All Chapters of The Billionaire's Mark: Chapter 31 - Chapter 40

The meeting ended so smoothly. Naging matagal man yung pag-uusap namin sa mag-asawang Ferrer at sa anak nilang si Clyde tungkol sa trabaho naging maayos naman ang lahat. Patayo na sana ako ng tinawag ako ni Clyde. Kaya napatingin ako sa kanya. “ Ave, can….” sabi niya parang nahihiya pa. Kaya napatingin ako sa magulang niya na nakatingin rin sa amin na nagtataka sa sasabihin ng kanilang anak. My gaze shifted to Ethan, he's looking directly at Clyde, eyes dark and unreadable. Problema nito? Bumalik ang tingin ko kay Clyde. “ Clyde?” sabi ko dahil parang natatagalan siya pagsasalita. Tumingin siya sa akin at tumikhim. “ Can I have your number?” Nagulat ako sa sinabi pero agad naman akong nakabawi. “Su–” hindi ko natapos ang sasabihin ko ng sumabat si Ethan “ Why do you need her number?” Ethan asked coldly. Tumingin si Clyde kay Ethan kaya napatingin rin ako. What the hell is wrong with him? “It's none of your business.” sagot ni Clyde. Nakita ko kung paano mas nagdilim a

Oh, shit. Parang mali yata yung ginawa ko. Did I just turn him on? Hindi na ako nagtangkang gumalaw. Ganun rin siya. Pero ramdam ko kung paano nag-iba ang hangin sa pagitan namin mas mabigat, mas mainit, mas naging delikado. Isang halik lang naman ‘yon. Isang segundo. But it felt like I had ignited a fire that had long been waiting for a reason to blaze. “Don’t,” sabi niya, paos ang boses. It was like he was telling it like a damn warning. Hindi ko alam kung para kanino ‘yon para sa akin, o para sa sarili niya. Umangat ang kamay niya, huminto sa ere, parang nag-aalinlangan kung hahawakan ba niya ako o uurong. I saw he clenched his jaw, like he was really controlling himself. He looks like someone who is on the edge of his death. “Ethan,” mahinang tawag ko. Hindi ko alam kung bakit ko sinabi ang pangalan niya. Kusang lumabas lang sa bibig ko. I saw him close his eyes but opened it right away. “Stop saying my name like that,” bulong niya, mas lumapit ng kaunti. Sapat na para ma

Nagising ako ng wala na si Ethan sa tabi ko, bumangon ako para hanapin siya pero wala na siya dito sa unit ko. May naramdaman akong bigat sa puso ko na wala na siya dito, hindi niya man lang ako hinintay na magising. I saw a breakfast on the counter table, lumapit ako doon at nakita ko ang isang maliit na letter. “ Got to go work early, may meeting ako.” I read his message I almost forgot he's a busy man. Kinain ko lang breakfast na hinanda niya at nag simula na akong mag-ayos para mag trabaho. Parang nawala lahat ng lakas ko sa katawan parang ang tamlay ng umaga ko. Dahil ba iniwan ko ni Ethan? I start wondering if Ethan felt the same way when I left him at our first night? But this is different we knew each now unlike before. Huminga nalang ako ng malalim dahil sa kung anong-anong iniisip ko. Nang matapos na akong mag-ayos umalis na ako. It didn't take long as usual when I got to office. They greet me as usual kahit na wala akong gana pinilit ko parin ang sarili kong ngumiti

Ethan didn't left me after we finished eating, kung wala lang sanang tumawag sa kanya hindi siya aalis. Nauna akong natapos kumain sa kanya, kaya nung natapos ako nagsimula ulit na akong tapusin yung mga naiwan kong kailangan pang tapusin. Si Ethan naman hinayaan kong magligpit ng kinainan namin, hindi naman siya nag reklamo kaya, ayos na yun. Nilagay niya sa sink yung ginamit at hinugasan ito, pagbalik niya muhiga siya sa may sofa sa likod ko at pinagmamasdan ako sa ginagawa ko. Hindi ako nagsasalita at hinayaan nalang siya sa likod. Ramdam na ramdam ko yung presensya niya sa likod ko, bawat hiningang binubuga niya sa may likuran ko kasabag nun ang sobrang bilis ng pintig ng puso ko. I sit on the carpeted floor, laptop open, papers spread out, even my eyes are fixed on the screen, I am fully aware of his little movements. Sometimes I hear him letting out a heavy sigh, he's soft and slow movements making sure that he won't disturb me, shifting his positions. Nakakailang man

I woke up because of the blurd noise I heard, hindi ko maintindihan pero sapat na para magising ako. Pilit kong ginalaw ang katawan ko pero hindi ko magawa. Sinubukan kong galawin ang mga kamay ko pero wala. My body is still numb. My eyes still closed, all I could remember was the accident. Car crashing, blood dripping. I slowly open my eyes and try to move my fingers. “ Ave?” nag-aalalang boses ni Mommy at Kuya “ Jus, call the doctor faster!” Mom’s voice echoed Nakita ko siyang lumapit sa akin, hindi ako makapagsalita dahil may oxygen ang bibig ko. I looked at her, my mom's voice cracked and burst into tears. I wanted to hug her pero hindi ko magawa. I'm too helpless to do that. Nakita kong tumayo siya at hinarap si Daddy na nakatayo sa may paanan ng kama. I heard a slow, deliberate hard slap. “ I won't forgive you if something ever happened to our daughter! You're selfish, Fred!” singhal ni Mommy Bago pa makapagsalita si Dad, pumasok na si Kuya kasama ang doctor. They ex