เจ็บเท่าเก่า

“ใช่หมอปริญญ์ใช่มั้ยคะ”

“ใช่ค่ะ หมอปริญญ์เอง หนูช่วยเอาอันนี้ไปให้คุณแม่ด้วยนะคะ พี่มาแค่นี้นะ ขอบคุณค่ะ” ปริญญ์บอกทั้งตาแดงก่ำ แล้วยื่นซองสีน้ำตาลนั้นให้คนที่รอรับ และตามด้วยการยกมือไหว้สวัสดีหรือจะไหว้ขอบคุณ ปริญญ์ก็ไม่สนใจทั้งนั้น

เพราะตอนนี้ สาวหน้าซีดเดินตัวลอยๆ ออกมาจากห้องนั้นได้แบบสติสตังไม่อยู่กับตัว รู้ตัวอีกที ม่านน้ำตาที่พาหยดน้ำตาแรกไหลรินออกมา ก็ถูกน้ำที่เพิ่งรองเอาจากก๊อก ยกเอาทั้งอุ้งมือขึ้นมาล้างดวงตาที่เป็นสีแดงด้วยความเสียใจ

ไม่ต้องใช้สมองคิดยังคิดได้ ทำไมมันเจ็บอย่างนี้ ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันเต้นแรงกระหน่ำจนมือเปียกต้องยกขึ้นทุบอกเสียให้สาแก่ใจ

เมื่อวันวานเจ็บเท่าใด วันนี้ยังเจ็บเท่าเก่า...

ปริญญ์จะอยู่กับสิ่งที่เป็นอยู่ให้เคยชินได้เช่นไร ในเมื่อสิ่งเหล่านี้เธอเคยวิ่งหนีมาก่อน และวิ่งมาเสียไกล แต่สุดท้ายคล้ายจะวิ่งเป็นวงกลม เพราะตอนนี้เธอเพิ่งพาตัวเองมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง...

ใบหน้าที่ยังหมาดน้ำตา ไม่อาจจะเอาตัวอยู่กับความทุกข์ได้นาน ปริญญ์ต้องรีบดึงตัวตนตัวเองกลับมา หลังจากได้รับสายจากบ๊อบบี้ว่าช้างท้องอืดอีกเชือกได้เข้ามาถึงโรงพยาบาลแล้ว

“อืดกันทั้งจังหวัดเลยมั้ยเนี่ย” ปริญญ์บ่นลอยๆ ออกมา เมื่อเดินมาถึงอาคารพยาบาล หากแต่เพราะเป็นคนขาวจัด ดวงตาอันแดงเถือกนั้นเลยสร้างความสงสัย ซึ่งคนอย่างหนุงหนิงไม่มีทางขังความสงสัยนั้นได้นาน

“ตาแดงจังเลยคุณหมอ”

“แสบตา...”

ปริญญ์คิดบทตัวเองเอาไว้ตั้งแต่ไม่สามารถจัดการมันได้ทันเวลา เลยไม่มีใครสงสัยเพิ่มเติม หากแต่บ๊อบบี้ก็ยังจะออกความเห็นออกมาว่า “ทวงแว่นคืนจากคุณแม่เลยค่ะ”

“นี่แพ้แสงจริงๆ ไม่ใช่แพ้ออร่าคุณหมออูนหรอกเหรอคะ”

“อีหนิง!” บ๊อบบี้ตวาดให้ได้พากันหัวเราะกลบเกลื่อน

เพราะสองผู้ช่วยพอจะมองออกว่า ทั้งการกระทำและแววตาของหมอปริญญ์ยามเผลอนั้น มันซ่อนกันไม่มิด แต่ที่อ่านไม่ออกก็คือสีหน้าเหนื่อยหน่ายของหมอกิดากานต์ เลยพากันเข้าใจว่า น่าจะเป็นการแอบชอบข้างเดียวมากกว่า

ผีเห็นผี...

