All Chapters of The Billionaire's Mark: Chapter 11 - Chapter 20

Nagising ako sa malakas na tunog ng cellphone ko hindi dahil sa alarm, kundi dahil sunod-sunod na notifications ng menhase. Pilit kong iminulat ang mga mata ko kahit mabigat pa ang pakiramdam ng buong katawan ko. Parang binugbog ako, o baka naman dahil sa pagod kagabi.Kinuha ko ang phone sa tabi naka patong side table at halos mabitawan ko ‘to sa dami ng mensaheng na pumasok. Kadalasan galing sa mga kaibigan ko. Hindi kasi ako nag pakita sa kanila pagkatapos ng nangyari sa sea side kagabi.Lianne:Girl saan ka nagpunta kagabi?!Hala ka, iniwan mo kami after the program!Macey:Hoy Ave, nag picture taking pa kami with Mrs. Crisa, asan ka na nun?Lyka:Wag mong sabihing nag “fresh air” na naman, ha! Over na iniwan mo kami kagabi!Napahilot ako ng sentido. Great. Marami silang tanong, tuwing nag ta-tanong ailana hindi ko masagot sagot, I feel really guilty. Ayokong nag sisinungaling at nag s-sekreto sa mga kaibigan ko but look what I’m doing, sobra sobra pa ang ginagawa ko and tha

Buong meeting blanko lang ako. Lahat ng sinasabi sa harap parang white noise lang yung graphs, figures, targets, mga terms na dati kabisado ko, pero ngayon parang wala akong naririnig.Wala akong maintindihan sa presentation na ginagawa ng marketing head kahit si Ms. Crisa na nagsasalita na, hindi ko ma-process kahit isang salita.Sinasakop na ni Ethan ‘yung utak ko.He’s not special, bulong ko sa sarili ko habang pilit kong pinipilit mag-focus sa projector screen. He’s not supposed to be special.Pero bakit ganito ‘yung epekto niya sa akin?Sa bawat pagkakataong naririnig ko ‘yung boses niya ‘yung malalim, mabagal, pero laging may bigat sa dulo parang nagiging static lahat ng nasa paligid. At tuwing napapansin kong nakatingin siya sa direksyon ko, kahit saglit lang, para akong tinatanggalan ng hangin.Gusto kong sabihan ‘yung sarili ko na tigilan ‘to. Na empleyado niya lang ako, at siya ang boss ko. Pero paano?Paano kung bawat titig niya parang may sinasabi kahit wala naman siyang

Pagdating ko sa opisina wala na akong ibang iniisip kundi si Ethan nalang. I couldn’t understand myself kung bakit ganito yung epekto niya sa akin. Minudmod ko yung mukha ko sa desk baka sakaling mawala saglit sa utak ko si Ethan, pero kahit anong gawin ko wala siya palagi kong naiisip kahit nakapikit yung mga mata ko all I can see his god-damned perfect face. His sharped jawline. His almond blue eyes. His kissable lips. Wait, what? Kissable lips? Napaupo ako ng maayos dahil sa mga iniisip ko. Napahilamos na lang ako sa mukha ko, this man is driving me crazy. I hate it. Napasandal ako sa swivel chair ko habang nakapikit, hoping na sana pag mulat ng mga mata ko mawala na yung mga walang kwentang iniisip ko. My phone rang out of nowhere. I didn’t bother to see who is it. “Hello?” I answer without opening my eyes. “Hey, kid.” It’s my brother. I open my eyes when I hear his voice. “Nag-away na naman kayo ni Dad?” he asked “Yeah, where are you?” I asked “I’m out of th

Tahimik lang kami buong biyahe papunta sa venue. Wala talagang nagsasalita sa aming dalawa. But honestly, mas naging komportable ako dahil dun at least nabawasan yung awkwardness na kanina ko pa iniinda. Pagdating namin, unang bumaba si Sam para pagbuksan ako ng pinto ng sasakyan. I took a small breath before stepping out. Pag-apak pa lang namin sa hagdan ng venue, sunod-sunod na yung mga camera na tumutok sa amin. Parang bigla akong nabulag sa dami ng flash. “Just smile,” bulong ni Sam. Kahit pilit, ginawa ko pa rin. I kept my lips curved habang hindi ko alam kung saan ako titingin kaliwa, kanan, sa photographer ba sa harap, o dun sa may gilid? Camera clicking everywhere. I felt my heartbeat in my throat, pero pinilit ko pa ring panindigan yung ngiti. Not until matapos lahat ng flashes at tanong-tanong. Finally, nakapasok din kami sa mismong hall, and I swear para akong nakahinga ulit. Pagpasok namin sa hall, bumungad agad yung mga business friends ng family namin at ng fam

Pumasok kami sa isang pintuan na hindi ko alam kung saan patungo. Wala akong ideya kung anong lugar ‘to, pero nang inilibot ko ang paningin ko, tumambad ang isang malaking bintana malinaw na tanaw ang garden sa labas.Hawak-hawak parin ni Ethan ang kamay ko.“Ethan, ano ba—”Sinamaan ko siya ng tingin.Hindi ko namalayan na sinarado na pala niya ang pinto.“Ethan—”Pero bago ko pa masabi nang buo, itinulak niya ako nang marahan papasandal sa pader. Hindi marahas, pero sapat para hindi ako makagalaw. Sapat na para maramdaman ko yung tibok ng puso ko na parang gusto nang kumawala mula sa dibdib ko.God. Why does he always do this to me?Sobrang tahimik sa lugar kinaruruonan namin ngayon. Kinakabahan ako na sa sobrang tahimik naririnig na niya yung tibok ng puso ko.I tried to breathe slowly, pero bigo ako. Itinaas ko ang tingin ko sa kanya, sobrang lapit niya.Too close.He wasn’t touching me.Pero ramdam ko siya. Ramdam ko yung init niyang parang sumisingit sa pagitan ng bawat paghinga