มนตร์เสน่หาอสูร のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

“คุณป๋าอยู่เที่ยวกับน้ำผึ้งสักสองวันนะคะ...นะคะ” คราวนี้ไม่เพียงแค่เสียงออดอ้อนใสแจ๋ว แต่ทั้งสีหน้าและดวงตาที่ทอดมองภาวัติเว้าวอนหน้าเศร้าระคนคาดหวัง“คุณป๋าติดงานสำคัญน่ะน้ำผึ้ง” ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่ ใครจะกล้าปล่อยปลาย่างสวยๆ ไว้กับแมวฝรั่งตัวโตๆ ที่ไม่รู้เมื่อไหร่จะมีคนดอดเข้ามาแอบคว้าปลาย่างหวานๆ ไปครอง คิดแล้วอยากยอมเสียเงินค่าห้องโดยไม่ใช้บริการ พามธุรสตามติดไปทำงานด้วยดีกว่า แต่พอนึกถึงจำนวนเงินที่จ่ายไปแล้วก็อดเสียดายไม่ได้“คุณป๋าใจร้าย ไม่รักน้ำผึ้งแล้วใช่ไหมล่ะ ถึงได้ปล่อยให้อยู่คนเดียว” มธุรสทำเสียงน้อยใจ สองแขนสอดไขว้ระหว่างอก เชิดหน้านวลผ่องขึ้นสูง หันมองออกไปนอกบริเวณฟรอนต์ แต่ยังแอบเหลือบสายตามองภาวัติเป็นระยะ “น้ำผึ้งอย่าทำให้คุณป๋าหนักใจสิ ก็รู้อยู่คุณป๋าไม่ได้อยากให้สาวน้อยแสนน่ารักอยู่คนเดียว หรือไปด้วยกันดีไหม” น้ำเสียงห้าวอบอุ่นแต่เด็ดขาดบ่งบอกถึงความหนักอกหนักใจดังมา ทำให้คนแสนงอนเก่งถึงกับถอนใจ แต่ก็ยังอยากลองดูอีกครั้ง มธุรสปรับเปลี่ยนสีหน้าบูดบึ้งให้เป็นยิ้มหวานระรื่น“นะคะคุณป๋าขา อยู่เที่ยวกับน้ำผึ้งสักวัน ไม่เห็นจะเสียหายอะไรนี่นา ป๋าแก่แล้วนะ...สี่สิบก

“ขอโทษค่ะ...ขอบคุณค่ะ” เอ่ยอย่างอัตโนมัติเมื่อรู้ว่าตัวเองเดินไปชนคน! ที่รู้เพราะแขนที่โอบรัดรอบช่วยเหลือไม่ให้ล้มก้นกระแทกพื้น แต่ไม่รู้ช่วยหรือทำร้ายกันน่ะสิ เมื่อแรงที่รัดทำเอาเอวเธอแทบหักเป็นสองท่อน“หือ...” แพขนตายาวงอนกะพริบปริบๆ เมื่อสัมผัสกับกลิ่นกายผสมโคโลญหอมอ่อนๆ ที่ติดตรงปลายจมูก จนต้องสูดเข้าเต็มๆ ปอด สำนึกแรกคือ...คุ้นกับกลิ่นนี้มาก คุ้นจนหัวใจสั่นด้วยความกลัว สมองไพล่นึกไปถึงคนที่ทำให้เธอหวั่นไหวไม่เป็นตัวของตัวเอง ‘ไม่ใช่มั้ง...ดวงคงไม่ซวยขนาดนี้หรอก...มั้ง’ ปากอิ่มนุ่มขบเม้มเข้าหากัน รีบตวัดดวงตาไล่มองจากอกกว้างล่ำสันอย่างช้าๆ‘ตาบ้า...ทำไมถึงไม่ยอมติดกระดุมเสื้อยะ’ ก่นว่าอย่างหงุดหงิดและอาย เมื่อเผลอมองกล้ามเนื้อแข็งแกร่งเป็นมัดๆ ตาปรอย ลอนซิกแพ็กทำเอาหัวใจเธอกระตุก เต้นรัวเร็วอย่างกับจะทะลุออกมา แก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าวไปหมด จนคิดว่าแดงก่ำยิ่งกว่าผลตำลึงสุก‘บ้าแล้วยายน้ำผึ้ง นี่เธอกำลังคิดอะไรบ้าๆ อยู่ล่ะนี่’ รีบข่มความรู้สึกแปลกประหลาดที่ผุดขึ้นในหัวใจ นัยน์ตากลมใสแจ๋วไต่ขึ้นไปอย่างช้าๆ เพื่อมองหน้าคนช่วย แต่แหงนหน้าจนคอแทบหักแล้วแต่ก็เห็นอีกฝ่ายเพียงแค่ปลายคางเท่