บ๊อบบี้ยืนยันเสียงแข็งเสียเต็มประดา และในขณะที่กำลังเตรียมน้ำเกลือให้กับช้างป่วยกันอยู่นั้น ปริญญ์ก็ยังจะแสดงอาการออกมาอีกว่า

“รู้จักแทมแทมกันมั้ย”

“อ้าว หมอแทคเอาลูกมาฝากอีกแล้วเหรอคะ” บ๊อบบี้บอกพร้อมสังเกตปฏิกิริยาหยิบขวดน้ำเกลือแล้วชะงักไปชั่วลมหายใจของหมอปริญญ์ พร้อมกับส่งสายตาหาหนุงหนิงที่มองอึ้งไปในสิ่งเดียวกัน

“พี่เค้าแต่งงานแล้วเหรอ ไม่ยักกะบอกกันบ้างแฮะ” ปริญญ์ยิ้มขื่นๆ โดยไม่คิดระวังตัว เพราะมั่นใจว่าสองผู้ช่วยนี้ไม่มีทางรู้เรื่องของพวกเธอแน่ๆ

“พวกเราก็ไม่รู้ค่ะ”

“พวกเค้าทำไมแยกกันอยู่ล่ะ”

“ไม่รู้สิคะ” หนุงหนิงและบ๊อบบี้สลับกันตอบ

“แต่งแล้วเหรอ เอ้า หนุงหนิงทำต่อที เดี๋ยวหมอจะไปเช็คดูช้างหน่อย”

อยู่ๆ ก็หงุดหงิด จนไม่กล้าหยิบจับทำอะไร เพราะเธอกลัวอารมณ์ไม่นิ่งจะทำให้การเตรียมยาผิดพลาด เลยต้องพาตัวเองมาจากที่ตรงนั้น

แต่ถึงแม้ว่า จะเดินไปทางไหน ความรู้สึกเหมือนโดนหักหลังก็เอาแต่ทิ่มแทง เธอหนีความรู้สึกอันเจ็บปวดนี้ไม่ได้สักที

เลิกจากเธอ แล้วกลับไปคบคนเก่า งั้นก็แสดงว่า ที่ผ่านมาเป็นปีที่เคยคบ ปริญญ์กลายเป็นเพียงทางผ่าน ทางที่ไม่มีใครๆ รู้จัก ตั้งแต่วันนั้น จวบจนวันนี้ เธอเคยมีค่าต่อสายตากันบ้างหรือเปล่า

กระทั่งใกล้เวลาเลิกงาน จากที่เคยคิดว่าจะรีบเอากระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปเก็บที่บ้านพักหลังเดียวกันกับกิดากานต์ หมอปริญญ์กลับเปลี่ยนแล้วเป็นฝ่ายเอ่ยชวนน้องๆ ว่า

“นี่ๆ เลิกงานแล้วเราไปนี่กันมั้ย ร้านก่อนถึงตลาดน่ะ กินเหล้าชิลล์ๆ กันมั้ย เดี๋ยวหมอเลี้ยงเอง”

เย้!!

สองผู้ช่วยไม่มีขัดอยู่แล้ว แต่ก็ไม่วายที่จะถามขึ้นว่า “ให้หนูโทรชวนหมออูนด้วยมั้ยคะ”

“ก็แทมแทมจะค้างด้วยไม่ใช่เหรอ ทิ้งเด็กไม่ได้หรอก”

“อาจจะแค่เอามาฝากตอนนี้มั้ยคะ เพราะบางวันก็แค่มาฝาก”

“น่าปวดหัวเนอะ อย่าเลย ไปแค่พวกเรานี่แหละ”

ไม่อยากให้ซับซ้อน แค่นี้ก็ปวดตับมากมาย ปริญญ์ไม่อยากจะกลับไปพักคอนโดของเหมือนไหม แต่ก็ยังไม่พร้อมที่จะเข้าไปยังบ้านพัก ที่เธอเองก็มีสิทธิ์เต็มที่ในบ้านหลังนั้น

เรื่องเลยมาจบลงที่ร้านเหล้าเล็กๆ ริมทางแห่งนี้

แก้วหนึ่ง แก้วสอง แก้วสาม...ครึ่งกลม หมอปริญญ์ก็เริ่มมีความกล้าที่จะบ่นลอยๆ ขึ้นมาว่า

“ถามลุงอู๊ด แกก็ไม่รู้ว่าแต่งรึยัง”

