เธอทิ้งฉัน

มาทีละคน เธอยังพอรับมือไหว แต่ถ้าจะต้องเผชิญหน้ากัน คนที่เธอเป็นห่วงก็คือปริญญ์นี่ล่ะ เพราะเป็นฝ่ายที่รู้เขารู้เรา ผิดกับอีกฝ่ายที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

หากแต่พอขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับ กิดากานต์ที่เข่าชนเข้ากับคอนโซลก็พยายามนิ่งเงียบ เธอรู้ตัวว่าสามารถทนกับความอึดอัดนี้ได้ แต่ทว่าพอปริญญ์หันมาเห็นเข้าก็ทำหน้าถอดสีอีกรอบ

เหมือนไหมนั้นตัวพอๆ กับกิดากานต์ แต่คนรักเก่ามีช่วงขายาวกว่าค่อนข้างมาก มันเลยทำให้เจ้าของรถต้องพูดเบาๆ ออกมาว่า “เลื่อนได้นะคะ”

“ไม่เป็นไร นั่งได้ เดี๋ยวปรับคืนไม่เหมือนเดิม”

คำนิ่มๆ แต่ทำไมมันแสบร้อนได้ขนาดนี้ แต่ยิ่งทำให้เจ็บเท่าใด ปริญญ์ก็ยิ่งรู้สึกมากเท่านั้น และในที่สุด เธอก็นึกอยากจะลองดี

“ช่างมันดิ มานี่ เดี๋ยวปรับให้”

เพียงพรวดเดียว...ทั้งตัวของปริญญ์ก็พุ่งเข้าหา ตัวประชิดตัว กระดุมเสื้อแทบจะเกี่ยวเกาะเข้าหากัน จนกิดากานต์ต้องเบือนหน้าหนีทั้งตัวแข็งทื่อ

“บอกดีๆ ไม่ชอบ”

“...................”

กิดากานต์กลับนิ่งเชิดหน้า เธอเหนื่อยหน่ายที่จะต่อปากต่อคำ ทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายเริ่มเองแท้ๆ

ก็อยากมาบอกว่าโสด แต่ที่นั่งหน้ารถมันอยู่ในระดับที่ไม่เป็นมาตรฐาน มันก็อดคิดไม่ได้สิน่า แต่ช่างเถอะ...กิดากานต์ไม่ได้รู้สึกเจ็บรู้สึกปวด เพราะมองออกตั้งแต่แรกแล้วว่า คนอย่างหมอปริญญ์ไม่มีทางไม่มีใคร เพราะไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใด ก็ไม่วายที่จะคลานขึ้นเตียงหากันอยู่ดี และดูจากท่าทีแล้ว เธอก็คิดว่าตัวเองน่าจะเดาไม่ผิด

เมื่อเห็นว่ายังปรับระดับไม่เสร็จเสียที สายตานิ่งเฉยก็กดลงมาหาคนที่ช้อนตาขึ้นไปมองหา และดวงตาเช่นนี้เองของกิดากานต์ที่เคยทำให้ปริญญ์ใจเต้นสั่น

“มุกนี้ไม่ผ่าน พี่ไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อตัวตอนไม่รู้ตัวก็รู้นี่”

แม้จะโดนตำหนิมาตรงๆ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความงดงามของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าลดลงไปเลย มีแต่จะทำให้ใจเต้นแรงขึ้นก็เท่านั้น

ปริญญ์ได้ยิน แต่สายตาและทั้งตัวเหมือนเป็นอัมพาต ความใกล้ชิดนี้มันช่วยยืนยันว่าเศษซากความรักมันยังเหลืออยู่มาก

“เสร็จยัง ขยับไป พี่ทำเองได้”

กิดากานต์พูดออกมาเป็นคำก็ยังไม่สามารถทำให้อีกคนขยับได้เสียที เธอเลยตัดสินใจหยิกเล็บเข้าสีข้างกันแรงๆ จนสะดุ้งดีดตัวออกไปทันที

“โอ๊ยพี่” ปริญญ์โอดโอยเพราะมันเจ็บมากจริงๆ เล่นเอาน้ำตาซึมขึ้นมาเลยทีเดียว

“เมื่อไหร่จะไปคะ” แทมแทมที่นั่งอยู่เบาะหลัง ถามขึ้นมาในท่าเกาะขอบกระจกด้วยสีหน้าที่เริ่มเซ็งขึ้นทุกขณะ

“จ้าๆ  เลสโก!”

