มือที่สาม

หลายวันผ่านไป ภายในคอนโดใจกลางเมืองขอนแก่น ปริญญ์ใช้ชีวิตอยู่ในห้องพักนี้มาตั้งแต่ย้ายมาที่นี่ ความเสียใจจากรักพังๆ มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเธอมากนัก เพราะมีใครบางคนที่คอยซัพพอร์ตกันในเรื่องต่างๆ ตั้งแต่ก่อนที่จะเลิกกับฝ่ายนั้นเสียอีก

มือที่สาม...

เส้นทางเดิมๆ ที่ฉีกตัวเองออกจากวงจรนี้ไม่ได้เสียที หากไม่ใช่เธอเองที่เป็นมือที่สามเสียเอง ก็เป็นคนของเธอเองนั่นแหละ ที่สวมเขาให้กันก่อน

ส่วนเหตุผลในครั้งนี้ ก็คือผู้หญิงคนนี้ คนที่นั่งอยู่เคียงข้าง ขณะดู N*****x ในจอด้วยกัน เหมือนไหม คือคนที่ใช้เส้นสายของพ่อ เพื่อที่จะดึงเอาปริญญ์เข้ามาอยู่โรงพยาบาลช้างได้อย่างง่ายดาย กำลังภายในและข่าววงใน ก็อาศัยบารมีของครอบครัวผู้หญิงคนที่ปริญญ์คบหาในฐานะคนคุย

ทั้งคู่ตกลงขอศึกษาดูนิสัยใจคอกันก่อนสักระยะ ซึ่งก่อนหน้านี้จะมีเหมือนไหมมาค้างด้วยในบางวัน หากแต่พอเธอเอ่ยปากว่า กำลังเตรียมตัวจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วย ปริญญ์ที่พอจะรู้ใจตัวเองก็บอกออกมาทันทีว่า

“จะมาทำไม จะอยู่คนเดียวได้เหรอ เพราะพี่ต้องไปประจำอยู่ที่โรงพยาบาล หนูก็รู้มาตลอดนี่”

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” เหมือนไหมถามเสียงอ่อน และอยากจะเอื้อมมือเข้าไปกอดแขนออดอ้อนแต่ก็ยังไม่กล้า

แม้ร่างกายจะเกินเลยกันไปถึงไหนต่อไหน แต่ส่วนของหัวใจ ปริญญ์ก็ยังเป็นมนุษย์หินที่ไม่หือไม่อืออะไรทั้งสิ้น

“พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะไหม”

“งั้นเค้าจะมารอพี่แค่เสาร์อาทิตย์ได้มั้ยคะ ขอแค่เสาร์อาทิตย์ก็พอ”

“อาจจะได้แค่วันเดียวนะ ไม่เสาร์ก็อาทิตย์น่ะ เพราะต้องสลับกับพี่ที่นั่น เรามีกันแค่สองคน”

“แค่วันเดียวก็ได้ค่ะ วันเดียวก็ยังดี” เหมือนไหมบอกทั้งรอยยิ้มกว้างดีใจ

เธอช่างเป็นหญิงสาวที่ละมุนละไม มีหลายอย่างที่เป็นเงาของกิดากานต์อยู่ไม่น้อย แม้หน้าตาจะไม่ถือว่าคล้าย แต่มีเสี้ยวของดวงตาที่เหมือนกันมาก และสิ่งนี้เองที่ทำให้ปริญญ์ลองเอาความรู้สึกลงมาเล่น

ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา เธอยังไม่รู้ตัวว่าใช้ความรู้สึกฟุ่มเฟือย เพียงเพื่อจะค้นหาสิ่งที่จะมาเติมเต็มใจที่เว้าแหว่งไป ชิ้นส่วนตรงนั้นมันได้หายไปตั้งแต่ที่กิดากานต์เดินจากกันไป