คนที่ล่วงหน้าไปเป็นขวด ถึงกับพากันตบแก้มตัวเอง ต่อประโยคเลื่อนลอยนั้นทั้งตาเยิ้ม

“อีหนิง มึงช่วยบอกกูทีดิว่าหมอคุยกับพวกเราหรือคุยกับใคร”

“พี่หมอคะ หันมาทางนี้ค่ะ ถ้าจะคุยกับพวกหนู” หนุงหนิงบอก พลางเอามือประคองเอาใบหน้าแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาดเข้าหากลุ่ม

“ยังงงพี่อูน”

“อ๋อ...ถ้าเรื่องนั้น พวกเราก็งงกันทั้งโรงบาลมานานแล้วค่ะพี่หมอ”

“ยังไง”

“ก็นั่นสิ มันยังไง หมอแทคก็ไม่มีเมีย หมออูนก็เหมือนคนโสด แล้วน้องแทมแทมที่เอาแต่เรียกหมออูน แม่ๆ ขา พี่หมอคิดซิ เค้าหย่ากันตอนไหนคะ หรือแต่งก่อนจะมาที่นี่ แล้วลูกอยู่กับพ่องี้เหรอ แล้ว...”

“พอๆๆ” ปริญญ์ถึงกับยกมือขึ้นห้าม เพราะหัวใจอันแสนหวั่นไหว มันไม่ต้องการให้ใครมาขยี้ซ้ำอีกแล้ว

ทุกอย่างคือความน่าจะเป็น แต่ไม่ว่าจะทางใด มันก็เจ็บอยู่ดี!

ความเมามายบางคราวก็ช่วยทำให้ลืมเลือน แต่บางขณะมันก็ช่วยเค้นเอาความเจ็บออกมาเป็นสายเลือดได้เลยทีเดียว

เริ่มต้นจากเย็นย่ำจนถึงดึกดื่น และเป็นเวลาที่กิดากานต์ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอใช้ชีวิตไปอย่างปกติ เหมือนทุกครั้งที่มีแทมแทมแวะมาค้างด้วย

ห้าทุ่มคือเวลาปิดไฟนอนแล้ว โดยที่เด็กผู้หญิงวัยสี่ขวบกำลังหลับฝันหวานทีเดียว หากแต่แล้วคนที่เพิ่งจะเอนตัวลงเตียงกลับต้องสะดุ้ง เพราะเสียงเคาะประตูดังๆ จากชั้นล่าง มันดังรัวไร้มารยาทจนเด็กน้อยผวาลืมตาตื่นขึ้นมางงๆ

“คุณอาภา! คุณๆ เปิดประตู เปิดให้คีย์หน่อย คุณอาภา!”

กิดากานต์ตกอยู่ในความตื่นตระหนกไม่นาน ก็กลายเป็นหงุดหงิดรำคาญขึ้นมาแทนได้แทบจะทันที

“รอแม่ตรงนี้ก่อนนะ พี่หมอเค้ามาเรียกน่ะ” กิดากานต์บอกพลางลูบผมให้เด็กน้อยสงบลง

“เสียงดังแสบหู”

“นอนนะคะ นอนๆ เดี๋ยวแม่อูนลงไปบอกให้พี่เค้าเงียบน้า”

“.................”

เด็กน้อยยอมสงบ เจ้าของบ้านจึงยอมลุกลงจากเตียง ไฟภายในบ้านถูกเปิดเป็นลำดับ หน้าห้องนอนชั้นบน ตามด้วยไฟบันได ไล่มาถึงไฟชั้นล่างหน้าห้องโถง

“คุณอาภา!”

“คีย์เงียบค่ะ! อย่าทุบประตู” กิดากานต์บอกออกไปไม่เบานัก ขณะเริ่มปลดกลอนทีละอันด้วยความเร่งรีบ

และเมื่อบานประตูบ้านถูกเปิดออก กลิ่นเหล้าหึ่งก็ทำเอาคนพี่ต้องถอยหลบ แล้วต้องเบิกตากว้างขึ้นอีก เมื่อคนมาเยือนยามวิกาลเริ่มโยนกระเป๋าเข้าบ้านทีละใบ

“เดี๋ยวก่อน จะโผล่มาอยู่คืนนี้เลยเหรอ”