บททั้งหมดของ มนตร์เสน่หาอสูร: บทที่ 31 - บทที่ 40

“เมื่อวานไงค่ะคุณป๋า ก็น้ำผึ้งไม่รู้นี่ว่าสนามหญ้านั่นเขาไม่ให้เดิน ฮึ!” มธุรสทำเสียงง่ำๆ ฮึ่มๆ ในลำคอ “ขอให้ช่วยเก็บหมวกที่ปลิวไปติดบนต้นไม่นิดเดียวเอง มาว่าน้ำผึ้งซะยกใหญ่เลย” มธุรสปั้นน้ำเป็นตัวฟ้องไปด้วยหวังทำให้ภาวัติเปลี่ยนใจไม่ไปร่วมโต๊ะทานอาหารกับไซม่อน วงหน้างองุ้ม ทำปากจู๋ยื่นออกมา ยกมือขึ้นลูบไล้ลำคอปิดรอยช้ำแดงเป็นจ้ำอย่างคนมีชะงักติดหลัง“เขาทำอะไรอย่างอื่นน้ำผึ้งบ้างหรือเปล่า”“เปล่าค่ะ” ปฏิเสธเสียงแข็งและยังส่ายศีรษะสำทับอีกครั้ง เพราะกลัวอีกฝ่ายจะไม่เชื่อ “แค่มีปากมีเสียงกันนิดหน่อยเท่านั้นเองคะ คุณป๋าขา...เราไม่ไปทานอาหารกับผู้ชายคนนั้นดีกว่านะคะ น้ำผึ้งไม่ค่อยชอบ ไม่อยากมีคนแปลกหน้ามานั่งร่วมทานอาหารด้วย นะคะ...”“ไปทานร่วมกับเขานั่นแหละดีแล้ว” ยิ่งได้ยินอย่างนี้ภาวัติคิดว่าต้องไปทานอาหารกับไซม่อนให้ได้“คุณป๋านะ” มธุรสแสดงออกทั้งหน้าและดวงตาว่าไม่ชอบใจอย่างรุนแรง ใบหน้านวลเชิดขึ้นอย่างไม่กลัวลำคอจะเคล็ด ยกสองแขนสอดไขว้ไว้ระหว่างอก เบนหน้าแดงก่ำหนีอย่างขัดอกขัดใจ“โกรธคุณป๋าแล้ว ไม่คุยด้วย ไม่ต้องมาง้อเขาเลยนะ”“ฟังคุณป๋าก่อนนะลูก” ภาวัติจับรั้งต้นแขนนุ่มให้มธุรสหันห

นิโกลิน่าพูดพลางหายหอบแรงและเร็วจนปทุมถันไหวกระเพื่อม ปาดมือไปตามแก้มเนียนในและส่วนต่างๆ ของร่างกายที่ถูกอีกฝ่ายสัมผัสจับต้อง แต่ก็ลบล้างความรู้สึกซึ่งแทรกซึมเกาะหัวใจไม่ได้ เธอเลยได้แต่หงุดหงิด รีบสะบัดหน้าเริดเดินหนีไปก่อนมิโอเดรกจะฟื้นตัว แล้วหันมาเล่นงานเธอให้ย่อยยับไม่กล้าเงยหน้าสู้ใคร “ฝากไว้ก่อนเถอะลีน่า ถึงทีฉันเอาคืนเธอจะร้องไม่ออก แม่ตัวแสบ!” มิโอเดรกกัดฟันพูดเสียงเขียว กายใหญ่ตัวงอเอนอิงโซฟานุ่ม เพื่อคลายความเจ็บจากฝีมือแม่ตัวแสบ พร้อมความอาฆาตแค้นเคืองไหลพล่านไปทั่วร่าง ต้องมีทางเอาคืนนิโกลิน่าให้เจ็บแสบจนต้องร้องอ้อนวอนขอความเมตตาจากเขาให้จงได้!“ไหน!! ไอ้ไซม่อนอยู่ไหน!! ไปอันเชิญตัวมันออกมารับตีนกูหน่อย” แค่ก้าวลงจากรถได้เท่านั้น ซาโวก็อาละวาดแผดเสียงดังลั่น เพราะต้องการเรียกความสนใจจากแขกเหรื่อที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมาหน้าบริเวณโรงแรม ด้วยความเจ็บใจที่ถูกแย่งงานสำคัญไปทันทีที่วางโทรศัพท์ในมือลง เขาก็บึ่งรถมาโรงแรมของไซม่อนในทันที ด้วยโกรธจนควันออกหู จนนั่งทำเป็นไม่ทองไม่รู้ร้อนรอคิดหาทางเล่นงานอีกฝ่ายแม้สักวินาทีเดียวก็ไม่ได้ วงหน้าขาวแดงก่ำตลอดไปจนถึงลำคอ กรามหนาขบกัด

