มนตร์เสน่หาอสูร のすべてのチャプター: チャプター 41 - チャプター 50

“เอาสิ” ท้าทายคิ้วข้างหนึ่งเลิกขึ้นสูง ทาบฝ่ามือบนแผ่นหลังแบบบาง “ถ้าเธอคิดว่าจะร้องออกไปได้ honey”“อุบ!!” เสียงร้องเรียกกลายเป็นกระอึกกระอักเมื่อถูกปากอิ่มถูกประกบ“อือ...ไม่นะ” ตากลมโตเบิกกว้าง แพหนังตายาวงอนแทบไม่กะพริบ หัวใจเต้นกระหน่ำรัวเร็ว เมื่อรับรู้ถึงร่างกายลอยละลิ่วไปนอนราบบนโต๊ะตัวใหญ่ โดยลำขาเสลาห้อยลงไปปลายเท้านาบกับพื้น และยังไม่ทันได้ทำสิ่งใดร่างหนาก็ทาบลงมาแนบชิด“จำไว้นะ honey อย่าคิดเล่นกับอารมณ์ผู้ชายอีก เพราะมันจะเผาผลาญเธอจนมอดไหม้” ไซม่อนลากไล้ปลายนิ้วจากลำแขนเสลา เรื่อยลงไปตามสีข้างสอดไปด้านหลังเล็กน้อยขยำนวดบั้นท้ายงามงอนครู่หนึ่งแล้วขยับลากเรื่อยลงไปตามปลีน่องเสลา จับชายกระโปรงตวัดขึ้นมาพำนักบนหน้าท้องแบนราบเรียบ“ไม่นะ...อย่านะคะคุณไซม่อน อย่าทำอย่างนี้” ร้องห้ามปากสั่นเสียงสั่น รีบตะปบจับมือหนาซึ่งป้วนเปี้ยนบริเวณต้นขาเนียนนุ่มอย่างเร็วไว นัยน์ตาใสแจ๋วเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นคลอหน่วย มองสบตาคมดุกร้าวเป็นประกายเว้าวอน“กลัวทำไมเล่า honey เธอยั่วฉันเองไม่ใช่หรือไง ฉันก็กำลังสนองความต้องการของเธออยู่นี่ไง” จับสองแขนเสลาไปตรึงไว้เหนื

“ไม่น่ะ...อือ” สยิวซ่านจนเผลอไผล ฝ่ามือนุ่มนิ่มเคลื่อนไหวลากไปบนลำตัวกว้างอย่างไม่ทันรู้ตัว ผิวกายไซม่อนหยาบกระด้างด้วยไรขนเส้นเล็กๆ สากระคายมือระคนวาบหวิวสยิวซ่านในคราวเดียวกัน ใบหน้านวลผ่องแดงปลั่งเหมือนกับผลตำลึงสุกแหงนหงายไปด้านหลัง มวยผมนุ่มซึ่งผูกมัดรัดรึงไว้อย่างดีหลุดลุ่ยระต้นคอระหง เสียงครางพร่าหวานหลุดออกจากกลีบปากอวบอิ่มที่แดงช้ำเพราะแรงจุมพิต“honey” จูบร้อนผ่าวขบเคลื่อนไปทั่ววงหน้าเนียนนุ่ม ซุกไซ้ขบกัดลำคอระหงแม้หนักหน่วง แต่ระมัดระวังไม่ให้ผิวกายสีน้ำผึ้งมีรอยแดงช้ำ เดี๋ยวตาอ้วนเห็นแล้วสงสัย พร้อมถามไถ่บังคับให้มธุรสบอกความจริงแล้วพาเธอหนีหายไปเพียงแค่คิด เขาจะไม่ได้เห็นหน้าเนื้อนวลอีก หัวใจก็เหมือนจะขาดรอน ไหนความทรมานยามที่คิดถึงและโหยหาแม่แน่งน้อยซึ่งห่างหายไป แล้วเขาไม่รู้ข่าวคราว เป็นดั่งคมมีดกรีดลงไปกึ่งกลางหัวใจซึ่งกำลังเต้นอยู่ให้ค่อยๆ แผ่วเบาลงจนเหมือนกับว่าจะหยุดเต้นในบัดดลกว่าเขาจะตามหาตัวเธอเจอ มิเป็นบ้าตายไปเสียก่อนหรือไง หากเจอในสภาพที่รับได้ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเจอในสภาพที่อีกฝ่ายบอบช้ำไปทั้งกายและใจ เขาคงบันดาลโทสะทำร้ายคนรอบข้างไปเสียก่อน แค่คิดก็ทนไม่ได้

