่งดูการ์ตูน”

“ให้กินเยอะป่ะเมื่อกี้”

“ไม่อิ่มเลยอ่ะ คีย์ได้กินแต่น้ำ”

“สม”

“แล้วทำไมให้คนอื่นเรียกแม่” ปริญญ์ถามจริงจัง ขณะเดินมายืนขนาบข้างคนที่กำลังคนข้าวในหม้อเดือด

“แม่แกเสียละ อุบัติเหตุทั้งคู่ แกได้คาร์ซีทช่วยเอาไว้ ช็อกๆ น่ะ พอเจอพี่เลยขอให้เป็นแม่ให้หน่อย”

“ใจดีจัง”

“เข้าใจคนรถคว่ำน่ะ”

“เหมือนกัน...”

แล้วกว่านาทีหลังจากนั้นก็มีแต่ความเงียบ ความรู้สึกอันทุรนทุรายต่อเหตุการณ์ณ์เฉียดตายได้ถูกรื้อฟื้น แล้วอารมณ์ต่างๆ ในครานั้นที่เคยรักกันปานจะกลืนก็วนกลับมา

ความหวาดกลัวสำหรับเรื่องราวเช่นนั้นมันโหดร้ายนัก แล้วเด็กตัวเท่านั้น เขาจะรู้สึกอย่างไรบ้างนะ...

หากแต่แล้ว ในความเงียบนั้น หลังต้นคอของกิดากานต์ก็อุ่นร้อนขึ้นมาด้วยฝ่ามือของคนที่เคยผ่านชะตากรรมร้ายๆ นั้นมาด้วยกัน

“ไม่ใส่เฝือกแล้วเหรอ”

“หมอให้เอาออกได้แล้ว” กิดากานต์ตอบหน้านิ่ง มือยังคงเคลื่อนไหวคนข้าวที่เริ่มแตกเม็ด เธอพยายามจะวางเฉย เพื่อที่จะให้อีกฝ่ายหยุดไปเอง ทั้งที่สิ่งที่กำลังเกิด การแตะต้องที่เกินพอดี มันกำลังทำให้เธอสับสน

“ไม่ยอมใส่ของคีย์เลยนะ”

“ก็บอกแล้วว่าไม่จำเป็น”

“เป็นห่วง...”

“หายดีแล้ว แล้วก็เอามือออกไปซะ คีย์กำลังพยายามจะทำอะไรอยู่ หมดรักกันแล้ว ปฏิเสธพี่แล้ว ต่างคนต่างอยู่ได้มั้ย” กิดากานต์ที่ทนไม่ไหว ก็เป็นฝ่ายหันไปสะบัดมือนั้นออกห่างตัว

“แล้วทำไมพี่แทคไม่ต่างคนต่างอยู่บ้างล่ะ”

“พวกเธอมันก็ไม่มียางอายเหมือนกันนั่นแหละ”

“แล้วยังไง กับพี่แทคนี่กลับมาคบกันเหรอ”

“คีย์! ชีวิตพี่จะเป็นยังไงก็อย่ามาทำแบบนี้ใส่ได้มั้ย อย่าลืมว่าเคยทำอะไรไว้สิ ตอนนี้พี่จะไปรักใครชอบใคร จะเปิดโอกาสให้ใคร เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาทำเหมือนเป็นเจ้าของแบบนี้ แค่คำว่าหวงก้างเธอยังไม่มีสิทธิ์ มันทุเรศ!”

“ทุเรศแล้วไง ถ้าตอนนี้พี่ยังไม่มีใคร พี่ก็เป็นของคีย์อยู่ดี”

เพี๊ยะ!

“ฉันไม่ใช่ของเธอ!” กิดากานต์ว่าตาขวาง ไร้ความรู้สึกผิดแม้สักนิด

ให้ตายเถอะ...ฝ่ามือยังรู้สึกเจ็บขนาดนี้ แล้วใบหน้าแดงๆ นั้นจะรู้สึกขนาดไหน!

วันทั้งวัน กิดากานต์ก็ไม่เอาตัวเข้าใกล้ปริญญ์อีกเลย...ปล่อยให้โดดเดี่ยว เอาแต่นอนพลิกไปพลิกไปมาอยู่บนเตียงในห้องนอน

แล้วในเย็นวันนั้น เสียงฝีเท้าเบาๆ ของคนจากชั้นบน ก็ทำเอาคนบนเตียงเอาหูแนบกับผนังติดบันได

“เดินดีๆ เดี๋ยวไม่ไปส่งนะ”

เสียงเบากริบที่เต็มไปด้วยความห่วงใยนั้น ทำให้คนที่นอนอยู่ได้ลุกขึ้นจากเตียง และรีบเปิดประตูออกไปทันสองแม่ลูกกำมะลอที่เพิ่งลงจากบันไดพอดี

“จะไปไหนกันเหรอคะ”

“จะไปเซเว่นค่ะน้าคีย์” แทมแทมบอกตาหวานเขินอายจมูกบาน เพราะสิ่งที่เธอโปรดปราน เพิ่งจะได้รับการอนุญาต

“ไปด้วยสิ กำลังอยากได้ของพอดีเลย...”

พูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุด เพราะสายตาเซ็งจัดของกิดากานต์ มันใกล้ๆ คำว่ารังเกียจและรำคาญ แต่เชื่อหรือไม่ว่ามันทำอะไรปริญญ์ไม่ได้เลย เพราะยังจะบอกเหตุผลออกมาอีกว่า “สบู่ยาสระผมยังไม่ได้ซื้อ เหอะน่า คอพี่ยังไม่หายดี ให้คีย์ขับให้นะ”

“แน่ใจเหรอ เสร็จแล้วก็จะเลยไปส่งแทมแทมที่บ้านนะ”

“ป่าป๊ากลับมาแล้ว!” เด็กตัวน้อยตะโกนพลางกระโดดหยองแหยงดีใจ

และสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ก็พลันพาใบหน้าสวยนั้นซีดเผือดโดยไว หากแต่ก็ยังจะฮึดบอกว่าทั้งรอยยิ้มแห้งแล้งว่า

“ยิ่งต้องไปใหญ่เลย อย่าเพิ่งขับรถ เอารถคีย์ไปนะ”

“เรามาไปกันเล้ย!”

แทมแทมรีบเดินเข้าไปจับมือปริญญ์ และนั่นก็กลายเป็นการตัดบทที่ทำให้กิดากานต์คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น