“อือ...สัญญาจะไม่ทำร้ายและไม่หนีด้วย” ‘ถ้าคุณไม่คิดปล้ำฉันหรือทำร้ายฉันก่อน’ เบ้ปากย่นจมูกตอบกลับเสียงขุ่น ก่อนความดีใจจะตามมา เมื่อคนตัวโตยินยอมปล่อยตามคำขอ สองเท้าเหยียบย่างยืนบนพื้นทรายนุ่มๆ มธุรสก็ฉีกยิ้มกว้าง ‘อืม...อีตาบ้านี่ก็พอใช้ได้อยู่เหมือนกัน ไม่เอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปนัก’มธุรสยิ้มหวาน เพ่งพิศใบหน้าเข้มแล้วหัวใจก็ไหววูบด้วยความหวาดหวั่น เค้าโครงหน้าออกเค้าเหลี่ยม หน้าผากกว้าง คิ้วหนาเข้มเรียงตัวกันอย่างสวยงามและเข้ารูปรับกับดวงตาคมกริบราวกับพญาเหยี่ยวสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ ล้อมกรอบด้วยขนตายาวงอน ขนาดว่าเธอเป็นผู้หญิงยังเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ เห็นแล้วอยากหาอะไรมาลองวางดู มันจะหล่นไหมนะ?ปกติจมูกของฝรั่งทั่วๆ ไปโด่งก็จริง แต่ไม่สวยเพราะปลายจมูกบาน แต่ผู้ชายตรงหน้าไม่เลย สวยได้รูปจริงๆ แล้วยังรับกับริมฝีปากหนาหยักเล็กน้อย ร่างกายหนาดูแข็งแกร่งล่ำสันแต่ไม่เทอะทะ แม้มีหยาดเหงื่อไหลซึมอยู่ กลิ่นกายก็ไม่เหม็นคาวจนต้องเบือนหน้าหนี และยังจะดึงสายตาให้ต้องเพ่งมองมากขึ้น กลิ่นอายของบุรุษเพศกระจ่างแทรกซึมอยู่ในทุกอณูของเรือนกายจนใจสาวหวั่นไหวอะไรๆ ทุกอย่างดูดีและเพอร์เฟกต์ไปหมด ยกเว้นอย่