เสียงดังที่ตะโกนสวนกลับไป มันไม่แค่จะสร้างเสียงกรี๊ดดีใจให้กับแทมแทมเท่านั้น แต่ยังมีอีกคนที่กดยิ้มลงมุมปากแล้วเบือนหน้าออกนอกหน้าต่างรถไปอีกคน

เมื่อรถเริ่มแล่นออกจากโรงพยาบาลช้าง ทั้งรถก็อยู่ในความเงียบ เพราะบางคราวแทมแทมก็ดูจะเงียบกว่าเด็กๆ ทั่วไป เวลานั่งรถเธอไม่รู้ตัวว่ายังรู้สึกไม่ปลอดภัย เหตุการณ์ที่จดจำได้เพียงลางๆ มันเลยทำให้เธอนิ่งขึง นั่งมองออกนอกหน้าต่าง ไม่กล้าแม้นจะงีบหลับ

กระทั่งรถจอดสนิท และบานประตูถูกเปิดออกด้วยคนขับ เด็กน้อยก็พลันเปลี่ยนเป็นคนละคน รีบวิ่งแซงคนทั้งคู่เข้าไปใน 7-11 ด้วยท่าทีร่าเริงสดใส

“ขนมได้แค่สองชิ้นนะคะ” กิดากานต์บอกกฎกันก่อนที่จะปล่อยให้เด็กน้อยเป็นอิสระ

ว่างเปล่า...หญิงสาวไม่ได้ต้องการซื้ออะไร แต่ก็เดินดูครีมซองไปเรื่อยๆ กระทั่งไปถึงชั้นวางยาสระผม จากที่คิดว่าจะเดินหนี เพราะอดีตคนรักยืนดูของอยู่ตรงนั้น หากแต่พอแทมแทมที่เดินวนมาเจอปริญญ์เข้าก็หยุดคุยทันที

“เหมือนของป่าป๊ะหนูเลย” แทมแทมพูดขึ้น เมื่อเห็นแชมพูสูตรเย็นสำหรับผู้ชายที่ปริญญ์หนีบไว้กับรักแร้ตัวเอง

“อะไรกันน่ะสองคน” กิดากานต์แทรกขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าลังเลของอดีตคนรัก

“น้าคีย์ใช้ของผู้ชาย เหมือนป่าป๊าเลยค่ะ”

“แล้วเรารู้ได้ยังไงว่าอันไหนของผู้หญิงผู้ชาย”

“ของผู้ชายจะสีดำๆ น้ำเงินๆ ป่าป๊าสอน”

“แล้วป่าป๊าเคยใช้ขวดสีขาวๆ ชมพูๆ ของหนูบ้างมั้ยคะ” กิดากานต์ย้อนถามด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

“เคยค่ะ”

“ฉะนั้นมันใช้ร่วมกันได้ค่ะ น้าคีย์แค่ชอบกลิ่นสปอร์ตแบบนั้น แต่วันก่อนก็ยังใช้แบบของแม่อูนนะคะ แบบที่หนูเห็นในห้องน้ำแม่ไง”

“น้าคีย์ชอบกลิ่นนี้เหรอคะ” แทมแทมเงยหน้าขึ้นถามด้วยความอยากรู้

“ชอบสิ”