“จะไปไหนลีน่า” เพียงร่างเพรียวบางลุกขึ้นยืนมิโอเดรกก็รีบยื่นมือไปจับแขนอีกฝ่ายทันที กระตุกเพียงนิดเดียวแม่ตัวแสบก็ล้มลงมานั่งบนตักกว้าง แขนกำยำรีบโอบรอบเรือนกายนุ่มนิ่ม จับมือเล็กที่รู้ดีว่าถ้าว่างเมื่อไหร่ หญิงสาวจะละเลงปลายเล็บแหลมยาวไปบนกายเขาอย่างไม่เจาะจงว่าจะต้องถูกตรงไหน“ปล่อยนะเดรก ฉันจะไปหาพี่ไซม่อน” นิโกลิน่าตวาดแว้ดเสียงเขียวขุ่น บิดแขนออกจากมือหนา แต่กลับถูกรัดรึงหนักกว่าเก่า จนต้องหน้านิ่วด้วยความเจ็บที่ข้อมือ “โอ๊ย! ปล่อยฉันนะไอ้บ้าเดรก ฉันเจ็บนะ!!” ‘มันแรงคนหรือแรงยักษ์รัดลงมาได้ กลัวมือเธอไม่หักหรือไง’“อ้อ...ไปให้เขาเหยียบย่ำซ้ำเติมหัวใจที่กลัดหนองอยู่แล้วให้ยิ่งชอกช้ำมากกว่าเดิมนะหรือ”“เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมาแส่ ไอ้สกังค์ตัวเหม็น” ตวาดแว้ดใส่ไปอย่างไม่สนใจความรู้สึกของคนได้ยินจะโกรธ รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้ถ้าหากเธอไม่ทำอะไรสักอย่าง ต้องอึดอัดใจจนบ้าแน่ๆ“ปล่อยฉันนะไอ้ตัวน่ารังเกียจ ไอ้ตัวเหม็นเน่า” กำหมัดทุบกำแพงเหล็กหนาหนักหน่วงไม่ยั้ง ด้วยต้องการเพียงแค่ระบายความรู้สึกเจ็บร้าวที่อัดแน่นอยู่ในทรวงเหมือนไฟร้อนสุมอยู่ออกไปบ้างเท่านั้นมิโอเดรกปล่อยให้นิโกลิน่าทำตามใจ

“แกพูดไงวะไซม่อน งงนะโว้ย ไหนๆ เคลียร์มาให้ชัดเลย”“แกอย่ารู้เลย ว่าแต่มาหาดึกๆ นี่มีอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกับลีน่าอีกมาอีกหรือไง เมื่อไหร่จะคุยกันดีๆ ยังไงเขาก็อายุน้อยกว่า แกอย่าไปถือสาเด็กเลยวะ” สองมือใหญ่สอดไขว้วางล่างศีรษะ วงหน้าคมแกร่งผุดรอยยิ้มนิดๆ พอให้ริมฝีปากกระตุก พรุ่งนี้เขาต้องรู้ความจริงให้ได้ มธุรสกับชายอ้วนป้อมนั่นเป็นอะไรกันแน่“เปล่า จะมาถามแกเรื่องซาโว มันมาอาละวาดขู่อะไรบ้างหรือเปล่า” แม้พอรู้จากพวกพนักงานบ้างแล้ว ที่เล่าด้วยอารมณ์โกรธเกลียด จึงมีการเพิ่มเติมเสริมแต่งไปจนแทบไม่เหลือเค้าความจริงมั้ง ที่ยิ่งทำให้เขาร้อนใจ อยากคุยกับไซม่อนเพื่อหาทางแก้ไข “แกคิดหาทางรับมือไอ้เจ้านั่นไว้ยังไงบ้าง”“ไม่มีอะไร แค่หมามันเห่าแต่ไม่ได้กัด แกจะสนใจไปทำไม”ไม่อยากให้มิโอเดรกต้องมาคอยกังวลกับศัตรูคอยจองล้างจองผลาญ จนทำให้กังวลจนสมองซึ่งควรคิดว่าทำอย่างไรให้งานออกมาดีที่สุด เพื่อดึงเม็ดเงินและชื่อเสียงมาสู่โรงแรมไขว้เขว แต่ในใจไซม่อนกลับหนักเหมือนมีหินมาถ่วงเอาไว้ เพราะกังวลกับการต้องรับมือหมาลอบกัด ซึ่งป้องกันยากกว่าสู้กันซึ่งๆ หน้า คราวนี้ยังไงเสียเขาก็ไม่ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่า

“ค่า” นิ้วชี้และนิ้วกลางเล็กชูขึ้นมาแตะที่ริมขมับ ใบหน้านวลผ่องเปื้อนยิ้มหวานนุ่ม “สัญญาคะ คุณป๋าไปทำงานให้สบายใจนะคะ เดี๋ยวน้ำผึ้งจะเก็บภาพสวยๆ มาฝาก” ปากอวบอิ่มประทับลงบนแก้มภาวัติ พอดีกับรถตู้ของโรงแรมหยุดบริเวณสนามบินให้เธอก้าวลงไปส่งภาวัติอย่างรื่นเริง“ยังเปลี่ยนใจไปกับคุณป๋าทันนะน้ำผึ้ง”“โธ่...คุณป๋า ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ น้ำผึ้งอยู่ได้ คุณป๋าไปทำงานให้สบายนะคะ ถ้าหากมีอะไรน้ำผึ้งจะรีบจับจองตั๋วเครื่องบินแล้วขึ้นเครื่องตามคุณป๋าไปทันทีเลยค่ะ” ทาบริมฝีปากบนแก้มภาวัติอีกครั้ง จึงถอยห่างออกมายืนโบกมือปล่อยให้อีกฝ่ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง ก่อนร่างอรชรจะหมุนตัวเดินกลับไปที่รถ ซึ่งภาวัติจับจองใช้บริการจนกว่าจะถึงวันกลับ เพื่อเป็นพาหนะในการนำเที่ยวอย่างเริงรื่นมธุรสไม่ทันได้มอง ตอนนี้ใกล้ๆ กับรถนั้นมีใครบางคนยืนอยู่ด้วย เพียงแค่เดินไปถึงรถก็รีบก้าวขึ้นทันทีและรอให้คนขับรถปิดประตู ทว่านัยน์ตากลมใสแจ๋วเบิกกว้างเกือบเท่าไข่ห่านพอๆ กับริมฝีปากอวบอิ่มอ้าค้าง เมื่อเห็นอีกคนก้าวขึ้นมาบนรถก่อนประตูปิดลง ปิดทางหนีของเธอด้วย!“คุณ...คุณมาได้ยังไง!!”“นั่งรถอีกคันตามมา” ตอบกลับเสียงกลั้วหัวเราะในลำ