และนับจากนั้น ไม่ว่าจะกี่คนต่อกี่คน ก็เป็นได้เพียงแค่เศษเสี้ยว ซึ่งเป็นเสี้ยวที่ดึงดูดเข้าไปสู่ความลุ่มหลง แล้วในเวลาต่อมามันก็จะเจือจางหายไป แล้วจากนั้นเธอก็เริ่มสอดส่ายสายตาหาเศษเสี้ยวอื่นๆ อีกครั้ง

“เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าไปกินข้าวเที่ยงด้วยนะคะ” เหมือนไหมถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ไม่ต้องหรอก ไปกลับตั้งหกสิบโล เสียเวลา”

“ก็ถ้าพี่จะไม่กลับมาค้างนี่ ก็ให้เค้าไปเหอะ ไม่อยากเจอเค้าบ้างเหรอคะ”

“.......................”

ไม่อยากพูดอะไรออกไปตรงๆ เลยทำได้แค่ลอบถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะเอื้อมมือไปรั้งสะโพกกันให้เข้ามาหา และการกระทำดังกล่าวก็ทำให้เจ้าของร่างอ้อนแอ้นค่อยๆ เอียงหัวลงหาไหล่บางของปริญญ์ไปอย่างเขินๆ

“ได้มั้ย ให้เค้าไปได้บ้างรึเปล่า สัญญาว่าจะไม่กวนเวลางานพี่เลยค่ะ พี่อิ่มแล้วเค้าก็จะรีบกลับ”

“แต่ไม่ใช่จะทุกวันนะ เดี๋ยวป๊าไหมจะบ่นเอาว่าขับไปไหนทุกวัน”

“ป๊ารู้ว่าเค้าไปหาพี่ คืนนี้ก็บอกแล้วด้วยว่ามาค้างกับพี่”

“จะค้างเหรอ?” ปริญญ์ก้มหน้าลงไปถามคนที่ช้อนตาขึ้นมาหา

“ไม่ได้เหรอ?”

“จะไม่ได้ได้ยังไง ก็นี่มันห้องหนูอยู่แล้วนี่” พี่สาวพูดแล้วแสยะยิ้มเครียด เธอกำลังพึ่งพาผู้หญิงคนนี้อยู่เกือบเต็มรูปแบบ และการจะตัดรอนหักหาญน้ำใจกันง่ายๆ อย่างคนก่อนๆ ก็เห็นทีจะยาก เพราะไม่อย่างนั้น ณมล น้องสาวแท้ๆ ของเธอเอาตายแน่

เหมือนไหมเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาว ที่กว่าจะยินยอมให้พี่สาวสุดแสบเอาตัวเข้ามาพัวพันมันไม่ใช่เรื่องง่าย ในเมื่อรู้ซึ้งสันดานกันทุกกระเบียด

‘อย่าเพิ่งบอกโน้ตนะว่าเรามีอะไรกัน’

แทนที่จะเป็นคำบอกรักหวานฉ่ำ หลังการโลดโผนทางเรือนร่าง จนสาวน้อยในอ้อมกอดครางกระเส่าทั้งตัวสั่นกระตุก หากแต่จะอ่อนเปลี้ยเท่าใด ก็ยังจะพูดเสียงแหบแห้งออกมาว่า ‘ไม่บอกค่ะ’

น้องสาวเธอจะรู้ไม่ได้เป็นอันขาด ซึ่งเหตุการณ์ดังกล่าว มันก็เกิดขึ้นก่อนวันที่จะได้กลับไปเจอกับกิดากานต์แค่วันเดียวเท่านั้น

บ่ายวันถัดมา กิดากานต์ที่ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ถอดเฝือกออกจากคอ เลยโดนคนที่โรงพยาบาลช้างขอให้ทำงานอยู่แค่ในห้องเท่านั้น

ดังนั้น ปริญญ์เลยไม่ได้เห็นหน้าคนที่อยากเจอได้ง่ายๆ แม้นจะเป็นวันที่ค่อนข้างยุ่ง เพราะเพิ่งรับช้างตาเจ็บเข้ามาใหม่ หากแต่ถึงกระนั้น เพียงแค่เธอเพิ่งเอนสะโพกลงกับขอบเคาน์เตอร์ยาเพื่อพักร่าง แต่แล้วหญิงสาวก็กระตือรือร้นดีดตัวยืนตรงขึ้นทันที