ปากตอบคำถามกับเด็ก แต่ทว่าสายตากลับละไม่ได้ไปจากวงหน้าคนที่เพิ่งชี้แจงในเรื่องที่ไม่ต้องทำก็ได้ แต่พอทำขึ้นมาแล้ว ทำไมมันทำให้ปริญญ์รู้สึกขยุกขยิกในใจขึ้นมาเสียอย่างนี้ล่ะ

“แล้วเราได้ขนมครบยังคะ” กิดากานต์ก้มลงไปถามคนตัวเล็ก เลยไม่ทันได้เห็นแววตาอาลัยอาวรณ์ที่ไม่คิดปกปิดนั้นของปริญญ์แม้สักนิด

“เหลืออีกชิ้น งั้นหนูไปหาก่อนนะคะ”

พอเด็กตัวน้อยเดินลากเท้าจากไป ปริญญ์ก็ถามเขินๆ ขึ้นว่า “มันแปลกเหรอพี่”

“คีย์ชอบคีย์ก็ใช้เถอะ”

“เมื่อก่อนไม่เคยจะสนใจนะ แต่พอเด็กทักแล้วแบบ คีย์ลองเปลี่ยนไปใช้แบบของพี่ดีป่ะ”

“จะไปเอาอะไรกับเด็ก นานๆ มาเจอกันที แต่ตัวเองใช้เองทุกวัน ประสาทจะเสียเองนะ”

“แล้วพี่ว่าไงอ่ะ”

“พี่ไม่ชอบห้ามใคร ใช้ไปเถอะ” กิดากานต์พูดไปโดยไม่ได้มองหน้ากันสักวินาที หญิงสาวกอดอกเขยิบขาทีละน้อยเพื่อดูของใช้อื่นๆ ไปอย่างเรื่อยเปื่อย

“ทีเมื่อก่อนใช้พี่ยังว่าหอมดีเลย”

“ไม่ต้องมาทำเป็นว่าชอบแบบไหนจะซื้อแบบนั้น ฉันไม่ไปดมหัวเธอหรอก”

“เมื่อก่อนก็ดมนี่”

“จะอ้วก”

“ไรอ่ะ คีย์สระทุกวันนะถ้าไม่ลืม”

“ฉันหมายถึงอย่าพยายามรื้อฟื้นน่ะคีย์ อย่าใช้ไม้นี้เลย เธอทิ้งฉัน เรื่องมันจบมาตั้งแต่ตอนนั้นละ” กิดากานต์พูดได้สะดวกปากและไร้อารมณ์ได้อย่างชนิดที่คนฟังต้องหน้าชา และไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกเลย จนกระทั่งรถเข้ามาในหมู่บ้านจัดสรรแถบชานเมืองขอนแก่น

“ไม่ต้องลงนะ อยู่ในรถนี่แหละ” กิดากานต์กำชับก่อนที่จะมีการผิดคิวเกิดขึ้น

“ก็ไม่คิดอยากจะเจอเหมือนกันแหละ”

“แล้วจะตามมาด้วยทำไมก็ไม่เข้าใจ”

“คอมันยังไม่หายดีขนาดนั้น นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกนะ”

“ซ้ายมือ อ้าวนั่น ป่าป๊ามาแล้วนี่ ขับจากสนามบินเร็วจัง” กิดากานต์หันไปบอกคนที่ร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง

แต่แล้วจังหวะนรกที่กิดากานต์ควบคุมไม่ไหวก็เกิดขึ้น เพราะอยู่ๆ กฤษกรก็เดินออกมาเปิดประตูบ้านพอดี พอเห็นกิดากานต์เปิดประตูรถออกมา เขาก็เต้นฮิปฮอปร้องแรปต้อนรับแม่ลูกกำมะลอด้วยความสนุกสนาน...ความสุขสันต์เหล่านั้นมันช่างดูอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกัน ก็เหมือนจับเอาหัวใจคนที่นั่งอยู่ในรถทุ่มลงกับพื้นให้แหลกเหลว