มือใหญ่จับท้องตรงส่วนที่ถูกกระแทกด้วยความจุกเสียดนิดๆ ไม่คิดว่าแม่ตัวเล็กจะฤทธิ์มาก ศอกกลับเขาอย่างไม่กลัวถูกเอาคืนเลย ให้ตายสิ...ประกายในดวงตาคมเข้มแวววาว กรามหนาขบกัดบดเบียดจนแก้มตอบนูนเด่น แต่ถึงแม้โกรธแค่ไหนไซม่อนก็สามารถปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้โดยเร็ว“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” มธุรสเอ่ยขอโทษเสียงพลิ้วหวาน ยกมือขึ้นปิดปากราวกับว่าตกใจ ทว่าในดวงตากลมโตกลับฉายแววระยิบระยับด้วยสาแกใจ เมื่อเอาคืนไซม่อนได้ แต่เห็นแบบนี้แล้วก็เสียดายขึ้นมาตงิดๆ เธอน่าทำอะไรให้แรงๆ กว่านี้ ไอ้คนฉวยโอกาสจะได้เจ็บจนไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย“ขอโทษจริงๆ นะคะคุณไซม่อน เผอิญว่าฉันเป็นพวกตกใจง่ายนะคะ ตกใจเมื่อไหร่มือก็จะเคลื่อนไหวเร็วไปนิดหนึ่ง คุณคงไม่ว่านะคะ”เปล่า...ตั้งใจต่างหากล่ะ ยังเสียดายที่ได้แค่ครั้งเดียว น่าจะแถมตบอีกสักสองสามฉาดให้สมกับสิ่งที่ชายหนุ่มทำไว้ แต่เชื่อเถอะเมื่อมีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งต่อไป เธอต้องมีโอกาสเอาคืนอีตาบ้ากามนี่จนเจ็บแสบไปถึงทรวงเลยเชียวล่ะ“น้ำผึ้ง” ภาวัติตบมือเล็กเรียวเบาๆ อย่างห้ามปราม“เรียกน้ำผึ้งทำไมคะคุณป๋าขา” มธุรสตอบกลับอย่างไม่รู้ไม่ชี้ ทำไมจะไม่รู้ ภาวัติเรียกเตือน ไหล่มนเลิกขึ

“จะไม่ทานอาหารด้วยกันก่อนหรือเดรก” ถามเมื่อเพื่อนเปลี่ยนใจอย่างกะทันหัน“ไม่ล่ะ แกทานให้อร่อยเถอะ ฉันขอตัวไปจัดการอะไรหน่อย” ตอบกลับเสียงระรื่น รอยยิ้มมาดหมายผุดบนวงหน้ากล้าแกร่ง ประกายในดวงตาเจิดจรัสแพรวพราว ‘เสร็จฉันแน่ ยายหนูน้อยตัวดี’“น่าเสียดายจังเลยนะคะคุณป๋าขา...” มธุรสชวนคุยกะหนุงกะหนิงเสียงแผ่วพลิ้ว แต่ก็เจาะจงให้ไซม่อนได้ยิน“เสียดายอะไรน้ำผึ้ง”“คนที่สมควรต้องไปกลับไม่ไป ขณะที่บางคนไม่น่าไป ดันไปน่ะสิคะ เฮ้อ! อย่างนี้คงไม่แคล้วกินอาหารไม่อร่อย เพราะมีก้างปลาติดคอแล้วสิเรา”แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย แต่กรามหนากลับขบกัดจนแก้มตอบนูนขึ้นสัน เมื่อมีดเล่มเล็กปลายแหลมของมธุรสเบี่ยงเป้าหมายมาแทงเขเต็มๆ อีกครั้ง ‘ฝากไว้ก่อนเถอะยายตัวดี’“เฮ้อ...น้ำผึ้งเหม็นเบื่อหน้าคนจังเลยคะคุณป๋าขา ดูสิคะขนาดว่าจนปากเปียกปากแฉะแล้วยังไม่รู้สึกรู้สาเลย” สอดมือเข้าไปกระชับแขนอ้วนป้อม เรียวปากนุ่มแย้มยิ้มนุ่มละมุนท่ามกลางแสงไฟ ประกายนัยน์ตาพราวระยับราวกับลูกแก้ว แต่คำพูดที่กลั่นออกมาจากปากกลับทำให้ไซม่อนถึงกับสะอึก “เห็นหน้าแล้วอยากคายของเก่าที่กินไปแล้วทิ้งให้หมด” มธุรสเล่นงานไซม่อนอย่างลืมตัวไป พรุ่งนี

“ไซม่อน!” คำด่าติดอยู่ที่ริมฝีปาก เมื่อเห็นหน้าคนที่ทำอาจหาญ ขนกายลุกชันเย็นวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าพอๆ กับใบหน้านวลผ่องซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากสั่นระริกจนต้องรีบขบกัดเอาไว้ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ด้วยอารมณ์ซึ่งเธอยังแยกไม่ออกว่ากลัวหรืออะไรกันแน่“ใช่สิ ฉันเอง honey คิดไม่ถึงละสิ หืม...” ถามเสียงนุ่มกรุ้มกริ่ม นัยน์ตาพร่างพราวระยับ“คนบ้า ทำเอาฉันตกใจหมดเลย” บ่นว่าพึมพำเบาๆ ตวัดค้อนส่งให้วงโต ความตกใจหายไปเหลือเพียงแค่ความกลัวกับธารอารมณ์ที่เริ่มต้นเมื่อถูกสัมผัส จนต้องเร่งรุดหาทางพากายหลุดจากแขนแกร่งอย่างเร็วไว“ปล่อยฉันนะคนบ้านี่ รัดมาได้อึดอัดจะตาย” ขยับดิ้นขลุกขลัก สองมือแกะรั้งมือใหญ่สลับผลักดันกายหนาให้ออกห่างอย่างอึดอัดเล็กๆ วาบหวิวหน่อยๆ เอียงซ้ายเอียงขวากวาดสายตาไปทั่วบริเวณหาใครก็ได้ขี่ม้าขาวมาช่วย แต่ต้องเสียอารมณ์เพราะไม่มีทีท่าว่าจะมีใครเหลียวมองมา หรือเดินมาใช้บริการห้องน้ำสักคน ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกอีกฝ่ายลากไปหลุนๆ โดยเธอขัดขืนฝืนตัวไม่ได้ด้วย“ปล่อยฉันนะไอ้...คุณไซม่อน” รีบเปลี่ยนคำพูดโดยด่วน เมื่อเห็นอีกฝ่ายเหลียวหน้าขรึมเครียด ประกายในดว