“จะเอาไปให้หมออูนเหรอ” ปริญญ์ถามหนุงหนิง ที่เพิ่งจะเกี่ยงกันว่าใครจะเอาหนังสือราชการในซองน้ำตาลนี้เข้าไปให้กิดากานต์

“ใช่ค่ะ”

“เอามานี่ เดี๋ยวหมอเอาไปให้เอง ว่าจะเข้าไปบอกด้วยว่า วันนี้ขนของมาแล้ว”

“ฉลอง! พี่หมอจะย้ายมาอยู่นี่แล้วเหรอคะ” บ๊อบบี้ยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยความดีใจ

“ไว้รวบยอดกับตอนไปแคมป์ปิ้งดีกว่า หรือก็แล้วแต่หมออูนแล้วกัน ไว้จะมาบอกนะ” หมอปริญญ์บอกพร้อมกับดึงเอาซองสีน้ำตาลมาไว้ในมือ

“ให้พวกหนูไปช่วยขนมั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะหนิง หมอขนมาไม่เยอะ ยกรอบสองรอบก็หมดแล้ว ขอบใจมากๆ”

พูดจบก็รีบสับเท้าไวๆ เพื่อจะเข้าไปส่งของและบอกข่าว ความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันกวนหัวใจของเธอเป็นบ้าเลย

อยู่ใกล้ก็เหมือนไกล แต่พอคิดว่ามันไกลเกินเอื้อม แต่จริงๆ แล้วมันใกล้แค่นี้เอง และอีกใจที่ยามเผลอชอบหลงคิดถึง แต่พอคิดไปถึงเรื่องในอดีต มันกลับเจ็บยอกขึ้นมาจนทำเอาอ่อนอกอ่อนใจไปหมด

ก๊อกๆๆ

“เชิญค่ะ!”

เสียงแหลมเล็กเป็นเด็ก มันทำให้ปริญญ์รีบถอยเท้าออกจากหน้าห้อง เพื่อแหงนมองป้ายชื่อที่แขวนไว้ข้างประตูเพื่อเช็คความถูกต้อง

ก็ไม่ผิดห้องนี่นา แต่ในขณะที่ยังงงๆ อยู่นั้น บานประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับใบหน้าเด็กหญิงตัวน้อยโผล่ออกมาทั้งรอยยิ้มเป็นมิตร

“แม่อูน! พี่หมอผู้หญิงมาหาค่ะ ใครกันนะ แทมแทมไม่เคยเห็นเลย”

และเพื่อไขความมึนงงนั้น ปริญญ์ก็รีบโผล่ตัวเข้าไปหา แต่ก็ไม่วายที่เด็กในชุดกระโปรงเดรสสีชมพูนั้นจะกางมือขวางทางเอาไว้ทั้งเสียงหัวเราะ

“พี่สาวเป็นใครคะ บอกชื่อหนูก่อน แม่อูนๆ หนูไม่รู้จักเค้า”

อีกครั้งที่เด็กคนนั้นหันไปตะโกนบอกคนในห้องยา ที่มีประตูเชื่อมกับห้องทำงานของกิดากานต์

“หมอปริญญ์ใช่มั้ย” กิดากานต์ถามเสียงดังออกมา แต่เล่นเอาคนที่เพิ่งโผล่มายืนแทบไม่อยู่

ทำไมมันน่ากลัวขนาดนี้ ปริญญ์กำลังกลัวเด็กคนนี้จับใจ ไม่รู้ว่ากลัวด้วยเหตุผลใด แต่ทำไมมันจึงเจ็บปวด...ทรมานกับสิ่งที่ยังไม่รู้ แต่ก็ยังฝืนยิ้มกับเด็กน้อยหน้าเป็น ที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ตามที่แม่อูนบอกอย่างเคร่งครัด