All Chapters of พยศรักร้ายนายมาดนิ่ง : Chapter 161 - Chapter 170

เช้าวันต่อมาด้านนานิลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเหมือนมีอะไรบางอย่างยุกยิกวุ่นวายที่ใต้ผ้าห่มของฉัน และรู้สึกถึงอะไรเปียกๆ ชื่นๆ ที่บริเวรหน้าอกของเธอ ตัวหนักๆ เหมือนกับอะไรบางอย่าง!! จ๊วบ จ๊าบ !! เสียงที่ดังเข้ามารบกวนหูของฉันในเวลาช่วงเช้า“อะ...อืม” เสียงที่คำรามขึ้นมา ชัดเลยนี้อย่าบอกนะว่าโรมยังไม่หยุดวุ่นวายกับร่างกายของฉัน นานิลที่รู้สึกตัวถึงกับยกเท้าขึ้นมากระทุ้งใส่ส่วนสำคัญของคนหื่นจัด โรมที่ไม่ทันตั้งตัวถูกเจ้าลูกรักที่โดนเท้าของนานิลกระแทกเข้าเต็มๆ จุกถึงกับนอนงอตัวที่ใต้ผ่าห่มหนา“อึก...อ่านิล เมียตัวร้าย ร้ายไปไหม เล่นกันแรงแบบนี้เลยเหรอ” เสียงเข้มของโรมเอ่ยอย่างลืมตัว ขณะที่นานิลดึงผ้าออก เห็นหน้าไอ้หัวขโมยที่แทะร่างกายฉันอย่างเต็มตา“ใครกันมาเลียและดูดตามตัวฉัน นายจะหื่นไปไหน...” ตื่นมาก็เอาเลย นี้เขาไปตายอดตายอยากมาจากไหน เมื่อคืนก็จัดหนักจัดเต็มไปแล้ว เล่นเอาซะฉันลุกแทบไม่ไหว นานิลที่โรมวุ่นวายกับร่างกายของเธอตั้งแต่เช้า คนถูกกระทำมองหน้าอย่างเอาเรื่องคนหื่นจัดสุดๆ“ขอโทษคับ ก็เธอน่ากินไปทั้งตัวเลยนีน่า ตื่นมาเมียเปลือยหน้าอกต่อหน้า ใครมันจะทนมองไหว” ก่อนหน้านี้ว่าหน้าอกนานิ

ด้านนานิลหลังจากที่ฉันโดนคนหื่นจัดจับกินไปตอนเช้ากว่าโรมจะพาฉันออกมาจากคอนโดเขาได้ก็นานอยู่เหมือนกัน“นิลคับ คืนๆ ดีกันนะ” รอบที่หนึ่งร้อยที่โรมเอาแต่เอ่ยคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำแล้ว ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์ขาสั้นมือกอดอด ชุดนี้เป็นชุดที่อยู่ในตู้ของโรมตั้งแต่สมัยเรียนเสื้อผ้านานิลนั้นอยู่ครบทุกตัว“ไม่” เธอเอ่ยเสียงดังฟังชัด ทำเอาคนง้อเมียไม่สำเร็จถึงกับเดินคอตก“ง้อยากง้อเย็นจัง โว้ย...”“เหอะ ง้อฉันแค่นี้ นายถอดใจแล้วเหรอ” ด้านนานิลถึงปากจะไม่ แต่ก็ใจอ่อนให้อยู่นะ ทั้งจะมีโกรธบ้างแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันเองก็คิดถึงเขา ที่ปากไม่ยอมง่ายๆ เพราะอยากให้เขาได้รับบทเรียนซะบ้าง แต่นั้นกับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อคืนฉันดันเมาหนักซะด้วยสิแต่จะว่าไปยัยลี่และยัยเกลก็ดื่มเหมือนกันนี่น่า ทำไมสองคนนั้นไม่เห็นจะเมาเลย นานิลที่คิดเช่นนั้นถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาสงสัย“หรือมีใครมอมเหล้าฉัน” เสียงเล็กเอ่ยออกมาขณะที่โรมขับรถออกจากคอนโดไปรับนาเบลล์ที่บ้านของเขาโรมที่นานิลว่ามาเช่นนั้น ร่างสูงที่ได้ออกกำลังกายในช่วงเช้ากับแม่ของลูกโรมผิวปากขับรถอย่างอารมณ์ดี วันนี้เขารู้สึกดีเป็นพิเศษถึงเมียจะปากแข็งไม่