อับอายก็มีอยู่ อยากร้องไห้ร้องไม่ออก ไม่รู้ว่าจะเอาไงกับอารมณ์ของตัวเองดี ใจอยากให้เขาหยุด ทว่ากายซึ่งสั่นไหวเหมือนกิ่งไผ่ไหวลู่ไปตามกระแสลมแรงกลับโอนอ่อนผ่อนถาม แล้วยังจะกระดกปลายลิ้นกระหวัดไล่ตามลิ้นชื้นที่ลากไล้ไปตามไรฟันและกวาดไล้กระพุ้งแก้มนุ่มเสียด้วยความเสียวซ่านเล่นงานมธุรสจนทำตัวไม่ถูก ปลายยอดปทุมเต่งตึงแข็งตัวชูชันดันผ้าลูกไม้เชิญชวนให้อีกฝ่ายแตะต้อง แต่เธอก็ยังพยายามขัดขืนฝืนความต้องการขยับกายหนี แต่ไปซ้ายก็ติดกายใหญ่ ไปขวาก็ติดโซฟานุ่มเสียนี่“แหม...ดุจริงๆ นะตัวแค่นี้ คิดจะกัดลิ้นฉันหรือ” ไซม่อนเอ่ยเสียงทุ้มกลั้วเราะในลำคอ เมื่อแม่สาวน้อยแก้มแดงยังคงแผลงฤทธิ์ใส่ นัยน์ตาเป็นประกายวาววับอย่างไม่คิดยอมแพ้ แล้วดูสิขบกัดปากซะแบนราบเรียบ แถมมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้ออีก เห็นแล้วความรู้สึกหนึ่งก็เกิดขึ้นมา นัยน์ตาคมพราวระยับ รอยยิ้มแต่งแต้มบนวงหน้าคร้ามแกร่งโน้มไปแล้วกระซิบเบาๆ ข้างใบหูนุ่ม“เธอกัดมา ฉันกัดตอบดีไหม honey”“ไม่นะ! อย่านะไอ้ฝรั่งบ้า ปล่อยฉันสิโว้ย! ไอ้ฝรั่งขี้นก!” ตกใจจนหน้าซีด เมื่ออีกฝ่ายขู่มา กลีบปากอวบอิ่มขยับด่าจนลิ้นพัวพันกันจับคำแทบไม่ได้ กายและขาขยั

“หืม...ฉันทำไมหรือ” โน้มใบหน้าลงไปถาม จนลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดผิวเนื้อ ริมฝีปากประทับบนเนินทรวง ประพรมจุมพิตวนเวียนรอบเต้าอวบอิ่ม ตวัดปลายลิ้นป่ายปัดหยอกล้อก่อนอ้างับครอบครองปลายยอดนุ่ม“คุณ!” มธุรสหวีดร้องเสียงหลง ลมหายใจหอบกระชั้น สองมือจิกกดบนหนังโซฟา เมื่อปั่นป่วนไปทั้งกายด้วยกระแสไฟพิศวาสที่พลุ่งพล่านไหลไปตามกระแสเลือด แต่กลับไม่มีคำใดหลุดออกจากปาก เพราะโดนความเสียวซ่านโจมตีจนสยิวซ่านไปถึงกึ่งกลางใจ“เรียกฉันทำไมละหืม...” มองลึกเข้าไปในดวงตากลมโต สะกดใจให้หญิงสาวมองดูเขาประพรมจุมพิตไปทั่วโนมเนื้อนุ่มแผ่วเบา ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ผิวเนื้อนวลนุ่มราวกับผ้าแพร เคลื่อนไปตามสีข้างไล้วนแผ่นหลังเนียนนุ่ม สะกิดเล็กน้อยตะขอเสื้อชั้นในก็หลุดออก ปลดปล่อยอกอิ่มสล้างให้เป็นอิสระ“ให้ฉันได้ชมความงามและลิ้มรสความหวานของเธอนะ honey” ชายหนุ่มเอ่ยเว้าวอนเสียงทุ้มพร่า ทาบดันทรวงอกอวบขึ้นพลางตวัดเรียวนิ้วหยอกเย้าสลับริมฝีปากหนาร้อนอ้างับหยอกเอินเม็ดบัวนุ่มช้าสลับเร็วเรียกเสียงร้องหวานแผ่วพลิ้วจากสาวน้อยแสนหวานได้อีกระลอก “เธอยังไม่ได้บอกชื่อฉันเลยนะ honey” อือ...ในนาทีนี้คำถามไม่ได้ดังแตะโสตประสาทมธุรสเล