ด้านนานิลหลังจากที่ครอบครัวฉันและครอบครัวโรมทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น ฉันที่จะกลับบ้านพร้อมพี่นนท์พี่หวานแต่ตอนนี้ที่เป็นปัญหาหนักสุดคือ นาเบลล์วิ่งเล่นที่บ้านคุณปู่ คุณย่าไม่ยอมกลับบ้านลุงนนท์เสียแล้ว“นาเบลล์ขา กลับบ้านลุงนนท์กันนะคะลูก” นานิลเหลือบมองนาฬิกาที่อีกไม่กี่นาทีก็จะถึง 3 ทุ่มซึ่งเลยเวลานอนของเจ้าตัวแสบแล้ว“นอน ป๊า โรม” คำพูดของเด็กที่ไม่เป็นคำ วิ่งมาเอ่ยกับมารดา“จะนอนกับป๊ะป๋าโรม ใช่ไหมคะ ถ้าน้องจะนอนที่นี่หม่ามี้จะก็จะกลับไปนอนที่บ้านลุงนนท์คะ” เสียงหวานเอ่ยกับลูกสาว“ไม่ได้” แต่คนที่เดินออกจากห้องทำงานของบิดา โรมเอ่ยขึ้นมาเสียงแข็ง เขาอุส่าห์หว่านล้อมนาเบลล์ให้นอนที่นี่ได้แล้ว ไงเมียเขาเป็นแบบนี้ไปได้ โรมที่ตนลืมตัวขึ้นเสียงใส่นานิล คนตัวเล็กถึงกับมองค้อนให้ด้วยสีหน้าไม่พอใจ“เค้าขอโทษ ลืมตัวอะคับ” โรมเอ่ยจบร่างสูงก็เดินมานั่งข้างนานิล มือสวมกอดนานิลและนาเบลล์ที่อยู่บนตักนานิล ส่วนป๋าม๊าของโรมตอนนี้ก็ขึ้นนอนกันไปหมดแล้ว“เหอะ กอดอีกแล้ว มากอดทำไมละเนี้ย อายแม่บ้านบ้างสิ” สาวใช้ในบ้านที่เดินเข้ามาเห็นโรมกอดนานิลและลูกสาว ถึงกับอมยิ้มตามๆ กัน จะว่าไปคุณโรมและภรรยาค

2 เดือนต่อมา ด้านนานิลหลังจากที่ฉันและนาเบลล์ไปค้างที่บ้านของโรมในคืนนั้น คืนเดียวไม่มีอยู่จริง เพราะตอนนี้นาเบลล์ย้ายจากบ้านลุงนนท์ไปอยู่ที่บ้านคุณปู่คุณย่าแล้ว ห้องนอนของโรมก็เต็มไปด้วยของนาเบลล์และของฉันบางส่วน หลังจากวันนั้นฉันก็ถูกพ่อของลูกนั้นหลอกจะพาฉันไปจดทะเบียนสมรสแทน โดยมีม๊า พี่นนท์ นาเบลล์เป็นพยานรัก ในการจดทะเบียนสมรสของเรา ดูเอาเถอะสามีของฉันเขาเจ้าเล่ห์ไปถึงไหน ละไหนเพื่อนๆ ฉันว่าเขานิ่งและเย็นชา ตั้งแต่รู้จัก เป็นแฟนจนกระทั่งเป็นสามีฉันแทบจะไม่เห็นสายตาที่เย็นชาเขาเลย ส่วนมากจะหน้ามึนมากกว่า หลังจากจดทะเบียนเป็นสามีภรรยาของกันและกันเรียบร้อยแล้วนั้น ลูกน้องของโรมก็ขนของพวกเราจากเชียงใหม่กลับมาที่กรุงเทพ เพราะฉันต้องทำเรือนหอให้กับรามและมะปราง ฉันดีใจมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของคนทั้งคู่ ขณะที่โรมขับรถมาส่งฉันที่ไซต์งาน“นิล เสร็จจากเรือนหอของไอ้ราม สร้างเรือนหอของเรานะครับที่รัก ที่ดินแปลงนี้ม๊ายกให้โรม” เขาเอ่ยขณะรถสปอร์ตเลี้ยวมาตรงที่ดินว่างเปล่า เอาจริงฉันก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ที่โรมถามแบบนี้ก็ใจฟูอยู่นะ อย่างน้อยๆ ก็มองเห็นภาพอนาคตของครอบครัวเราชัดเจนมากขึ้น“เรือ

2 เดือนต่อมา ด้านนานิลหลังจากที่โรมออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าตรู่ วันนี้ป๊ะป๋าไปมหาลัย จากที่เป็นหน้าที่โรมอาบน้ำแต่งตัวให้ลูกวันนี้ก็เป็นหน้าที่ของฉัน เด็กน้อยตัวจ้ำม่ำอยู่ในชุดกระโปรงสีฟ้าเสื้อสีขาวที่ชุดนาเบลล์เป็นชุดเซตเดียวกับฉัน วันนี้เป็นวันสำคัญของป๊ะป๋าโรมเลยต้องจับลูกแต่งตัวเหมือนกับฉัน“โอ้...ลูกสาวใครคะเนี้ย สวยจังเลยลูก” นานิลเอ่ยชมเจ้าหมูน้อยนาเบลล์ที่หม่ามี้จับแต่งตัวสวยชุดพร้อมออกนอกบ้าน“มัม มัมสวย”“ค่ะ นาเบลล์สวยมาก ไม่มีใครสวยสู้หมูเบลล์แล้วลูก” ยิ่งมารดาเอ่ยชม เจ้าตัวแสบของฉันก็ไปยืนโพสต์ท่าถ่ายรูปสวยๆ ทำเอานานิลที่ทนความน่ารักหมั่นเขี้ยวลูกวัยขวบ กว่าๆ ไม่ไหว คุณแม่คนสวยถึงกับหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาถ่ายภาพให้กับลูกสาววัยกำลังซน“นิล เหมือน นิล” นาเบลล์ที่ก้มมองชุดตัวเองที่เหมือนแม่ ก็เอ่ยเสียงตนมา“วันนี้เป็นแฝดหม่ามี้หนึ่งวันนะคะ วันนี้หม่ามี้สวยไหมคะ”“นิลสวย สวย” ชมมี้แบบนี้ก็ทั้งรักทั้งหลงเลยลูก เอ้ย... เมื่อเสร็จเรียบร้อยว่าที่คุณแม่ลูกสองก็นั่งรถอัลพาร์ดออกจากบ้านพร้อมกับคุณปู่คุณย่ามุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยB ซึ่งแน่นอนที่เราแต่งตัวสวยจัดเต็มทั้งแม่ทั้งลูกเนื่องจา